Monday, January 19, 2009
στις
4:58 AM
|
Από το μπλογκ "Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον Καθρέφτη" http://mutantjazs.blogspot.com
Ποιός μωρό μου, ποιός...;;;
Διάβασα που λέτε αγαπητοί μου αναγνώστες όλη -ναι όλη- την προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα. Μάλιστα τη διάβασα δις. Τρις θα είχα αρχίσει να έχω σοβαρές συσπάσεις στο έντερο οπότε την παράτησα την τρίτη ανάγνωση. Ορίστε λοιπόν κάποιες παρατηρήσεις πάνω στο κείμενο...
1.
Όποιος έχει δοκιμάσει ποτέ του να γράψει ένα κείμενο, είτε εκ των πραγμάτων είτε εκ της βουλήσεως του έχει μπροστά του ένα θέμα... Το θέμα της απεύθυνσης. Εκ των πραγμάτων όταν γράφεις ένα κείμενο που θα πάει σε συναδέλφους έχεις λύσει το ζήτημα της απεύθυνσης. Μιλάς λοιπόν σε αυτούς και δεν το αναρωτιέσαι καν. Τα ίδια ισχύουν για μία προκήρυξη που θα μοιραστεί σε μία πορεία κλπ. Το ζήτημα της απεύθυνσης προκύπτει όταν δεν απευθύνεσαι σε κάποια συγκεκριμένη φιγούρα... Όταν ας πούμε γράφεις ένα κείμενο για ένα περιοδικό που θα πάει στα στέκια και τα βιβλιοπωλεία. Αλλά και εκεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το κείμενο και ο λόγος που αρθρώνεται έχει μία απεύθυνση: τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, άντε και κόσμο που γενικώς ψάχνεται και διαβάζει. Όλα αυτά από την μικρή εμπειρία που είχα από τη συμμετοχή μου σε δύο μακροχρόνιες εκδοτικές απόπειρες. Πάντα λοιπόν υπάρχει μία απεύθυνση, πάντα όταν γράφεις μιλάς σε κάποιον. Μπορεί αυτό να είναι από ένα απτό ανθρώπινο υποκείμενο π.χ. το Μαράκι στη δουλειά και ο Δημητράκης ο κούριερ του γραφείου μέχρι την αφαίρεση της αφαίρεσης, οι έτσι, οι αποδώ, οι αποκεί, οι από παρά πέρα. Το πρώτο ερώτημα που μου μπήκε ήταν λοιπόν σε ποιον απευθύνεται αυτό το κείμενο. Απευθύνεται στους εξεγερμένους; Στους αναρχικούς; Στους κομμουνιστές; Σε ποιους απευθύνεται;
Με βάση αυτό προκύπτουν διάφορα πολιτικά ζητήματα. Διαβάζοντας διάφορα σημεία λες: α! τώρα απευθύνεται στους μπάτσους, α! και τώρα απευθύνεται στην αριστερά, α! και τώρα απευθύνεται στο ΛΑΟΣ και α! τώρα απευθύνεται στον Γιωργάκη το μανάβη από την Κόρινθο... Και αφού το έχεις διαβάσει φτάνεις σε ένα τελικό σημείο και διαπιστώνεις ότι συνολικά το κείμενο δεν απευθύνεται σε κανέναν απολύτως. Το μόνο υποκείμενο στο οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι απευθύνεται είναι η αόριστη φιγούρα των θεατών και αναγνωστών των εφημερίδων και των καναλιών... Οκ, αυτό είναι κάποιο αόριστο υποκείμενο και αφηρημένο που έχει μια ιδιότητα που υπό όρους θα μπορούσαμε να την αποδεχτούμε σαν πραγματική. Ερώτημα όμως. Και εδώ απαντήστε όλοι ευθέως: έχετε γράψει εσείς, σαν κομμουνιστές, σαν αντιεξουσιαστές, σαν και εγώ δεν ξέρω τι ένα κείμενο που να απευθύνεται στο κοινό των ΜΜΕ; Πείτε μου...
2.
