Ή

ΕΞ ΕΓΕΡΣΗ;;;

¨Εν αρχή ήταν ο μεσολαβημένος λόγος (ΜΜΕ)

Εν συνεχεία οι χωροφυλάκοι

Έπειτα η γέννηση του Θεανθρώπου

Εν τέλει οι εξετάσεις¨

Παραβολή του εξεγερμένου, εδάφιοVI, χωρίο ΙΧ

Το να γράφουμε σήμερα εξετάσεις φαίνεται κανονικό. Κανονικό φαντάζει επίσης το να κλεινόμαστε σε τέσσερις τοίχους και να στοιβάζουμε γνώσεις αδιάφορα, να υποτασσόμαστε σε κάποια αυθεντία, να αποδεχόμαστε τον ανταγωνισμό με τους φίλους και τους διπλανούς μας, να αγχωνόμαστε για το πότε θα τελειώσουμε την σχολή κτλ .. Κανονικό μοιάζει επίσης το να ξυπνάμε το πρωί μέσα στη πλήξη για να πάμε στο σχολείο ή στη σχολή, το να χτυπάμε κάρτα στη δουλειά και να καλημερίζουμε το αφεντικό μας, το να ψάχνουμε την ευτυχία στα ψώνια και την ομορφιά στα περιοδικά μόδας, το να επιλέγουμε ¨ελεύθερα¨ κανάλι στην τηλεόραση, το να περπατάμε στους δρόμους παρέα με οπλισμένους αστυνομικούς και κάμερες...

Αυτή η κανονικότητα και η κάθε κανονικότητα που υποβιβάζει την ζωή σε μια αυτοματοποιημένη διαδικασία αυτοσυντήρησης διαταράχθηκε μέσα στη θύελλα του Δεκέμβρη. Για πολλές μέρες οι δρόμοι και οι πλατείες αντί να είναι γεμάτες με καταναλωτές κουρασμένους από τις βαριές τους σακούλες και μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα με νευρωτικούς οδηγούς, ξεχείλιζαν από ανθρώπους οπλισμένους με οργή αλλά και πάθος για ελευθερία, που φώναζαν, έγραφαν συνθήματα και επιτίθονταν στα σύμβολα της καταπίεσης και της νεκρής κανονικότητας. Οι μαθητές και οι μαθήτριες πήγαιναν στα σχολεία τους για να τα καταλάβουν και για να συνεννοηθούν για το πώς θα κατεβούν στην επόμενη διαδήλωση, στα δημαρχεία πια δεν σύχναζαν συμβουλάτορες και διεφθαρμένοι αντιπρόσωποι, αλλά κάτοικοι που έπαιρναν αποφάσεις ως ίσοι για τη συνέχιση του αγώνα και οι υποκριτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες είχαν αντικατασταθεί από συνελεύσεις εργαζομένων που έπαιρναν την τύχη τους στα χέρια τους. Εργαζόμενοι σε καφετέριες, μετανάστες από την Αλβανία, μαθήτριες από την κηφισιά, αναρχικοί από τα εξάρχεια, άνεργες, αριστεροί φοιτητές, καθαρίστριες, σουρεαλιστές ποιητές, μπαλαρίνες, οργισμένοι γονείς, εξαρτημένοι από ουσίες (και πολλοί άλλοι εξίσου ακατανόητοι συνδυασμοί) εξεγέρθηκαν για όλα αυτά που τους ενώνουν, για όλα αυτά που τους συνθλίβουν την δημιουργικότητα και την αξιοπρέπεια.

Οι θεματοφύλακες της τάξης αυτού του κόσμου προσπάθησαν με πολλούς τρόπους να επιτύχουν την επιστροφή στην κανονικότητα και να πείσουν πως όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα ξέσπασμα, ένα πυροτέχνημα, κάτι που θα περάσει γρήγορα και ανώδυνα. Πρώτα τα ΜΜΕ προσπάθησαν να απονοηματοδοτήσουν τον αγώνα, έπειτα ήρθε ο κατασταλτικός βούρδουλας, ξυλοδαρμοί, συλλήψεις, αντιτρομοκρατικός νόμος, μετά ήρθαν τα χριστούγεννα όπου όλες και όλοι έπρεπε να νιώσουμε την ¨ευτυχία¨ των ημερών και να ξεχυθούμε στους ναούς της κατανάλωσης, έπειτα το κράτος εμφανίστηκε πιο άγριο, παντοδύναμο και δολοφονικό, μετά μας θύμισαν πως οι εχθροί μας βρίσκονται κάπου μακριά στην Τουρκία, μετά παρουσίασαν την εξέγερση σαν μία νεανική μόδα και τελικά ήρθαν οι εξετάσεις να προσπαθήσουν να αποτελειώσουν ό,τι απέμεινε από τη διεκδίκηση μιας άλλης ζωής.

