Στις 21 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε μια αρκετά μαζική δράση ακτιβιστών του rising tide στην Αυστραλία. Περίπου στα 500 άτομα έλαβαν μέρος στο μπλόκο ενάντια σε ένα από τα πιο επικίνδυνα εργοστάσια γαιάνθρακα στον κόσμο κοντά στο Σίδνευ. Σύμφωνα με το rising tide η Αυστραλία είναι μια από τις πρώτες χώρες που συμβάλει στην κλιματική αλλαγή και μόλυνση του πλανήτη.
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες , ,
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες


28.000 άτομα συμμετείχαν στην διαδήλωση που κάλεσε η ριζοσπαστική αριστερά , αυτόνομες ομάδες , συνδικάτα και άλλες οργανώσεις με κεντρικό σύνθημα “δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση” , το περασμένο Σάββατο . Ιδιαίτερη μαζικότητα είχαν και οι ανάλογες διαδηλώσεις στην Φρανκφούρτη. Στο τέλος της πορείας στο Βερολίνο δεν έλειψαν και οι συλλήψεις , χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο , υπενθυμίζοντας μας ότι η Γερμανία είναι και θα παραμείνει αστυνομικό κράτος. cebbceb9cebdceba2cr

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες , ,


katalipshΚατάληψη πραγματοποιήθηκε προχτές στο Λονδίνο για τις ανάγκες στέγασης του κόσμου που έχει φτάσει στο Λονδίνο για να συμμετέχει στις δράσεις ενάντια στην σύνοδο G20. Όλους τους προηγούμενους μήνες αυτόνομοι χώροι και καταλήψεις όπως το RAMPART δεχόντουσαν απειλές ότι θα εκκενωθούν κλπ. Η κυβέρνηση του Λονδίνου δείχνει σαφώς ενοχλημένη από την αυξανόμενη αντικαπιταλιστική κίνηση στην πόλη και για ακόμα μια φορά θα κάνει τα πάντα για να την καταστείλει. Όσοι βρεθείτε στο Λονδίνο για την σύνοδο ας είστε ιδιαίτερα προσεχτικοί και μην ξεχνάτε ότι το Λονδίνο είναι η πόλη με τις περισσότερες κάμερες ανά κάτοικο.

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες , ,
Ύστερα από την εξέγερση του Δεκέμβρη, ο κρατικός μηχανισμός, τρομοκρατημένος πια, προσπαθεί να περάσει στην αντεπίθεση και να «προλάβει» τις νέες επερχόμενες εξεγέρσεις. Γι’ αυτό, επιχειρεί να εξοπλίσει το νομικό του οπλοστάσιο με νέου τύπου φασιστικά ιδιώνυμα που ποινικοποιούν τη χρήση οποιουδήποτε απλού μέσου χρησιμοποιούν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι, για να προστατευτούν από την κρατική βία, όπως για παράδειγμα την κουκούλα. Ταυτόχρονα, συνεχίζει να αυτογελοιοποιείται απειλώντας με ένα γενικευμένο κύμα διώξεων και καταστολής.

Νέα προσπάθεια κρατικής καταστολής αποτελεί η «παραγγελία» του εισαγγελέα άρειου πάγου, Γ. Σανιδά "να διερευνηθεί αν τελούν υπό κατάληψη δημόσια ή ιδιωτικά κτίρια και να γίνει αποβολή των καταληψιών από αυτά."
Την πιο πρόσφατη περίπτωση -λίγο πριν δημοσιοποιηθούν οι παραγγελίες Σανιδά- αποτελεί η νέα απειλή εκκένωσης της Κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37, η οποία συμπλήρωσε στις 15 Απρίλη του 2008 τα 20 χρόνια κατάληψης. Η κατάληψη βρίσκεται πάλι αντιμέτωπη μια σειρά μεθοδεύσεων που βασίζονται σε ψεύδη και διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας.

Αφού έχουν δοκιμάσει ανεπιτυχώς στο παρελθόν, κάθε τύπου μεθόδευση (απειλές, εκβιασμοί και επιθέσεις) ενάντια σε καταλήψεις... αφού ενεργοποίησαν τον παρακρατικό φασιστικό μηχανισμό με εμπρησμούς και επιθέσεις σε στέκια - αυτοοργανωμένους χώρους... καταφεύγουν τελικά στις εισαγγελικές εντολές και παραγγελίες σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να διατηρήσουν τον εξουσιαστικό μηχανισμό τους. Φυσικά από όλο το διαπλεκόμενο σκηνικό, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα Mέσα Mαζικής Eξαπάτησης, που επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά τον ρόλο τους ως μέσα προπαγάνδας του κράτους και των αφεντικών.

Την επαύριο της «παραγγελίας» Σανιδά, τοπική εφημερίδα γράφει ότι το Πανεπιστήμιο Κρήτης πουλάει το κτίριο της κατάληψης Ευαγγελισμού, συνεχίζοντας με αυτόν τον τρόπο το γαϊτανάκι των απειλών εκκένωσης που ξεκίνησε από την έναρξη της κατάληψης και εντάθηκε το τελευταίο καλοκαίρι.

Χρονικό απειλών και αγώνα μέσα σε ένα «ζεστό» καλοκαίρι ...

Στις 22 Ιουλίου του περασμένου καλοκαιριού η κατάληψη Ευαγγελισμού δέχτηκε την επίσκεψη μιας κουστωδίας “φορέων” αποτελούμενη από τον πρύτανη (και μεγαλοεπιχειρηματία) του Πανεπιστημίου Κρήτης Γιάννη Παλλήκαρη, τον αντιπρύτανη Κιτσόπουλο, τον εισαγγελέα Μαρκάκη, κάποιον υψηλόβαθμο μπάτσο, ασφαλίτες και δημοσιογράφους. Σκοπός της επίσκεψης αυτής, όπως είπαν και οι ίδιοι, ήταν να μας “προειδοποιήσουν” για την επερχόμενη εκκένωση του κτιρίου και “να δώσουν δεκαπενθήμερη διορία” για να αδειάσουμε το κτίριο.

Δυο μέρες μετά τη λήξη της προθεσμίας, το Πρυτανικό Συμβούλιο έδωσε συνέντευξη τύπου ανακοινώνοντας και επίσημα τη λήξη του τελεσιγράφου. Ο πρύτανης προσπαθώντας να αποφύγει το πολιτικό κόστος μιας ενδεχομένως βίαιης εκκένωσης της κατάληψης Ευαγγελισμού, πετάει το μπαλάκι στην Εισαγγελία, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Εισαγγελέας Ηρακλείου, λες και αυτό, με κάποιο μαγικό τρόπο, τον απαλλάσσει από τις ευθύνες του.

Μέσα στα σχεδόν 7 χρόνια ύπαρξής της, η κατάληψη Ευαγγελισμού είναι ένας ανοιχτός κοινωνικοπολιτικός χώρος που λειτουργεί αντιθεσμικά, συλλογικά και αυτοοργανωμένα και που έχει αναπτύξει λόγο και δράση για μια σειρά ζητημάτων, από τοπικά και περιβαλλοντικά θέματα μέχρι κεντρικά πολιτικά ζητήματα με συμμετοχή σε φοιτητικές και άλλες κινητοποιήσεις, αλλά και με αυτόνομες δράσεις ενάντια στο ρατσισμό, ενάντια στην εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων, για την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους, αλλά και στήριξης των αγώνων των φυλακισμένων, ενάντια στην ύπαρξη των φυλακών και του εγκλεισμού και πολλά άλλα ζητήματα. Και γι’ αυτό ενοχλεί τους κρατούντες και τους κολαούζους τους. Όπως ενοχλούν όλα τα στέκια και οι καταλήψεις που λειτουργούν συλλογικά, αδιαμεσολάβητα και αντιεμπορευματικά, «φτύνοντας» έμπρακτα το - διάχυτο γύρω μας - πολιτισμό του κέρδους, της εξουσίας και της ιδιοκτησίας και την κυρίαρχη λογική της εξατομίκευσης και της ιδιώτευσης. Όπως ενοχλεί που ο λόγος και η δράση μας δεν περιορίζονται εντός των κτηρίων στεκιών και καταλήψεων, αλλά διαχέονται ποικιλοτρόπως μέσα στον κοινωνικό ιστό.

Προφανώς, η απειλή της εκκένωσης δεν θα μπορούσε να μας βρει με σταυρωμένα τα χέρια. Κινητοποιούμενοι άμεσα, πραγματοποιήσαμε διάφορες δράσεις αντιπληροφόρησης (μικροφωνικές συγκεντρώσεις, καταλήψεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, κατάληψη στην πρυτανεία, κατάληψη στο ενετικό φρούριο Κούλε, παρεμβάσεις σε συναυλίες, μοιράσματα κειμένων σε λαϊκές αγορές και βιντεοπροβολές σε δημόσιους χώρους) με αποκορύφωμα την πανελλαδική πορεία περίπου 250 ανθρώπων στο κέντρο του Ηρακλείου στις 9 Αυγούστου.

Άμεση ήταν και η κινητοποίηση δεκάδων συντρόφων από όλο τον ελλαδικό χώρο που μέσα στο κατακαλόκαιρο κατέφθασαν στο Ηράκλειο εκφράζοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, τόσο με τη – για βδομάδες - συνεχή φυσική τους παρουσία, όσο και με την ολόψυχα ενεργή συμμετοχή τους στις ποικίλες διαδικασίες της κατάληψης (από τις «καθημερινές» που σχετίζονται με την απλή συμβίωση ανθρώπων σε έναν χώρο, έως τις συνελεύσεις, τις αφισοκολλήσεις και τις άλλες κινήσεις αντιπληροφόρησης).

Ο λόγος και οι δράσεις δεν περιορίστηκαν στην πόλη του Ηρακλείου, αφού την ίδια περίοδο αλληλέγγυοι σύντροφοι στην υπόλοιπη ελλάδα κυκλοφορούσαν προκηρύξεις και αφίσες, αναρτούσαν πανό και έγραφαν συνθήματα σε κεντρικά σημεία των μητροπόλεων, και έκαναν ταυτόχρονη κατάληψη των πρυτανειών σε Αθήνα, Γιάννενα και Βόλο την ίδια ώρα με εκείνη στο Ηράκλειο.

Θεωρούμε ιδιαιτέρως σημαντικά τα άμεσα αντανακλαστικά, τη δυναμική και τη συσπείρωση που επέδειξε όλος αυτός ο κόσμος το περασμένο καλοκαίρι, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά ότι η αλληλεγγύη είναι ένα αναπόσπαστο και θεμελιώδες όπλο του αγώνα μας ενάντια στο κράτος και κάθε μορφής εξουσία.

Παρά την καλοκαιρινή της αποτυχία, η πρυτανική αρχή, στις 23 Οκτωβρίου σε προγραμματισμένη συνεδρίαση της συγκλήτου, επαναφέρει το ζήτημα του Ευαγγελισμού εκτός της ημερήσιας διάταξης, με προφανή σκοπό να αποφύγει τη δεδομένη παρουσία και παρέμβασή μας στη διαδικασία. Υποστηρίζοντας ψευδώς, ότι στο κτήριο δρουν άτομα που δεν έχουν τη φοιτητική ιδιότητα και επικαλούμενη μηνύσεις δύο γειτόνων για «διατάραξη κοινής ησυχίας», απέσπασε την έγκριση της συγκλήτου για ποινικές διώξεις εναντίον μας. Αντίθετα με τα όσα προηγουμένως υποστήριζαν (ότι δήθεν το κτήριο ήταν απαραίτητο να περάσει στα χέρια του πανεπιστημίου για να λειτουργήσει ως χώρος σίτισης ή φοιτητικό κέντρο), τώρα χωρίς καμία αναστολή δηλώνουν ότι στόχος τους είναι η πώληση του Ευαγγελισμού, που όπως ανέφεραν κοστολογείται στα δέκα εκατομμύρια ευρώ…

Είναι προφανές ότι το χαρακτηριστικό που μας συνέχει ως συλλογικότητα δεν είναι η φοιτητική ιδιότητα, παρόλο που κάποιοι από εμάς τη διαθέτουν, αλλά οι πολιτικές και κοινωνικές μας ιδέες και δράσεις. Η απόφαση να εκκενωθεί ο Ευαγγελισμός ή οποιαδήποτε άλλη κατάληψη και να ασκηθούν ποινικές διώξεις στους καταληψίες είναι καθαρά πολιτική και όχι απλώς η επίλυση υποθέσεων καταπάτησης περιουσίας, όπως συχνά παρουσιάζεται. Απειλούνται αυτόνομοι πολιτικοί χώροι με δράση και παρουσία στους κοινωνικούς αγώνες, η ύπαρξη των οποίων ενοχλεί όσους έχουν κάτι να κερδίσουν από τη διαιώνιση αυτού του συστήματος κοινωνικής οργάνωσης, που προωθεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και το οποίο ποτέ δεν κρύψαμε ότι αντιπαλεύουμε και θα συνεχίσουμε να αντιπαλεύουμε...


ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΓΙΑ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ,ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΧΩΡΟ


ΟΣΟΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΑΣ, Μ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΑΣ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ



Κατάληψη Ευαγγελισμού
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,
Στις 26 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε κατάληψη του πανεπιστημίου της Σορβόνης. Η κατάληψη έγινε ύστερα από μαζικές αποφάσεις των φοιτητών και καθηγητών του πανεπιστημίου. Εδώ και ένα μήνα στην Γαλλία έχουν ξεσπάσει ταραχές ενάντια στους νέους μεταρρυθμιστικούς νόμους στα πανεπιστήμια με αρκετές μαζικές κινητοποιήσεις. Η κατάληψη της Σορβόνης τελείωσε ύστερα από την επέμβαση των ΜΑΤ όπου έγιναν αρκετές συλλήψεις φοιτητών , καθηγητών και άλλων αλληλέγγυων. Κύμα συμπαράστασης στο Γαλλικό φοιτητικό κίνημα έχει ξεσπάσει και στην Ισπανία με μεγάλες διαδηλώσεις.
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες , , ,

http://dieschwulezeit.blogspot.com/2009/03/blog-post_24.html

Ομοφοβική επίθεση στα εξάρχεια, ω μα πόσο απίστευτο, πέφτουμε από τα σύννεφα.

