Στην προπαρασκευαστική συνάντηση του PGA στην Θεσσαλονίκη δεν ήταν δυνατόν όπως ήταν και προφανές να ανακοινωθεί τόπος και χρόνος για την επόμενη ευρωπαϊκή συνάντηση του δικτύου . Παρόλα αυτά η διαδικασία του δικτύου στις Βαλκανικές χώρες και στην ανατολική Ευρώπη αναπτύσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς , για παράδειγμα μετά το PGA inspired balkan infotour δύο νέα project ενδέχεται να ξεκινήσουν . Το πρώτο από την Μολδαβία και το δεύτερο από την Σερβία.

Την ίδια στιγμή ακτιβιστές του moving Europe caravan από Βερολίνο σχεδιάζουν ύστερα από πρόταση στην συνάντηση του PGA στην Ουκρανία στα πλαίσια του no border camp δύο bike caravans που θα καταλήξουν στην Ελλάδα. Το πρώτο σχεδιάζετε να ξεκινήσει από την Ιταλία και το δεύτερο από την Ανατολική Ευρώπη. Το μέλλον φυσικά αυτών των project θα εξαρτηθεί και από την εδώ διαδικασία του επόμενου PGA . ***

Στα διάφορα meetings όπως στην Σλοβενία εκτός από τον ενθουσιασμό τέτοιων ιδεών και προτάσεων , προσπαθήσαμε να εστιάσουμε στα προβλήματα και τα αδιέξοδα τέτοιων εγχειρημάτων στα Βαλκάνια τα προηγούμενα χρόνια. Ένα από τα προβλήματα που συζητήθηκε έντονα δεν ήταν άλλο από τις κοινές δράσεις και τα εργαλεία επικοινωνίας. Η κουβέντα αυτή και οι προβληματισμοί συνέχισαν στην Θεσσαλονίκη και προτάθηκαν λύσεις.

Κάποια από τα κοινά projects που ήδη δουλεύουμε είναι: οι ευρωπαϊκές μέρες δράσης για τους αυτόνομους χώρους και καταλήψεις , το squat moving caravan , η σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Ρουμανία , η επόμενη συνάντηση του PGA και η ανάπτυξη ηλεκτρονικών εργαλείων όπως λίστες ηλεκτρονικού ταχυδρομείου , ιστοσελίδα κλπ.

Σε γενικές γραμμές είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του PGA που μιλάμε για συλλογικότητα convenor σε επίπεδο μίας γεωγραφικής περιοχής όπως είναι τα βαλκάνια . Αυτή η ιδέα μας δίνει 2 δυνατότητες . Το πρώτο είναι το βήμα που θα μας φέρει πιο κοντά και θα μας βάλει να δουλέψουμε μαζί για ένα μεγάλο γεγονός όπως το PGA conference και δεύτερος λόγος και σημαντικότερος δεν είναι άλλος από το να ξεκινήσει σοβαρά η δράση ενός δικτύου αντιεξουσιαστικών , αντικαπιταλιστικών ομάδων στην περιοχή.

Αυτό το μικρό κείμενο θα θέλαμε να απευθυνθεί σε συλλογικότητες και άτομα όπου βρίσκουν την ιδέα και την μέχρι τώρα δράση μας μία καλή αρχή για την παραπέρα ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού και αντιεξουσιαστικού χώρου στα βαλκάνια αλλά και ως μια ευκαιρία συνάντησης κινημάτων τέτοιου προσανατολισμού σε πανευρωπαϊκο επίπεδο το επόμενο καλοκαίρι στην Ελλάδα. Καλούμε σε συνάντηση στην Αθήνα σε ένα μήνα από τώρα .. στόχοι μας είναι να εμπλακούν ομάδες και άτομα και να χτιστεί βήμα , βήμα η συντονιστική ομάδα του επόμενου PGA conference καθώς και το κομμάτι του βαλκανικού δικτύου στην Ελλάδα

Ένας τέτοιος στόχος θα πρέπει να είναι και η απάντηση στα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε χρόνια τώρα , η κουβέντα για ένα δίκτυο στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια δεν είναι μια νέα υπόθεση , το θέμα είναι πως και ποίοι θέλουμε να προχωρήσουμε αυτήν την διαδικασία . Ας εστιάσουμε λοιπόν εκεί ..

We are everywhere !

vlanto at riseup dot net

faroykktl at riseup dot net

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες
Sunday, October 28, 2007 στις 8:10 AM | 0 σχόλια  
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες
Thursday, October 18, 2007 στις 11:15 PM | 0 σχόλια  
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,



Ένας από τους μύθους της κουλτούρας μας είναι πως η επιστήμη βρίσκεται στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Όπως πολλοί μύθοι έχει μια χαλαρωτική-ηρεμιστική δράση στη συνείδηση του κόσμου. Από τη μια στη συνείδηση των επιστημόνων, οι οποίοι σκέφτονται ικανοποιημένοι πως επιτελούν μια σημαντική και κοινωφελή εργασία και από την άλλη στη σκέψη της ‘κοινής γνώμης’ που κοιτά με σεβασμό και εμπιστοσύνη την επιστήμη σαν να πρόκειται για μια μητέρα γεμάτη φροντίδα που δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης από το να λύσει τα προβλήματά τους και να εξαλείψει κάθε πόνο και δυστυχία. Μυθολογίες, ιδεολογίες δηλαδή που νομιμοποιούν την εξουσία και εκπαιδεύουν τους ανθρώπους στο να την αποδέχονται.

Ένας τέτοιος μύθος προσπαθεί να γίνει και η σύγχρονη βιοτεχνολογία.

Η γενετική τεχνολογία είναι ριζοσπαστική: δεν έχει ανάγκη αποδείξεων, δεν πρόκειται για «εργαστηριακά πειράματα». Πράγματι αυτό που παρουσιάζεται ως πείραμα είναι ήδη περατωμένο και αμετάκλητο, είναι η πραγμάτωση μιας μετατροπής του οικοσυστήματος.

Η γενετική μηχανική εκτός από τον αγροτικό τομέα (γενετικά τροποποιημένα φυτά) εφαρμόζεται και στον ιατρο-φαρμακευτικό τομέα, ένα πεδίο που κανείς δεν τολμά να θέσει υπό συζήτηση. Ο διάχυτος και εξ επαγωγής φόβος των «ατόμων» είναι το κλειδί με το οποίο το κράτος (κυριαρχία) προτίθεται να ανοίξει την πόρτα στην βιοτεχνολογική έρευνα που οπωσδήποτε έχει φτάσει στην κλωνοποιήση για θεραπευτικούς λόγους (βλαστοκύτταρα) και όχι βέβαια, προς το παρόν, για αναπαραγωγικούς λόγους (εξάλλου η περίπτωση της Doly ήταν λίγο αποκαρδιωτική, πέθανε απο πρόωρη γήρανση και υποφέροντας απο σοβαρή αρθρίτιδα). Φόβος για το θάνατο, για την αρρώστια, για τη διαφορετικότητα και κατά συνέπεια εύκολη η απαλλοτρίωση της ζωής ανδρών και γυναικών, του σώματός τους, του οποίου βέβαια δεν είναι καν ικανοί να νιώσουν και να διαχειριστούν την αλλαγή και τη μοναδικότητά του. Οι βιοτεχνολογίες απο την άλλη υπόσχονται θαυματουργές περιποιήσεις: με θέληση και αποφασιστικότητα (πάντα) θα θεραπεύσουν τις αρρώστιες, που δεν είναι άλλο απο φυσιολογική κατάληξη ενός τρόπου ζωής που η ίδια η σύζευξη εξουσίας-επιστήμης δημιούργησε. Είμαστε καθημερινά εξαναγκασμένoi να ζούμε σε ανθυγιεινά περιβάλλοντα, που ναρκοθετούν τη ζωή του καθένα, χώροι που επινοήθηκαν και ζητήθηκαν από τις ίδιες φιγούρες που τώρα αξιώνουν να μας πουλήσουν τις θεραπείες και τις λύσεις.

Η βιοτεχνολογία είναι ριζοσπαστική όσον αφορά και την ίδια την πειραματική διαδικασία των φαρμακευτικών τεστ που στηρίζονται σε δοκιμές πάνω σε ζώα. Σήμερα το 30% των ζώων που βασανίζονται στα διάφορα εργαστήρια είναι προϊόντα γενετικών χειραγωγήσεων: ζώα με ψευδο-καρκίνους, ψευδο-λευχαιμίες ή εντελώς γυμνά απο τρίχωμα. Εάν πριν περιορίζονταν στο να βασανίζουν τα ζώα στο χειρουργικό τραπέζι, τώρα τα βασανιστήρια αρχίζουν απο τη γέννηση. Πρόκειται για μια διαδικασία παραμορφωμένη απο τη σαδιστική όσο και ηλίθια ιδέα της πρόκλησης συμπτωμάτων των ασθενειών μέσω της γενετικής χειραγώγησης και στη συνέχεια μελέτη της ασθένειας όχι σαν το αποτέλεσμα πολλαπλών μεταβλητών, αλλά σαν αυτό που ο ίδιος ο ερευνητής δημιούργησε. Όπως πάντα βέβαια αυτό που αρχίζει με τα ποντίκια και τα ινδικά χοιρίδια συνεχίζει μέχρι το τελευταίο πειραματόζωο που δεν είναι άλλο απο τον ‘ασθενή’ - καταναλωτή φαρμάκων, τον αδαή και γεμάτο εμπιστοσύνη για τον παθητικό του ρόλο.

Πράσινη επανάσταση και πράσινα άλογα

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 εμφανίστηκε και προωθήθηκε από τους διάφορους υπερεθνικούς οργανισμούς, Διεθνή Τράπεζα, ΔΝΤ, ΟΗΕ, η πολιτική της «πράσινης επανάστασης» σαν μια προσπάθεια καταπολέμησης της φτώχειας και της πείνας ιδιαίτερα στο λεγόμενο τρίτο κόσμο. Αφορούσε στην εφαρμογή νέων τεχνολογιών όπως η χρήση βελτιωμένων σπόρων και ποικιλιών, η χρήση φυτοφαρμάκων και χημικών λιπασμάτων και η εκτεταμένη εκμηχάνιση κυρίως στην επεξεργασία των εδαφών και στη συλλογή των καλλιεργειών και περιλάμβανε εφαρμογή αρδευτικών συστημάτων, δημιουργία φραγμάτων, εκτροπές ποταμών κ.λ.π. Βασική προϋπόθεση αυτής της πολιτικής ήταν η επιβολή μιας νέας καλλιεργητικής αντίληψης, της υϊοθέτησης της μονοκαλλιέργειας δηλ. της καλλιέργειας τεράστιων γεωργικών εκτάσεων με ένα συγκεκριμένο είδος, κυρίως βιομηχανικών, φυτών. Το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης του αγροτικού τομέα επιβλήθηκε στηριζόμενο στην ιδεολογική τρομοκρατία του αναπόφευκτου και του μονόδρομου. Εκατομμύρια αγρότες πετάχτηκαν έξω απο τη γεωργική δραστηριότητα, οι σχέσεις παραγωγής μετασχηματίστηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο, η γη και η παραγωγή πέρασαν στα χέρια νεοτσιφλικάδων και η γεωργία ενσωματώθηκε οργανικά στις ανάγκες της βιομηχανίας εισρροών και τροφίμων. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ, μία από τις τρεις μεγαλύτερες χώρες σε παραγωγή δημητριακών, κρέατος και λαχανικών και τέταρτη στην παραγωγή φρούτων λιγότερο από το 4% του πληθυσμού ασχολείται με την παραπάνω παραγωγή, δηλαδή με λιγότερο απο το 4% του πληθυσμού της μια χώρα παράγει σχεδόν το 30% της παγκόσμιας αγροτικής και ζωοτεχνικής παραγωγής. Αφού για την επιστήμη σήμερα η πείνα έγκειται σε έλλειψη μέσων, γιατί έλυσε το πρόβλημα η «πράσινη επανάσταση» που εξόπλισε με τόσα υγιεινά και χρήσιμα εφόδια όλο τον αγροτικό πληθυσμό; Οι φτωχές χώρες δεν έχουν πρόσβαση στην τεχνολογία και σίγουρα μαστίζονται από πολέμους, εμπάργκο, μαζικές μετακινήσεις πληθυσμού. Κάτι ξέρουν η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ που σε μια κίνηση μεγαλοψυχίας και αναγνώρισης προς αυτούς που αγωνίζονται για την δημοκρατία και την καταπολέμηση της διαφθοράς χάρισαν το εξωτερικό χρέος 18 αναπτυσσόμενων χωρών. Ένας πραγματικά θαυμαστός νέος κόσμος ανατέλει. Τώρα το τι θα φάνε αυτοί οι 18 στο νέο επί ίσοις όροις τραπέζι με μεροκάματο μικρότερο από ένα δολάριο είναι ένα άλλο ζήτημα, προφανώς θα εισηγηθούν ένα νέο δάνειο.