Δε θα ήθελα να μπω στη διαδικασία, επώδυνη για μένα και κουραστική για εσάς, να αναφέρω όλα εκείνα τα σημεία στα οποία φάσκει και αντιφάσκει στο ζητημα της απεύθυνσης... Αν ας πούμε μιλάει στην αριστερά και την αντιεξουσία τι στο διάολο θέλει όλες αυτές τις ιστορικές αναφορές; Τι θέλουν να δείξουν; Τι θέλουνε να μας πούνε με τον τεράστιο πλούτο ιστορικών γνώσεων που διαθέτουν; Πάντα μου έκανε εντύπωση πως και στην Ελλάδα οι προκυρήξεις των ομάδων του ενόπλου ήταν τόσο μακροσκελείς. Και κυρίως τις περισσότερες φορές δε λέγανε τίποτα ουσιαστικό πέρα από γενικότητες και ασυναρτησίες (καλή ώρα τώρα...). Ειδικά σε ότι αφορά τον Ε.Α., η αίσθηση που εμένα μου βγάζουν οι 10.000 λέξεις είναι μία: θέλουνε να πείσουνε ότι έχουν κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο, κάποια θεωρητική βάση, ότι ρε παιδάκι μου είναι αριστεροί, αντιεξουσιαστές και δε συμμαζεύεται... Και κυρίως, δεν απευθύνεται σε αντιεξουσιαστές που μιλάνε σε άλλους αντιξουσιαστές (για να το πω απλά υπάρχει ένα επίπεδο κοινών νοημάτων σε όλους τους πολιτικούς χώρους που δε χρειάζονται επεξηγήσεις... όλοι ξέρουνε την Ισπανία του '36, το Μάη του '68, κλπ.) αλλά αντιθέτως προσπαθούν να παρουσιάσουν το λόγο τους σαν αντιεξουσιαστικό στο κοινό των ΜΜΕ λέγοντας... κοίτα εμείς ξέρουμε και τι έγινε στην Οαχάκα άμα λάχει και έχουμε και άποψη... Με απλά λόγια: ο λόγος του Ε.Α. στην εκφορά του δεν είναι αντιεξουσιαστικός λόγος, αλλά είναι αντιεξουσιαστικός λόγος στο επίπεδο του θεάματος και ως εκ τούτου δεν είναι παρά λεξούλες και αποσπάσματα που κάνουνε κρα ότι τους χρησιμοποιεί η αντιεξουσία και η αριστερά... Ο αριστερός και ο αντιεξουσιαστικός λόγος προσπαθεί να αρθρώσει ένα νόημα (άσχετα αν το πετυχαίνει αυτό ή όχι...). Ποιο νόημα προσπαθεί να αρθρώσουν οι οικονομικές αποψάρες του Ε.Α.; βγάλατε εσείς κανένα νόημα; Ελάτε να μου το πείτε και μένα... Ασυναρτησίες τοποθετημένες σε μακροσκελείς προτάσεις που δε λένε απολύτως τίποτα...
Και ακριβώς εδώ είναι το ρεζουμέ της όλης ιστορίας. Ακριβώς επειδή είναι τόσο μεγάλη κανένας από το αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων δεν πρόκειται να τη διαβάσει, και εκμεταλλευόμενο αυτό αυτός ο λόγος πετάει από εδώ και από 'κει λεξούλες για να παίξουν τα ΜΜΕ μαζί τους...
3.
Εντυπωσιακό είναι ακόμα το πόσο καλά φαίνεται να γνωρίζουν το πως σκέφτονται, πως αντιδρούν, τι αντιλήψεις έχουνε οι ...μπάτσοι. Λένε αυτό, είπανε ωχ (και αυτοί το ακούσανε στα 100 μέτρα...), σκέφτηκαν εκείνο, λειτουργούν έτσι και άλλα διάφορα... Το κείμενο είναι γεμάτο και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτά που λένε για τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια. Αν όμως, λες πως σκέφτονται οι μπάτσοι δύο τινά συμβαίνουν. Είτε είσαι μπάτσος και μπορείς να καταλάβεις πώς σκέφτονται είτε κάνεις υποθέσεις... Εγώ δε συνάντησα όμως ούτε μία υπόθεση σε όλο το κείμενο και ούτε μία απόδειξη του γιατί σκέφτονται όπως μας λένε ότι σκέφτονται οι μπάτσοι... Αλλά αντιθέτως, χρησιμοποιούν έναν πρωτόγνωρο ρεαλισμό που κάνει εντύπωση.
4.
Ακόμα πιο πολύ εντυπωσιακό είναι κατά τη γνώμη μου ο τρόπος με τον οποίον περιγράφουν την επίθεση στο Γουδί... Ενώ πάνε τα κομάντα έτοιμα για όλα, και ενώ ξέρουνε ότι έχει μία περιπολία μέχρι εκείνο το σημείο και ότι πολύ συχνά κάνουν ελέγχους μέσα στην Πανεπιστημιούπολη, εκείνη τη μέρα όλως παραδόξως ούτε η περιπολία πάει μέχρι εκείνο το σημείο, ούτε για κάποιο έλεγχο τους σταματάνε... Αυτή η απουσία του αστυνομικού κράτους όταν γίνεται η δουλειά είναι πολύ περίεργη... Γενικώς, πάμε να κάνουμε μία πολύ δύσκολη επιχείρηση, επίσης γενικώς έχεις ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος αλλά εκείνη τη μέρα όλως παραδόξως δεν κάνει τίποτα από όλα όσα περιμένεις να κάνει... όταν η βασική εικόνα που έχουμε όλοι μας για αυτό το αστυνομικό κράτος είναι ότι κάνει πάντα πολύ περισσότερα. Η τρομερή δικαιολογία “είναι κότες” και ριψάσπιδες είναι προφανώς ηλίθια... Λες και ο Ε.Α. είναι οι μόνοι ένοπλοι που αντιπαρατίθενται με τους μπάτσους... έλεος... το εγκληματικό κεφάλαιο με τι τους παίζει τους μπάτσους; Με σφεντόνες...;;;
Αυτό το είχε εντοπίσει και ο φίλος μας ο Τζιαφράνκο σε πολλές περιπτώσεις στην Ιταλία, όπου η φαινομενική ανικανότητα του κράτους δεν είναι παρά η ουσιαστική ικανότητα του να παρουσιάζεται σαν ανίκανο όποτε αυτό θέλει. Τόσο απλό. Και ευτυχώς ούτε εμείς έχουμε κοντή μνήμη.