Και η ανταπόκριση, ή μάλλον η συζήτηση, στο indymedia της Αθήνας, βρωμά ομοφοβία αλλά και απλή ηλιθιότητα από μακρυά. Η εικόνα είναι βέβαια παραμορφωμένη: τα κατά της ετεροκανονικότητας σχόλια είναι πολλά και αισιόδοξα, απλώς είναι όλα κομμένα.

Βάζω για θρέψω τον εγωισμό μου το δικό μου σχόλιο που κόπηκε, ίσως προσθέσω και άλλα:
όποια κοιμάται άντρας και ονειρευόμενη αγώνες κατά των ανάνδρων, ξυπνά βαρώντας πούστρες

1008207
μηπως υπαρχει και τιποτα που δεν μας λες;

Βεβαίως. Τα ομοφυλόφιλα μιάσματα προκάλεσαν. Πάντα έτσι είναι, οι γυναίκες προκαλούν, για αυτό και βιάζονται, οι πούστηδες κουνιούνται, για αυτό και δέχονται την βία του υγιούς εθνικού κορμού.

1008315
Ειναι ντροπιαστικό για τα Εξάρχεια να συμβαίνουν πράγματα που κατά το παρελθόν συνέβαιναν μόνο στη ναζιστική Γερμανία.

Για την ακρίβεια συνέβαιναν και συμβαίνουν παντού εκτός από την ναζιστική Γερμανία όπου οι αδερφές μας ήταν στα KZ.

κηλιδώνεται ανεπανάληπτα η περιοχή. ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ !!!

σιγά το καλτσόν της περιοχής. Εγώ έχω γιουχαϊστεί επανειλημμένα περνώντας χέρι-χέρι με τον γκόμενό μου από την πλατεία.

1008399
διαφορετικότητά του και αυτό είναι αγώνας απέναντι σε κάθε 'πρέπει' όποιας μορφή και να έχει. Και πίσω από την αποδοχή βρίσκεται ένα μεγάλο 'ναι' στη ζωή και στην ομορφιά της - αυτό ακριβώς που κάθε εξουσία προσπαθεί να διαλύσει. Και όσο και να προσπαθήσετε θα ζω γιατί απλά δέχομαι την ομορφιά του 'άλλου'.

Κατ' αρχάς, αλληλεγγύη σε σένα και τις άλλες που ήταν μέσα στο μαγαζί.
Έπειτα, να παρατηρήσω ότι 1ον η διαφορετικότητα προϋποθέτει την κανονικότητα, και 2ον ότι αντίθετα είναι ακριβώς η εξουσιαστική σχέση που οικοδομεί την ζωή και την έννοια της ζωής...

1008456, 1008463, 1008503
και όλες τις άλλες:

μα πόσο δίκαιο έχετε! Έτσι ακριβώς είναι, μα καλά πώς δεν το σκεφτήκαμε ενωρίτερα, αυτό το συμβάν πρέπει να είναι αφορμή για να συζητηθεί οτιδήποτε εκτός της ομοφοβίας, πράγματι, οι θαμώνησσες ήταν εξωγήινες, έπτυαν, το ποτό ήταν ακριβό, γενικά η μόνη αλήθεια είναι ότι το περιστατικό έχει να κάνει με οτιδήποτε εκτός από την πουστιά των θαμωνησσών.

1008706
ουτε υπαρχει κανενα περιστατικο παρενοχλησης τετοιου ειδους ουτε στον πεζοδρομο,ουτε πουθενα αλλου στα εξαρχεια

πλακίτσα, πλακίτσα; έτσι, να ευθυμούμε λίγο. :-)
Αλήθεια, σε ενημέρωσαν οι πολλές ομοφυλόφιλες φίλες σου για αυτό που λες;
Εδώ και καιρό επεξεργάζομαι ένα anti-gay άρθρο. Θα πρέπει να περιμένει. Αυτή είναι η απάντηση που πρέπει να λάβουν:

Δεν θέλω να υποσχεθώ ότι η ανάταση των αδελφών μας θα έρθει από μόνη της. Θέλουμε να δουλέψουμε, αλλά ο ίδιος ο πούστικος λαός πρέπει να βοηθήσει. Οφείλει να μην πιστεύει ότι η ελευθερία, η ευμάρεια και η ζωή θα δωρηθούν εξ απηνιαίως εξ ουρανού. Όλα εκπορεύονται μόνον από την ίδια ημών θέληση, την ίδια ημών δουλειά. Μην πιστεύετε ποτέ στην ξένη βοήθεια, ποτέ σε βοήθεια, προερχομένη εκτός της δικής μας Κοινότητας, των δικών μας αδερφών. Μόνο σε εμάς τις ίδιες βρίσκεται το μέλλον του λαού μας. Όταν εμείς οι ίδιες καθοδηγείσουμε τις αδερφές μας στην ίδια ημών εργασία, την ίδια ημών επιχειρηματικότητα, την ίδια ημών αποφασιστικότητα, το ίδιο ημών θράσος, την ίδια ημών επίμονη, τότε θα εγερθούμε ξανά - έτσι όπως και στις Μητέρες του Κινήματος στις οποίες η Πουστιά δεν χαρίστηκε κάποτε, αντίθετα έπρεπε οι ίδιες να την δημιουργήσουν.

http://www.simswyeth.com/blog/wp-content/uploads/hitler-hand-gesture-1.jpg
Ich will Ihnen nicht versprechen, daß diese Wiederauferstehung unseres Volkes von selbst kommt. Wir wollen arbeiten, aber das schwule Volk selbst, es muß mithelfen. Es soll nie glauben, daß ihm plötzlich Freiheit, Glück und Leben vom Himmel geschenkt wird. Alles wurzelt nur im eigenen Willen, in der eigenen Arbeit. Glaube niemals an fremde Hilfe, niemals an Hilfe, die außerhalb unserer eigenen Community, unseres eigenen Volkes liegt. In uns selbst allein liegt die Zukunft des schwulen Volkes. Wenn wir selbst dieses schwule Volk emporführen zu eigener Arbeit, zu eigenem Fleiß, eigener Entschlossenheit, eigenem Trotz, eigener Beharrlichkeit, dann werden wir wieder emporsteigen – genau wie die Väter einst auch Schwulheit nicht geschenkt erhielten, sondern selbst sich schaffen mußten.
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες , ,

ομόφωνα μάλιστα

Το δικαστήριο που δίκαζε τον Πλεύρη για πρόσκληση σε ρατσιστική βία τον κήρυξε ομόφωνα αθώο (πέντε ψήφοι)! Με τέσσερα-ένα δε, τον έκρινε αθώο και από την άλλη κατηγορία, της προσβολής των Εβραίων. Οσο κι αν παραμένει θέμα, το αν ακόμα και τέτοια εμετικά βιβλία τέτοιων συγγραφέων πρέπει να πηγαίνουν σε δίκη, η ομόφωνη απόφαση του Εφετείου ίσως κάτι λέει...

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,

έχουν ξεκινήσει οι εργασίες για να φτιαχτεί η κατασκήνωση για τους ακτιβιστές που θα πάνε στις διαδηλώσεις (1 με 5 Απρίλη) ενάντια στη σύνοδο για τα 60χρονα του ΝΑΤΟ στο Στρασβούργο (η σύνοδος θα γίνει στη γαλλική πόλη αλλά και σε κοντινή γερμανική)

Aπό την Τετάρτη έχουν ξεκινήσει οι ετοιμασίες για την κατασκήνωση των διαδηλωτών στο Γκάνζαου του Στρασβούργου. Οι οργανωτές κατάφεραν να σπάσουν την απάίτηση του δήμου για καταβολή εγγύησης, αλλά και να μη δοθούν ονόματα «υπευθύνων». Οι διαδηλώσεις θα κρατήσουν από τη 1 ως τις 5 Απρίλη, τις μέρες που θα διεξάγεται η “πανηγυρική” σύνοδος του ιμπεριαλιστικού οργανισμού. Οι οργανωτές καλούν κι όποιον μπορεί να βοηθήσει, αν σας περισσεύουν μέρες…

Διεύθυνση για περισσότερα, στα αγγλικά και γερμανικά, γαλλικά: http://village09.blogsport.de/


cebacf81ceb9cf83ceb7Στις 2 Απρίλη θα ξεκινήσει η προγραμματισμένη σύνοδος των G20 στο Λονδινο. Μια σύνοδος που αν και ακόμα δεν έχει ξεκινήσει , το μέλλον των συζητήσεων που θα λάβουν μέρος είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Τα κύρια θέματα της συνόδου είναι πως θα ανακάμψουν οι αγορές και το σύστημα ξεπερνώντας την οικονομική κρίση. Μια οικονομική κρίση που εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε. Διάφορες ακτιβιστικές ομάδες και δίκτυα από την Μεγαλη Βρετανία αλλά και από άλλα μερη της Ευρώπης ήδη καλούν σε μαζικές δράσεις ενάντια στους 20 της κυριαρχίας. Δείτε και τα σχετικά καλέσματα από το UK indymedia πιο κάτω

Callouts: Reclaim The Streets | Climate Camp | Summer Of Rage | Bristol Dissent | Fossil Fools Day

Αρκετοί φίλοι και συνεργάτες από διάφορα μπλογκ και μέσα αντιπληροφόρησης στην Ευρώπη όπου το globalnewswire έχει σχέσεις , βρίσκονται ήδη στο Λονδίνο. Τις επόμενες μέρες θα έχουμε αναλυτικές ανταποκρίσεις από τις εξελίξεις εκεί.

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες , ,

Τις περασμένες εβδομάδες παρακολουθούμε στα ελληνικά ΜΜΕ μια συνολική επίθεση στους εξεγερμένους του Δεκέμβρη ,μια προσπάθεια αυταρχικοποίησης της κοινωνίας. Το παραμύθι των κουκουλοφόρων παραμένει πρώτη είδηση , όπως και η κατάργηση του ασύλου. Η εξέγερση του Δεκέμβρη δείχνει ξεκάθαρα ότι κλόνισε κατά πολύ τα θεμέλια της κυριαρχίας στα νότια σύνορα της Ευρώπης Φρούριο.Αυτό δείχνουν οι πανικόβλητες κινήσεις του ελληνικού κράτους προσπαθώντας ίσως άγαρμπα να πάρει νέα κατασταλτικά μέτρα και με την συναίνεση της “αριστεράς”. Σήμερα και αύριο επιχειρείται να προβληθεί θεαματικά η “εθνική ενότητα” με τις παρελάσεις. Ένα φάντασμα της ψευδαίσθησης του ελληνικού έθνους κράτους που πλανιέται πάνω από την χώρα μέχρι και σήμερα. Καλούμε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο , κάθε αγωνιστή της εξέγερσης του Δεκέμβρη σε ανοιχτό σαμποτάζ του εθνικού εμετού των παρελάσεων. Να επιταχύνει τον αγώνα για την απελευθέρωση των συλληφθέντων της εξέγερσης και την πρακτική καταδίκη των νέων μέτρων που προωθεί η κυριαρχία. Να ανοίξει ο διάλογος για την ολική συντριβή του καπιταλισμού , να αναπτυχθούν δομές και στρατηγικές μέχρι την συνολική νίκη , όχι μόνο για ευκαιριακές διεκδικήσεις , για την εκδίκηση των δολοφόνων της Κούνεβα και την αλληλεγγύη στους εξεγερμένους στα προάστια του Παρισιού. Για την οργάνωση του ανταγωνιστικού κινήματος , την οριζόντια οργάνωση της κοινωνίας και την αυτοδιαχείριση κόντρα στο μεταφορντικό κοινωνικό εργοστάσιο.

- ομάδα ατόμων για την κοινωνική και πολιτική αυτονομία

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες , , ,


http://falies3.wordpress.com/

Η αθώωση των 10 βασανιστών αστυνομικών που ξυλοκόπησαν τους δυο φοιτητές το Δεκέμβρη του 2005 έχει προκαλέσει την αγανάκτηση της κυπριακής κοινωνίας. Ερχόμενη μετά το σκάνδαλο της υπόθεσης Κίτα και τη ρατσιστική επιχείρηση “σκούπα” της αστυνομίας, θέτει πλέον επιταχτικά το ζήτημα του ρόλου και της ευθύνης της αστυνομίας απέναντι στην πολιτεία και την κοινωνία. Ποιος κάνει κουμάντο τελικά; Η πολιτική εξουσία ή το κρατικό κατεστημένο; Η κυβέρνηση Χριστόφια μίλησε για “σήψη και διαφθορά της αστυνομίας”. Ο Γενικός Εισαγγελέας είπε ότι “δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε πάντα τη δικαιοσύνη”. Οι δηλώσεις αυτές συνιστούν αναγνώριση της ευρύτερης κρίσης του συστήματος και θέτουν ζήτημα ύπαρξης κατεστημένων δομών που αντιμάχονται την ίδια την αστική δημοκρατία και την ευνομούμενη πολιτεία της.