Τα 30-40 χρόνια εφαρμογής-επιβολής των αξιωμάτων της «πράσινης επανάστασης» είχαν σαν αποτέλεσμα μια προδιαγραφείσα τραγική κατάληξη, όπως π.χ. το ξέσπασμα εκατοντάδων ένοπλων συρράξεων λόγω απορρύθμισης και καταστροφής των τοπικών κοινωνιών και οικονομιών, με τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και βιομηχανική πια παραγωγή προσφύγων και εκτοπισμένων. Σε πλανητικό επίπεδο περισσότεροι απο ένα δισεκατομύριο άνθρωποι είναι υποσιτισμένοι. Καθημερινά περίπου 850 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα ενώ απο την άλλη (κυρίως στη Β. Αμερική και στην Ευρώπη) περίπου 600 εκατομύρια άνθρωποι είναι υπερσιτισμένοι και υπέρβαροι. Εβδομήντα χώρες έχουν πάνω απο το 10% του πληθυσμού τους κάτω απο το επίπεδο της φτώχειας (λιγότερο απο ένα δολάριο την ημέρα).

Αυτό που χαρακτήρισε τα τελευταία 50 χρόνια ανάπτυξης είναι η τέλεση οικολογικών εγκλημάτων με εκατομμύρια εκτάρια υποβαθμισμένης και ακατάλληλης τώρα πια αγροτικής επιφάνειας (158 εκατομμύρια εκτάρια στη Β. Αμερική, 219 εκατομμύρια εκτάρια στην Ευρώπη, 243 στη Λατινική Αμερική, 494 στην Αφρική, 747 στην Ασία), η εξάντληση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα ή την υφαλμύρωσή του όπως και τα 15 εκατομμύρια εκτάρια που καταστράφηκαν μόνο στη δεκαετία του 1980 προς αναζήτηση νέων καλλιεργήσιμων γαιών και βοσκοτόπων. Προφανώς, τα παραπάνω δεν είναι αρκετά. Αναδύονται λοιπόν εκ νέου οι καλές προθέσεις και τα ευγενή αισθήματα της υπερεθνικής κυριαρχίας για τη σωτηρία από τη φτώχεια και την ανέχεια των μη κατεχόντων. Αυτή τη φορά τη λύση αποτελεί το «έσχατο τεχνολογικό σύνορο» η βιοτεχνολογία που και πάλι αξιωματικά θα πρέπει να εφαρμοστεί -επιβληθεί από τους κύριους υπεύθυνους της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και εν γένει οικολογικής χρεοκοπίας, την παγκόσμια τράπεζα, το ΔΝΤ, τους ΟΗΕ-FAO, τις υπερεθνικές εταιρείες του αγροχημικού τομέα και τα συνεργαζόμενα biotech ερευνητικά κέντρα (δημόσια και ιδιωτικά). Προπαγανδιστικοί πυλώνες αυτής της νέας επίθεσης (ίσως τελευταίας, απο εμάς εξαρτάται) τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα -μυθεύματα, η καταπολέμηση της φτώχειας και η εξάλειψη της πείνας, αυτή τη φορά γαρνιρισμένα με οικολογική ευαισθησία και life-style παραινέσεις για υποκαλορικές δίαιτες στους χαμπουργκερωμένους κάφρους του Βορρά. Πρόκειται δηλαδή για μια γραμμική συνάρτηση εξορθολογισμένων - υποτίθεται- παραγόντων όπως:

1. Αύξηση της γεωργικής παραγωγής και εξάλειψη της πείνας (δεν αρκούν προφανώς οι εκατοντάδες τόνοι γεωργικών προϊόντων που πετιούνται καθημερινά στις υπερκορεσμένες χωματερές του υπερσιτισμένου αναπτυγμένου κόσμου).

Η εξάλειψη λοιπόν της πείνας που επικαλούνται, θα προέλθει από τις αυξημένες παραγωγές και από την μειωμένη χρήση ζιζανιοκτόνων και εντομοκτόνων (μείωση του κόστους καλλιέργειας).

Τα μέχρι τώρα στοιχεία δεν δείχνουν σημαντική αύξηση της παραγωγής από την εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων (γ.τ.) ποικιλιών. Σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε μείωση, όπως συνέβη στις πρώτες καλλιέργειες το 1992 στο Πουέρτο Ρίκο ή το 1997, όταν αρκετοί καλλιεργητές βαμβακιού round up ready στο δέλτα του Μισισιπή παραπονιόντουσαν για χαμηλές ποιοτικές και ποσοτικές παραγωγές, για πρόωρη πτώση και παραμόρφωση των καρυδιών της φυτεία τους και τελικά αποζημιώθηκαν από την πολυεθνική εταιρεία monsanto. Μελέτες του πανεπιστημίου Ιλλινόις έδειξαν ότι το οικονομικό όφελος προκύπτει μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως π.χ. για τους καλλιεργητές καλαμποκιού, οι οποίοι έχουν όφελος στις περιπτώσεις μεγάλου βαθμού προσβολής από τα έντομα, οπότε η τιμή του προϊόντος τους είναι αρκετά υψηλή (οι γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες γενικά έχουν υψηλό κόστος εγκατάστασης που προκύπτει από την αγορά του σπόρου). Αυτοί που φαίνονται ευνοημένοι στην υπάρχουσα κατάσταση είναι οι καλλιεργητές γενετικά τροποποιημένης σόγιας όπου, λόγω του ανταγωνισμού των εταιρειών, έχουμε μείωση της τιμής των ζιζανιοκτόνων.

Υπολογίζεται πως ακόμα και με πλήρη αποδοχή των γενετικά τροποποιημένων φυτών από την Ευρωπαϊκή Ένωση η αύξηση των αποδοχών των αγροτών δεν θα ξεπεράσει το 4,9 % για το γ.τ καλαμπόκι και το 1,7 % για τη γ.τ σόγια.

Η κοινωφελής δράση και η ανθρωπιστική διάθεση των αγροχημικών εταιριών διαφαίνεται καλύτερα στην προσπάθεια εισαγωγής (έχει ανασταλλεί προσωρινά) των ‘στείρων σπόρων’ (γ.τ σπόροι που περιέχουν «γονίδια εξολοθρευτές»-terminator genes τα οποία καταστούν τους σπόρους άγονους στη δεύτερη γενιά). Η αλήθεια βέβαια είναι πως εκτός από τις πολιτικές συνέπειες του άμεσου πια οικονομικού και κοινωνικού ελέγχου δηλ. αγορά σπόρου κάθε χρόνο, έλεγχος στο χωράφι απο την εταιρία όποτε αυτή το θεωρεί σκόπιμο, επιβολή προστίμων όταν διαπιστώνονται παρατυπίες, ποσοστά χρήσης τεχνολογίας και αποκλειστική χρήση συγκεκριμένων φυτοπροστατευτικών προϊόντων, η κατάσταση για τους απανταχού αγρότες θα παρέμενε ως έχει αφού ακόμα και τα υβρίδια υψηλής απόδοσης που χρησιμοποιούνται τα τελευταία χρόνια είναι σε μεγάλο ποσοστό σπόροι μη επαναχρησιμοποιήσιμοι. Οι βελτιωμένοι σπόροι πρακτικά, δεν είναι σπόροι υψηλών αποδόσεων αλλά σπόροι υψηλής ανταπόκρισης καθώς η αυξημένη απόδοσή τους εξαρτάται κυρίως από την αυξημένη εισροή χημικών λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων και νερού.

Η υπερπαραγωγή και κατανάλωση, η κατασπατάληση ζωτικών πόρων και η κατάχρηση εμπορευμάτων είναι λειτουργικοί παράγοντες στη μεγιστοποίηση των κερδών. Το πρόβλημα, σίγουρα, δεν είναι η ποσότητα παραγόμενων προϊόντων αλλά το ίδιο το σύστημα παραγωγής και εμπορικής τους διάθεσης. Εξάλλου τα γ.τ. φυτά κατασκευάστηκαν κυρίως για βιομηχανική χρήση και για την εκτροφή ζώων. Αναφορικά, η καλλιέργεια σόγιας καλύπτει το 62% της παγκόσμιας έκτασης των μεταλλαγμένων καλλιεργειών, το καλαμπόκι το 21%, το βαμβάκι 12% και η ελαιοκράμβη το 4%. Όσο για την ελαιοκράμβη και την συνεισφορά στην εξάλειψη της πείνας όταν το λάδι της αντικαταστήσει αυτό της καρύδας και του φοίνικα (χρησιμοποιούνται στην κοσμετολογία), θα το αντιληφθούν καλύτερα τα 21 εκατομμύρια φιλιπινέζων (30% πλυθησμού) που ασχολούνται άμεσα ή έμμεσα με την παραγωγή λαδιού καρύδας που αποτελεί το 7% των εξαγωγών των Φιλλιπίνων.

2. Μείωση της χρήσης ζιζανιοκτόνων

Υποστηρίζουν πως η εισαγωγή γονιδίων ανθεκτικότητας σε συγκεκριμένα ολικά ζιζανιοκτόνα glyphosate-Round uponsanto) και glufosinate-Liberty (AgrEvo-Aventis, πριν από μερικούς μήνες εξαγοράστηκε από την Bayer Crop Science) θα επιτρέπει σαρωτικούς ψεκασμούς με τα παραπάνω επιτυγχάνοντας την καταστροφή όλων των φυτών-ζιζανίων εκτός της γ.τ καλλιέργειας. Έτσι, οι παραγωγοί θα χρησιμοποιούν ένα μόνο σκεύασμα και θα απαλλάσσονται από τα ενοχλητικά ζιζάνια, ενώ βέβαια θα ρυπαίνουν λιγότερο το περιβάλλον.

Η αλήθεια είναι πως από την εισαγωγή των μεταλλαγμένων η κατανάλωση του Round up αυξήθηκε κατά 50%, ενώ πανεπιστημιακές μελέτες για 8 000 γεωργικές εκμεταλλεύσεις καταλήγουν στο ότι όσοι καλλιεργούν γ.τ προϊόντα χρησιμοποιούν 2-3 φορές περισσότερα ζιζανιοκτόνα από αυτούς που κάνουν ολοκληρωμένη καταπολέμηση (εξορθολογισμένη δηλαδή χρήση φυτοπροστατευτικών ουσιών και χημικών λιπασμάτων). Δεν είναι τυχαίο που η Monsanto έχει ζητήσει να αυξηθούν κατά 200 φορές τα όρια υπολειμμάτων του Glyphosate στη Round Up Ready σόγια. Ήδη στην Αμερική χάνονται σοδειές βαμβακιού και σόγιας λόγω της ανάπτυξης ανθεκτικότητας στο ζιζανιοκτόνο Glyphosate ενός ταχέως εξαπλωμένου ζιζανίου του Palmer amaranth.

