ήδη η νέα κυβέρνηση της Ισλανδίας, ο συνασπισμός των Σοσιαλδημοκρατών και του “ριζοσπαστικού-αντικαπιταλιστικού” Αριστερού-Πράσινου κόμματος έπιασε δουλειά ρίχνοντας και το πρώτο “αντικαπιταλιστικό ξύλο” από τα ΜΑΤ σε διαδηλωτές την περασμένη εβδομάδα. Το κειμενάκι που ακολουθεί είναι από την Νέα Προοπτική που κυκλοφορεί με αφιέρωμα στην Ισλανδική εξέγερση.

Η ισλανδική αριστερά σε στρατηγικά αδιέξοδα

Περισσότερο παρά ποτέ το ισλανδικό προλεταριάτο και ιδιαίτερα οι χιλιάδες εργαζόμενοι στην αλιευτική βιομηχανία, οι 20.000 μετανάστες (κυρίως από την Πολωνία) και οι δεκάδες χιλιάδες υπάλληλοι στις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας που τώρα καταρρέουν καταχρεωμένες, χρειάζεται ένα επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση.

Και πουθενά περισσότερο παρά στην Ισλανδία δεν φαίνονται τα αδιέξοδα της ρεφορμιστικής αντίληψης των πλατιών «αντικαπιταλιστικών» κομμάτων.

Το Αριστερό-Πράσινο κόμμα Ισλανδίας περιλαμβάνει το πάλαι ποτέ ισχυρό ΚΚ Ισλανδίας (που έφτασε κάποια στιγμή την δεκαετία του 60 να παίρνει μέχρι και 20% των ψηφοφόρων), μια αριστερή - κατά τα πρότυπα της Γερμανικής Die Linke - διάσπαση των Σοσιαλδημοκρατών όταν αυτοί προσχώρησαν στον νεοφιλευθερισμό στην δεκαετία του 90, τα κατάλοιπα των μαοϊκών οργανώσεων και το επίσημο τμήμα της Ενιαίας Γραμματείας την Επαναστατική Κομμουνιστική Ένωση (αδερφική οργάνωση της LCR στην Γαλλία και της ΟΚΔΕ Σπάρτακος στην Ελλάδα). Το «αντικαπιταλιστικό» αυτό κόμμα πήρε 8,3% το 2003 και 14,5% το 2007, ενώ τώρα τα γκάλοπ του δίνουν γύρω στο 27%, αναμένοντας να βγει πρώτο τον Μάιο. Την ίδια στιγμή το δεξιό κόμμα Ανεξαρτησίας φαίνεται πως θα περιοριστεί σε ένα 23-24%, από 34% στις τελευταίες εκλογές, ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες στα γκάλοπ εμφανίζονται στάσιμοι γύρω στα 22-23%.

Για το Αριστερό-Πράσινο κόμμα, και μόνο η συμμετοχή του στην υπηρεσιακή κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών με σκοπό την εκτόνωση της παρούσας κοινωνική έκρηξης είναι ενδεικτική των προθέσεων του. Επιπλέον στο εσωτερικό του φαίνεται πως έχει ξεσπάσει μια μάχη μεταξύ πολέμιων και υπέρμαχων της εισόδου στην ΕΕ, κάτι που η ισλανδική αστική τάξη και η Κομισιόν προωθεί με ταχύτατες διαδικασίες για να βρεθεί μια ασπίδα προστασίας στην καταρέουσα οικονομία.

Η μόνη άλλη οργάνωση με αναφορά στην επανάσταση και τον κομμουνισμό που δεν βρίσκεται εντός του παραπάνω ρεφορμιστικού σχηματισμού είναι η τροτσκιστικής αναφοράς οργάνωση «Κομμουνιστική Ένωση», που πρόσκειται στην διεθνή τάση του αμερικάνικου SWP. Αυτή η οργάνωση αριθμούσε μια χούφτα αγωνιστών μέχρι πρόσφατα, που κατάφερε να μαζικοποιηθεί σχετικά μέσα στην κοινωνική εξέγερση. Ωστόσο και παρά την σωστή και εξ’ αριστερών κριτική που κάνει στο ρεφορμιστικό πρόγραμμα του Αριστερού-Πράσινου κόμματος, έχει σοβαρά προβλήματα στρατηγικού προσανατολισμού, καθώς ακολουθεί κατά γράμμα την «φιλο-καστρική» πολιτική του αμερικάνικου SWP, έχοντας όπως και αυτό απεμπολήσει την θέση της διαρκούς επανάστασης και αναζητάει μια επανάσταση σε δύο στάδια, ένα αντί-ιμπεριαλιστικό δημοκρατικό και κατόπιν ένα σοσιαλιστικό.

Ενδιαφέροντα links για την εξέγερση στην Ισλανδία:

Ελληνόφωνο site με το ιστορικό της εξέγερσης και πολλές φωτογραφίες και βίντεο από πορείες και συγκρούσεις με την αστυνομία: http://pameislandia.blogspot.com/

Για την ιστορία του πρόσφατου εργατικού κινήματος στην Ισλανδία: http://www.hartford-hwp.com/archives/61/index-id.html

To site του Αριστερού-Πράσινου Κόμματος: http://www.vg.is/tungumal/english/
Για την Κομμουνιστική Ένωση Ισλανδίας: http://www.hartford-hwp.com/archives/61/270.html