5.
Στο indymedia εμφανίστηκε ένα κείμενο όπου παρουσιάζει διάφορα προβλήματα σε επίπεδο φράσεων και εκφράσεων. Προφανώς δε συμφωνώ με μία τέτοια προσέγγιση που βασίζεται στο αστυνομικό ρεπορτάζ... αλλά βρήκα και εγώ μπόλικες εκφράσεις οι οποίες είναι... πως να το πω... περίεργες... όχι επειδή από πίσω μπορεί να κρύβονται οι Αμερικάνοι αλλά είναι εκφράσεις που είτε δεν είναι δόκιμες είτε είναι υπερβολικές, είτε λες για μισό λεπτάκι... Ξέρω πολύ καλά ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να επιχειρηματολογήσει κανείς επαυτού για το αν λέγεται ή αν δε λέγεται κάτι. Όμως θα το πω, εμένα ο λόγος τους μου ξένισε...
Ας πούμε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου χαρακτηρίζεται άνανδρη... Σε καμία προκήρυξη που διάβασα και όπου όλες ξεκινούν με αυτή τη φράση δεν είδα πουθενά το άνανδρη, το πιο συνηθισμένο είναι το εν ψυχρώ... το άνανδρη είναι καθαρά δημοσιογραφικός λόγος και όχι πολιτικός.
Το αλλοδαπών τρεις τέσσερις φορές που αναφέρεται αναφέρεται σαν μεταγωγών... (Ξέρετε εκεί που έχει ένα περίεργο χαντάκι...).
Ο συνάδελφος του Κορκονέα αναφέρεται ως συνεργάτης.
Αναφέρεται στους λιμενικούς σαν οι κρατικοί φρουροί των θαλασσών... (έλεος...)
Η φράση “τετριμμένη ομαλότητα του αγώνα της καθημερινότητας” είναι σε εισαγωγικά και αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι αυτό το λένε όσοι μιλάνε για προβοκάτορες... Από όσους μιλάνε για προβοκάτορες εγώ δεν ξέρω κανέναν να μιλάει για “τετριμμένη ομαλότητα του αγώνα της καθημερινότητας” και μάλιστα σαν μια καθημερινή έκφραση αυτού του χώρου, με την οποία ο αναγνώστης είναι εξοικειωμένος και την αναγνωρίζει αμέσως...
Χρήματα που αφαιρούν από το οικονομικό προιόν των κοινωνιών που εξουσιάζουν... (Βγάλτε εσείς νόημα και ελάτε να μου το πείτε.)
Αυτά αν θέλετε μπορείτε να τα προσθέσετε στο κατάλογο της απίστευτης ηλιθιότητας αυτού του κειμένου...
Θα παραθέσω ακόμα κάποιες εκφράσεις που μου κάνουν εντύπωση για την τρομερή οξυδέρκεια τους.
...την στιγμή που η μεσαία τάξη, η οποία μέχρι χθες αποτελούσε το στυλοβάτη του πολιτικού συστήματος, ψυχοραγεί οικονομικά και διαλύεται κοινωνικά. (Αυτά δεν έλεγε και ο Αντ1 στις γιορτές γις τους εμπόρους που δεν πήγαν καλα;).
“...τότε η επανάσταση είναι η προσπάθεια μετατροπής της κοινωνίας θύματος σε θύτη που επιχειρεί να καταλάβει όσα έχει στα χέρια του το καθεστώς και να το θέσει εκτός λειτουργίας...” Σφύζει νοήματος αυτή η πρόταση, σαφήνειας και νοημάτων γνωστών σε όλους του μαρξιστές, αντιεξουσιαστές κλπ. Σιγά μην είναι ιός η επανάσταση που θα σας σβήσει και το σκληρό ρε ηλίθιοι... Άκου εκεί να θέσει εκτός λειτουργίας...
Επίσης λαμπρό δείγμα οξυδέρκειας είναι ολόκληρη η αναλυσάρα για την οικονομία, η οποία δε λέει απολύτως τίποτα... Διαβάστε την και αναρωτηθείτε πως μπορείς να λες τα πάντα για να μην πεις τίποτα.
6.
Κάτι ακόμα το οποίο είναι εντυπωσιακό και θα πρέπει να μας βάλει ψίλους στα αυτιά είναι η οποιαδήποτε απουσία του εμείς από την προκήρυξη... Όλοι όσοι βρεθήκαμε στους δρόμους του Δεκέμβρη χρησιμοποιήσαμε και ακόμα χρησιμοποιούμε ευθέως και ρητώς ένα υπέροχο α' πληθυντικό. Εμείς που..., εμείς... αυτή η ενότητα του Δεκέμβρη. Ο Ε.Α. το λέει ρητώς: άλλοι οι εξεγερμένοι, άλλοι εμείς και εμείς είμαστε μία συνιστώσα του επαναστατικού κινήματος. Χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβουμε ότι αυτοί δεν είναι μέρος της εξέγερσης; Είχαμε την δράση τους, έχουμε και το λόγο τους. Βγάλτε εσείς τα συμπεράσματα σας...