Όσον αφορά τώρα στις δραστικές ουσίες glyphosate και glyphofosinate που προωθούνται σαν “φιλικές προς το περιβάλλον” σειρά πανεπιστημιακών μελετών καταδεικνύει ότι:

Α) Σκοτώνουν φυτά και βακτήρια επεμβαίνοντας στα ενζυμικά τους συστήματα

Β) Η οδός μεταβολισμού τους είναι εξαιρετικα πολύπλοκη και εμπλέκονται ακόμα και άγνωστα μέχρι σήμερα ενζυμικά συστήματα

Γ) Αυξάνουν τα επίπεδα οιστρογόνων στα ψεκασμένα φυτά ενώ κανείς δεν μιλά και τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουν για τις αλλαγές στα επίπεδα οιστρογόνων των ΓΤ φυτών και τις συνέπειες τους στους καταναλωτές

Δ) Αντίθετα με ό,τι υποστηρίζουν και αναγράφονται στα σκευάσματα τους η Monsanto και η Aventis, για περίοδο ημιζωής 140 ημερών το glyphosate και glyphofosinate είναι ουσίες σταθερές και δεν διασπόνται εύκολα (Φιλανδία μετά από 249 ημέρες, Βρετανική Κολομβία 360, Σουηδία 1-3 χρόνια μετά την εφαρμογή) Υπολείμματα βρέθηκαν στη συγκομιδή μαρουλιών, καρότων, κριθαριού ένα χρόνο μετά την εφαρμογή

Ε) Κατά τους ψεκασμούς μπορεί να ανιχνευθούν και 400 μέτρα μακρυά από το σημείο εφαρμογής

ΣΤ) Έχουν ανιχνευτεί σε επιφανειακά, υπόγεια και αρτεσιανά νερά

Ζ) Είναι τοξικά και για τον άνθρωπο. Η χρόνια χρήση προκαλεί:

-αλλοιώσεις των σιελογόνων αδένων

-μείωση παραγωγής σπερματοζωαρίων

-ακανόνιστο οιστρικό κύκλο

-ορμονικές διαταραχές, αποβολές, γενετικές βλάβες

Η) Σκοτώνουν ωφέλιμα έντομα

Θ) Βλάπτουν τους πληθυσμούς γαιωσκωλήκων ακόμα και στο 1/20 της τυπικά χρησιμοποιούμενης δοσολογίας

Ι) Αναστέλλουν την ανάπτυξη των Μυκόρριζων. Μειώνουν την αζωτοδεύσμευση για μέχρι και 120 μέρες μετά την εφαρμογή

ΙΑ) Επάγουν την εμφάνιση φυτασθενειών κυρίως μυκητολογικών.

Αυτά βέβαια χωρίς να πάρουμε υπόψη πως η αλόγιστη χρήση έχει επιφέρει ήδη την δημιουργία υπερ-ζιζανίων

3. Μείωση στη χρήση εντομοκτόνων

Έχουν δημιουργηθεί ποικιλίες πατάτας, καλαμποκιού και βαμβακιού που περιέχουν ένα συνθετικό γονίδιο για την παραγωγή της δ-ενδοτοξίνης του Bacilus thuringiensis με στόχο την ανθεκτικότητα έναντι προσβολών από συγκεκριμένα έντομα. Ο Bacilus thuringiensis είναι βακτήριο του εδάφους και χρησιμοποιείται από τους βιοκαλλιεργητές από τις αρχές του 1970. Τα βακτήρια Βt έχουν μικρή διάρκεια ζωής και η τοξίνη που παράγουν ενεργοποιείται μόνο στο αλκαλικό περιβάλλον του πεπτικού συστήματος συγκεκριμένων σκουληκιών. Στα γ.τ. φυτά η δ-ενδοτοξίνη είναι συνεχώς παρούσα ώστε να παρουσιάζουν από μόνα τους εντομοκτόνο δράση. Η συνεχής έκκριση της εντομοκτόνου ουσίας και η παρουσία της σε όλους τους ιστούς των γ.τ φυτών είχε σαν αποτέλεσμα, την ανάπτυξη ανθεκτικότητας στα έντομα που προσβάλλουν το καλαμπόκι και το βαμβάκι. Μετά από τρία χρόνια επαφής με τα γ.τ. φυτά, η ανθεκτικότητα στη συγκεκριμένη εντομοκτόνο τοξίνη αυξήθηκε μέχρι και 5.000 φορές κάτι που δεν είχε παρατηρηθεί μετά από 38 χρόνια χρήσης του φυσικού μικροοργανισμού. Η σοβαρότητα της κατάστασης οδήγησε την ΕΡΑ (ENVIRONMENTAL PROTECTION AGENCY) να προτείνει στους παραγωγούς να σπέρνουν μαζί με το ΒΤ βαμβάκι ΚΑΙ ΜΗ ΓΤ (συμβατικό) για να επιτευχθεί καθυστέρηση στην ανάπτυξη ανθεκτικότητας. Αρχικά γνωρίζαμε μία οδό ανάπτυξης ανθεκτικότητας, αυτή των υποδοχέων/διαμεσολαβητών, τώρα ανακαλύφθηκε μια ακόμα στην οποία εμπλέκονται πρωτεϊνάσες του στομάχου. Έπεται συνέχεια!

Οι περιβαλλοντικές συνέπειες είναι ανυπολόγιστες ενώ οι διαβεβαιώσεις για την ασφάλεια ήδη εγκεκριμένων ποικιλιών όπως το καλαμπόκι ΜΟΝ 810 της monsanto ή το Bt 11 της syngenta αποδείχθηκαν μάλλον ύποπτες. Παρά τις αρχικές εκτιμήσεις, ότι τα χαμηλά επίπεδα Bt-τοξίνης δεν θα έπρεπε να ενέχουν κανένα κίνδυνο για έντομα «μη στόχους», πολυετείς ανεξάρτητες μελέτες απέδειξαν ότι οι συνέπειες της έκθεσης των προνυμφών της πεταλούδας Μονάρχης στη γύρη των παραπάνω ποικιλιών του καλαμποκιού ήταν καταστρεπτικές και υπήρξε μείωση κατά 20% των προνυμφών που έφταναν στο στάδιο της πεταλούδας. Οι συνέπειες αναμένονται ακόμη πιο καταστρεπτικές από την καλλιέργεια άλλων ποικιλιών όπως το καλαμπόκι Bt 176 πάλι της syngenta που παρουσιάζει υψηλότερα επίπεδα τοξίνης Bt στη γύρη της. Άκρως ανησυχητικά είναι επίσης τα αποτελέσματα τετραετούς κυβερνητικής μελέτης στη Βρετανία η οποία καταδεικνύει τις δραματικές επιπτώσεις που έχει η καλλιέργεια γ.τ ελαιοκράμβης στους πληθυσμούς μελισσών, πεταλούδων καθώς και πουλιών. (στην προκειμένη οι επιπτώσεις είναι έμμεσες).

Για την παραγωγή φυτοφαρμάκων παγκοσμίως, δαπανώνται 37 δισεκατομμύρια δολάρια ενώ για τοξικολογικές μελέτες από 7 έως 11 εκατομμύρια. Οι τοξικολογικές μελέτες ολοκληρώνονται μόνο για το 10% των δραστικών ουσιών που μπαίνουν στην κυκλοφορία ετησίως ενώ για το 38% των ουσιών δεν πραγματοποιείται καμία τοξικολογική ανάλυση. Κάθε χρόνο εισάγονται 890 νέες ουσίες και 30000 εμπορικά σκεύασματα (στοιχεία ΕΡΑ).

4. Μείωση της διάβρωσης του εδάφους

Μετά από 40 χρόνια ‘πράσινης επανάστασης’ (δηλαδή εντατικής και υψηλά μηχανοποιημένης μονοκαλλιέργειας, χρήσης υβριδίων υψηλής ανταπόκρισης, χημικών λιπασμάτων και ζιζανιοκτόνων, όπως και αλόγιστης χρήσης νερού) οι ίδιες ουσιαστικά εταιρίες προτείνουν κώδικες ορθής γεωργικής πρακτικής που περιλαμβάνουν οπωσδήποτε γενετικά τροποποιημένους σπόρους, round up και άλλα παρεμφερή ζιζανιοκτόνα αλλά μείωση ή και κατάργηση των οργωμάτων για να ελαχιστοποιηθεί η διάβρωση του εδάφους από την έκθεση σε αέρα και βροχή. Το πιο «ριζοσπαστικό» βέβαια είναι η πρόταση για ενσωμάτωση των υπολειμμάτων της προηγούμενης καλλιέργειας (πρόκειται για καλλιεργητική τεχνική που προτείνεται από τους βιοκαλλιεργητές εδώ και 70 περίπου χρόνια ενώ οι «επιστήμονες» αντιπροτείνανε το κάψιμο των υπολειμμάτων).

Με αυτόν τον τρόπο βέβαια η κατ’ εξαίρεση χρήση των ολικών ζιζανιοκτόνων γίνεται ‘κατά κανόνα’ και ακόμα χειρότερα ‘κατά βούληση’ με συνέπειες όπως:

  • Μείωση της εδαφοκάλυψης και έκθεση του εδάφους στη διάβρωση.
  • Παρεμπόδιση μέχρι και εξολόθρευση της μικροβιακής δραστηριότητας (η διατήρηση της εδαφοπανίδας είναι καταλυτική στη γένεση της γονιμότητας του εδάφους).
  • Παρεμπόδιση της διατήρησης και αναγέννησης της οργανικής ουσίας του εδάφους.
  • Καταστροφή των ρυθμιστικών μηχανισμών (για παράδειγμα ο γαιοσκώληκας μεταφέρει ποσότητες ασβεστίου στα ανώτερα στρώματα του εδάφους ρυθμίζοντας την οξύτητα).

Όσον αφορά στις ποικιλίες που θα είναι ανθεκτικές στην αλατότητα ή στην έλλειψη νερού (κατασκευάστηκαν ρύζι, πεπόνια, ντομάτες και κριθάρι χρησιμοποιώντας γονίδια από μαγιά ανθεκτικά στην αλατότητα), υπάρχουν πολλές αμφιβολίες αφού είναι γνωστό ότι ο μεταβολισμός του άλατος εξαρτάται από την αλληλεπίδραση πολλών και διαφορετικών γονιδίων.

Από την άλλη, στον πλανήτη υπάρχουν πολλές ντόπιες ποικιλίες προϊόντα φυσικής διασταύρωσης με ανθεκτικότητα και προσαρμοστικότητα στις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής, σπόροι που αντέχουν στη ξηρασία, στην υψηλή αλατότητα κ.λ.π.

5. Γενετική ρύπανση – Α(να)σφάλεια

Διαδικασία μη αναστρέψιμη και οπωσδήποτε μη προβλέψιμη, η φύση διαθέτει χώρους και χρόνους σαφώς πέραν του ανθρώπινου πεπερασμένου. Η ποιοτική ιδιαιτερότητα του κινδύνου στη γενετική μηχανική οφείλεται στο γεγονός πως η πηγή αυτού του κινδύνου ζεί και αναπαράγεται, επιτρέποντας έτσι την οριζόντια μεταφορά γονιδίων. Τα γονίδια των γενετικά τροποποιημένων φυτών μπορούν να μεταφερθούν στους άγριους συγγενείς τους προσδίδοντας τους ανθεκτικότητα και μετατρέποντας τους σε super ζιζάνια. Πειράματα σε ελεγχόμενες περιοχές ή εργαστήρια δεν αντικατοπτρίζουν τους πραγματικούς κινδύνους, και δεν είναι αντιπροσωπευτικά, καθώς δεν είναι δυνατόν να θέσουν αντικειμενικές παραμέτρους όπως ο χρόνος, η ποσότητα, η διαθέσιμη επιφάνεια, οι καιρικές συνθήκες, η πίεση από φυσική επιλογή και οι δυνατότητες ελέγχου.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της γενετικά τροποποιημένης ελαιοκράμβης (Σκωτία, Δανία), της οποίας η γύρη μεταφέρεται για πολλά χιλιόμετρα επιμολύνωντας τους άγριους συγγενείς της άγριο ραπανάκι, λευκόφαιο σινάπι, ρόκα κτλ.

Ενστάσεις υπάρχουν και για το γονίδιο Bt. Τι θα συμβεί όταν γενικευθεί η ήδη ανεπτυγμένη ανθεκτικότητα των εντομοπαρασσίτων;

Τι θα συμβεί με τα γενετικά τροποποιημένα ψάρια που αντέχουν στο κρύο ή τους υπερμεγέθεις σολωμούς, οι αποδράσεις των οποίων από τα ιχθυοτροφεία τα καθιστούν σίγουρα περισσότερο ανταγωνιστικά σε ελεύθερο περιβάλλον.