Η σύνδεση κράτους και παρακράτους στην Κύπρο χρονολογείται από την απαρχή της ανεξαρτησίας και ήταν ιδιαίτερα έντονη την περίοδο 1960-1974. Παρά τη σχετική ομαλοποίηση που επικράτησε μετά τον πόλεμο του 1974, οι δομές του κατεστημένου δεν εξαρθρώθηκαν αλλά παρέμειναν ζωντανές μέσα από την ταύτισή τους με τον κρατικό μηχανισμό. Τώρα όμως που ανέλαβε η Αριστερά τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού φαίνεται ότι αυτή η ταύτιση δεν είναι πλέον εφικτή και έτσι παρατηρείται μια προσπάθεια αυτονόμησης των κατεστημένων δομών από την πολιτική εξουσία με σκοπό τη διατήρηση της επιρροής τους εντός του κράτους και επί της κοινωνίας. Τα πράγματα είναι σοβαρά. Το βαθύ κράτος φαίνεται ότι βγαίνει ξανά στο προσκήνιο αντιμαχόμενο τόσο τον εκσυγχρονισμό της παιδείας και την αναδιάρθρωση του στρατού, όσο και την προσπάθεια εξυγίανσης της αστυνομίας. Εκείνο που είναι όμως ιδιαίτερα θλιβερό και απογοητευτικό είναι η ατολμία της Αριστεράς να συγκρουστεί μαζί του, φοβούμενη μιαν ευρύτερη κοινωνική ρήξη και τη συνεπακόλουθη πολιτική πόλωση.

Όσον αφορά συγκεκριμένα την αθώωση των 10 βασανιστών αστυνομικών, γινόμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, ότι δήθεν φταίνε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το νομοθετικό πλαίσιο, η ανεπάρκεια της κατηγορούσας αρχής ή, στην πιο προχωρημένη εκδοχή, η τυπολατρεία και ο νομικισμός των 3 δικαστών. Κανένας δεν μιλά για την εξόφθαλμη εκ των προτέρων πολιτική πρόθεση για την αθώωση των αστυνομικών ως μέτρο δικαίωσης της αστυνομίας στο σύνολο της και για τις πολιτικές ευθύνες που απορρέουν από αυτήν. Το μήνυμα που στάληκε με τη συγκεκριμένη απόφαση αποτελεί μήνυμα δικαίωσης της κρατικής τρομοκρατίας, ενθάρρυνσης της αστυνομικής αυθαιρεσίας και επιβράβευσης της κρατικής καταστολής.

Η δικαίωση της κρατικής τρομοκρατίας όμως δεν θα περάσει. Ήδη ξεκίνησαν οι διεργαρσίες για την οργάνωση της κοινωνικής αντίδρασης. Το αυταρχικό κράτος έχει απέναντι του μια αγανακτισμένη κοινωνία. Όσο οι θεσμοί της πολιτείας αδυνατούν να ικανοποιήσουν το αίσθημα δικαίου του λαού, τόσο περισσότερο εκτίθενται μπροστά στη κοινή γνώμη που δεν διακρίνει πλέον κράτος και παρακράτος. Καθώς η θεσμική αυτή κρίση εκτυλίσσεται, η νομιμοποίηση της κρατικής εξουσίας στο σύνολο της τίθεται υπό αμφισβήτηση.

ΦΑΛΙΕΣ - συντακτική ομάδα -

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,




Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστών, για να μπορέσω να ζήσω…

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:

Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά,
θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση.
Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.

Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι,
εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.

Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.

Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.

Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.

Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν…

Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.

Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.

Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριοι της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε…

Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμό του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.

Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τοςυ επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.

Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω
τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.

Γκουλιώνη Κατερίνα

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,


Χιλιάδες αγρότες/ισσες χωρίς γή στο ασιατικό Μπαγκλαντές οργάνωσαν νέες κινητοποιήσεις. Κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν προχθές ύστερα από κάλεσμα του BKF. Τα βασικά αιτήματα των κινητοποιήσεων είναι :


1. Distribute fellow lands to landless immediately.

2. Distribute government waterbodies to local landless and fisher folk.

3. Withdraw all fake cases submitted by big landowners on landless leaders

4. Resume immediately government 100 days work project for toiling masses

5. Price of all daily essentials Reduce immediately and come under the purchasing capacity of poor.

6. Take proper step to solve Electricity shortage.

bag3

bag

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες


http://www.ergolabies.blogspot.com/

Μετά από την δολοφονική επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και τον αγώνα που ακολούθησε η αντίληψη για τις εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ίδια με πριν. Η εντεινόμενη επίθεση στους εργαζομένους εδώ και μια 20ετία σχεδόν βγήκε από την αφάνεια. Άρχισε ξαφνικά να γίνεται δημόσια συζήτηση για την εταιρείες υπεργολαβιών, επινοικίασης εργαζομένων. Τους σύγχρονους δουλεμπόρους που εξασφαλίζοντας προνομιακές σχέσεις με μεγάλους κρατικούς φορείς αντλούν τεράστια κέρδη από την εκμετάλλευση εργαζομένων που αμείβονται με 400 και 500 € το μήνα για πλήρη απασχόληση. Άλλωστε ο εφεδρικός στρατός των ανέργων που διατηρείται σταθερά σε υψηλά επίπεδα υπάρχει εκεί για να σπέρνει το φόβο σε κάθε εργαζόμενο. Αυτή την κοινωνική κατάσταση έρχονται να επωφεληθούν οι εργοδότες αυτών των εταιρειών. Σαν να μην έφτανε αυτό έρχεται το ίδιο το κράτος και θεσμοθετεί νομικό πλαίσιο που νομιμοποιεί το δουλεμπόριο στο πλαίσιο της εργασιακής ευελιξίας. Έτσι και στο Α.Π.Θ. οι εργολάβοι της καθαριότητας έβαλαν πόδι βλέποντας μια μεγάλη ευκαιρία για εύκολο και γρήγορο κρατικό χρήμα.


Βλέποντας αυτή την κατάσταση ο ανυποψίαστος μέσος τηλεθεατής θα αναρωτιόταν που είναι το κράτος για άλλη μια φορά. Το κράτος και η πληθώρα των ελεγκτικών του μηχανισμών δεν απουσιάζουν ίσα ίσα κάνουν το παν γα να διευκολύνουν τα συγκεκριμένα αφεντικά. Δεν έχει περάσει άλλωστε πολύς καιρός από τη στιγμή που τα αφεντικά της ΟΙΚΟΜΕΤ επικαλούνταν του ελέγχους της επιθεώρησης εργασίας για να εξιλεωθούν στην κοινή γνώμη. Ελέγχους που ουσιαστικά υπάρχουν για να αθωώνουν τα αφεντικά και να μην δικαιώνουν ποτέ τους εργαζόμενους. είναι παραπλανητικό να θεωρούμε ότι οι επιθεωρήσεις εργασίας απλά δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αντίθετα την κάνουν πολύ καλά υπερασπιζόμενες τα ταξικά συμφέροντα που έτσι και αλλιώς υπηρετούν. Και δυστυχώς οι φωτεινές εξαιρέσεις υπαλλήλων αυτών των υπηρεσιών που βοηθούν και στέκονται δίπλα σε εργαζόμενους απλά επιβεβαιώνουν το κανόνα.


Πιο συγκεκριμένα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με τα χιλιάδες μπαράκια και καφετέριες της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας η πραγματικότητα είναι αφοπλιστική. Τα δικαστήρια, τα δημόσια νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια που τα λυμαίνονται οι δουλέμποροι της καθαριότητας δεν απέχουν και πολύ μακριά από τα γραφεία της επιθεώρησης εργασίας. Για όλους αυτούς τους λόγους προχωράμε σε κατάληψη των γραφείων της επιθεώρησης εργασίας


Έξω οι εργολαβίες από το ΑΠΘ έξω οι εργολαβίες από παντού


Κανένας εργαζόμενος ανασφάλιστος


Αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα!

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες


berlinΠάνω από 4000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν-ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ”united we stay” καμπάνιας των αυτόνομων χώρων στο Βερολίνο. Στόχος της διαδήλωσης ήταν να δοθεί μια ηχηρή απάντηση στους στόχους της τοπικής κυβέρνησης για εκκένωση των αυτόνομων χώρων της πόλης.

Οι αυτόνομοι χώροι , οι καταλήψεις , τα βαγόνια όπου μένει η πλειοψηφία ενός πολιτικού δυναμικού που προκαλεί πονοκέφαλο σε αυτούς που θέλουν την ολική συντριβή ενός πολιτικού αυτόνομου κινήματος , έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και οργάνωσης της κοινωνίας.

Η διαδήλωση ξεκίνησε από την πλατεία Hermanplatz και κατευθύνθηκε προς το Kreuzberg για να τελειώσει στο Friedirchsain. Άλλος ένας κεντρικός στόχος της κινητοποίησης ήταν να σπάσει η απομόνωση του μπλοκ της ριζοσπαστικής αριστεράς της πόλης , δίνοντας το μήνυμα ότι είναι ένα μπλοκ ανοιχτό στον καθένα να συμμετέχει με τις δικές του ιδέες και πολυμορφία. Δεν έλειψαν και οι συγκρούσεις βέβαια όπου μια ομάδα ατόμων αναποδογύρισε ένα περιπολικό της αστυνομίας όπως φαίνεται και στην φωτογραφία.

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,


από το indy.gr

Και ξυλοδαρμός του Γ. Δημητράκη από τον φασίστα Περίανδρο μέσα στις φυλακές

Η κρατούμενη Κατερίνα Γκουλιώνη, που πρωτοστάτησε στον αγώνα κατά της εξευτελιστικής κολπικής εξέτασης στις κρατούμενες, πέθανε σήμερα στο καράβι κατά την μεταγωγή της προς Αλικαρνασσό. Αναφέρεται μάλιστα ότι φέρει χτυπήματα. Ο Γιάννης Δημητράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο μετά από ξυλοδαρμό του στη φυλακή από τον Περίανδρο, μετά την απόφαση μείωσης της ποινής του τελευταίου και ουσιαστικά αποφυλάκισής του μέχρι το τέλος του χρόνου.

Μετά το μεγαλειώδη αγώνα των φυλακισμένων τον περασμένο Νοέμβριο και την αθέτηση των υποσχέσεων που δόθηκαν από τον Υπ. Δικαιοσύνης τότε, το κράτος εξακολουθεί να εκδικείται όσους παλεύουν για αξιοπρεπείς συνθήκες κράτησης.

Νέα καταγγελία από τους δεσμοφύλακες στην Πάτρα.

Έκτακτη συνάντηση σήμερα της Π­ρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων στις 7:00 μμ (Ακαδημίας 62, 5ος όροφος) ­

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες , , , ,
Εικοσιένας τραυματίες αστυνομικοί και οκτώ συλληφθέντες πολίτες (ανάμεσά τους και ένας 15χρονος) είναι ο απολογισμός των χθεσινοβραδινών επεισοδίων που εκτυλίχθηκαν στο Μιρό, προάστιο της γαλλικής πρωτεύουσας. Η αστυνομία κάνει λόγο για ενέδρα σε βάρος της και συνδέει την εξέλιξη με το θάνατο νεαρού στην περιοχή από πυρά αστυνομικών οι οποίοι, όπως αναφέρει, ήταν σε «νόμιμη άμυνα».

Επίσης σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, όλα ξεκίνησαν λίγο μετά τις οκτώ το βράδυ, όταν η αστυνομία κλήθηκε μετά από «εμπρησμό αυτοκινήτου». Σχεδόν 100 νεαροί πολίτες επιτέθηκαν στους αστυνομικούς, ρίχνοντας του περίπου σαράντα κοκτέιλ Μολότωφ, πέτρες και άλλα αντικείμενα. Τα επεισόδια κράτησαν έως τις δέκα και μισή.

Την περασμένη εβδομάδα ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί ζήτησε από την υπουργό Εσωτερικών Μισέλ Αλιό-Μαρί να παρουσιάσει ένα «σχέδιο δράσης» για την ένταση του αγώνα εναντίον των «βίαιων συμμοριών» στο Παρίσι, ύστερα από τα βίαια γεγονότα που προκάλεσαν δέκα τραυματισμούς σε λύκειο της περιοχής Γκανύ.

http://www.tvxs.gr/v7388
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,


webimage

Ακτιβιστές από ολόκληρη την Αυστραλία έχουν προγραμματίσει κινητοποίηση - μπλόκο στο εργοστάσιο γαιάνθρακα που βρίσκετε στο Σίδνεϋ. Η ανταπόκριση στο κάλεσμα που κάνει το http://www.risingtide.org.au/ φαίνετε ότι είναι αρκετά μεγάλη. Περισσότερες πληροφορίες για το γεγονός , καθώς και φωτογραφίες τις επόμενες μέρες στο globalnewswire

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,
Wednesday, March 11, 2009 στις 6:35 AM | 0 σχόλια  
Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,


Ολοκληρώθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο το queerpreview στην Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας. Ένα πολύ σημαντικό γεγονός για την ευρύτερη περιοχή. Αν και δεν έχουμε ακόμα φωτογραφικό υλικό (δεσμευόμαστε να δημοσιεύσουμε τις επόμενες μέρες) ξέρουμε πως το φεστιβάλ είχε ιδιαίτερη μαζικότητα και συμμετοχή από διάφορες χώρες της κεντρικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Αξίζει πραγματικά ένα μεγάλο μπράβο στους διοργανωτές. Περισσότερες πληροφορίες τις επόμενες μέρες

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,


Περίπου στα 80 άτομα ανταποκρίθηκαν χθες , στο κάλεσμα αλληλεγγύης στην Κωντανίνα Κούνεβα που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι από την εργοδοσία στην Αθήνα. Μεταξύ άλλων αναρτήθηκαν πανό και φώναξαν αρκετά συνθήματα όπως ”κάτω η πατριαρχία” , αλληλεγγύη με την Κούνεβα και άλλα. Η διαδήλωση οργανώθηκε από φοιτητές και συμμετείχαν εκτός άλλων και ή anarcoresistance collective κομμάτι του Βαλκανικού Αποκεντρωμένου Δικτύου. περισσότερα στο balkans.puscii.nl

kunevakuneva4kuneva3

March 9, 2009


από το blackout

μια συζήτηση με τον Sergio Bianchi και η Ilaria Bussoni

ΒΟ: Ποιοι ήταν οι κοινωνικοί µετασχηµατισµοί που οδήγησαν στην ανάδυση της ακροδεξιάς, και από πότε άρχισαν να αλλάζουν την ιταλική πραγµατικότητα;

Sergio Bianchi: Νοµίζω ότι η ιστορική περίοδος που σήµανε την αρχή αυτών των κοινωνικών µετασχηµατισµών ήταν οι αρχές της δεκαετίας του ‘80. Πρόκειται για την περίοδο κατά την οποία έλαβε χώρα η υλική ήττα των δυνάµεων και της ορµής της αριστεράς που συγκρούστηκε τα 20 προηγούµενα χρόνια (δεκαετίες ‘60-‘70), µιας και το ιταλικό ‘68 κράτησε πάνω από δέκα χρόνια. Αυτή η χρονολογία είναι αυτή που σηµατοδοτεί την ήττα του πιο προωθηµένου τµήµατος της εργατικής τάξης που είναι αυτό στην Fiat. Τον Οκτώβρη του 1980, µετά από 35 µέρες απεργία κερδίζει τελικά η διοίκηση και τα συνδικάτα αποδέχονται τις απολύσεις, που στην πραγµατικότητα ήταν απολύσεις της πολιτικής πρωτοπορίας των εργατών των προηγούµενων ετών. Αυτό ήταν κάτι σηµαντικό και κατά την άποψη µου σηµατοδοτεί το κλείσιµο της µαχητικής περιόδου του ‘60-‘70. Αυτή η ήττα σηµαδεύτηκε από το γεγονός ότι τα αφεντικά της Fiat κατάφεραν να οργανώσουν την επονοµαζόµενη πορεία των 40.000: Πρόκειται για πορεία ατόµων που εναντιώθηκαν στις καταλήψεις του εργοστασίου Mirafiori της Fiat στο Τορίνο. Ήταν µια διαδήλωση στην οποία συµµετείχαν η ιεραρχία του εργοστάσιου, οι επόπτες αλλά και η µεσαία τάξη του Τορίνο, καταστηµατάρχες, έµποροι, µικροαστοί. Η διοίκηση λοιπόν κατάφερε µε αυτή τη µεγαλειώδη πορεία των 40.000 να εκφοβίσει τους συνδικαλιστές, οι οποίοι στην ουσία διαπραγµατεύτηκαν την απόλυση δεκάδων χιλιάδων συναδέλφων τους.