7.
Ας περάσουμε όμως σε κάτι πιο πολιτικό... Ποιος είναι ο στόχος αυτού του κειμένου; Καταρχήν κάνει αυτό που ακριβώς κάνει και το κράτος σε σχέση με την εξέγερση. Δουλειά που είχα εντοπίσει από την πρώτη στιγμή αυτής της εξέγερσης. Η δουλειά αυτή είναι η δουλειά του διαχωρισμού των εξεγερμένων. Από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν όλοι να διαχωρίσουν τους εξεγερμένους... κοινωνικά, εθνικά, πολιτικά, ηλικιακά και στο θέμα της βίας... Αυτή ακριβώς τη δουλειά κάνει και η προκήρυξη του Ε.Α. Οι εξεγερμένοι είναι χωρισμένοι σε βίους και μη βίαιους... Αλλά τέλος πάντων εμείς είμαστε με τους βίαιους. Αυτός ο διαχωρισμός επαναλαμβάνεται τόσες πολλές φορές που μοιάζει να είναι και ουσιαστικά ο μόνος στόχος του κειμένου... Οι διαδηλωτές είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Βίαιοι και μη βίαιοι. Τέλος. Αυτά λέει και ο Γ.Α.Π. και ο Κ.Κ.
Κάτι ακόμα... όλη η ανάλυση είναι τοποθετημένη με τον πιο άκομψο τρόπο στο μοναδικό επίπεδο που το κράτος κατανοεί. Αυτό της βίας. Όλοι και όλα κρίνονται με βάση αυτό. Όλοι και όλα κρίνονται με το τι και πόση βία ασκούν. Και μάλιστα όταν μιλάμε για βία εννοούμε τη βία στην πιο υλική της μορφή... Και οι απεργοί ασκούν βία στο αφεντικό τους, και το αφεντικό ασκεί βία στους εργάτες του. Αλλά δε μιλάμε για αυτή τη βία... Η μόνη βία για τον Ε.Α. είναι η βία των δελτίων ειδήσεων των 8. Με αυτήν παίζει και με αυτή ασχολείται.
8.
Αυτό το οποίο κάνει με την προκήρυξη του ο Ε.Α, πέραν του να προσπαθεί να καπελώσει αυτό που έγινε το Δεκέμβρη, είναι να προσπαθήσει να δημιουργήσει μία λογική αλληλουχία διαδηλωτής=κουκουλοφόρος=ένοπλος. Αυτό που δεν κάνουν τα ΜΜΕ το κάνει ο Ε.Α. Το τι αλληλουχίες νοημάτων υπάρξουν θα υπάρξουν ιστορικά σαν τέτοιες, δηλ. προιόν των ιστορικών συνθηκών. Δεν θα έρθει να της φορέσει καπέλο καμία ένοπλη ή άοπλη πρωτοπορία...
9.
Το κύριο επιχείρημα της ενέργειας τους είναι ότι απαξίωσαν επιχειρησιακά την αστυνομία. Επίσης επιχειρησιακά απαξιώθηκε η αστυνομία όταν κάποιοι την έκαναν από τον Κορυδαλλό με ελικόπτερο αλλά αυτό μάλλον δε σημαίνει τίποτα έτσι και αλλιώς. Με απλά λόγια: το να λες ότι η αστυνομία απαξιώθηκε επιχειρησιακά όταν έχει ήδη απαξιωθεί πολιτικά το λες μόνο και μόνο για να αποκρύψεις την πολιτική της απαξίωση.
10.
Το ΚΚΕ κάνει τη δουλειά του κράτους, ως γνωστόν, όταν λέει ότι όλα είναι προβοκάτσιες ακριβώς γιατί και αυτό με τη σειρά του αποκρύπτει το ποιες είναι οι πραγματικές προβοκάτσιες. Δυστυχώς σύντροφοι και συντρόφισσες, το κράτος και η λειτουργία του δεν είναι σαν τη δική μας, έχει και μία σκοτεινή και βρώμικη, ακριβώς για να μπορεί να μας το παίζει καθαρό. Το να φοβόμαστε να μιλήσουμε για προβοκάτσια, όταν πρέπει, και όταν αυτό είναι ολοφάνερο πολιτικά όπως το στις 5 Γενάρη, μόνο την ατολμία μας φανερώνει.
11.
Ποιος λοιπόν επιθυμεί την αποσιώπηση της πολιτικής απαξίωσης της αστυνομίας; Ποιος επιθυμεί την εξίσωση διαδηλωτής=κουκουλοφόρος=ένοπλος για να δικαιολογεί τη βία της αστυνομίας, τους ξυλοδαρμούς της συλλήψεις, τα χημικά, τις προσαγωγές και όλα αυτά τα ωραία; Ποιος επιθυμει η αντιπαράθεση με αυτό τον κόσμο να γίνει μέσα από τα δελτία ειδήσεων; Ποιος επιθυμεί να διαχωρίσει τους εξεγερμένους και τους διαδηλωτές; Ποιος μωρό μου, ποιος...;;;
ΥΓ. Ο Ε.Α. είναι μπάτσοι του κράτους.
http://mutantjazs.blogspot.com/2009/01/blog-post_18.html
Ποιός μωρό μου, ποιός...;;;
Διάβασα που λέτε αγαπητοί μου αναγνώστες όλη -ναι όλη- την προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα. Μάλιστα τη διάβασα δις. Τρις θα είχα αρχίσει να έχω σοβαρές συσπάσεις στο έντερο οπότε την παράτησα την τρίτη ανάγνωση. Ορίστε λοιπόν κάποιες παρατηρήσεις πάνω στο κείμενο...