Το σημαντικότερο, ίσως τεχνικό, πρόβλημα προέρχεται από την άγνοιά μας γύρω από την ρυθμιστική λειτουργία του DNA. Η υπεραπλουστευτική θεωρία σύμφωνα με την οποία τα γονίδια καθορίζουν απευθείας τις δυνατότητες και τη συμπεριφορά των διαφόρων οργανισμών, μπορεί να παραμένει διαδεδομένη, είναι όμως άστοχη και μη επιστημονική. Σίγουρα δεν πρόκειται για μια απλή μηχανιστική σχέση προσφοράς και ζήτησης. Οποιαδήποτε αλλαγή σε κάποιο σημείο της αλυσίδας του DNA επιφέρει αλλαγές στη γονιδιακή έκφραση και λειτουργία, κάτι που φυσικά οι φωστήρες της βιοτεχνολογίας δεν μπορούν να προβλέψουν ούτε στα γ.τ φυτά αφού κατά την δημιουργία των γ.τ.ο η ενσωμάτωση στο γονιδίωμα γίνεται σε τυχαίες θέσεις και μπορεί να οδηγήσει στην αδρανοποίηση ή ενεργοποίηση κάποιων γονιδίων ή στην παραγωγή τοξικών ή αλλεργιογόνων ουσιών (φαινόμενα γενετικής θέσης). Αγνοούνται, προφανώς εσκεμένα, βασικές διεργασίες στην έκφραση της γενετικής πληροφορίας όπως η μετα-μεταφραστική τροποποίηση των πρωτεϊνών που πραγματοποιείται μετά από την έκφραση/μετάφραση του μεταφερόμενου γονιδίου στον ξενιστή. Τα ζώα, τα φυτά, τα βακτήρια χρησιμοποιούν διαφορετικόυς μηχανισμούς γι’ αυτές τις τροποποιήσεις. Η προσθήκη σακχαρούχων ομάδων (γλυκοσυλίωση) προκαλεί δραματικές αλλαγές στη δομή και λειτουργία των πρωτεϊνών και είναι γνωστό πως συνδέεται με αλλεργιογόνο δράση. Τι να έγινε άραγε με τον γ.τ καπνό που θα παρήγαγε γ-λινολεικό οξύ (διαιτητικό λιπαρό οξύ το οποίο επιτεύχθηκε βέβαια αλλά συνοδευόταν και από ένα ανεπιθύμητο τοξικότατο για τον άνθρωπο μόριο λόγω αδρανοποιήσης μίας μεταβολικής οδού); Το παράγωγο αυτό δεν περιέχεται στον φυσικό καπνό. Τα διαγονιδιακά φυτά περιέχουν γονίδια από ιούς, βακτήρια, ζώα καθώς και από άσχετα μεταξύ τους φυτά, πρόκειται δηλαδή για μη φυσικούς συνδυασμούς γενετικού υλικού. Τι να πει κανείς για τις διαγονιδιακές πατάτες του Pusztai που προκαλούσαν καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος και σοβαρές αλλοιώσεις ζωτικών οργάνων, όπως το συκώτι ή πρόσφατα για το καλαμπόκι ΜΟΝ 863 (Monsanto) που προκάλεσε σοβαρές βλάβες στους νεφρούς και αλλοιώσεις στη σύσταση του αίματος, (στη φάση αυτή βέβαια στα πειραματόζωα ποντίκια); Η «επιστήμη» δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί οτι ένα συγκεκριμένο διαγονιδιακό προϊόν (π.χ τρόφιμο) δεν θα περιέχει αλλεργιογόνες ουσίες ή άλλες τοξίνες, ιδιαίτερα αν το μεταφερόμενο γονίδιο στο καινοφανές τρόφιμο (φράουλα με αντιπαγωγική πρωτείνη) προέρχεται από ένα ψάρι (της Βαλτικής), οργανισμοί που από μόνοι τους δεν θα συναντιόντουσαν ποτέ. Καμιά σοβαρή κλινική ή επιδημιολογική μελέτη για τις βλάβες στην υγεία από αφύσικες τροφές. Κατά καιρούς βέβαια οι εταιρίες αναγκαζονται να καταβάλλουν αποζημιώσεις όπως η γιαπωνέζικη Showa Denko για το θάνατο 37 ανθρώπων, τις μόνιμες βλάβες σε 1500 και τις πάνω από 5000 νοσηλείες. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα από τη χρήση γ.τ τρυπτοφάνης ως δαιτητικού συμπληρώματος. Οι μέθοδοι ελέγχου που επέτρεψαν την έγκριση και την κυκλοφορία του νέου προϊόντος αποδείχθηκαν ανεπαρκείς για να διακρίνουν την τοξίνη από την αυθεντική τρυπτοφάνη.

Επίσης υπάρχουν προβλήματα και μετά την επιτυχή εισαγωγή των ξένων γονιδίων όπως το γεγονός ότι η διάσπαση ή η αστάθεια των νέων γονιδίων μπορεί να προκαλέσει παραγωγή νέων τοξινών με άγνωστες συνέπειες. Οι ουσίες που χρησιμοποιούνται για να μας δείξουν ότι η εισαγωγή του γονιδίου στο φυτό ήταν επιτυχής είναι αντιβιοτικά, με αποτέλεσμα να συσσωρεύονται αντιβιοτικά στην τροφική αλυσίδα και να δυσχεραίνουν την αντιμετώπιση προσβολών από μικροοργανισμούς.

Η ψευτο-αντικειμενική θέση/άποψη των αργυρώνητων κραχτών της αγοράς πως αν μια εφεύρεση, μια ανακάλυψη ή ένα νέο προϊόν θα αποβούν ωφέλιμα ή βλαβερά για τον ανθρωπότητα εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο, δεν είναι παρά υστερόβουλη. Οι αποφάσεις για τη μαζική χρήση χημικών στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τη ρίψη της ατομικής βόμβας σε Χιροσίμα-Ναγκασάκι, την κούρσα των εξοπλισμών και τον ψυχρό πόλεμο με τις ατέλειωτες τοπικές συρράξεις, την πράσινη επανάσταση και τους γ.τ.ο, δεν πάρθηκαν από τη μυθιστορηματική αφαίρεση άνθρωπος αλλά από πολύ συγκεκριμένα κέντρα της δυτικής κυριαρχίας. Είναι μια καλοσχεδιασμένη εκστρατεία marketing και δημόσιων σχέσεων που εκθέτει επιλεκτικά και επιφανειακά τα μειονεκτήματα του προϊόντος για να καταστήσει αδιαφιλονίκητη την αξιοπιστία των πλεονεκτημάτων του.

Η επιστήμη που συγκαλύπτει, που δικαιολογεί, που καταντά απλά τεχνική για την τεχνητή χειραγώγηση του ζώντος, η επιστήμη που αδειάζει την πραγματικότητα απο την ουσία και τη ζωτική ροή της και καταξιώνεται ως απόρριψη, δηλ μίσος για τη φύση, είναι απλά μέρος της παθολογίας της οποίας είναι θύματα οι τεχνικοί και οι επιστήμονες του τέλους της χιλιετίας.

Η βιοτεχνολογική στροφή της μετα-βιομηχανικής κοινωνίας είναι ένα μακροπρόθεσμο πρότζεκτ στο οποίο δραστηριοποιούνται από χρόνια ερευνητές, πολυεθνικές, μηχανισμοί προπαγάνδας και κυβερνήσεις. Ο απότερος σκοπός έχει πολλαπλές όψεις αλλά μια μοναδική βάση πάνω στην οποία οργανώνεται: τον όλο και πιό στενό και απροκάλυπτο έλεγχο της κυριαρχίας επί του κάθε τι ζωντανού. O αγώνας ενάντια στην βιοτεχνολογία δεν μπορεί και δεν πρέπει να αναβάλλεται, ούτε και να αναμένει καλύτερες συνθήκες. Είτε είμαστε πειραματόζωα εξασκούμενων σαμάνων είτε προτάσσουμε την απελευθέρωση από την κυριαρχία του ανθρώπου στον άνθρωπο και στη φύση.

από το blog παιδιά του σωλίνα

http://tube-children.blogspot.com/
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες



Κορνήλιος Καστοριάδης: Η οικολογία αποτελεί την κατανόηση του βασικού γεγονότος ότι η κοινωνική ζωή δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη με ένα κεντρικό τρόπο το περιβάλλον μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται αυτή η κοινωνική ζωή. Όλως περιέργως, αυτή η κατανόηση μοιάζει να έχει υπάρξει σε μεγαλύτερο βαθμό προηγουμένως, σε άγριες ή παραδοσιακές κοινωνίες. Ακόμη και μια γενιά πριν, στην Ελλάδα, υπήρχαν αγρότες που ανακύκλωναν σχεδόν τα πάντα. Στη Γαλλία, η διατήρηση των ρέοντων υδάτων, των δασών και πάει λέγοντας έχει αποτελέσει ένα ανανεούμενο ενδιαφέρον για αιώνες. Χωρίς καμιά «επιστημονική γνώση», οι άνθρωποι είχαν μια απλοϊκή αλλά σαφή επίγνωση της ζωτικής τους εξάρτησης από το περιβάλλον [δες επίσης και την ταινία (του Akira Kurosawa) Dersu Uzala]. Αυτό άλλαξε ριζικά με τον καπιταλισμό και τη σύγχρονη τεχνοκρατία[2], που είναι βασισμένα στην αέναη και ραγδαία αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης και τα οποία συνεπάγονται ήδη κάποια προφανή σήμερα καταστροφικά αποτελέσματα για την οικόσφαιρα της Γης. Αν σας φαίνονται βαρετές οι επιστημονικές συζητήσεις, απλώς ρίξτε μια ματιά στις παραλίες ή στον αέρα των μεγαλουπόλεων. Οπότε, δεν μπορούμε πλέον να πιστεύουμε σε μια πολιτική, που να αξίζει το όνομά της, από την οποία θα έλλειπε ένα σοβαρό ενδιαφέρον για την οικολογία

P.E.: Μπορεί η οικολογία να γίνει επιστημονική;

Κ.Κ.: Η οικολογία είναι βασικά πολιτική. Δεν είναι «επιστημονική». Η επιστήμη είναι ανίκανη, ως επιστήμη, να θέσει τα όρια ή τους σκοπούς της [finalités]. Αν η επιστήμη ερωτηθεί για το πιο ικανό ή το πιο οικονομικό μέσο εξολόθρευσης του πληθυσμού της Γης, είναι ικανή (θα έπρεπε να είναι ικανή!) να σας παράσχει μια επιστημονική απάντηση. Ως επιστήμη, δεν έχει απολύτως τίποτα να πει σε σχέση με το αν αυτό το σχέδιο είναι «καλό» ή «κακό». Κάποιος μπορεί, κάποιος πρέπει, σίγουρα, να θέσει σε κίνηση τις πηγές της επιστημονικής έρευνας για να εξερευνήσει τον αντίκτυπο που μια τέτοια και μια τέτοια ενέργεια, εντός της σφαίρας της παραγωγής, μπορούν να έχουν πάνω στο περιβάλλον ή, κάποιες φορές, το μέσο αποφυγής κάποιου ανεπιθύμητου παράπλευρου αποτελέσματος. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο πολιτική.

Το να πούμε, όπως λέχθηκε απ’ όσους υπέγραψαν την «Έκκληση της Χαϊλδεβέργης» (την οποία, από την πλευρά μου, μάλλον θα ονόμαζα Έκκληση της Νυρεμβέργης), ότι η επιστήμη και μόνο η επιστήμη μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα, είναι αποκαρδιωτικό. Ερχόμενη από τόσο πολλούς κατόχους του βραβείου Νόμπελ, εκφράζει μια βασική αγραμματοσύνη, μια αποτυχία να στοχαστούν πάνω στην ίδια τους τη δραστηριότητα, και την πλήρη ιστορική αμνησία[3]. Δηλώσεις σαν κι αυτήν γίνονται όταν, όπως και λίγα χρόνια πριν, οι βασικοί εφευρέτες και κατασκευαστές των πυρηνικών βομβών διακήρυσσαν δημοσίως μια βαθειά μεταμέλεια, χτυπώντας τα στήθη τους, φωνάζοντας για την ενοχή τους κοκ. Μπορώ να αναφέρω τους Οπενχάϊμερ και Ζαχάροφ, για να μην πούμε άλλους. Είναι ακριβώς η ανάπτυξη της τεχνοεπιστήμης και το γεγονός ότι οι επιστήμονες δεν είχαν ποτέ, και δε θα έχουν ποτέ, οτιδήποτε να πούνε σε σχέση με τη χρήση της ή ακόμη και τον καπιταλιστικό της προσανατολισμό που δημιούργησε το περιβαλλοντικό πρόβλημα και την παρούσα βαρύτητα του προβλήματος. Και αυτό που παρατηρούμε σήμερα είναι το τεράστιο περιθώριο της αβεβαιότητας που περιέχεται στα στοιχεία και τις εξελικτικές προοπτικές για το περιβάλλον της Γης. Αυτό το περιθώριο, προφανώς, έχει δύο πλευρές. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι πιο σκοτεινές προοπτικές είναι και οι πιο πιθανές.