Έτσι, αυτή είναι η ηµεροµηνία από την οποία και έπειτα αρχίζει σταδιακά η αντεπίθεση και αλλάζει ριζικά η µαχητικότητα των εργατικών αγώνων, καθώς ακολουθεί η δεκαετία του ‘80 που είναι γνωστή ως η εποχή της παλινόρθωσης, επιστρέφει η δεξιά και ξαναπερνάει η πρωτοβουλία των κινήσεων στις διοικήσεις των επιχειρήσεων. Αυτό είναι το σηµείο που ραγίζουν υλικά οι επαναστατικές δυνάµεις και ταυτόχρονα τα αφεντικά παίρνουν στα χέρια τους την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ακολουθεί ένας καθολικός επαναπροσδιορισµός της εργασίας κι εφόσον τα αφεντικά έχουν ξεµπερδέψει µε την εργατική πρωτοπορία, επαναφέρουν στην παραγωγή όλα αυτά που κράτησαν τόσο χρόνια στις αποθήκες. Ήταν γνωστό ότι η Fiat είχε αγοράσει καινούργια µηχανήµατα που θα της επέτρεπαν να προχωρήσει στην ροµποτοποίηση της παραγωγής, αλλά η προϋπόθεση γι’ αυτό ήταν να ηττηθεί η εργατική πρωτοπορία. Τότε ήταν που εµφανίστηκαν τα νέα µοντέλα της Fiat. Έτσι λοιπόν η Fiat από προωθηµένος χώρος της εργατικής πάλης (η µεγαλύτερη αυτοκινητοβιοµηχανία της χώρας) µετατρέπεται σε πολιτικοκοινωνικό εργαστήριο, µέσα στο οποίο λαµβάνει χώρα µια διπλή επίθεση: µια αυτή που ήδη αναφέραµε και µια δεύτερη µέσω της υψηλής τεχνολογίας, η οποία είχε ως συνέπεια την πολιτική ήττα της τεχνικής σύνθεσης της εργατικής τάξης. Αυτό που συνέβη στην Fiat ήταν αυτό που θα συνέβαινε αργότερα σε όλη την Ιταλία, δηλαδή ο ριζικός επαναπροσδιορισµός της παραγωγής µε την εισαγωγή του αυτοµατισµού και της πληροφορικής. Αυτά συνέβησαν τη δεκαετία του ‘80.

ΒΟ: Αυτού του τύπου η προσέγγιση µας φαίνεται αρκετά υλιστική, το να ξεχωρίζεις ένα επιµέρους στοιχείο της αλλαγής της πάλης: ήττα της τεχνικής σύνθεσης συνεπάγεται ταξική ήττα και να το ανάγεις σε κεντρικό. Γιατί να είναι οι διαδικασίες της παραγωγής εκείνες που καθορίζουν την ταξική σύνθεση και δεν είναι οι ταξικοί αγώνες;

Sergio Bianchi: Μιλάµε για δυο διαστάσεις, η µια είναι η πολιτική σύνθεση και άλλη η τεχνική σύνθεση όπως είναι δοµηµένη µέσα στην παραγωγική διαδικασία, δηλαδή πως είναι συντεθειµένη η εργατική τάξη. Δεν είναι ζήτηµα ποσοτικό της εργατικής τάξης, αλλά της κεντρικότητας της εργατικής τάξης. Η ανάλυση, στην οποία εγώ συµµετέχω, βλέπει την ταξική σύνθεση να αποτελείται από δυο µέρη, την πολιτική σύνθεση και την τεχνική σύνθεση. Ως πολιτική σύνθεση εννοούµε την συγκέντρωση πολιτικής δύναµης που η τάξη επιτυγχάνει µέσα από τους ταξικούς αγώνες και που µετατρέπεται σε ικανότητες και τρόπους οργάνωσης, οι οποίοι στη συνέχεια διαχέονται σε ολόκληρη την κοινωνία. Αυτή η ανάλυση είναι σίγουρα υποκειµενική. Η τεχνική σύνθεση είναι µια υλιστική ανάλυση: είναι ο τρόπος που διαµορφώνεται η εργατική τάξη µέσα στην παραγωγική διαδικασία. Μέσα στη σχέση που αναπτύσσεται µεταξύ της νεκρής εργασίας των µηχανηµάτων και της ανθρώπινης εργασίας διαµορφώνεται η τάξη. Ως νεκρή εργασία εννοούµε την εργασία των µηχανηµάτων και ως ζωντανή εργασία εννοούµε την ανθρώπινη εργασία κι αυτή είναι ο τεχνικός προσδιορισµός της τάξης. Ως πολιτικό προσδιορισµό της τάξης εννοούµε την πολιτική εξουσία που η εργατική τάξη καταφέρνει να έχει µέσα από αυτή τη διαδικασία και να θέσει τους πολιτικούς, τους θεσµικούς ακόµα και τους συνταγµατικούς όρους για να τροποποιήσει την κοινωνική διαδικασία. Αυτό το σχήµα είναι γνωστό στην Ιταλία και όχι µόνο, ως ρεύµα του εργατισµού, το οποίο αποτέλεσε το θεωρητικό εργαλείο των εξωκοινοβουλευτικών πολιτικών δυνάµεων της εργατικής τάξης από το ‘68 και µετά, όπως ήταν η Potere Operaio (Εργατική Εξουσία), η Lotta Continua (Συνεχής Πάλη) αλλά ακόµα και µερικές ένοπλες οργανώσεις όπως οι Brigate Rosse (Ερυθρές Ταξιαρχίες).

Τώρα όσον αφορά την Fiat, εκεί συγκεντρώνονταν η πρωτοπορία της πρωτοπορίας. Η Fiat ήταν η κεντρική βιοµηχανία στην Ιταλία κι εκεί ήταν συγκεντρωµένοι χιλιάδες εργάτες. Για να καταλάβετε τι εννοώ µε την αναφορά µου στα γεγονότα του Οκτώβρη του ’80. Τρεις µήνες νωρίτερα, η εργατική τάξη είχε δεχθεί µια επίθεση σε 61 επιλεγµένα άτοµα από τα πλέον ενεργά στελέχη που εκπροσωπούσαν την εργατική πρωτοπορία, οι περισσότεροι εκ των οποίων συµµετείχαν στην Lotta Continua, στην Avaguardia Operaia (Εργατική Πρωτοπορία) και σε ριζοσπαστικά συνδικάτα. Αυτή ήταν η πρώτη επίθεση των αφεντικών, µπορεί να ακούγεται ίσως απλοϊκό, αλλά σήµερα ακόµα και τα συνδικάτα που τότε συναίνεσαν, το ερµηνεύουν µε αυτόν τον τρόπο. Έπρεπε να προηγηθεί η απόλυση των 61 µαχητικών εργατών για να ακολουθήσει µέσα στους επόµενους µήνες η απόλυση 30.000 εργατών. Πλέον δεν εκδιώχθηκε µόνο η πρωτοπορία αλλά µαζικά η πρωτοπορία της πρωτοπορίας. Είναι η πρώτη φορά που η εργατική τάξη δέχτηκε µια τόσο µεγάλη ήττα από την δεκαετία του ‘50. Τότε τις πρωτοπορίες της παραγκώνιζαν, αλλά δεν κατάφερναν να τις αποβάλουν εντελώς από την διαδικασία όπως έγινε στις αρχές του ‘80. Συνεπώς εµείς βλέπουµε την αρχή της οριστικής πλέον ήττας του κινήµατος του ’77, στην κρίσιµη αυτή περίοδο ανάµεσα στον Ιούλιο και τον Οκτώβρη του ‘80, µια ήττα που αφορούσε όλη την Ιταλία, όχι µόνο τη Fiat. Από εκείνη τη στιγµή αρχίζει όχι µόνο η παρακµή του αυτόνοµου συνδικαλιστικού κινήµατος, αλλά και του ίδιου του P.C.I. (Κοµουνιστικό Κόµµα Ιταλίας) που είχε βοηθήσει σ’ αυτό. Έµεινε µόνο η µιλιταριστική αντίσταση διαφόρων παράνοµων οµάδων που κι αυτή µε τη σειρά της ηττήθηκε ολοκληρωτικά.

Σε ό,τι αφορά την, ας την πούµε έτσι, πολιτική αντιπροσώπευση του εργατικού επαναστατικού κινήµατος έχουµε το εξής σενάριο. Όλες οι δοµές που από το ‘68 και για περισσότερα από 10 χρόνια υπήρχαν και είχαν αφήσει ρίζες, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στην κοινωνία, µια επαναστατική αριστερά βαθιά αυτοπροσδιοριζόµενη και ριζωµένη, τελικά εξαφανίζεται. Μιλάµε για εκατοντάδες µικρές ή µεγάλες οργανώσεις, εξωκοινοβουλευτικές, συνδικαλιστικές, ένοπλες. Μόνο το ’78-‘79 υπήρχαν γύρω στις 100 ένοπλες οµάδες, στην κάθε µια από τις οποίες συµµετείχαν από λίγα έως εκατοντάδες µέλη. Όλο αυτό στις αρχές του ‘80 ραγίζει. Τελικά 10.000 σύντροφοι µπαίνουν στη φυλακή και αντιµετωπίζουν βαρύτατες ποινές, άλλοι 1.000 αυτοεξορίζονται, για να γλιτώσουν τα χειρότερα, στη Λατινική Αµερική και αλλού. Μιλάµε για πρωτοπόρους του επαναστατικού κινήµατος εγκλωβισµένους σ’ ένα αδιέξοδο.

Στις φύλακες οι σύντροφοι από το ‘81 και µετά αντιµετωπίζουν συστηµατικά βασανιστήρια και αποµόνωση εξαιτίας της έντονης αντίστασης και αλληλεγγύης που ανέπτυξαν µέσα στις φυλακές οι ίδιοι οι κρατούµενοι. Εφαρµόστηκαν νόµοι έκτατης ανάγκης που αποσκοπούσαν στην ψυχοσωµατική ισοπέδωση των κρατούµενων, αλλά και στο να αποθαρρύνουν όσους τυχών θέλουν να συνεχίσουν στο δρόµο των ένοπλων οργανώσεων. Εκτός από την ωµή καταστολή οι σύντροφοι έχασαν την πίστη στον εαυτό τους και στην ιδέα της επανάστασης, ενσωµατώνοντας την ήττα. Παρά πολλοί αγωνιστές που είχαν πρωτύτερα επιλέξει τον επαναστατικό δρόµο όχι απλώς εγκαταλείπουν αλλά κάνουν δηµόσια µετάνοια. Ζητούν συγγνώµη που τόλµησαν να φανταστούν την επανάσταση. Και φυσικά όλο αυτό τα media το παίζουν παρά πολύ καλά. Δίνεται έξτρα δηµοσιότητα σε τέτοιες δηµόσιες µετάνοιες που για ένα διάστηµα ακολουθούν η µια την άλλη. Κι αυτό είχε ένα τεράστιο ειδικό βάρος, έκανε τα πράµατα ακόµη πιο βαριά. Αποθάρρυνση, απογοήτευση, ενσωµάτωση της ήττας.

Αρχίζει λοιπόν µια εντελώς άλλη κατάσταση, αδιανόητη πρωτύτερα. Εργάτες της Fiat αυτοκτονούν κατά εκατοντάδες. Άλλοι το ρίχνουν στα ναρκωτικά. Η ηρωίνη θερίζει στο εσωτερικό αυτού που κάποτε ήταν το επαναστατικό κίνηµα. Η ηρωίνη έγινε το κύριο εργαλείο καταστροφής της ψυχοσωµατικής κατάστασης της κάποτε εργατικής πρωτοπορίας. Μόνο σε µια περιοχή της επαρχίας του Μιλάνου, από τους 500 πάνω-κάτω συντρόφους, µπορώ να διαβεβαιώσω πως τουλάχιστον οι 100 πέθαναν από την πρέζα, είτε άµεσα από overdose είτε από τις µακροχρόνιες συνέπειές της.