1.
Όποιος έχει δοκιμάσει ποτέ του να γράψει ένα κείμενο, είτε εκ των πραγμάτων είτε εκ της βουλήσεως του έχει μπροστά του ένα θέμα... Το θέμα της απεύθυνσης. Εκ των πραγμάτων όταν γράφεις ένα κείμενο που θα πάει σε συναδέλφους έχεις λύσει το ζήτημα της απεύθυνσης. Μιλάς λοιπόν σε αυτούς και δεν το αναρωτιέσαι καν. Τα ίδια ισχύουν για μία προκήρυξη που θα μοιραστεί σε μία πορεία κλπ. Το ζήτημα της απεύθυνσης προκύπτει όταν δεν απευθύνεσαι σε κάποια συγκεκριμένη φιγούρα... Όταν ας πούμε γράφεις ένα κείμενο για ένα περιοδικό που θα πάει στα στέκια και τα βιβλιοπωλεία. Αλλά και εκεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το κείμενο και ο λόγος που αρθρώνεται έχει μία απεύθυνση: τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, άντε και κόσμο που γενικώς ψάχνεται και διαβάζει. Όλα αυτά από την μικρή εμπειρία που είχα από τη συμμετοχή μου σε δύο μακροχρόνιες εκδοτικές απόπειρες. Πάντα λοιπόν υπάρχει μία απεύθυνση, πάντα όταν γράφεις μιλάς σε κάποιον. Μπορεί αυτό να είναι από ένα απτό ανθρώπινο υποκείμενο π.χ. το Μαράκι στη δουλειά και ο Δημητράκης ο κούριερ του γραφείου μέχρι την αφαίρεση της αφαίρεσης, οι έτσι, οι αποδώ, οι αποκεί, οι από παρά πέρα. Το πρώτο ερώτημα που μου μπήκε ήταν λοιπόν σε ποιον απευθύνεται αυτό το κείμενο. Απευθύνεται στους εξεγερμένους; Στους αναρχικούς; Στους κομμουνιστές; Σε ποιους απευθύνεται;
Με βάση αυτό προκύπτουν διάφορα πολιτικά ζητήματα. Διαβάζοντας διάφορα σημεία λες: α! τώρα απευθύνεται στους μπάτσους, α! και τώρα απευθύνεται στην αριστερά, α! και τώρα απευθύνεται στο ΛΑΟΣ και α! τώρα απευθύνεται στον Γιωργάκη το μανάβη από την Κόρινθο... Και αφού το έχεις διαβάσει φτάνεις σε ένα τελικό σημείο και διαπιστώνεις ότι συνολικά το κείμενο δεν απευθύνεται σε κανέναν απολύτως. Το μόνο υποκείμενο στο οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι απευθύνεται είναι η αόριστη φιγούρα των θεατών και αναγνωστών των εφημερίδων και των καναλιών... Οκ, αυτό είναι κάποιο αόριστο υποκείμενο και αφηρημένο που έχει μια ιδιότητα που υπό όρους θα μπορούσαμε να την αποδεχτούμε σαν πραγματική. Ερώτημα όμως. Και εδώ απαντήστε όλοι ευθέως: έχετε γράψει εσείς, σαν κομμουνιστές, σαν αντιεξουσιαστές, σαν και εγώ δεν ξέρω τι ένα κείμενο που να απευθύνεται στο κοινό των ΜΜΕ; Πείτε μου...
2.