Το αληθινό ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι αυτό αλλά η πλήρης εξαφάνιση της σωφροσύνης, της φ ρ ο ν ή σ ε ω ς. Δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου θα οδηγήσει ή όχι σε μια άνοδο της στάθμης της θάλασσας, ούτε και πόσα χρόνια θα πάρει μέχρι η τρύπα του όζοντος να καλύψει όλη την ατμόσφαιρα, η μόνη συμπεριφορά που μπορούμε να υιοθετήσουμε είναι αυτή του diligens pater familias, του ευσυνείδητου ή συνεπούς πατέρα της οικογένειας που λέει στον εαυτό του «Αφού το ρίσκο είναι τεράστιο και ακόμη και οι πιθανότητες είναι αβέβαιες, θα προχωρήσω με τη μεγαλύτερη επιφύλαξη [σωφροσύνη] και όχι σα να ήταν όλο το ζήτημα επουσιώδες».

Τώρα, αυτού που γινόμαστε μάρτυρες προς το παρόν, για παράδειγμα κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού του Ρίο (που του έχει δοθεί η ταμπέλα της «Διάσκεψης»), είναι η πλήρης ανευθυνότητα. Αυτή η πλήρης ανευθυνότητα μπορεί να ιδωθεί στην αποφασιστικότητα του Προέδρου George Herbert Walker Bush και των φιλελεύθερων {με την ευρωκεντρική έννοια των συντηρητικών οπαδών της «ελεύθερης αγοράς»}, οι οποίοι επικαλούνται ακριβώς την αντίθετη πλευρά του επιχειρήματος της αβεβαιότητας (καθώς τίποτα δεν έχει «αποδειχθεί», ας συνεχίσουμε όπως και πριν . . . ). Μπορεί να ιδωθεί στην τερατώδη συμμαχία μεταξύ των δεξιών Αμερικάνων Προτεσταντών και της Καθολικής Εκκλησίας να εναντιωθούν σε οποιαδήποτε βοήθεια ελέγχου των γεννήσεων στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όταν η σύνδεση ανάμεσα στη δημογραφική έκρηξη και τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι έκδηλη. Την ίδια στιγμή — το μέγεθος της υποκρισίας — κάποιοι ισχυρίζονται ότι ενδιαφέρονται για το βιοτικό επίπεδο αυτών των πληθυσμών. Για να βελτιώσει όμως κάποιος το βιοτικό επίπεδο εκεί θα έπρεπε να επιταχύνει την καταστροφική παραγωγή και κατανάλωση των μη ανανεώσιμων πηγών.

P.E.: Κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης του Ρίο, δύο συμβάσεις, με κάποια ιστορική σημασία το καθένα υιοθετήθηκαν: η σύμβαση για την κλιματική αλλαγή και η άλλη για τη βιο-ποικιλότητα. Αποτελούν κι αυτές κομμάτι του «Καρναβαλιού»;

Κ.Κ.: Ναι, καθώς δεν προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα και δε συνοδεύονται από συγκεκριμένες κυρώσεις. Είναι οι τιμές που αποδίδει το Κακό στην Αρετή. Και μια λέξη για τη βιο-ποικιλότητα. Κάποιος/-α θα έπρεπε να θυμάται ότι από όσους υπέγραψαν την Έκκληση της Νυρεμβέργης κανείς δεν ξέρει πόσα ζωντανά είδη μπορούν να βρεθούν σήμερα στη Γη. Οι υπολογισμοί γίνονται μέσα στην κλίμακα των 10 και των 30 εκατομμυρίων ειδών, αλλά ακόμη και η κλίμακα των 100 εκατομμυρίων έχει τεθεί στο τραπέζι. Τώρα, από αυτά τα είδη, γνωρίζουμε μόνο ένα μέσο ποσοστό. Αυτό που γνωρίζουμε, ωστόσο, με σχετική βεβαιότητα είναι ο αριθμός των ζωντανών ειδών που εξαφανίζονται κάθε χρόνο, συγκεκριμένα μέσω της καταστροφής των τροπικών δασών. Σήμερα, ο E. O. Wilson υπολογίζει ότι, τα επόμενα τριάντα χρόνια, θα έχουμε εξολοθρεύσει περίπου το 20% των υπαρχόντων ειδών — ή, για να χρησιμοποιήσουμε το χαμηλότερο συνολικό υπολογισμό, γύρω στα 70,000 είδη το χρόνο, διακόσια είδη την ημέρα! Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη σκέψη, η καταστροφή ενός μόνο είδους μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση της ισορροπίας, συνεπώς την καταστροφή, ενός ολόκληρου οικό-τοπου[4].

P.E.: Διαβάζοντας κάποια από τα άρθρα σας, κάποιος θα μπορούσε να έχει την εντύπωση ότι η οικολογία αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου που καλύπτει μια επανα-διαπραγμάτευση όχι μόνο της επιστήμης αλλά και του οικονομικού-πολιτικού συστήματος. Είστε ένας επαναστάτης;

Κ.Κ.: Η επανάσταση δε σημαίνει χείμαρρους αίματος, την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων κοκ. Η επανάσταση σημαίνει τον ριζικό μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια, φυσικά είμαι επαναστάτης. Αλλά για να υπάρξει μια επανάσταση με αυτή την έννοια, προφανείς αλλαγές πρέπει να λάβουν χώρα στην ψυχο-κοινωνική οργάνωση του δυτικού ανθρώπου, στη στάση που έχει για τη ζωή, εν συντομία, στο φαντασιακό του. Η ιδέα ότι ο μόνος σκοπός στη ζωή μας είναι να παράγουμε και να καταναλώνουμε περισσότερο — μια ιδέα που είναι και παράλογη και εξευτελιστική — πρέπει να εγκαταλειφθεί. Το καπιταλιστικό φαντασιακό της ψευτο-ορθολογικής ψευδο-κυριαρχίας, της άνευ ορίων επέκτασης, πρέπει να εγκαταλειφθεί. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο από όλους τους άνδρες και τις γυναίκες. Ένα άτομο, ή μια οργάνωση μόνο, μπορούν – στην καλύτερη περίπτωση – να προετοιμάσουν, να ασκήσουν κριτική, να διεγείρουν, να σκιαγραφήσουν πιθανές κατευθύνσεις.

P.E.: Ποιο παραλληλισμό θα μπορούσαμε να κάνουμε ανάμεσα στην υποχώρηση του μαρξισμού και στη ραγδαία ανάπτυξη της πολιτικής οικολογίας;

Κ.Κ.: Η σχέση τους είναι προφανώς περίπλοκη. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει κανείς να παρατηρήσει ότι ο Μαρξ μετέχει πλήρως του καπιταλιστικού φαντασιακού: σύμφωνα με αυτόν, όπως και με την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής του, τα πάντα εξαρτώνται από την αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων. Όταν η παραγωγή φθάνει σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο είναι κανείς σε θέση να μιλήσει για μια αληθινά ελεύθερη κοινωνία, για μια κοινωνία ισότητας και πάει λέγοντας. Δεν βρίσκει κανείς στον Μαρξ καμία κριτική της καπιταλιστικής τεχνικής, είτε όσον αφορά την μέθοδο παραγωγής είτε όσον αφορά τον τύπο και τη φύση των προϊόντων που παράγονται. Για αυτόν, η καπιταλιστική τεχνική και τα προϊόντα της αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας της ανθρώπινης προόδου. Ούτε ασκεί κριτική στην εργασιακή διαδικασία του εργοστασίου. Επικρίνει, βεβαίως, μερικά «υπερβολικά» στοιχεία αλλά, υπό αυτήν τη μορφή, αυτή η οργάνωση φαίνεται για αυτόν να αποτελεί μια πραγμάτωση της ορθολογικότητας, χωρίς την προσθήκη εισαγωγικών. Το βασικό κομμάτι της κριτικής του έχει να κάνει με την χρήση αυτής της τεχνικής και αυτής της οργάνωσης: πως, δηλαδή, από αυτές επωφελείται μόνο το κεφάλαιο και όχι η ανθρωπότητα ως σύνολο. Δεν εντοπίζει την ανάγκη να γίνει μια εσωτερική κριτική στην τεχνική και την οργάνωση της καπιταλιστικής παραγωγής.

Το ότι ο Μαρξ «ξεχνάει» αυτά τα πράγματα είναι περίεργο, λόγω του ότι στην εποχή του αυτή η σκέψη απασχολεί πολλούς συγγραφείς. Ας θυμηθούμε, για να αναφερθούμε σε ένα γνωστό παράδειγμα, τους Άθλιους του Βικτόρ Ουγκό. Όταν, με σκοπό να σώσει τον Μάριο, ο Γιάννης Αγιάννης τον κουβαλάει μέσα από τους υπονόμους του Παρισιού, ο Ουγκό παραδίδεται σε μία από τις πολυαγαπημένες παρεκβάσεις του. Βασισμένος, χωρίς αμφιβολία, στους υπολογισμούς των μεγάλων χημικών της εποχής, πιθανόν του Justus Liebig, λέει πως από το Παρίσι καταλήγει στην θάλασσα κάθε χρόνο, μέσω των υπονόμων του, χρηματικό ποσό ίσο με 500 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Αυτό το αντιπαραβάλλει στη συμπεριφορά των κινέζων αγροτών, οι οποίοι λιπαίνουν το χώμα με τα δικά τους περιττώματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μας λέει ουσιαστικά ότι το έδαφος της Κίνας είναι τόσο εύφορο όσο ήταν και την πρώτη μέρα της Δημιουργίας. Γνωρίζει πως οι παραδοσιακές οικονομίες ήταν οικονομίες ανακύκλωσης, ενώ η σημερινή είναι μια οικονομία σπατάλης.

Ο Μαρξ όλα αυτά τα παραβλέπει ή τα περιθωριοποιεί. Και αυτό επρόκειτο να παραμείνει, μέχρι το τέλος, η τοποθέτηση του μαρξιστικού κινήματος. Αρχίζοντας από το τέλος της δεκαετίας του 50’, αρκετοί παράγοντες θα ενώνονταν προκειμένου να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Καταρχάς, μετά το εικοστό συνέδριο του ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, την ουγγρική επανάσταση το ίδιο έτος (1956), την Πολωνία, την Πράγα και πάει λέγοντας, η μαρξιστική ιδεολογία χάνει την γοητεία της. Κατόπιν άρχισε η κριτική της καπιταλιστικής τεχνικής. Σε αυτό αναφέρομαι σε ένα από τα κείμενά μου του 1957, «Το περιεχόμενο του Σοσιαλισμού»[5], όπου ανέπτυξα μια εκ βάθρων κριτική στον Μαρξ, για το ότι παραμελεί εντελώς την κριτική στην καπιταλιστική τεχνολογία, ειδικότερα σε ότι αφορά το στάδιο της παραγωγής, ότι συμμερίζεται εντελώς, εν προκειμένω, την κυρίαρχη αντίληψη της εποχής του. Κατά την ίδια χρονική περίοδο, οι άνθρωποι άρχιζαν να ανακαλύπτουν τον όλεθρο που ο καπιταλισμός επέφερε στο περιβάλλον. Ένα από τα πρώτα βιβλία που άσκησαν μεγάλη επιρροή ήταν το «Silent Spring»[6] (Η σιωπηλή Άνοιξη) της Rachel Carson, το οποίο περιέγραψε τις καταστροφές που τα εντομοκτόνα επέφεραν στο περιβάλλον: τα εντομοκτόνα καταστρέφουν τα παράσιτα των φυτών αλλά και, συγχρόνως, έντομα - επομένως και τα πουλιά που τρέφονται από αυτά. Αυτό είναι ένα σαφές παράδειγμα μιας κυκλικής οικολογικής ισορροπίας και της ολοσχερούς καταστροφής της μέσω της καταστροφής ενός μόνο από τα συστατικά της στοιχεία.