Για να κλείσω µε αυτό το κοµµάτι, όταν το ‘87 µε τον Νάννι Μπαλεστρίνι αποφασίσαµε να γυρίσουµε στην Ιταλία, γιατί τα δικαστικά µας προβλήµατα φαίνονταν να τελειώνουν, πήγαµε στο Μιλάνο, και δεν υπήρχε κανείς από τους παλιούς συντρόφους, κανένας παρά µόνο ο Primo Moroni. Εκεί βρεθήκαµε αντιµέτωποι µε µια νέα πραγµατικότητα, είχε γίνει συµφωνία µεταξύ όλων των εκδοτών να µην αναδηµοσιεύσουν ποτέ τους λεγόµενους «κακούς δασκάλους». Είχε φτιαχτεί µια λίστα µε ονόµατα, τους ηθικά υπεύθυνους για αυτά που συνέβαιναν το ‘70. Αποφασίσαµε λοιπόν να εκδώσουµε µόνοι µας τους «Αόρατους» και την «Χρυσή Ορδή». Το αποφασίσαµε αυτό διότι συνειδητοποιήσαµε πως υπήρχε πλέον µια νέα προλεταριακή γενιά στην Ιταλία, που δεν ήξερε τίποτα για το τι είχε συµβεί 5 χρόνια νωρίτερα, εξαιτίας ακριβώς αυτής της συµφωνίας των εκδοτών, της καταστροφής της µνήµης ως συνέχεια της καταστολής και της ήττας.

ΒΟ: Πιστεύετε ότι η έλλειψη κριτικής στον αντιιµπεριαλισµό και αντί-αµερικανισµό της ιταλικής αριστεράς συνέβαλε και αυτή στην άνοδο στης ακροδεξιάς, καθώς κάτι τέτοιο έχει συµβεί και στην Ελλάδα;

Sergio Bianchi: Όχι, πιστεύω πως η κατάσταση στην Ιταλία είναι εντελώς διαφορετική. Ασφαλώς και υπάρχει και στη Ιταλία, όπως εδώ, άκρα δεξιά που αναφέρεται στον αντιιµπεριαλισµό, στον αντί-αµερικανισµό και στον αντί-σιωνισµό, αλλά πρόκειται για οµαδούλες ακροδεξιών κι όχι για τη mainstream ακροδεξιά. Πρόκειται για ναζί-φασίστες που δεν έχουν πολιτικό βάρος. Έχουν όµως ένα ειδικό βάρος µε την έννοια ότι εκδηλώνουν µια επιθετικότητα και είναι επικίνδυνοι ακριβώς γι’ αυτό. Επιτίθενται σε συντρόφους, σε κοινωνικά κέντρα αλλά πολιτικά είναι εντελώς ανυπόληπτοι. Όµως η ιταλική δεξιά δεν έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Πάνω απ’ όλα η δεξιά, που κυβερνά τη χώρα, δεν έχει τέτοιες πρακτικές, δεν χρησιµοποιεί τέτοια συνθήµατα και δεν εξασκεί την εξουσία της σε σχέση µε αυτή τη ρητορική. Κάθε άλλο είναι φιλοαµερικανική, είναι ευθυγραµµισµένη και εξυπηρετεί τον αµερικανικό ιµπεριαλισµό και το ΝΑΤΟ σε βαθµό αµηχανίας.

BO: Συµβαίνει το ίδιο και µε τη Λίγκα του Βορρά;

Ilaria Bussoni: Η Λίγκα του Βορά προσάρµοσε τις νέες θεωρίες της Αµερικής στην ιταλική πραγµατικότητα. Πολιτισµικό σοκ, σύγκρουση πολιτισµών, ανατολή - δύση, χριστιανοί µουσουλµάνοι, όπως περίπου τα εκφράζει η Οριάνα Φαλάτσι, που επέστρεψε από τις ΗΠΑ µε αναποδογυρισµένα µυαλά. Βάλθηκε να λέει «εµείς είµαστε οι χριστιανοί». Ας µην ξεχνάµε εξάλλου το ρόλο της Ιταλίας σε Αφγανιστάν και Ιράκ.

Η Λίγκα από τη µεριά της παίζει πιο πολύ στο οικονοµικό και στο πολιτικό πεδίο. Έχει µια προστατευτική λογική. Ο κύριος εχθρός αυτή τη στιγµή για τη Λίγκα είναι οι κινέζοι. Η Λίγκα στηρίζει και στηρίζεται από το λεγόµενο «βορειοανατολικό» ιταλικό οικονοµικό µοντέλο. Μικρές επιχειρήσεις, που παράγουν ακριβά προϊόντα για την ιταλική και ευρωπαϊκή αγορά (γυαλιά, µπότες του σκι, ποτήρια…). Αυτό το µοντέλο η Κίνα το αντέγραψε, το ξεπέρασε, έριξε το κόστος µε τα φτηνά εργατικά χέρια. Η Λίγκα είναι τροµοκρατηµένη από τους κινέζους. Συνεπώς όλη η αναφορά στην πατρίδα, στην οικογένεια, στη θρησκεία είναι βοηθητική σε σχέση µε τον οικονοµικό προστατευτισµό ενάντια στους Κινέζους που η Λίγκα προωθεί. Τα υπόλοιπα: οι πήγες του Πάδου, οι Κέλτες εντός των Άλπεων και η όλη αναφορά στο µυθικό παρελθόν είναι γελοίες, είναι ιστοριούλες σε στυλ Μίκυ Μάους.

Sergio Bianchi: Ας περάσουµε τώρα να δούµε ποια ήταν η διαδικασία που διαµόρφωσε εκείνα τα κοινωνικά µπλοκ που επέτρεψαν στη δεξιά να γίνει η συντριπτική πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής εκπροσώπευσης της χώρας και να την κυβερνήσουν. Εγώ εντοπίζω δυο διαδικασίες. Ξεκινώντας από την κρίση του συγκεκριµένου παραγωγικού µοντέλου, του συγκεντρωτικού εργοστασίου. Τι συνέβη λοιπόν όταν η µεγάλη συγκέντρωση εργατών στα εργοστάσια αναδιαρθρώθηκε; Όταν τα µεγάλα εργοστάσια έσπασαν σε πολλές µικρές µονάδες παραγωγής; µε αυτό πραγµατοποιήθηκε αυτό που λέµε παραγωγική αποκέντρωση. Μετά τις µεγάλες απολύσεις τι απέγινε αυτός ο κόσµος; οι απολυµένοι; Ασφαλώς και δεν έφυγαν από τη παραγωγική διαδικασία. Εµείς το είχαµε εντοπίσει και προβλέψει από τη αρχή πως ένα καινούριο παραγωγικό µοντέλο θα φέρει ένα νέο υποκείµενο. Αυτός ο κόσµος δηµιούργησε τις λεγόµενες µικρές επιχειρήσεις. Έτσι οι παλιοί εργάτες, µε τη βαθιά αίσθηση της ταξικότητάς τους, πολλοί είχαν συµµετάσχει σε αγώνες, πρώην συνδικαλιστές κ.τ.λ., γίνανε µικρά αφεντικά ή εργαζόµενοι για µικρά αφεντικά, πολύ συχνά σε πρώην συνάδελφους τους ή συγγενείς τους. Αυτές οι µικρές επιχειρήσεις συχνά βρίσκονται σε ανταγωνισµό µεταξύ τους. Όλοι λοιπόν αυτοί οι πρώην εργάτες που µετατρέπονται σε µικροεπιχειρηµατίες βιώνουν µια ανθρωπολογική µεταστροφή, που διαµορφώνει αυτό το νέο κοινωνικό µπλοκ, που είναι πολύ µεγαλύτερο απ’ όσο φαντάζεστε γιατί µεταξύ άλλων, όντας εξαπλωµένο εδαφικά «µολύνει» όλες τις κοινωνικές περιοχές. Είναι εδώ ακριβώς που γεννιέται η Λίγκα της Λοµβαρδίας, η µετέπειτα Λίγκα του Βορρά, και που αναφέρεται σε αυτό ακριβώς το υποκείµενο, που είναι ένα παραγωγικό υποκείµενο και συνεπώς έχει κοινωνική δύναµη. Το παλιό εργοστάσιο εκρήγνυται και απλώνεται σε έκταση. Δηµιουργείται αυτό που λέµε «εξαπλωµένο - διευρυµένο εργοστάσιο».

BO: Εξαπλωµένο εργοστάσιο σηµαίνει κοινωνικό εργοστάσιο;

Sergio Bianchi: Όχι ακριβώς, ο κοινωνικός εργάτης είναι αυτός που δεν εργάζεται πια στην φάµπρικα αλλά το διευρυµένο εργοστάσιο είναι το δεξιό του ισοδύναµο, να το πούµε έτσι. Εµείς, η εργατική αυτονοµία, το είχαµε προβλέψει ότι το νέο υποκείµενο του αγώνα δεν θα είναι πια ο εργοστασιακός εργάτης αλλά ο κοινωνικός εργάτης, που πλέον δεν θα ήταν εργάτης αλλά εργολάβος του εαυτού του. Εµείς ως αυτονοµία χάσαµε αυτό το στοίχηµα γιατί το νέο υποκείµενο αιχµαλωτίσθηκε από την δεξιά ρητορική της Λίγκας, ακριβώς την εποχή που εµείς εκλείψαµε πολιτικά.

Συνεπώς η Λίγκα δίνει απάντηση στην ανάγκη εκπροσώπησης αυτής της νέας κοινωνικής φιγούρας. Ελλείψει άλλης πολιτικής αναφοράς η Λίγκα έπαιζε µόνη της στο νέο πεδίο. Αν υπήρχαµε εµείς θα βάζαµε τον κοινωνικό εργάτη. Η Λίγκα αναφέρθηκε στο µικρό αφεντικό. Όταν κάτι πεθαίνει, κάτι νέο γεννιέται. Αυτό που γεννήθηκε δεν είχε πολλές επιλογές, η επαναστατική αριστερά ήταν κατεστραµµένη και απούσα, ακόµη και ως φυσική παρουσία των ατόµων που κάποτε την εκπροσωπούσαν. Δεν ήταν ότι δεν υπήρχε ως τρόπος σκέψης αλλά ως δυνατότητα να δράσει και να πολιτευτεί. Η Λίγκα είχε όλο το χρόνο και το πεδίο να παίξει και να κερδίσει χρησιµοποιώντας ένα τέχνασµα. Οριοθέτησε γεωγραφικά την παραγωγή. Είπε: «εµείς είµαστε οι παραγωγή του πλούτου της χώρας και είµαστε ο βορράς και δεν θέλουµε να αναδιανέµεται αυτός ο πλούτος σε όλη τη χώρα». Άρχισε λοιπόν να ενεργοποιεί έναν µηχανισµό εγωισµού, έναν µηχανισµό συντήρησης αυτού του πλούτου και µη αναδιανοµής του. Εδώ γεννιέται ο σωβινισµός, ο ρατσισµός, που σιγά-σιγά από την δεκαετία του ‘80 ωριµάζει και στην δεκαετία του ‘90 είναι πλέον αρκετά ώριµος. Τότε γεννιέται η κοινωνική δεξιά που σήµερα εκπροσωπείται από τη Λίγκα και παίρνει 8% σε όλη την Ιταλία, ενώ στην πραγµατικότητα στο βορρά παίρνει από 20 έως και 50%. Η Λίγκα είναι πλέον πολιτικά ηγεµονική, κυριαρχεί πάνω σ’ αυτό το νέο παραγωγικό υποκείµενο που έχει σαφή γεωγραφικό προσδιορισµό. Στο µεταξύ κάνοντας πολιτική εδώ και 20 χρόνια έχει ήδη αρχίσει να διαµορφώνει την κοινωνική συνείδηση, την κοινωνική νοοτροπία. Έτσι εκείνες οι περιοχές που κυριαρχούνται από τη Λίγκα είναι σίγουρα ξενοφοβικές και συχνά ρατσιστικές, γιατί αυτά τα δυο δεν ταυτίζονται πάντα. Η Λίγκα είναι δεδηλωµένη ξενοφοβική αλλά αρνείται τον ρατσισµό. Αλλά εκ των πραγµάτων το ένα θα φέρει το άλλο σ’ αυτές τις ακραίες συνθήκες.

BO: Μπορούµε να πούµε πως είναι κεντρικό το ότι η αυτονοµία ήταν απούσα σ’ αυτήν την διαδικασία;

Ilaria Bussoni: Ναι, όχι µόνο η αυτονοµία αλλά και το Κοµουνιστικό Κόµµα ήταν απών.

Sergio Bianchi: Ένα δεύτερο κοινωνικό µπλοκ είναι αυτό που εκπροσωπείται από την Forza Italia. Είναι αυτό το κοινωνικό κοµµάτι που πάνω του δρα η επικοινωνία, δηλαδή εκείνη η διαδικασία που παράγει γλώσσα, παράγει επικοινωνία. Ο Μπερλουσκόνι ήταν και είναι ο µέγα-επιχειρηµατίας του είδους και υπήρξε υποκείµενο απόλυτης ανανέωσης στην Ιταλία. Αυτό το νέο επικοινωνιακό υποκείµενο, όλως παραδόξως αναδύθηκε από το κίνηµα του ‘77. Τότε ήταν η εποχή που έγινε µια επικοινωνιακή κινηµατική έκρηξη: έντυπα, εφηµερίδες και ραδιόφωνα σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά. Το ‘77 η κεντρική επαναστατική φιγούρα ήταν η επικοινωνιακή φιγούρα. Είχε συµβεί µια µεγάλη ανανέωση και σήµερα ακόµη το κίνηµα του ‘77 το θυµόµαστε και γι’ αυτή του την επικοινωνιακή δύναµη. Μετά την ήττα, ο Μπερλουσκόνι ψάρεψε τους πρώτους συνεργάτες του µέσα από το χώρο µας. Έχτισε την επικοινωνιακή του αυτοκρατορία χρησιµοποιώντας τις ιδέες αλλά και τους ανθρώπους µας. Για να το πούµε πιο απλά, αιχµαλώτισε αυτή την νέα επικοινωνιακή φιγούρα. Έδωσε καλές θέσεις εργασίας στον κόσµο αυτό που είχε εµπειρία από ραδιόφωνα, εφηµερίδες, περιοδικά κ.τ.λ. Κι εδώ λοιπόν η δεξιά σφετερίστηκε αυτό που η αυτονοµία προέβλεψε. Όπως και στον τοµέα της υλικής παραγωγής η αυτονοµία προέβλεψε τις αλλαγές και εντόπισε το νέο υποκείµενο, αλλά ήταν απούσα λόγω καταστολής για να το κερδίσει, έτσι και στο χώρο της άυλης εργασίας η αυτονοµία όχι µόνο προέβλεψε τις διαδικασίες, αλλά και τις έβαλε η ίδια σε κίνηση δηµιουργώντας η ίδια, µέσα από το κίνηµα του ‘77, τη φιγούρα εκείνη του εργαζόµενου στο χώρο της άυλης εργασίας, δηλαδή στο χώρο της παραγωγής γλώσσας και κοινωνικότητας. Έτσι τα δυο αυτά στοιχεία, που υπήρχαν ήδη στο κίνηµα, εν τη απουσία µας, αιχµαλωτίστηκαν και εργαλειοποιήθηκαν από τις δυο δεξιές.