Δε θα ήθελα να μπω στη διαδικασία, επώδυνη για μένα και κουραστική για εσάς, να αναφέρω όλα εκείνα τα σημεία στα οποία φάσκει και αντιφάσκει στο ζητημα της απεύθυνσης... Αν ας πούμε μιλάει στην αριστερά και την αντιεξουσία τι στο διάολο θέλει όλες αυτές τις ιστορικές αναφορές; Τι θέλουν να δείξουν; Τι θέλουνε να μας πούνε με τον τεράστιο πλούτο ιστορικών γνώσεων που διαθέτουν; Πάντα μου έκανε εντύπωση πως και στην Ελλάδα οι προκυρήξεις των ομάδων του ενόπλου ήταν τόσο μακροσκελείς. Και κυρίως τις περισσότερες φορές δε λέγανε τίποτα ουσιαστικό πέρα από γενικότητες και ασυναρτησίες (καλή ώρα τώρα...). Ειδικά σε ότι αφορά τον Ε.Α., η αίσθηση που εμένα μου βγάζουν οι 10.000 λέξεις είναι μία: θέλουνε να πείσουνε ότι έχουν κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο, κάποια θεωρητική βάση, ότι ρε παιδάκι μου είναι αριστεροί, αντιεξουσιαστές και δε συμμαζεύεται... Και κυρίως, δεν απευθύνεται σε αντιεξουσιαστές που μιλάνε σε άλλους αντιξουσιαστές (για να το πω απλά υπάρχει ένα επίπεδο κοινών νοημάτων σε όλους τους πολιτικούς χώρους που δε χρειάζονται επεξηγήσεις... όλοι ξέρουνε την Ισπανία του '36, το Μάη του '68, κλπ.) αλλά αντιθέτως προσπαθούν να παρουσιάσουν το λόγο τους σαν αντιεξουσιαστικό στο κοινό των ΜΜΕ λέγοντας... κοίτα εμείς ξέρουμε και τι έγινε στην Οαχάκα άμα λάχει και έχουμε και άποψη... Με απλά λόγια: ο λόγος του Ε.Α. στην εκφορά του δεν είναι αντιεξουσιαστικός λόγος, αλλά είναι αντιεξουσιαστικός λόγος στο επίπεδο του θεάματος και ως εκ τούτου δεν είναι παρά λεξούλες και αποσπάσματα που κάνουνε κρα ότι τους χρησιμοποιεί η αντιεξουσία και η αριστερά... Ο αριστερός και ο αντιεξουσιαστικός λόγος προσπαθεί να αρθρώσει ένα νόημα (άσχετα αν το πετυχαίνει αυτό ή όχι...). Ποιο νόημα προσπαθεί να αρθρώσουν οι οικονομικές αποψάρες του Ε.Α.; βγάλατε εσείς κανένα νόημα; Ελάτε να μου το πείτε και μένα... Ασυναρτησίες τοποθετημένες σε μακροσκελείς προτάσεις που δε λένε απολύτως τίποτα...
Και ακριβώς εδώ είναι το ρεζουμέ της όλης ιστορίας. Ακριβώς επειδή είναι τόσο μεγάλη κανένας από το αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων δεν πρόκειται να τη διαβάσει, και εκμεταλλευόμενο αυτό αυτός ο λόγος πετάει από εδώ και από 'κει λεξούλες για να παίξουν τα ΜΜΕ μαζί τους...
3.
Εντυπωσιακό είναι ακόμα το πόσο καλά φαίνεται να γνωρίζουν το πως σκέφτονται, πως αντιδρούν, τι αντιλήψεις έχουνε οι ...μπάτσοι. Λένε αυτό, είπανε ωχ (και αυτοί το ακούσανε στα 100 μέτρα...), σκέφτηκαν εκείνο, λειτουργούν έτσι και άλλα διάφορα... Το κείμενο είναι γεμάτο και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτά που λένε για τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια. Αν όμως, λες πως σκέφτονται οι μπάτσοι δύο τινά συμβαίνουν. Είτε είσαι μπάτσος και μπορείς να καταλάβεις πώς σκέφτονται είτε κάνεις υποθέσεις... Εγώ δε συνάντησα όμως ούτε μία υπόθεση σε όλο το κείμενο και ούτε μία απόδειξη του γιατί σκέφτονται όπως μας λένε ότι σκέφτονται οι μπάτσοι... Αλλά αντιθέτως, χρησιμοποιούν έναν πρωτόγνωρο ρεαλισμό που κάνει εντύπωση.
4.
Ακόμα πιο πολύ εντυπωσιακό είναι κατά τη γνώμη μου ο τρόπος με τον οποίον περιγράφουν την επίθεση στο Γουδί... Ενώ πάνε τα κομάντα έτοιμα για όλα, και ενώ ξέρουνε ότι έχει μία περιπολία μέχρι εκείνο το σημείο και ότι πολύ συχνά κάνουν ελέγχους μέσα στην Πανεπιστημιούπολη, εκείνη τη μέρα όλως παραδόξως ούτε η περιπολία πάει μέχρι εκείνο το σημείο, ούτε για κάποιο έλεγχο τους σταματάνε... Αυτή η απουσία του αστυνομικού κράτους όταν γίνεται η δουλειά είναι πολύ περίεργη... Γενικώς, πάμε να κάνουμε μία πολύ δύσκολη επιχείρηση, επίσης γενικώς έχεις ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος αλλά εκείνη τη μέρα όλως παραδόξως δεν κάνει τίποτα από όλα όσα περιμένεις να κάνει... όταν η βασική εικόνα που έχουμε όλοι μας για αυτό το αστυνομικό κράτος είναι ότι κάνει πάντα πολύ περισσότερα. Η τρομερή δικαιολογία “είναι κότες” και ριψάσπιδες είναι προφανώς ηλίθια... Λες και ο Ε.Α. είναι οι μόνοι ένοπλοι που αντιπαρατίθενται με τους μπάτσους... έλεος... το εγκληματικό κεφάλαιο με τι τους παίζει τους μπάτσους; Με σφεντόνες...;;;
Αυτό το είχε εντοπίσει και ο φίλος μας ο Τζιαφράνκο σε πολλές περιπτώσεις στην Ιταλία, όπου η φαινομενική ανικανότητα του κράτους δεν είναι παρά η ουσιαστική ικανότητα του να παρουσιάζεται σαν ανίκανο όποτε αυτό θέλει. Τόσο απλό. Και ευτυχώς ούτε εμείς έχουμε κοντή μνήμη.