Μια οικολογική συνείδηση άρχισε κατόπιν να διαμορφώνεται. Αναπτύχθηκε ακόμα γρηγορότερα, καθώς νέοι άνθρωποι, δυσαρεστημένοι με το καθεστώς των πλούσιων χωρών, δεν μπορούσαν πια να εντάξουν τις κριτικές τους μέσα στα παραδοσιακά μαρξιστικά κανάλια που καταντούσαν σχεδόν γελοία. Κριτικές που στηρίζονταν επάνω στη συνεχή μεγέθυνση της φτώχειας δεν ανταποκρίνονταν πια στην πραγματικότητα· δεν θα μπορούσε κανείς πλέον να κατηγορήσει τον καπιταλισμό πως οδηγεί τους εργάτες στη λιμοκτονία από τη στιγμή που η κάθε οικογένεια της εργατικής τάξης είχε από ένα - και μερικές φορές δύο - αυτοκίνητα. Συγχρόνως, υπήρξε μια συγχώνευση των καθιερωμένων οικολογικών ζητημάτων με τα αντιπυρηνικά ζητήματα.

P.E.: Αποτελεί, τότε, η οικολογία τη νέα «τελευταία μεγάλη ιδεολογία»;

Κ.Κ.: Όχι, δεν θα έλεγα αυτό. Και εν πάσει περιπτώσει, η οικολογία δεν πρόκειται να γίνει ιδεολογία υπό την παραδοσιακή έννοια του όρου. Αλλά η αναγκαιότητα να ληφθεί το περιβάλλον καθώς και η ισορροπία μεταξύ της ανθρωπότητας και των πόρων του πλανήτη σοβαρά υπόψη, είναι προφανής για οποιαδήποτε αληθινή και σοβαρή πολιτική. Η φρενήρης πορεία της αυτονομημένης τεχνο-επιστήμης και η τεράστια δημογραφική έκρηξη που θα συνεχίσει να γίνεται αισθητή για τουλάχιστον μισό αιώνα μας το επιβάλλουν. Η προσπάθεια να ληφθούν αυτά υπόψη πρέπει να διαμορφωθεί μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό πρόταγμα, που δε θα εξαντλείται αποκλειστικά στην οικολογία αλλά θα την υπερβαίνει. Και εάν δεν υπάρξει ένα νέο κίνημα, καμία επανα-αφύπνιση του δημοκρατικού προτάγματος, η οικολογία θα μπορούσε εύκολα να ενσωματωθεί σε μια νέο-φασιστική ιδεολογία. Ενόψει μιας παγκόσμιας οικολογικής καταστροφής, παραδείγματος χάριν, κάποιος/κάποια μπορεί πολύ εύκολα να δει αυταρχικά καθεστώτα να επιβάλλουν δρακόντειους περιορισμούς σε έναν πανικόβλητο και απαθή πληθυσμό.

Η παρεμβολή της οικολογικής συνιστώσας σε ένα ριζοσπαστικό δημοκρατικό πρόταγμα είναι απολύτως αναγκαία. Και είναι τόσο επιτακτική, ώστε η επαναξιολόγηση της παρούσας κοινωνίας, οι αξίες και οι προσανατολισμοί, που υπονοείται από ένα τέτοιο πρόταγμα, είναι αδιαχώριστη από την κριτική του φανταστικού «της ανάπτυξης» με το οποίο ζούμε[7].

P.E.: Είναι τα γαλλικά οικολογικά κινήματα φορείς ενός τέτοιου προτάγματος;

K.K.: Πιστεύω πως μεταξύ των Πρασίνων (les Verts) όπως επίσης και μεταξύ των μελών της Génération Écologie, η πολιτική συνιστώσα είναι ανεπαρκής[8]. Δεν ασχολούνται καθόλου με τις ανθρωπολογικές δομές της σύγχρονης κοινωνίας, με τις πολιτικές και θεσμικές δομές, με το τι σημαίνει πραγματική δημοκρατία, με τα ερωτήματα που θα προέκυπταν από την παλινόρθωση και τη λειτουργία της και πάει λέγοντας. Τα κινήματα ασχολούνται, ως επί το πλείστο, με ζητήματα που έχουν να κάνουν με το περιβάλλον και σχεδόν αδιαφορούν για τα καυτά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Είναι κατανοητό το γιατί δεν επιθυμούν να χαρακτηρίζονται «ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί». Αλλά αυτό το «ζήτημα τιμής», το να μην παίρνεις θέση για τα καυτά πολιτικά ερωτήματα της εποχής, είναι μια στάση αρκετά εκτεθειμένη σε κριτική. Τα κινήματα αυτά τείνουν έτσι να μετατραπούν σε λόμπυ.

Ακόμα και όταν εκφράζουν ένα ενδιαφέρον για την πολιτική διάσταση, αυτό μου φαίνεται και πάλι ανεπαρκές. Αυτό έγινε στη Γερμανία, όπου οι Πράσινοι εφάρμοσαν έναν νόμο ανακλητότητας των εκπροσώπων τους. Η εναλλαγή και η ανακλητότητα αποτελούν κεντρικές ιδέες των πολιτικών μου συλλογισμών. Διαχωρισμένοι, όμως, από τα υπόλοιπα, δεν διατηρούν πια κανένα νόημα. Έτσι συνέβη και στη Γερμανία, όπου, αφού εισήχθησαν στο κοινοβουλευτικό σύστημα έχασαν κάθε νόημα. Ο λόγος ήταν πως ο χαρακτήρας του κοινοβουλευτικού συστήματος είναι να εκλέγει «εκπροσώπους» για πέντε χρόνια με στόχο να ξεφορτωθεί τα πολιτικά ερωτήματα, να αφήνει αυτά τα ερωτήματα στους «εκπροσώπους», έτσι ώστε να μην ασχολούμαστε με αυτά. Αυτό, όμως, είναι το αντίθετο του δημοκρατικού προτάγματος.

Π.Ε.: Αυτή η καθαρά πολιτική συνιστώσα ενός προτάγματος ριζικής αλλαγής περιλαμβάνει επίσης τις σχέσεις Βορά-Νότου;

Κ.Κ.: Φυσικά, είναι ένας εφιάλτης το να βλέπεις καλοταϊσμένους ανθρώπους να κοιτάζουν τους Σομαλούς ετοιμοθάνατους απ’ την πείνα και έπειτα να γυρίζουν ξανά στον ποδοσφαιρικό τους αγώνα. Αλλά είναι επίσης, από τη ρεαλιστικότερη σκοπιά, μια τρομερά βραχυπρόθεσμη στάση. Οι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια τους και αφήνουν αυτούς τους ανθρώπους να συνεχίζουν να λιμοκτονούν. Αλλά μακροπρόθεσμα, αυτοί δεν θα αφήσουν τους εαυτούς τους να συνεχίσουν να πεθαίνουν της πείνας. Η λαθραία μετανάστευση αυξάνεται καθώς οι δημογραφικές πιέσεις μεγαλώνουν, και αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη. Οι Τσικάνος περνάνε τα σύνορα Μεξικού-Αμερικής ουσιαστικά χωρίς κανένα εμπόδιο, και σύντομα δεν θα είναι μόνο οι Μεξικάνοι. Σήμερα, στην περίπτωση της Ευρώπης, διέρχονται, μεταξύ άλλων περιοχών από τα στενά του Γιβραλτάρ. Και αυτοί δεν είναι Μαροκινοί: είναι άνθρωποι που έρχονται από όλες τις γωνίες της Αφρικής, ακόμη και από την Αιθιοπία ή την ακτή του Ελεφαντοστού, οι οποίοι υπομένουν αφάνταστες ταλαιπωρίες ούτως ώστε να φτάσουν στη Ταγγέρη και να καταφέρουν να πληρώσουν τους λαθρέμπορους. Όμως αύριο, δεν θα υπάρχει πλέον Γιβραλτάρ. Υπάρχουν ίσως 40,000 χιλιόμετρα Μεσογειακής ακτής, αυτό που ο Γουίνστον Τσόρτσιλ αποκάλεσε «η αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης». Ήδη, φυγάδες από το Ιράκ περνάνε μέσα από τη Τουρκία και λαθραία εισέρχονται στην Ελλάδα. Ύστερα, υπάρχει όλο το Ανατολικό σύνορο των Δώδεκα. Θα υψώσουν πάλι ένα νέο Τείχος του Βερολίνου 3.000 ή 4.000 χιλιόμετρα μακρύ με σκοπό να εμποδίσει τους πεινασμένους Ανατολικούς από το να εισέλθουν στο πλούσιο ήμισυ της Ευρώπης; Γνωρίζουμε ότι μια τεράστια οικονομική και κοινωνική ανισορροπία υπάρχει μεταξύ της πλούσιας Δύσης και του υπόλοιπου κόσμου. Αυτή η ανισορροπία δεν ελαττώνεται: αυξάνεται. Το μόνο πράγμα που η «πολιτισμένη» Δύση εξάγει σε αυτές τις χώρες, αντί για πολιτισμό, είναι πραξικοπηματικές τεχνικές, όπλα και τηλεοράσεις που επιδεικνύουν καταναλωτικά πρότυπα τα οποία είναι ανέφικτα γι’ αυτούς τους φτωχούς πληθυσμούς. Αυτή η ανισορροπία δεν θα κατορθώσει να συνεχιστεί, εκτός αν η Ευρώπη γίνει ένα αστυνομοκρατούμενο φρούριο.

P.Ε.: Τι γνώμη έχετε για το βιβλίο του Luc Ferry[9], το οποίο εξηγεί ότι οι Πράσινοι (les Verts) είναι οι φορείς μιας συνολικής θέασης του κόσμου η οποία αμφισβητεί τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση;

Κ.Κ.: Το βιβλίο του Luc Ferry διαλέγει τον λάθος εχθρό και εν τέλει γίνεται μια πράξη αντιπερισπασμού. Τη στιγμή που το σπίτι έχει πιάσει φωτιά, όταν ο πλανήτης κινδυνεύει, ο Ferry τα βάζει με τον εύκολο στόχο: κάποιους περιθωριακούς ιδεολόγους οι οποίοι δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικοί αλλά ούτε και αληθινή απειλή και δε λέει ούτε μία λέξη, ή μετά βίας μία, γύρω από τα αληθινά προβλήματα. Την ίδια στιγμή, αντιπαρατίθεται σε μια «νατουραλιστική» ιδεολογία, μια εντελώς επιφανειακά «ουμανιστική» ή «ανθρωποκεντρική» ιδεολογία. Ο άνθρωπος είναι ριζωμένος σε κάτι άλλο έξω από τον εαυτό του, το γεγονός ότι δεν είναι ένα «φυσικό» ον δε σημαίνει ότι αιωρείται στο κενό. Είναι ανώφελο το να επανερχόμαστε, συνέχεια, στο πεπερασμένο του ανθρωπίνου όντος όταν μιλάμε για τη φιλοσοφία της γνώσης και να ξεχνάμε αυτό το περιορισμένο όταν μιλάμε για την πρακτική φιλοσοφία.

P.Ε.: Υπάρχει φιλόσοφος, θεμελιωτής της οικολογίας;

Κ.Κ.: Δεν βλέπω κανένα φιλόσοφο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο θεμελιωτής της οικολογίας. Σίγουρα υπάρχει, μεταξύ των Άγγλων, Γερμανών και Γάλλων Ρομαντικών, μία «Αγάπη της φύσης». Αλλά η οικολογία δεν είναι «η αγάπη της φύσης». Είναι η αναγκαιότητα του αυτό-περιορισμού (δηλαδή, η αληθινή ελευθερία ) του ανθρωπίνου είδους σε σχέση με τον πλανήτη πάνω στον οποίο, από τύχη, υπάρχει και τον οποίο έχει βαλθεί να καταστρέψει. Από την άλλη πλευρά, σίγουρα κάποιος μπορεί να βρει σε διάφορες φιλοσοφίες αυτή την υπεροψία, αυτή την ύβρη, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, την υπερβολική οίηση ή την προπετή υπερβολή, οι οποίες ενθρονίζουν τον άνθρωπο στη θέση του «άρχοντα και κυρίου της φύσης» — ένας ισχυρισμός που είναι στην πραγματικότητα εντελώς γελοίος. Δεν είμαστε καν άρχοντες αυτού που εμείς θα κάνουμε, ξεχωριστά, αύριο ή σε μερικές βδομάδες. Όμως, η Ύβρις πάντα προκαλεί τη Νέμεση, την τιμωρία, και αυτό είναι που διακινδυνεύουμε να συμβεί σε εμάς.