Αμ δε. Αυτό που δεν μπορούν να αντιληφθούν είναι πως πια έχουν αναβαθμιστεί τα αντανακλαστικά και οι τρόποι δράσεις των ανθρώπων που θέλουν να σκέφτονται, να δρουν και να ζουν ελεύθερα. Πλέον, για τα πάρκα στήνονται οδοφράγματα και οι κάτοικοι προσπαθούν να εισβάλλουν στα δημαρχεία, καταλαμβάνονται δημόσια κτίρια και γίνονται συγκρούσεις ως απάντηση στην δολοφονική επίθεση σε συνδικαλίστρια καθαρίστρια, καταλαμβάνουμε τη λυρική σκηνή και χορεύουμε εξεγερμένα μπαλέτα, αντί για ρεβεγίον κάνουμε “ρεμπελιόν” με τις κρατούμενες-ους στα κολαστήρια του κράτους που καλούνται σωφρονιστικά ιδρύματα, καταλαμβάνουμε τα ταμεία νοσοκομείων και οι ιατρικές υπηρεσίες παρέχονται δωρεάν, ενώ οι καταλήψεις σε δημαρχεία και λοιπά δημόσια κτίρια αποτελούν κεκτημένο. Το ατομικό έχει υπερκεραστεί από το συλλογικό και βιώνουμε διαρκώς πρωτόγνωρες καταστάσεις η μία τόσο διαφορετική από την άλλη που όμως πορεύονται αρμονικά όλες μαζί προς την κοινωνική απελευθέρωση, στο μακρύ δρόμο προς την ουτοπία. Έχουν δημιουργηθεί ανοιχτές και λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές, αυτοοργανωμένες συνελεύσεις σε χώρους εργασίας, συνελεύσεις καλλιτεχνών, αλληλεγγύης στους συλληφθέντες κ.α. που καλούν τους ανθρώπους να συμμετάσχουν σε διαδικασίες ισότιμες, χωρίς ηγεσίες, οι οποίες προσπαθούν να πάνε τον αγώνα ακόμα ένα βήμα μπροστά. Όσοι και όσες έχασαν την εξεγερσιακή έκρηξη αλλά επιθυμούν να έχουν ανοιχτό το μυαλό και την καρδιά γεμάτη, έχουν ακόμα την ευκαιρία να συμμετάσχουν στα διαφορετικά εγχειρήματα που ξεπηδούν κάθε μέρα από διαφορετικές μεριές.

Οι φοιτητές και φοιτήτριες μπροστά σε όλα αυτά τα γεγονότα έκαναν αυτό που έχουν μάθει να κάνουν τόσα χρόνια. Η πλειοψηφία δεν ένιωσε πως συνέβη κάτι που την αφορά και συνέχισε την μεταξύ καφετέριας και μπάρ καθημερινότητα, εγκλωβισμένη στα ατομικά της προβλήματα, νιώθοντας βέβαια την τεράστια απουσία νοήματος στη ζωή όταν οι καταναγκασμοί περιορίζονται με την σχολή να είναι κλειστή. Το αγωνιζόμενο κομμάτι έδειξε μικρή διάθεση πρωτοτυπίας και πειραματισμού χρησιμοποιώντας τα γνωστά αλλά σημαντικά μέσα αγώνα, χωρίς να μπορεί να ακολουθήσει το πρωτόγνωρο ρεύμα του Δεκέμβρη και να δημιουργήσει νέα γεγονότα. Θλιβερή κατάληξη (αλλά ίσως αναγκαίο κακό) ήταν πως το βασικό ζήτημα αγώνα που μπήκε μετά τον Δεκέμβρη στον φοιτητικό κόσμο ήταν η διασφάλιση μιας ομαλής εξεταστικής, ενώ ως συνήθως δεν τέθηκαν ζητήματα συνολικότερης αμφισβήτησης της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πειραματισμού με άλλες μεθόδους στο τώρα.

Εξεταστική λοιπόν:

Οι εξετάσεις δεν είναι παρά μια αντανάκλαση των καταπιεστικών κοινωνικών σχέσεων στο χώρο της εκπαίδευσης. Όπως στην εργασία παραχωρούμε την ελευθερία μας στο αφεντικό μας και όπως επιτρέπουμε σε μια πολιτική αριστοκρατία να διαχειρίζεται τα κοινά σύμφωνα με τις ορέξεις της, έτσι ακριβώς έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα φροντίσει να δημιουργήσει υπηκόους κατάλληλους για αυτή τη κοινωνική πραγματικότητα. Για αυτό το λόγο και μόνο η απόκτηση γνώσεων και η εξέλιξη των ικανοτήτων μας έχει μετατραπεί από μία απολαυστική περιπέτεια σε ένα μίζερο καθήκον το οποίο βιώνουμε για πολλά χρόνια της ζωής μας. Αυτή η αυταρχική εκπαίδευση είναι που κυρίως οδήγησε τους μαθητές και τις μαθήτριες στο να καταλάβουν τα σχολεία τους, να βγουν στους δρόμους, και να πετροβολήσουν αστυνομικά τμήματα. Από την άλλη, γνωρίζουμε καλά πως μπορούμε να κατακτάμε την γνώση αλληλέγγυα μέσα από ελεύθερες διαδικασίες, χωρίς καταναγκασμούς και εξουσίες, όπως μας δείχνουν αρκετά παραδείγματα ελευθεριακών σχολείων στον κόσμο, οι εκπαιδευτικές μέθοδοι ιθαγενικών και αγροτικών κινημάτων σε πολλές χώρες, αλλά και η απλή καθημερινή μας εμπειρία.

Αυτό που μένει δεν είναι παρά οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας να βγουν από το κατασταλτικό ψυγείο, να αποτινάξουν όλες τις πλάνες και τους ανταγωνισμούς που μας παράχωσε η κάθε εξουσία και να αρχίσουν να χτίζουν τα πολλά διαφορετικά μονοπάτια προς την ελευθερία. Ελευθερία ατομική και συλλογική, για τον καθένα και για όλους, η οποία μπορεί να ανθίσει μόνο πάνω στα συντρίμμια του κόσμου της εξουσίας και της βαρβαρότητας.

“Οι επιθυμίες μας είναι η πραγματικότητα”, Μάης του ‘68

“Παράτα τα θρανία και τα αμφιθέατρα, να ’ρθεις στην παραλία να κάνουμε έρωτα” ( Γνωστό άσμα)

ΑλληλεγγYη στους φυλακισμένους, στους διωκόμενους και στους τραυματίες της εξέγερσης

Κάποιοι εξεγερμένοι από τον επιταχυντή ελευθερονίων

www.eleftheronio.org