BO: Πέρα από τους µετασχηµατισµούς στην εργασία η συντηρητικοποίηση του κοινωνικού σώµατος µήπως οφείλεται και στις ξενοφοβικές και ρατσιστικές αντιλήψεις ενάντια στους µετανάστες;

Sergio Bianchi: Η ξενοφοβία δεν αναδύθηκε άµεσα στην Ιταλία, καλλιεργήθηκε εδώ και 20 χρόνια. Πέρα όµως από την απουσία εναλλακτικής πρότασης, είναι γεγονός ότι µε τη διάχυση του εργοστασίου αυτού, εµφανίστηκε πολύ έντονα το ζήτηµα της ανταγωνιστικότητας. Ανταγωνιστικότητα αρχικά µεταξύ των µικρών αφεντικών και έπειτα καθολική δηµιουργία κλίµατος ανταγωνιστικότητας µε τη µορφή της εχθρότητας ενάντια στους ξένους και ιδίως στους Κινέζους.

Ilaria Bussoni: Το θέµα µε τη Λίγκα είναι ότι εθνικοποίησε τις κοινωνικές συγκρούσεις. Τη σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας η Λίγκα την εθνικοποιεί. Μετά την ήττα του κινήµατος ξαναβάζει το πρόβληµα των νότιο-Ιταλών. Το θέµα των νότιων ήταν µέσα στη ταξική σύγκρουση, οι ίδιοι οι εργάτες στις φάµπρικες του βορρά ήταν εν πολλής νότιο-Ιταλοί, αλλά όταν µεσουρανούσε το κίνηµα τις δεκαετίες ‘60-’70, τέτοιο θέµα καταγωγής δεν υπήρχε. Ο κοινωνικός εργάτης ή το διάχυτο εργοστάσιο δεν υπάρχουν στο νότο και η Λίγκα δούλεψε πολύ και σοβαρά σε θεωρητικό επίπεδο πάνω σε αυτό. Η δεξιά διαβάζει και ερµηνεύει την παγκοσµιοποίηση µε ένα τρόπο παραµορφωµένο που την βολεύει. Είναι δηλαδή µια πρακτική αντίδραση µιας περιοχής απέναντι στις παγκόσµιες προκλήσεις, στη παγκοσµιοποίηση. Χρησιµοποιεί καιροσκοπικά κοµµάτια µιας ανάλυσης που θα µπορούσε και το κίνηµα να κάνει. Βλέπουν τους Κινέζους που έρχονται στην Ιταλία και ρίχνουν τις τιµές και κάνουν τις επιχειρήσεις να καταρρέουν, και δε βλέπουν τις ιταλικές επιχειρήσεις που µετακοµίζουνε σε χώρες µε φτηνό εργατικό δυναµικό για να επανεισάγουν τα προϊόντα τους στην Ιταλία, συµβάλλοντας εξ αρχής στην απεδαφικοποίηση της παραγωγής. Αυτές οι επιχειρήσεις έχουν την έδρα τους εκεί ακριβώς όπου ψηφίζουν την Λίγκα.

Είµαι αρκετά σύµφωνη µε κάποιους συντρόφους που λένε, πως πρέπει να ερµηνεύσουµε τον εκλογικό θρίαµβο της δεξιάς, στις τελευταίες εκλογές, καταρχήν ως µια συντηρητική αντίδραση των περιοχών στη παγκοσµιοποίηση, αλλά και στην ανάγνωση των µητροπόλεων ως µητροπολιτικών ροών, παγκοσµιοποιηµένων τόπων, που διασχίζουµε και που δεν ριζώνουµε. Δεν είναι τυχαίο ότι η αριστερά, δεν κατέρρευσε µόνο σ’ εκείνες τις περιοχές που οι κοινωνικοί αγώνες ήταν συνδεδεµένοι µε τοπικούς αγώνες. Συνεπώς έχουµε τη σύγκρουση µεταξύ περιοχών, τοπικών κοινωνιών και παγκοσµιοποίησης.

BO: Οι αναλύσεις του ιταλικού κινήµατος τα τελευταία χρόνια εστιάστηκαν στα ζητήµατα της παγκοσµιοποίησης, στην επισφαλή εργασία, στα σύνορα, στους µετανάστες και κατάφεραν να οδηγήσουν σε αρκετά σηµαντικούς και ελπιδοφόρους αγώνες (Γένοβα, mayday κτλ). Την ανάλυση όµως που µας παρουσιάζετε τώρα και τους κίνδυνους που υπήρχαν για την άνοδο της ακροδεξιάς, δεν τους είχε κατά νου το κίνηµα ώστε να προβλεφθεί αυτή η δυσµενής εξέλιξη;

Ilaria Bussoni: Κατά κάποιο τρόπο οι διάφορες κινηµατικές δυνάµεις συµµετείχαν στη Γένοβα. Οι κοινωνικές δυνάµεις των τοπικών κοινωνιών ενσωµατώθηκαν σ’ ένα ευρύτερο κίνηµα που ήθελε να αντιταχθεί στη παγκοσµιοποίηση. Διάφοροι τοπικοί αγώνες δεν θα ήταν σήµερα εφικτοί ή δεν θα είχαν σήµερα την ίδια ένταση χωρίς το κίνηµα της Γένοβας. Συνεπώς υπήρχαν και περιοχές που βρήκαν το τρόπο τους να οργανωθούν, δεν µιλώ απαραίτητα για κάποια µεγάλη και στιβαρή οργάνωση. Ωστόσο το κίνηµα της Γένοβας αν και έβαλε πολλά ερωτηµατικά, τα χρόνια που ακολούθησαν συνάντησε δυσκολίες στο να δώσει νέες απαντήσεις, αλλά πάνω απ’ όλα στο να κρατήσει ενωµένα τα τόσα πολλά αλλά και διαφορετικά µεταξύ τους υποκείµενα, αλλά και τις πολύ διαφορετικές µεταξύ τους παραγωγικές δυνάµεις. Εµείς για παράδειγµα έχουµε στο µυαλό µας τη φιγούρα του µητροπολιτικού επισφαλή, αλλά αυτή η φιγούρα αντιπροσωπεύει µικρό κοµµάτι της εργασιακής δύναµης στη προσωρινή (part time) εργασία. Εργασιακές φιγούρες που απ το βορρά στο νότο διαφέρουν πολύ στις πολιτιστικές τους διαστάσεις. Η Γένοβα είχε µια διπλή δυναµική αλλά ξεφούσκωσε γρήγορα όπως και τόσα αλλά. Ας µην ξεχνάµε πως είναι αρκετά αληθοφανής η ανάλυση που λέει πως γλίστρησαν ψήφοι, στις τελευταίες εκλογές, ακόµη και από ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάµεις όπως η Rifondazione Comunista (Κοµουνιστική Επανίδρυση) προς τη Λίγκα. Ακόµη και σε περιοχές που παραδοσιακά ήταν προοδευτικές και ανοιχτές η Λίγκα τα πήγε πολύ καλά.

BO: Ναι αλλά όλη αυτή η διαδικασία δεν εντοπίσθηκε νωρίτερα;

Ilaria Bussoni: Αυτή η ανάλυση δεν είναι αποκλειστικά δικιά µας και έχει γίνει από την αρχή της εµφάνισης του φαινοµένου. Από το καιρό που κάποιοι ήταν ακόµη εξόριστοι στο Παρίσι είχαν εντοπίσει την βορειοανατολική Ιταλία ως τη περιοχή εκείνη της οποία το παραγωγικό µοντέλο θα αναδείξει νέα υποκείµενα.

Sergio Bianchi: Δεν είναι αλήθεια ότι δεν πήραµε χαµπάρι τι γίνονταν. Όχι µόνο το πήραµε χαµπάρι αλλά και το προβλέψαµε κιόλας. Όλα τα σοβαρά έντυπα του χώρου ασχολήθηκαν µε το θέµα εν τη γενέσει. Δηµοσιεύτηκαν άρθρα, αναλύσεις, εκτιµήσεις, προβλέψεις. Εγώ έγραψα για το θέµα στη Derive Approdi από το ‘93. Έγραψα για το πέρασµα από τον εξαρτηµένο εργάτη στον ανεξάρτητο εργαζόµενο ως την υλική ρίζα της πολιτικής δουλειάς που η Λίγκα έκανε, κι ήταν µια ανάλυση πάνω στη Λίγκα της Λοµβαρδίας και σ’ αυτό που θα µπορούσε να καταφέρει, ήταν ένα καµπανάκι κίνδυνου. Το πρόβληµα είναι ότι δεν είχαµε τη δυνατότητα να µετατρέψουµε τις έγκυρες και έγκαιρες αναλύσεις µας σε πολιτική δράση, σε αγωνιστική δράση. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί που πρωτοέκανε την εµφάνιση της η Λίγκα της Λοµβαρδίας, εκεί ως απάντηση η αγωνιστικότητα έµεινε σε υψηλά επίπεδα και εκεί οι σύντροφοι κατάφεραν µε τη δράση τους να δηµιουργήσουν εσωτερικά ρήγµατα στη Λίγκα, µε κάποια κοµµάτια της να προσεγγίζουν την ναζιστική άκρα δεξιά. Αλλά δεν υπήρχε η δυνατότητα αντίδρασης γιατί σ’ αυτές τις περιοχές και όχι µόνο, έλαβε χώρα ο κινηµατικός εκµηδενισµός από την καταστολή όπως περιέγραψα και πριν.

Για να σας δώσω να καταλάβετε τι ακριβώς έλαβε χώρα σ’ αυτές τις περιοχές θα σας φέρω ένα παράδειγµα. Η Λίγκα έκανε τα πρώτα της βήµατα στη περιοχή απ’ όπου κατάγοµαι. Εγώ τη Λίγκα την έζησα από κοντά από τα πρώτα της βήµατα. Ο αδελφός µου είναι της Λίγκας. Δεν είναι µαχόµενος της Λίγκας αλλά είναι ένας πεπεισµένος για τη λογική, για τη φιλοσοφία, τις θέσεις, την πολιτική της Λίγκας. Κάποτε όµως ήταν κι αυτός συνδικαλισµένος εργάτης που ψήφιζε ΚΚΙ…

Εµείς τη Λίγκα την είδαµε να γεννιέται, να εξαπλώνεται, να κυριαρχεί και δεν είχαµε την δυνατότητα να αντιδράσουµε. Όπως δεν κατάφεραν να αντιδράσουν ούτε καν τα κοινοβουλευτικά κόµµατα της αριστεράς.

Ilaria Bussoni: Εγώ νοµίζω πως το κίνηµα της Γένοβας έχασε µια ευκαιρία να φέρει στις τοπικές κοινωνίες, τα σοβιέτ. Τα νέα σοβιέτ της µεταφορντικής εργασίας. Σε κάποια φάση υπήρχαν παντού αυτά τα φόρουµ, στο εσωτερικό αυτού που ονοµάστηκε Social Forum. Παντού στην Ιταλία είχε Social Forum, από το πιο µικρό χωριό µέχρι τις µεγάλες µητροπόλεις. Και τα Social Forum ήταν η ευκαιρία για να διαδοθούν διάφορες θεµατικές, ζητήµατα για τις µεταφορές, για τις επικοινωνίες, για τη γη, για τις πατέντες, για το copyright, για το νερό, για την παγκοσµιοποίηση. Ήταν µια ευκαιρία να ξαναφτιαχτεί µια δηµόσια σφαίρα πέρα από τη διάσταση της αντιπροσώπευσης, καθώς το κοινοβουλευτικό σύστηµα βρίσκεται σε κρίση. Όλα αυτά, χωρίς να είναι κανενός το φταίξιµο, ξεφούσκωσαν εκ των έσω, έσπασαν στα εξ’ ων συνετέθη. Και οι τοπικές κοινωνίες, ενώ ήταν µέσα, έχασαν τελικά την ευκαιρία να δουν να γεννιέται µια ριζοσπαστική εναλλακτική, που τελικά εξαφανίστηκε.