5.
Στο indymedia εμφανίστηκε ένα κείμενο όπου παρουσιάζει διάφορα προβλήματα σε επίπεδο φράσεων και εκφράσεων. Προφανώς δε συμφωνώ με μία τέτοια προσέγγιση που βασίζεται στο αστυνομικό ρεπορτάζ... αλλά βρήκα και εγώ μπόλικες εκφράσεις οι οποίες είναι... πως να το πω... περίεργες... όχι επειδή από πίσω μπορεί να κρύβονται οι Αμερικάνοι αλλά είναι εκφράσεις που είτε δεν είναι δόκιμες είτε είναι υπερβολικές, είτε λες για μισό λεπτάκι... Ξέρω πολύ καλά ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να επιχειρηματολογήσει κανείς επαυτού για το αν λέγεται ή αν δε λέγεται κάτι. Όμως θα το πω, εμένα ο λόγος τους μου ξένισε...
Ας πούμε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου χαρακτηρίζεται άνανδρη... Σε καμία προκήρυξη που διάβασα και όπου όλες ξεκινούν με αυτή τη φράση δεν είδα πουθενά το άνανδρη, το πιο συνηθισμένο είναι το εν ψυχρώ... το άνανδρη είναι καθαρά δημοσιογραφικός λόγος και όχι πολιτικός.
Το αλλοδαπών τρεις τέσσερις φορές που αναφέρεται αναφέρεται σαν μεταγωγών... (Ξέρετε εκεί που έχει ένα περίεργο χαντάκι...).
Ο συνάδελφος του Κορκονέα αναφέρεται ως συνεργάτης.
Αναφέρεται στους λιμενικούς σαν οι κρατικοί φρουροί των θαλασσών... (έλεος...)
Η φράση “τετριμμένη ομαλότητα του αγώνα της καθημερινότητας” είναι σε εισαγωγικά και αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι αυτό το λένε όσοι μιλάνε για προβοκάτορες... Από όσους μιλάνε για προβοκάτορες εγώ δεν ξέρω κανέναν να μιλάει για “τετριμμένη ομαλότητα του αγώνα της καθημερινότητας” και μάλιστα σαν μια καθημερινή έκφραση αυτού του χώρου, με την οποία ο αναγνώστης είναι εξοικειωμένος και την αναγνωρίζει αμέσως...
Χρήματα που αφαιρούν από το οικονομικό προιόν των κοινωνιών που εξουσιάζουν... (Βγάλτε εσείς νόημα και ελάτε να μου το πείτε.)
Αυτά αν θέλετε μπορείτε να τα προσθέσετε στο κατάλογο της απίστευτης ηλιθιότητας αυτού του κειμένου...
Θα παραθέσω ακόμα κάποιες εκφράσεις που μου κάνουν εντύπωση για την τρομερή οξυδέρκεια τους.
...την στιγμή που η μεσαία τάξη, η οποία μέχρι χθες αποτελούσε το στυλοβάτη του πολιτικού συστήματος, ψυχοραγεί οικονομικά και διαλύεται κοινωνικά. (Αυτά δεν έλεγε και ο Αντ1 στις γιορτές γις τους εμπόρους που δεν πήγαν καλα;).
“...τότε η επανάσταση είναι η προσπάθεια μετατροπής της κοινωνίας θύματος σε θύτη που επιχειρεί να καταλάβει όσα έχει στα χέρια του το καθεστώς και να το θέσει εκτός λειτουργίας...” Σφύζει νοήματος αυτή η πρόταση, σαφήνειας και νοημάτων γνωστών σε όλους του μαρξιστές, αντιεξουσιαστές κλπ. Σιγά μην είναι ιός η επανάσταση που θα σας σβήσει και το σκληρό ρε ηλίθιοι... Άκου εκεί να θέσει εκτός λειτουργίας...
Επίσης λαμπρό δείγμα οξυδέρκειας είναι ολόκληρη η αναλυσάρα για την οικονομία, η οποία δε λέει απολύτως τίποτα... Διαβάστε την και αναρωτηθείτε πως μπορείς να λες τα πάντα για να μην πεις τίποτα.
6.
Κάτι ακόμα το οποίο είναι εντυπωσιακό και θα πρέπει να μας βάλει ψίλους στα αυτιά είναι η οποιαδήποτε απουσία του εμείς από την προκήρυξη... Όλοι όσοι βρεθήκαμε στους δρόμους του Δεκέμβρη χρησιμοποιήσαμε και ακόμα χρησιμοποιούμε ευθέως και ρητώς ένα υπέροχο α' πληθυντικό. Εμείς που..., εμείς... αυτή η ενότητα του Δεκέμβρη. Ο Ε.Α. το λέει ρητώς: άλλοι οι εξεγερμένοι, άλλοι εμείς και εμείς είμαστε μία συνιστώσα του επαναστατικού κινήματος. Χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβουμε ότι αυτοί δεν είναι μέρος της εξέγερσης; Είχαμε την δράση τους, έχουμε και το λόγο τους. Βγάλτε εσείς τα συμπεράσματα σας...
7.