P.E.: Θα ήταν ωφέλιμη μια επανεμφάνιση της αίσθησης του μέτρου και της αρμονίας της αρχαίας φιλοσοφίας;

Κ.Κ.: Μια επανεμφάνιση της φιλοσοφίας στο σύνολό της θα ήταν ωφέλιμη, λόγω του ότι διανύουμε μια από τις λιγότερο φιλοσοφικές περιόδους, για να μη πούμε αντιφιλοσοφικές περιόδους, στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η αρχαία Ελληνική συμπεριφορά, εν τούτοις, δεν ήταν μια συμπεριφορά βασισμένη στο μέτρο και την αρμονία. Ξεκινάει από την αναγνώριση των αόρατων ορίων της δράσης μας, από την ουσιαστική θνητότητά μας και από την ανάγκη για αυτό-περιορισμό.

P.E.: Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει την ανύψωση του ενδιαφέροντος για το περιβάλλον σαν ένα χαρακτηριστικό της επιστροφής του «θρησκευτικού», κάτω από τη μορφή μίας πίστης στη φύση;

Κ.Κ.: Πρώτα απ’ όλα, δε νομίζω ότι, παρά τα όσα λέει ο κόσμος, ότι θα υπάρξει μια επιστροφή του θρησκευτικού στις Δυτικές χώρες. Ακολούθως, η οικολογία, ορθώς θεωρούμενη (και απ’ αυτή την άποψη, αυτό είναι η γενική περίπτωση), δεν κάνει τη φύση θεότητα και ούτε και τον άνθρωπο βέβαια. Η μόνη σχέση που μπορώ να δω είναι πολύ έμμεση. Έχει να κάνει με το τι διέπραξε η θρησκεία για να κρατάει στο χέρι σχεδόν όλες τις κοινωνίες. Ζούμε στην πρώτη κοινωνία, από καταβολής της ιστορίας της ανθρωπότητας, όπου η θρησκεία δεν καταλαμβάνει το κέντρο της κοινωνικής ζωής. Γιατί αυτή η τεράστια θέση της θρησκείας μέχρι πρότινος; Επειδή υπενθύμιζε στον άνθρωπο ότι δεν είναι ο άρχοντας του κόσμου, ότι υπήρχε κάτι άλλο εκτός από αυτόν, το οποίο το «προσωποποιούσε» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο: το ονόμαζε ταμπού, τοτέμ, θεούς του Ολύμπου — ή Μ ο ί ρ α — Ιεχωβά κτλ. Η θρησκεία παρουσίαζε την Άβυσσο και την ίδια στιγμή την κάλυπτε δίνοντας της ένα πρόσωπο: είναι ο Θεός, ο Θεός είναι αγάπη κτλ. Και αυτή με αυτό τον τρόπο ακόμη έδινε νόημα στη ζωή και στο θάνατο του ανθρώπου. Βέβαια, πρόβαλε πάνω στις θεϊκές δυνάμεις ή πάνω στο μονοθεϊστικό Θεό κάποιες ουσιαστικές ανθρωπομορφικές και ανθρωποκεντρικές ιδιότητες και έτσι ακριβώς έδινε νόημα στο υπάρχον. Η Άβυσσος έγινε, κατά κάποιο τρόπο, οικεία και ομοιογενής με εμάς. Συγχρόνως, όμως, υπενθύμιζε στον άνθρωπο τον περιορισμό του: του υπενθύμιζε ότι το Ον είναι ανεξερεύνητο και αδάμαστο. Τώρα, μια οικολογία ενσωματωμένη σε ένα πολιτικό πρόταγμα της αυτονομίας πρέπει να υποδεικνύει αυτόν τον περιορισμό του ανθρώπου όπως επίσης και να του υπενθυμίζει ότι το Ον δεν έχει νόημα, ότι είμαστε εμείς αυτοί οι οποίοι δημιουργούμε το νόημα ιδίω κινδύνω (και με τη μορφή των διάφορων θρησκειών…)[10]. Υπάρχει συνεπώς, υπό μία έννοια, εγγύτητα, αλλά υπό μια άλλη έννοια, αμείωτη αντίθεση.

P.E.: Συνεπώς, περισσότερο από την άμυνα της φύσης επιθυμείτε την υπεράσπιση του ανθρώπου;

Κ.Κ.: Η υπεράσπιση του ανθρώπου εναντίον του εαυτού του, αυτό είναι το ζήτημα. Ο κυριότερος κίνδυνος για τον άνθρωπο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Καμιά φυσική καταστροφή δεν είναι ισάξια με τις καταστροφές, τις σφαγές, τα ολοκαυτώματα που δημιουργήθηκαν από τον άνθρωπο ενάντια στον άνθρωπο. Σήμερα, ο άνθρωπος είναι ακόμη ή περισσότερο από ποτέ εχθρός του ανθρώπου, όχι μόνο επειδή συνεχίζει πιο πολύ από ποτέ να παραδίδεται σε μια σφαγή των ομοίων του, αλλά ακόμη επειδή πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται: το περιβάλλον. Την επίγνωση αυτού του γεγονότος θα έπρεπε κάποιος πρέπει να προσπαθήσει να αφυπνίσει ξανά σε μια εποχή όπου η θρησκεία, για πολύ καλούς λόγους, δεν μπορεί να παίξει πλέον αυτό το ρόλο. Πρέπει να υπενθυμίσουμε στους ανθρώπους τα όρια τους, όχι μόνο τα ατομικά αλλά και τα κοινωνικά. Δεν είναι μόνο ότι ο καθένας μας υπόκειται στο φυσικό νόμο και ότι μια μέρα θα πεθάνει. Είναι ότι όλοι εμείς μαζί δεν μπορούμε να κάνουμε ακριβώς τίποτα: οφείλουμε να αυτό-περιοριζόμαστε. Η Αυτονομία — η αληθινή ελευθερία — είναι ο αυτό-περιορισμός που είναι αναγκαίος όχι μόνο στους κανόνες της ενδοκοινωνικής συμπεριφοράς αλλά επίσης και στους κανόνες που υιοθετούμε στη συμπεριφορά μας προς το περιβάλλον.

P.E.: Αισιοδοξείτε γύρω από αυτή την αφύπνιση της επίγνωσης των ανθρώπινων ορίων;

Κ.Κ.: Υπάρχει, στους ανθρώπους, μια δημιουργική δύναμη, μια δυνατότητα να μεταβάλλουν αυτό που είναι, η οποία εκ φύσεως και εξ’ ορισμού είναι απροσδιόριστη και απρόβλεπτη. Αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι καθαυτό θετικό ή αρνητικό και το να μιλάμε για αισιοδοξία ή απαισιοδοξία σε αυτό το επίπεδο είναι απλώς επιπόλαιο. Ο άνθρωπος, ως δημιουργός δύναμη, είναι «άνθρωπος» όταν χτίζει τον Παρθενώνα ή τον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων, όπως επίσης και όταν στήνει το Άουσβιτς ή το Γκούλαγκ. Η συζήτηση γύρω από την αξία αυτών που δημιουργεί ξεκινάει ύστερα (και είναι προφανώς η πιο σημαντική). Σήμερα, υπάρχει αυτό το αγωνιώδες ερώτημα σχετικά με το ότι η σημερινή κοινωνία ολισθαίνει σε ένα όλο και πιο κενό είδος επανάληψης. Κατόπιν, αν υποθέσουμε ότι αυτή η επανάληψη μπορεί να δώσει μια κατεύθυνση αναγέννησης της ιστορικής δημιουργίας, η διερώτηση θα αναφέρεται στη φύση και την αξία αυτής της δημιουργίας. Δε μπορούμε ούτε να αγνοήσουμε και να αποσιωπήσουμε αυτά τα ερωτήματα ούτε και να απαντήσουμε εκ των προτέρων σε αυτά. Αυτό είναι η ιστορία.

Σχόλια: Μεταφράζουμε και δημοσιεύουμε στα τέλη Μάρτη του 2006 ένα δεύτερο κείμενο-συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη (μετά τη συνέντευξή του το 96’ περί του γαλλικού νοέμβρη, «Μια Άνοδος Σημαντικότητας;») με τον τίτλο «Η επαναστατική δύναμη της Οικολογίας». Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ίσως ο σημαντικότερος πολιτικός στοχαστής και φιλόσοφος του 20ου αιώνα, από το τη δεκαετία του 70’ αρχίζει να ενσωματώνει στο σύστημα της κριτικής του και το οικολογικό ζήτημα. Φαίνεται, δε, σχεδόν από όλα τα τελευταία κείμενά του ότι το οικολογικό ήταν το ζήτημα που τον απασχολούσε περισσότερο ή τουλάχιστον εξίσου πολύ με άλλα θέματα. Οι πιο εκτενείς αντιμετωπίσεις του οικολογικού προβλήματος έγιναν, βέβαια, με το βιβλίο «Από την Οικολογία στην Αυτονομία» (1980), κοινή ομιλία σε πανεπιστήμιο του Βελγίου μαζί με τον Ντανιέλ Κον Μπεντίτ παρουσία 800 ατόμων, καθώς και με την ομιλία «Οικολογία και Πολιτική» που δόθηκε το 1993 στο ΑΠΘ (μετά από πρόσκληση του τμήματος Χημικών Μηχανικών!).

Τα βασικά προβλήματα τίθενται και εδώ: η σχέση μεταξύ τεχνο-επιστήμης και πολιτικής, το γενικότερο θέμα της τεχνικής στον καπιταλισμό που δεν μπορεί παρά να είναι μια εγγενώς καπιταλιστική τεχνική, το τεράστιο περιβαλλοντικό πρόβλημα, η τάση του καπιταλιστικού συστήματος για καταστροφή της ζωής κτλ. Τέλος, η σημασία του αυτοπεριορισμού αλλά και της δημιουργίας για ένα πρόταγμα κοινωνικής και ατομικής αυτονομίας.

Προκαταβολικά, να επισημάνουμε ότι έπονται άλλες 3 μεταφράσεις που θα δημοσιευτούν στο site του Terminal 119 μέχρι και τα μέσα Απρίλη. Οι δύο από τις τρεις θα έχουν να κάνουν με ένα ακόμη αδημοσίευτο κείμενο του Κορνήλιου Καστοριάδη καθώς και με μια μελέτη του Ian Pirie για το έργο του πολιτικού στοχαστή μέχρι και την περίοδο συγγραφής της «Φαντασιακής Θέσμισης της Κοινωνίας».

Terminal 119 – για την κοινωνική και ατομική Αυτονομία



[1] Εκδόθηκε για πρώτη φορά στο La Planète Verte (Paris: Bureau des élèves des sciences politiques, 1993), σελ 21-25. Η συνέντευξη δόθηκε στον Pascale Egré. [Μια πρώτη μετάφραση, αμφιβόλου ποιότητας, εμφανίστηκε με τον τίτλο «World Imbalance and the Revolutionary Force of Ecology» στο περιοδικό Society and Nature, 5 (Ιανουάριος 1994): 81-90. Μεταφράζοντας ξανά αυτό το άρθρο, χρησιμοποιήσαμε ένα φωτοαντίγραφο του Καστοριάδη όπου ο ίδιος είχε διορθώσει με το χέρι το κείμενο της συνέντευξης. —T/E]

[2] Είναι περίεργο το να βρίσκεις τον όρο «τεχνοκρατία» να χρησιμοποιείται εδώ, δεδομένης της πολλαπλής άρνησης του Καστοριάδη – που ξεκινά τουλάχιστον από το 1957 – στο ότι μπορεί να είναι δυνατή μια τεχνοκρατία (πχ η εξουσίαση από τους τεχνικούς). Έλεγε συγκεκριμένα στο δεύτερο μέρος από το «Περιεχόμενο του Σοσιαλισμού»: «Ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι γραφειοκρατικός καπιταλισμός. Δεν είναι — και δεν μπορεί να γίνει — ένας τεχνοκρατικός καπιταλισμός. Η ιδέα της τεχνοκρατίας αποτελεί μια κενή γενίκευση των επιφανειακών κοινωνιολόγων, ή ένα όνειρο ζωής των ίδιων των τεχνικών που έρχονται αντιμέτωποι με τη δική τους ανικανότητα και με τον παραλογισμό του παρόντος συστήματος». (PSW 2, σελ. 111-12; CR, σελ. 67 ή «Το περιεχόμενο του σοσιαλισμού», σελ. 50). Είναι ασαφές, ωστόσο, το αν η χρήση της λέξης αποτελεί μια παραδρομή της γλώσσας από την πλευρά του ομιλητή ή μια λάθος μεταβίβαση της συνέντευξης σε χαρτί [πχ τεχνοεπιστήμης (βλέπε παρακάτω), τεχνοκρατία] από την πλευρά του εκδότη. Η λέξη «τεχνοκρατία» γίνεται ακόμη πιο προβληματική όταν διαβάζουμε, παρακάτω, «ότι οι επιστήμονες ποτέ δεν είχαν και ποτέ δε θα έχουν τίποτα να πουν σε σχέση με τη χρήση της [τεχνο-επιστήμης] ή ακόμη και τον καπιταλιστικό της προσανατολισμό» —T/E. Να σημειώσουμε κι εμείς συμπληρωματικά ότι στη μετάφραση του κειμένου στο Κοινωνία και Φύση στο συγκεκριμένο σημείο υπάρχει η λέξη «τεχνολογία» και όχι «τεχνοκρατία».