Υπάρχει όµως ένα ακόµη πρόβληµα. Στη διαδικασία, όπως την έχουµε ήδη περιγράψει, η πνευµατική (cognitiva) εργασία, η επισφαλής εργασία, αυτή η µητροπολιτική φιγούρα, η ευέλικτη, που κατά κάποιο τρόπο προσπαθούµε να αξιοποιήσουµε, είναι µια φιγούρα ίσως πολύ απόµακρη και κάπως άπιαστη από τις τοπικές κοινωνίες, είναι κατά κάποιο τρόπο όπως η φιγούρα του κοινωνικού εργάτη, που ξέφευγε από την φάµπρικα, και όπως στους περασµένους κοινωνικούς αγώνες υπήρχε µια διαφορά ανάµεσα στον εργάτη µάζα και στον νέο κοινωνικό εργάτη, και κάπως αυτή η διαφορά δηµιουργήθηκε ακόµη και µέσα στις φάµπρικες ως αντίθεση, το ίδιο τώρα µπορούµε να φανταστούµε ότι συµβαίνει, µε τη διαφορά ότι η αντίθεση είναι τώρα τοπική, µε ένα συγκεκριµένο παραγωγικό µοντέλο από τη µία και την µητρόπολη από την άλλη µε το δικό της. Πώς να φανταστούµε την αλληλεπίδραση ανάµεσα σ’ αυτές τις δυο πραγµατικότητες; Ίσως µας λείπουν ακόµα οι κατηγοριοποιήσεις για να διαβάσουµε σωστά αυτή τη σύγκρουση.

Sergio Bianchi: Νοµίζω ότι οι µη ιταλοί σύντροφοι, που είναι συνηθισµένοι να θεωρούν την Ιταλία, από την επαναστατική σκοπιά, που τα τελευταία 30 χρόνια παρήγαγε µοναδικά φαινόµενα, ένα πρωτοποριακό επαναστατικό εργαστήριο, είναι λίγο έκπληκτοι από το σενάριο που βλέπουν να ξετυλίγεται µπροστά στα µάτια τους και λένε: «µα πως είναι δυνατόν να µην υπάρχει αντίδραση-αντίσταση; Οι φασίστες στην κυβέρνηση και το κίνηµα δεν κάνει τίποτα; Τι κάνει;» Ακριβώς επειδή η Ιταλία τα τελευταία 30 χρόνια υπήρξε ένα ασυνήθιστο κοινωνικό εργαστήριο επαναστατικής έρευνας, που υπέστη ήττες κι εκµηδενίστηκε αλλά ξαναναδύθηκε τέλος πάντων, δεν έσβησε τελείως, αντίθετα επανήλθε και ξαναδοκίµασε, ειδικά µε τη Γένοβα, νέες οργανωτικές δοµές, που όµως αποδείχτηκαν αποτυχηµένες, µη αποδοτικές, µη ενδιαφέρουσες πλέον, πειραµατίστηκε µε αυτές και τις εγκατέλειψε. Ένα χαρακτηριστικό του ιταλικού κινήµατος είναι, κατά την άποψη µου, ότι όντας τόσο πλούσιο σε πειραµατισµούς και ήττες, σίγουρα τώρα δεν θέλει να ξαναδοκιµάσει δοκιµασµένες κι αποτυχηµένες µεθόδους και συνεπώς σε µια τέτοια κατάσταση η φαινοµενική του ακινησία, απουσία, µη αντίδραση οφείλεται στο γεγονός ότι βρίσκεται σε µια διαδικασία αναστοχασµού, υποθέσεων για το ποιες θα µπορούσανε να είναι οι φόρµες για να αντιµετωπισθεί η κατάσταση. Σίγουρα δεν θέλει να ξαναδοκιµάσει µια από τα ίδια και να ξαναποτύχει. Το να πούµε όµως ότι το κίνηµα δεν είναι σε θέση να αντιδράσει δεν µε βρίσκει σύµφωνο.

O Sergio Bianchi και η Ilaria Bussoni συµµετέχουν στην συντακτική οµάδα του κινηµατικού εκδοτικού οίκου Derive Approdi στην Ρώµη.

Τον Sergio τον έχουµε γνωρίσει µέσα από το µυθιστόρηµα «οι Αόρατοι» του Nanni Balestrini. Η ζωή και τα βιώµατα του Sergio µέσα από µια σειρά µαγνητοφωνήσεων µετατράπηκαν από τον Balestrini στο συλλογικό υποκείµενο που αντανακλά τους χιλιάδες νέους της δεκαετίας του 70, τους ινδιάνους της µητρόπολης, την γενιά του 77, το πολύµορφο κίνηµα της Αυτονοµίας, οι οποίοι σαν ένα χείµαρρος αναστάτωσαν την πολιτική σκηνή της Ιταλίας. Για 10 ολόκληρα χρόνια άλλαζαν τις κοινωνικές σχέσεις, γόνιµα εξεγερµένοι, γόνιµα εξεγερµένες, εναντιώθηκαν στα κόµµατα, κατέλαβαν εγκαταλελειµµένα εργοστάσια και δηµιούργησαν τα πρώτα κατειληµµένα κοινωνικά κέντρα, συνέδεσαν το πολιτικό µε το προσωπικό, αρνήθηκαν την εργασία, το σχολείο, την οικογένεια, δηµιούργησαν νέες κοινωνικότητες, αλλά βίωσαν και την πιο ισχυρή καταστολή. Tο κράτος έκανε τα πάντα για να τους σταµατήσει. 60.000 συλλήψεις, 25.000 καταδίκες, εκατοντάδες χρόνια φυλάκισης. Ο ίδιος ο Sergio θα µείνει στη φυλακή 3 χρόνια και έπειτα θα αυτοεξοριστεί στην Γαλλία.

Το περιοδικό Derive Approdi γεννιέται στις αρχές της δεκαετίας του ’90, βάσει της προηγούµενης εµπειρίας του περιοδικού Luogo Commune (κοινός τόπος) και το οποίο σηµάδεψε τη διαχωριστική γραµµή ανάµεσα στη δεκαετία του ’80 και τη δεκαετία του ’90 στην Ιταλία. Τα χρόνια της δεκαετίας του ’80 στην Ιταλία ήταν χρόνια καταστολής, κλεισίµατος και απουσίας των κινηµάτων. Στην αρχή της δεκαετίας του ’90, µε βάση τους φοιτητικούς αγώνες που γίνονταν στο πανεπιστήµιο, το κίνηµα της Pantera, ξαναξεκίνησε µια θεωρητική επεξεργασία στην οποία συνέβαλε το Luogo Commune. Το Derive Approdi δεν είναι παρά κληρονόµος αυτού του περιοδικού.

To Derive Approdi συγκέντρωσε γύρω του πρόσωπα τα οποία είχαν συµµετάσχει στους αγώνες του ’60 και του ’70, και έφερε σ’ επαφή αυτόν τον πυρήνα θεωρίας και διανόησης µε τις νέες εκφράσεις που ωρίµασαν κατά τη διάρκεια του ’80 και εξελίχτηκαν στη δεκαετία του ’90, µε το χώρο δηλαδή των κοινωνικών κέντρων. Το Derive Approdi θέλει να έχει επικοινωνία µε το χώρο των νέων υποκειµένων, του νέου κοινωνικού ανταγωνισµού στην Ιταλία, ο οποίος δοµούνταν γύρω από τα κοινωνικά κέντρα. Το πρόταγµα του Derive Approdi ήταν η σύνδεση ανάµεσα στο θεωρητικό πυρήνα, που είχε επεξεργαστεί τον κοινωνικό µετασχηµατισµό που παρατηρήθηκε κατά το πέρασµα από τη δεκαετία του ’80 σ’ αυτήν του ’90, µε την εµπειρία των νέων µορφών συνεύρεσης που ήταν τα κοινωνικά κέντρα και να προβάλει µε δυναµικό τρόπο ένα είδος πολιτικού προγράµµατος γι’ αυτά τα κινήµατα, π.χ. πάνω στο θέµα της επισφάλειας.

Επίσης επεξεργάστηκαν και ανέλυσαν έννοιες όπως το πλήθος, η βιοπολιτικη, η επισφάλεια, ο νοµαδισµός, η κοινωνία του ελέγχου, η έξοδος, η γενική νόηση, ζητήµατα αισθητικής και επικοινωνίας, νέων τεχνολογιών και φυσικά ιστορικές αναλύσεις για τους ινδιάνους της µητρόπολης το κίνηµα της αυτονοµίας του 70 και την άρνηση της εργασίας.

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες ,
Saturday, March 7, 2009 στις 4:50 AM | 0 σχόλια  
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙKΉΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΔΡΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ

Η Αντιεθνικιστική Κίνηση καταγγέλλει την προκλητική επίθεση από άτομο διακατεχόμενο από ακραίες εθνικιστικές απόψεις και μίσος προς την τουρκική μειονότητα της Θράκης προς τον γνωστό για τους αγώνες του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της μειονότητας δημοσιογράφο Αμπντουλχαλίμ Ντέντε, κατά την διάρκεια πρωινής δημοσιογραφικής τηλεοπτικής εκπομπής του ΑΝΤ1 μπροστά από την τράπεζα ZIRAAT της Κομοτηνής την Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009.

Θεωρεί ότι η τρομοκρατία ενάντια στην τουρκική μειονότητα στην οποία επιδίδονται οι ακραίοι εθνικιστικοί κύκλοι και τα φασιστικά καρκινώματα της ελληνικής κοινωνίας, υποθάλπεται και κατευθύνεται από το σύνολο σχεδόν των ελληνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης και, ακόμη χειρότερο, από το ίδιο το ελληνικό κράτος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση σαν ηθικός αυτουργός της επίθεσης κατά του δημοσιογράφου της τουρκικής μειονότητας θα μπορούσε άνετα να εκληφθεί ο ίδιος ο γενικός γραμματέας της περιφέρειας στην οποία υπάγεται η Κομοτηνή, επειδή προηγούμενα είχε αρνηθεί δημόσια να δεχτεί πρόσκληση για τα εγκαίνια της τράπεζας, με την εμπρηστική για τους ακραίους εθνικιστικούς και φασιστικούς κύκλους δικαιολογία, ότι η πρόσκληση δεν ήταν γραμμένη στην ελληνική γλώσσα και ότι στην τουρκική γλώσσα η Κομοτηνή αναφερόταν με το τουρκικό της όνομα. Το όνομα αυτό επικαλέστηκε το άτομο που περιμένοντας τα χειροκροτήματα των απανταχού φασιστικών και εθνικιστικών κύκλων, χτύπησε τον δημοσιογράφο της τουρκικής μειονότητας μπροστά στην κάμερα του ΑΝΤ1. Το προκλητικότατο και εξαιρετικά επικίνδυνο για τις σχέσεις των δύο χωρών, Ελλάδας και Τουρκίας, περιστατικό της επίθεσης, πέρασε απαρατήρητο από το σύνολο των ελληνικών Μ.Μ.Ε., τα οποία θα είχαν σκυλιάσει εάν στην Ισταμπούλ Τούρκος είχε χτυπήσει μπροστά στις κάμερες της τουρκικής τηλεόρασης Έλληνα δημοσιογράφο, ο οποίος θα είχε αποκαλέσει την Ισταμπούλ Κωνσταντινούπολη.
Η Αντιεθνικιστική Κίνηση δεν θεωρεί το γεγονός προϊόν άρρωστου εθνικιστικού αυθορμητισμού αλλά μια ακόμη προμελετημένη πρόκληση κατά της τουρκικής μειονότητας και κατ’ επέκταση της Τουρκίας, όπως η πριν από λίγο καιρό επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας σε βραχονησίδα των παραλίων της Τουρκίας την οποία έχει οικειοποιηθεί η Ελλάδα, η μόνιμη παρουσίαση από τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. σαν παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου των πτήσεων τουρκικών αεροπλάνων στον διεθνή εναέριο χώρο πάνω από Αιγαίο, όπου η Ελλάδα έχει προσεταιριστεί μόνο δικαιώματα τροχονόμου, οι εθνικιστικές κορώνες για δήθεν κακομεταχείριση του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και τόσες άλλες προκλήσεις κατά της γειτονικής μας χώρας.
Αυτές οι προκλήσεις στοχεύουν συστηματικά στην δημιουργία φιλοπολεμικής έντασης μεταξύ των δύο χωρών, ούτως ώστε, όπως έχει καταγγελθεί και από επώνυμους έλληνες δημοσιογράφους, να δικαιολογηθούν οι τεράστιες σπατάλες για αγορές όπλων που θα χρησιμοποιηθούν σε πόλεμο κατά της Τουρκίας, σπατάλες δισεκατομμυρίων Ευρώ που θα στερηθούν οι Έλληνες φορολογούμενοι και θα μεταφραστούν σε υπέρογκα και δυσθεώρητα κέρδη από τις σχετικές μίζες για όλους αυτούς που πρωταγωνιστούν στις αγορές όπλων από το ελληνικό κράτος.
Η Αντιεθνικιστική Κίνηση, υπενθυμίζει και για τους πιο κακόπιστους, ότι η Ελλάδα στις 22 Σεπτεμβρίου 1997 υπέγραψε στο Στρασβούργο τη «Σύμβαση Πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των μειονοτήτων», σύμφωνα με την οποία «κάθε άτομο που ανήκει σε μια μειονότητα έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί ελεύθερα και χωρίς ανάμιξη τη μειονοτική γλώσσα του, ιδιωτικά ή δημόσια, προφορικά ή γραπτά" (αρθρ.10.1). Επίσης, σύμφωνα με την ίδια Σύμβαση «σε περιοχές παραδοσιακά κατοικούμενες από αξιόλογους αριθμούς ατόμων που ανήκουν σε μειονότητα, τα συμβαλλόμενα μέρη θα προσπαθούν (...) να επιδεικνύουν παραδοσιακά τοπωνύμια, ονομασίες οδών και άλλες τοπογραφικές ενδείξεις που προορίζονται για το κοινό, και στη μειονοτική γλώσσα, όπου υπάρχει επαρκής απαίτηση για τέτοιες ενδείξεις" (αρθρ.11.3).

Η Αντιεθνικιστική Κίνηση καλεί όσους αντιλαμβάνονται τις καταστροφικές συνέπειες της καλλιέργειας φιλοπολεμικού κλίματος με την γειτονική χώρα, τόσο για τους συμπολίτες μας Τούρκους της Θράκης, όσο και τους Έλληνες της Τουρκίας που κινδυνεύουν να υποστούν ανάλογα αντίποινα, είτε απλά δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ηλίθιους ώστε να γεμίζουν τις τσέπες των μιζαδόρων με λεφτά για άχρηστους τεράστιους εξοπλισμούς, να αντιδράσουν με όποιο τρόπο μπορούν απέναντι στην φασιστική τρομοκρατία κατά της μειονότητας, πριν είναι πολύ αργά.