Ας περάσουμε όμως σε κάτι πιο πολιτικό... Ποιος είναι ο στόχος αυτού του κειμένου; Καταρχήν κάνει αυτό που ακριβώς κάνει και το κράτος σε σχέση με την εξέγερση. Δουλειά που είχα εντοπίσει από την πρώτη στιγμή αυτής της εξέγερσης. Η δουλειά αυτή είναι η δουλειά του διαχωρισμού των εξεγερμένων. Από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν όλοι να διαχωρίσουν τους εξεγερμένους... κοινωνικά, εθνικά, πολιτικά, ηλικιακά και στο θέμα της βίας... Αυτή ακριβώς τη δουλειά κάνει και η προκήρυξη του Ε.Α. Οι εξεγερμένοι είναι χωρισμένοι σε βίους και μη βίαιους... Αλλά τέλος πάντων εμείς είμαστε με τους βίαιους. Αυτός ο διαχωρισμός επαναλαμβάνεται τόσες πολλές φορές που μοιάζει να είναι και ουσιαστικά ο μόνος στόχος του κειμένου... Οι διαδηλωτές είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Βίαιοι και μη βίαιοι. Τέλος. Αυτά λέει και ο Γ.Α.Π. και ο Κ.Κ.
Κάτι ακόμα... όλη η ανάλυση είναι τοποθετημένη με τον πιο άκομψο τρόπο στο μοναδικό επίπεδο που το κράτος κατανοεί. Αυτό της βίας. Όλοι και όλα κρίνονται με βάση αυτό. Όλοι και όλα κρίνονται με το τι και πόση βία ασκούν. Και μάλιστα όταν μιλάμε για βία εννοούμε τη βία στην πιο υλική της μορφή... Και οι απεργοί ασκούν βία στο αφεντικό τους, και το αφεντικό ασκεί βία στους εργάτες του. Αλλά δε μιλάμε για αυτή τη βία... Η μόνη βία για τον Ε.Α. είναι η βία των δελτίων ειδήσεων των 8. Με αυτήν παίζει και με αυτή ασχολείται.
8.
Αυτό το οποίο κάνει με την προκήρυξη του ο Ε.Α, πέραν του να προσπαθεί να καπελώσει αυτό που έγινε το Δεκέμβρη, είναι να προσπαθήσει να δημιουργήσει μία λογική αλληλουχία διαδηλωτής=κουκουλοφόρος=ένοπλος. Αυτό που δεν κάνουν τα ΜΜΕ το κάνει ο Ε.Α. Το τι αλληλουχίες νοημάτων υπάρξουν θα υπάρξουν ιστορικά σαν τέτοιες, δηλ. προιόν των ιστορικών συνθηκών. Δεν θα έρθει να της φορέσει καπέλο καμία ένοπλη ή άοπλη πρωτοπορία...
9.
Το κύριο επιχείρημα της ενέργειας τους είναι ότι απαξίωσαν επιχειρησιακά την αστυνομία. Επίσης επιχειρησιακά απαξιώθηκε η αστυνομία όταν κάποιοι την έκαναν από τον Κορυδαλλό με ελικόπτερο αλλά αυτό μάλλον δε σημαίνει τίποτα έτσι και αλλιώς. Με απλά λόγια: το να λες ότι η αστυνομία απαξιώθηκε επιχειρησιακά όταν έχει ήδη απαξιωθεί πολιτικά το λες μόνο και μόνο για να αποκρύψεις την πολιτική της απαξίωση.
10.
Το ΚΚΕ κάνει τη δουλειά του κράτους, ως γνωστόν, όταν λέει ότι όλα είναι προβοκάτσιες ακριβώς γιατί και αυτό με τη σειρά του αποκρύπτει το ποιες είναι οι πραγματικές προβοκάτσιες. Δυστυχώς σύντροφοι και συντρόφισσες, το κράτος και η λειτουργία του δεν είναι σαν τη δική μας, έχει και μία σκοτεινή και βρώμικη, ακριβώς για να μπορεί να μας το παίζει καθαρό. Το να φοβόμαστε να μιλήσουμε για προβοκάτσια, όταν πρέπει, και όταν αυτό είναι ολοφάνερο πολιτικά όπως το στις 5 Γενάρη, μόνο την ατολμία μας φανερώνει.
11.
Ποιος λοιπόν επιθυμεί την αποσιώπηση της πολιτικής απαξίωσης της αστυνομίας; Ποιος επιθυμεί την εξίσωση διαδηλωτής=κουκουλοφόρος=ένοπλος για να δικαιολογεί τη βία της αστυνομίας, τους ξυλοδαρμούς της συλλήψεις, τα χημικά, τις προσαγωγές και όλα αυτά τα ωραία; Ποιος επιθυμει η αντιπαράθεση με αυτό τον κόσμο να γίνει μέσα από τα δελτία ειδήσεων; Ποιος επιθυμεί να διαχωρίσει τους εξεγερμένους και τους διαδηλωτές; Ποιος μωρό μου, ποιος...;;;
ΥΓ. Ο Ε.Α. είναι μπάτσοι του κράτους.
http://mutantjazs.blogspot.com/2009/01/blog-post_18.html
Αναρτήθηκε από
Autonome Bird
Ετικέτες
τρομοκρατία
0 σχόλια:
Post a Comment