[3] Προτάσσοντας μια «επιστημονική οικολογία», που θα αντιτίθεται στις «παράλογες προκαταλήψεις», η Έκκληση της Χαϊλδεβέργης «δημοσιεύτηκε το 1992 στη Διάσκεψη για τη Γη στο Ρίο ντε Τζανέϊρο. Με το τέλος της διάσκεψης του 1992, 425 επιστήμονες και άλλοι πνευματικοί ηγέτες υπέγραψαν την Έκκληση. . . . Σήμερα, περισσότεροι από 4,000 από 106 χώρες έχουν υπογράψει, συμπεριλαμβανόμενων των 72 κατόχων του βραβείου Νόμπελ» σύμφωνα με το Scientific and Environmental Policy Project http://www.sepp.org/heidelberg_appeal.html. —T/E

[4] Ο Καστοριάδης παραθέτει τον E. O. Wilson σε μεγάλη συχνότητα στο κείμενό του «Dead End? » (1988), στη σελίδα 254 του PPA. —T/E

[5] Βλέπε στο "On the Content of Socialism II" στο PSW 2, την αποσπασματική του μορφή στο CR. T/E

[6] Rachel Carson, «Silent Spring» (Βοστόνη: Houghton Mifflin, 1962). —T/E

[7] Βλέπε το «Σκέψεις πάνω στην Ανάπτυξη και την Ορθολογικότητα» (1977), στα αγγλικά στο PPA. —T/E. Στα ελληνικά το κείμενο βρίσκεται στους «Χώρους του Ανθρώπου».

[8] Οι Les Verts (Οι Πράσινοι) ιδρύθηκαν το 1984 από τον Antoine Waechter ως οι διάδοχοι διάφορων πολιτικών-οικολογικών σχηματισμών που υπήρχαν πριν τη γαλλική υποψηφιότητα του René Dumont το 1974 για την προεδρεία. Η Génération Écologie αποτελεί το πολιτικό σκέλος, που ιδρύθηκε το 1990, του Brice Lalonde, έναν από τους ηγέτες των φοιτητών στη Σορβόνη κατά το Μάη του 68’, δημιουργού το 1971 των Les Amis de la Terre (Φίλων της Γης). Αυτός ήταν και ο υπεύθυνος της προεδρικής καμπάνιας του Dumont το 1974, ο οποίος επίσης έθεσε υποψηφιότητα για τη γαλλική προεδρεία του 1981 με ένα οικολογικό ψηφοδέλτιο και έπειτα διετέλεσε και Υπουργός Περιβάλλοντος του 1988 υπό την προεδρεία του Γάλλου Σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν. Το 1992, ένα χρόνο προτού διεξαχθεί η παρούσα συνέντευξη, η Génération Écologie εξέλεξε 108 υποψηφίους στις δημοτικές εκλογές ενώ και οι αντίπαλοι Verts πέτυχαν τις δικές τους νίκες. Οι συζητήσεις για μια συγχώνευση των δύο ομάδων βούλιαξαν και τελικά η ομάδα του Lalonde υποστήριξε το νέο-γκωλιστή υποψήφιο για προεδρία, και εν τέλει πρόεδρο, Ζακ Σιράκ τόσο στις εκλογές του 1995 όσο και του 2002. Καθώς απομακρύνθηκαν από τη στάση του Waechter περί του «Ούτε με τη Δεξιά, Ούτε με την Αριστερά» (δες την επόμενη παράγραφο της παρούσας συνέντευξης), οι Πράσινοι (les Verts) συμμετείχαν στην «πλουραλιστική Αριστερή» κυβέρνηση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Λιονέλ Ζοσπέν μετά την απόφαση του Σιράκ το 97’ να προκηρύξει βιαστικά εκλογές που είχαν ως αποτέλεσμα το να χάσει τη νομοθετική του πλειοψηφία. Ο Waechter πλέον ηγείται ενός πολιτικού-οικολογικού κόμματος, του Mouvement écologiste indépendant, αυτό-χαρακτηριζόμενο ως «100% οικολογικό». Οι πιο πρόσφατες αναφορές δείχνουν σημάδια μιας πιθανής επαναπροσέγγισης με τους Πράσινους (Les Verts). Ας σημειωθεί ότι αυτά δεν ήταν τα μοναδικά οικολογικά-πολιτικά κόμματα που ζητούσαν ψήφο στις γαλλικές εκλογές. Οκτώ πολιτικές-οικολογικές ομάδες και πολλοί άλλοι σχηματισμοί βρίσκονταν μέσα στο μεγάλο αριθμό των πολιτικών οργανώσεων που, όλες μαζί, ηγήθηκαν οι 8,000 υποψήφιοι στις εκλογές του 2002 για 555 θέσεις στην Εθνική Συνέλευση. Σε μια συνεχιζόμενη εκλογική συμμαχία με τους ηττημένους Σοσιαλιστές, οι Πράσινοι ήταν ικανοί να διατηρήσουν μόνο τρεις θέσεις εκείνη τη χρονιά. —T/E

[9] Luc Ferry, The New Ecological Order (1992), μτφ. Carol Volk (Σικάγο: University of Chicago Press, 1995). —T/E

[10] Πάνω σε αυτά τα θέματα, βλέπε "Η θέσμιση της Κοινωνίας και της θρησκείας" (1982), τώρα στο Θρυμματισμένο Κόσμο (World in Fragments). —T/E


indy.gr

terminal119

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες , ,
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες , ,
Wednesday, October 10, 2007 στις 5:05 AM | 3 σχόλια  

Πανέμορφη Κοπεγχάγη!

Μαζική δράση πολιτικής ανυπακοής για τη διεκδίκηση αυτόνομων χώρων στη Δανία

Στα χωρ'αφιαΠέρασαν 6 μήνες από τότε που ο κατειλημμένος εδώ και 25 χρόνια κοινωνικός χώρος Ungdomshuset (Σπίτι των Νέων) στην Κοπεγχάγη εκκενώθηκε βίαια από την αστυνομία για να αποδοθεί στους νέους του ιδιοκτήτες: μια θρησκευτική σέχτα χριστιανών φονταμενταλιστών, που τελικά αποφάσισε να το κατεδαφίσει. Ακολούθησαν ταραχές που κράτησαν τρία ολόκληρα μερόνυχτα και χαρακτηρίστηκαν ως η πιο σοβαρή εσωτερική αναταραχή στη Δανία την τελευταία δεκαετία. Συνολικά συνελήφθησαν 750 διαδηλωτές.

Ένα μήνα μετά ξέσπασαν νέες οδομαχίες όταν η αστυνομία εισέβαλε στον αυτόνομο χώρο της Christiania για να κατεδαφίσει ένα κτίριο.

Το σαββατοκύριακο που πέρασε η Κοπεγχάγη έζησε δραματικές στιγμές, καθώς ακτιβιστές προσπάθησαν να αναπληρώσουν την απώλεια του Ungdomshuset καταλαμβάνοντας ένα άλλο κτίριο, το «G13». Το Σάββατο 6 Οκτωβρίου, 3 με 10 χιλιάδες άνθρωποι έλαβαν μέρος σε μια συντονισμένη δράση μη-βίαιης αντιπαράθεσης, βασισμένη στις τακτικές πολιτικής ανυπακοής που εφαρμόστηκαν στην πρόσφατη σύνοδο των G8 στο Ρόστοκ.

Η αστυνομία απάντησε με άγρια καταστολή. Συνελήφθησαν 436 άτομα, αριθμός ρεκόρ για επιχείρηση της δανέζικης αστυνομίας. Οι διαδηλωτές κατάφεραν να διαπεράσουν τις αστυνομικές γραμμές και να παραμείνουν στο κτίριο G13 για αρκετές ώρες, πριν εκκενωθούν από την αστυνομία με βροχή δακρυγόνων. Πρώτη φορά η αστυνομία στη Δανία έκανε τόσο εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων. Παρόλα αυτά, πολλοί θεωρούν ότι η δράση είχε επιτυχία. Ένας ακτιβιστής δήλωσε:

Το καλοκαίρι που πέρασε, το κίνημα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ό,τι κι αν κάναμε, δεν ήμασταν ενωμένοι και η αστυνομία και τα ΜΜΕ μας μισούσαν. Το φθινόπωρο λοιπόν αρχίσαμε να ρίχνουμε πέτρες και το κίνημα ανακάλυψε τη δυναμική δράση. Από τη μέρα της εκκένωσης και για μισό χρόνο, αυτή η τακτική αποδείχτηκε χρήσιμη. Μετά αναπτύξαμε μια νέα τακτική, τη μη-βίαιη αντιπαράθεση. Τώρα το κίνημα μπορεί να κάνει τα πάντα.

Περιγραφή άλλου διαδηλωτή για τα γεγονότα:

Η ουσία είναι ότι ήμασταν 6,000 άτομα διατεθειμένα να κάνουμε πολιτική ανυπακοή για ένα νέο κοινωνικό κέντρο. Όλοι χρησιμοποίησαν τις συγκρουσιακές αλλά μη-βίαιες μεθόδους που είχαμε προ-αποφασίσει. Μόνο σε 3 περιπτώσεις κάποιοι πέταξαν μπουκάλια, αλλά τους σταμάτησαν αμέσως οι υπόλοιποι.... Οι ακτιβιστές έσπρωξαν τις αστυνομικές γραμμές, σκαρφάλωσαν σε οχήματα της αστυνομίας, πέρασαν πάνω από φράχτες με σκάλες, έκοψαν περιφράξεις με τανάλιες, πέρασαν πάνω από σιδηροδρομικές γραμμές και χρησιμοποίησαν μάσκες αερίων για να αντέξουν τα δακρυγόνα στον κατειλημμένο χώρο (έπρεπε να είχαμε περισσότερες μάσκες όμως!).

Ανώτατο στέλεχος της αστυνομίας της Κοπεγχάγης φέρεται να ζήτησε δημόσια πολιτική λύση του θέματος, ώστε η αστυνομία να μη χρειάζεται να σπαταλά δυνάμεις σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις και να ασχοληθεί με πιο σοβαρά πράγματα. Παρόλο που δεν εμπιστεύονται το δημοτικό συμβούλιο, αντιπρόσωποι της διοργανώτριας ομάδας Aktion G13 θα διαπραγματευτούν την Πέμπτη με τη δήμαρχο της Κοπεγχάγης Ritt Bjerregaard.

Από το μανιφέστο του Aktion G13:

Ο αγώνας για το κοινωνικό κέντρο είναι αγώνας πολιτικός και δεν μπορεί να υποβιβαστεί σε ζήτημα διατήρησης της τάξης.... Είμαστε ένα πολύμορφο κίνημα με πολλές διαφορετικές εκφάνσεις και τρόπους δράσης. Αν και διαφορετικοί, είμαστε ενωμένες. Σήμερα δρούμε έτσι. Αύριο θα δράσουμε αλλιώς και μεθαύριο, πάλι διαφορετικά. Είμαστε τελείως απρόβλεπτοι και ανυπολόγιστες. Πάντα θα έχουμε ένα σχέδιο Β. Το δημοτικό συμβούλιο της Κοπεγχάγης μας χρωστάει ένα κοινωνικό κέντρο. Αν δε μας το δώσουν, θα το πάρουμε μόνοι μας.

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,
Visit the Site
MARVEL and SPIDER-MAN: TM & 2007 Marvel Characters, Inc. Motion Picture © 2007 Columbia Pictures Industries, Inc. All Rights Reserved. 2007 Sony Pictures Digital Inc. All rights reserved. blogger templates