Διαβάστε επίσης:

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ

(ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΒΑΛΙΑΝΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΕΣ)

ATHENS VOICE

Tου Γρηγόρη Ν. Βαλλιανάτου - 22.01.2009

Να λοιπόν που ξαναχορεύουμε στη γνωστή ταραντέλα της «τουρκικής εξαλλοσύνης» και «εθνικιστικής υστερίας» της γείτονος. Για άλλη μια φορά, τα γεράκια της ελλαδικής «δημοσιογραφίας» παραληρούν στο τέλμα της άγνοιάς τους, όπως καλά γνωρίζουμε από τις αoριστίες για τις «παραβάσεις» και «παραβιάσεις» του εναέριου χώρου καθώς και του FIR. Είμαστε υποχρεωμένοι πολύ απλά και καθαρά να ρωτήσουμε:

Πού ακριβώς αναφέρεται ότι όλες οι νησίδες που βρίσκονται κοντά στα Δωδεκάνησα (και μερικές πιο κοντά στην Τουρκία) ανήκουν στην ελληνική κυριαρχία; Ποιο είναι επιτέλους αυτό το αόρατο κείμενο που αναγράφει ένα προς ένα τα ονόματα των βραχονησίδων αυτών και τις αποδίδει στην Ελλάδα;

Αν με ρωτήσετε αν υπάρχει κείμενο που αναφέρεται στα νησάκια που προείπαμε και καταλήγει ότι ανήκουν στην Τουρκία, προφανώς δεν το έχω υπόψη μου, και γι’ αυτό επίσης θλίβομαι με την αφέλεια των συναδέλφων μου των μεγάλων εφημερίδων και τηλεοπτικών καναλιών.

Ας συνέλθουμε.

Υπάρχουν γκρίζες ζώνες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και αν δεν βρούμε τρόπο, είτε μεταξύ μας είτε με τη διαιτησία διεθνούς δικαστηρίου, να αποσαφηνίσουμε την πραγματικότητα της κυριαρχίας επί των νησίδων αυτών, θα τροφοδοτούμε την εχθρότητα μεταξύ των δύο λαών, και βέβαια θα εξακολουθούμε να κλέβουμε απ’ το μέλλον των παιδιών της Ελλάδας και της Τουρκίας μυθώδη ποσά για «άμυνα», καθώς και να σκοτώνουμε άδικα τα στρατευμένα παιδιά στις «ηρωικές» και μάταιες επιχειρήσεις αφροσύνης που παρατηρούμε τόσα χρόνια.

Για όσους γνωρίζουν κάτι παραπάνω, το Σύμφωνο Οριοθέτησης των Υδάτων με το οποίο η Ιταλία παραλαμβάνει από την Τουρκία τα νησιά το 1932 (και μας παραδίδει 14 συγκεκριμένα το 1947) δεν πρωτοκολλήθηκε στην Κοινωνία των Εθνών (τον ΟΗΕ της εποχής), όπως απαιτεί το Διεθνές Δίκαιο, η δε αναφορά σε «παρακείμενες νησίδες», όπου απαντάται, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη της αν οι νησίδες είναι πιο «παρακείμενες» στα νησιά μας ή στην Τουρκία!

Και βέβαια οι εχθροπραξίες στον αέρα μεταξύ 6-10 μιλίων από την Ελλάδα είναι ένα διεθνές ανέκδοτο που μόνο στη χώρα μας συζητάμε σοβαρά.

Θα δοθούν ποτέ απαντήσεις στα απλά αυτά ερωτήματα ή θα βαυκαλιζόμαστε με τα παραμύθια που μας έλεγαν κάποτε για να κοιμόμαστε γλυκά;

Διαβάστε επίσης:

Ανάλυση του Στέλιου Κούλογλου

Την περασμένη εβδομάδα, η όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων ξαναήρθε στο προσκήνιο μέσω των ελληνικών ΜΜΕ. Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης δεν ασχολήθηκαν καθόλου, την ίδια ώρα που στην Κωνσταντινούπολη έδιναν το όνομα Έλληνα γιατρού σε έναν δρόμο. Μόλις προχθές μάθαμε το μυστικό: θα αγοράσουμε νέα όπλα...


Το θέμα ξεκίνησε 15 μέρες πριν, με ένα δημοσίευμα στο “Έθνος της Κυριακής”, που διαπίστωνε ότι οι Τούρκοι στρατηγοί προωθούσαν “την αλλαγή του καθεστώτος στο Αιγαίο”. Ακολούθησαν συνεχείς ειδήσεις και δημοσιεύματα για τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου από τουρκικά αεροπλάνα και τις κατάλληλες αναχαιτίσεις. Στο αποκορύφωμα της έντασης, μια τουρκική φρεγάτα έφτασε τόσο κοντά στην Ραφήνα που, όπως διαβάσαμε δεξιά αριστερά, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να την δει από την κρεβατοκάμαρα του.

Το περίεργο είναι ότι η οι Τούρκοι δεν πήραν είδηση απ' όλα αυτά. . Αντίθετα, τις ίδιες μέρες στον Άγιο Στέφανο, την παλιά συνοικία της Κωνσταντινούπολης που τώρα ονομάζεται Yesilkoy, συνέβαιναν ορισμένα καινοφανή για την Τουρκία περιστατικά. Ο δήμαρχος της συνοικίας έδινε σε έναν δρόμο της το όνομα του Κωνσταντίνου Καλαγκού, ενός Έλληνα γιατρού που είχε ζήσει και δουλέψει στο Yesilkoy.

Η όλη τελετή έγινε σε ανοιχτό χώρο, με ελληνικούς και τουρκικούς χορούς και πανηγύρια, μουσική και μεζέδες. Ο γιος του γιατρού που ζει τώρα στην Ελβετία ήταν επίσημος καλεσμένος και μίλησε στους συγκεντρωμένους Τούρκους, Ρωμιούς, Εβραίους και Αρμένιους που ζουν στην συνοικία. Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, από τις τηλεοράσεις έως τις εφημερίδες αναφέρθηκαν εκτενώς στο συμβάν.

Όλες οι πρόσφατες εξελίξεις στην γειτονική χώρα κινούνται σε μια κατεύθυνση εντελώς αντίθετη με το κλίμα κρίσης που παρουσιάστηκε στην Ελλάδα. Από τις αρχές του χρόνου, τουρκικό κυβερνητικό κανάλι (TRT-6) εκπέμπει 12 ώρες το 24ωρο στην κουρδική γλώσσα, που ήταν απαγορευμένη μερικά χρόνια πριν. Η κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόμενο να ανοίξει έναν τηλεοπτικό σταθμό και στην αρμενική.

Πριν από μερικές εβδομάδες ξεκίνησε στο Ίντερνετ η συλλογή υπογραφών συγνώμης για την γενοκτονία των Αρμενίων, ένα θέμα ταμπού στην τουρκική κοινωνία και το κεμαλικό στρατιωτικό κατεστημένο. Για πρώτη φορά στην ιστορία της σύγχρονης τουρκικής δημοκρατίας, οι απλοί πολίτες αρχίζουν να μιλούν ανοικτά για την προστασία των μειονοτήτων, θέτοντας ερωτήματα για το παρελθόν.

Το κύμα συγνώμης έγινε μόδα. Στη Σμύρνη μια ομάδα πολιτών ξεκίνησε εκστρατεία με τίτλο "Ζητάμε συγνώμη που τους εκλέξαμε”, αναφερόμενη σε δύο ντόπιους βουλευτές που έχουν στραφεί κατά των μειονοτήτων. Με μια κυβερνητική απόφαση επεστράφη η τουρκική ιθαγένεια στον διάσημο Τούρκο ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, που, μετά από εξορίες και φυλακίσεις, είχε πεθάνει άπατρις στην Μόσχα. Για την τουρκική αριστερά, η κίνηση έχει μεγάλη συμβολική αξία.

Ο υπουργός Πολιτισμού ζήτησε συγνώμη από τους Αλεβίτες, μια θρησκευτική μειονότητα της Τουρκίας και ανακοίνωσε ότι θα μετατρέψει σε Μουσείο ένα εστιατόριο στο οποίο δεκάδες Αλεβίτες είχαν σκοτωθεί το 1992 μετά από τρομοκρατική ενέργεια του τουρκικού παρακράτους. Όσο αποκρουστική κι αν είναι, η τηλεοπτική συνέντευξη του διάσημου Τούρκου ηθοποιού που ομολόγησε ότι σκότωσε 10 Ελληνοκύπριους το
1974 είναι αποτέλεσμα του προηγούμενου κλίματος.

Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι το βαθύ κράτος και εμμέσως το στρατιωτικό κατεστημένο δέχονται -μέσω της υπόθεσης Εργκενεκόν- το ένα χτύπημα με το άλλο. Όπως μεταδίδει στην εξαιρετική ενδιαφέρουσα ανάλυση του (δες διπλανές στήλες), ο Νιαζί Νταλιανσί, ανταποκριτής του Tvxs στην Κωνσταντινούπολη, έχουν μέχρι τώρα συλληφθεί ή ανακρίνονται δεκάδες πολίτες υπεράνω υποψίας “απόστρατοι στρατηγοί, αξιωματικοί του στρατού, πανεπιστημιακοί καθηγητές και πρώην τομεάρχες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, αρχηγοί αστυνομίας, δικηγόροι...”

Ο στρατός που κινούσε τα νήματα όλων των ελληνοτουρκικών κρίσεων βρίσκεται σε υποχώρηση. Ο Αλί Μπαϊράμογλου, ειδικός για στρατιωτικά θέματα, έγραψε ότι “πρόκειται για μια ολοκαίνουργια περίοδο στην Τουρκία. Οικοδομούμε ένα νέο, καθαρό μέλλον”. Και πάνω από όλα για να υπάρξει μια κρίση ανάμεσα στις δύο χώρες θα πρέπει να φανατιστεί η κοινή γνώμη και των δύο πλευρών. Πώς συμβιβάζονται όλα αυτά με την όξυνση στο Αιγαίο στους πηχυαίους ελληνικούς τίτλους;

Στην πραγματικότητα επρόκειτο για τουρκικές ασκήσεις στο Αιγαίο που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Κάποια τουρκικά αεροπλάνα παραβίασαν το FIR Αθηνών (και όχι τον εθνικό εναέριο χώρο), αλλά αυτό είναι μάλλον συνηθισμένο, όπως και οι αναχαιτίσεις. Το περιστατικό με την φρεγάτα είναι λιγότερο συνηθισμένο, αλλά όχι ασυνήθιστο. Διαβάζουμε στην “Ελευθεροτυπία” ακριβώς 20 χρόνια πριν, στις 14/1/1982: “Οξύ διάβημα στην Άγκυρα, συνάντηση Α. Παπανδρέου - πρεσβευτή ΗΠΑ, Μπερνς, για πρωτοφανή παραβίαση των χωρικών υδάτων μας - τουρκικό πολεμικό φτάνει 40 μίλια από τη Ραφήνα.

Οι ετήσιες τουρκικές ναυτικές ασκήσεις διεξάγονται στα διεθνή χωρικά ύδατα του Αιγαίου που ξεκινούν στα 6 μίλια από τις ελληνικές ακτές. Η φρεγάτα έκανε στροφή σε κάποιο σημείο και η Αθήνα διαμαρτυρήθηκε ότι παραβίασε όχι τα ελληνικά χωρικά ύδατα αλλά τους κανόνες αβλαβούς διέλευσης. Ήταν όμως η παραβίαση αυτή συνειδητή πράξη πρόκλησης από την Τουρκία;

Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας «Χουριέτ», το τουρκικό γενικό επιτελείο ξεκίνησε έρευνα για να δει αν η φρεγάτα κινήθηκε εκτός πορείας. Αν, όπως γράφτηκε στον ελληνικό Τύπο, στηνόταν μια κρίση τύπου Ίμια -στην οποία είχε πρωτοστατήσει η φανατική και συνήθως καθοδηγούμενη «Χουριέτ»- η αντίδραση τόσο της εφημερίδας όσο και του τουρκικού γενικού επιτελείου δεν θα ήταν τελείως διαφορετική;

Την απάντηση έδωσε προχθές η ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνοντας νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα ύψους 5,6 δις ευρώ. Για να εισπράξει το ίδιο περίπου ποσό, ο κ. Αλογοσκούφης φορολόγησε το Σεπτέμβριο τους νέους με μπλοκάκια και γενικώς ό,τι περνούσε έξω από το Υπουργείο Οικονομικών. Ένα ανάλογα ποσό μάζεψε η ελληνική κυβέρνηση την προηγούμενη εβδομάδα με τα ομόλογα που θα πρέπει να ξεπληρώσει η ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια πληρώνοντας υψηλό τόκο.

Είναι πρωτοφανές σε όλη την Ευρώπη. Σε συνθήκες βαρύτατης οικονομικής κρίσης, μια κυβέρνηση δίνει υπέρογκα ποσά για εξοπλισμούς που όπως είναι γνωστό στους ειδικούς ελάχιστα συμβάλλουν στην άμυνα της χώρας- ανεξάρτητα ποιες είναι οι προθέσεις της Τουρκίας. Οι μόνοι ωφελημένοι είναι οι έμποροι όπλων, όσοι θα πάρουν τις μίζες και βέβαια το κομματικό ταμείο εν όψει εκλογών...

Σ. ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Δημοσιεύτηκε στον δικτυότοπο ΤVXS.gr στις 26-01-2009.

Αναρτήθηκε από Autonome Bird Ετικέτες
Visit the Site
MARVEL and SPIDER-MAN: TM & 2007 Marvel Characters, Inc. Motion Picture © 2007 Columbia Pictures Industries, Inc. All Rights Reserved. 2007 Sony Pictures Digital Inc. All rights reserved. blogger templates