Αναρτήθηκε από Autonome Bird
Monday, September 29, 2008 στις 6:42 AM | 0 σχόλια  
Γεια χαρά! Δημοσιεύω ένα βιντεάκι του patsober για την μόλυνση και το globalwarming , comments welcome

Αναρτήθηκε από Autonome Bird


Χθες 24-09-08 ξεκίνησε το πρώτο Φεστιβάλ queer στην πόλη της Βοσνίας ”Σεράγεβο” με μία τελετή έναρξης και μία έκθεση για την ζωή και την κουλτούρα των queer. Το φεστιβάλ και οι οργανωτές είχαν ήδη δεχθεί αντιδράσεις από διάφορες πλευρές , όπου έφταναν σε απειλές της ζωή τους , με την δημοσίευση ονομάτων και διευθύνσεων σε anti queer internet φόρουμς.

Όταν άνοιξε το φεστιβάλ το απόγευμα , περίπου 50 χούλιγκανς μαζεύτηκαν στην άλλη πλευρά του ποταμού φωνάζοντας (θα σου ####### το ##### της μάνας σου και άλλα παρόμοια) . Την ίδια στιγμή στο καλλιτεχνικό κέντρο περίπου 50 θρησκευόμενοι φανατικοί μαζεύτηκαν για να κλείσουν την είσοδο , προπυλακίζοντας τους 150 ανθρώπους , υποστηρικτές του φεστιβάλ.

Οι φυσικές επιθέσεις άρχισαν όταν άτομα ξεκίνησαν να εγκαταλείπουν τον χώρο της έκθεσης. Μια γυναίκα χτυπήθηκε στο πρόσωπο , στην είσοδο και 7 άλλοι χτυπήθηκαν στον δρόμο για το σπίτι τους ή στην είσοδο των σπιτιών τους. 4 από αυτούς είναι ακόμα στο νοσοκομείο (μέχρι χτες το πρωί 25-09-08) , με σπασμένες μύτες και άλλους απτούς τραυματισμούς.

Η αστυνομική παρουσία ήταν μικρή και με μικρό ενδιαφέρον να προστατέψει τους συμμετέχοντες στο Φεστιβάλ. 8 άνθρωποι συνελήφθησαν.

Πραγματοποιήθηκε συνέντευξη τύπου σήμερα το πρωί (25-09-08). Το φεστιβάλ είχε προγραμματιστεί για τις 4 τελευταίες μέρες , αλλά λόγο ότι οι οργανωτές δεν θα μπορούσαν να εγγυηθούν την ασφάλεια των συμμετέχοντων αποφασίστηκε να μην συνεχιστεί το τακτικό πρόγραμμα.

Σήμερα (25-09) θα γίνουν συζητήσεις σε ένα από τα τοπικά media center με θέμα πως να αντιδράσουμε στην κατάσταση

Η ζωή των queer στην Βοσνία Ερζεγοβίνη , αλλά και σε ολόκληρα τα Βαλκάνια διατρέχει κίνδυνο και καταστολή. Την περασμένη εβδομάδα στο φεστιβάλ queer στο Βελιγράδι , ακτιβιστές δέχτηκαν επίθεση με παρόμοιο τρόπο.

Δείξε αλληλεγγύη , αντίσταση και εξέγερση

μετάφραση από τα αγγλικά για το land and autonomy & globalnewswire

vLaNtO
Αναρτήθηκε από Autonome Bird
μετάφραση του klapeto at riseup.net

Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Τα στοιχεία είναι ξεκάθαρα. Η παγκόσμια κλιματική αλλαγή, που προκαλείται από ανθρώπινες δραστηριότητες, συμβαίνει, απειλώντας τις ζωές και τις συνθήκες διαβίωσης δισεκατομμυρίων ανθρώπων καθώς και την επιβίωση εκατομμυρίων Ειδών. Κοινωνικά κινήματα, περιβαλλοντικές οργανώσεις και επιστήμονες από όλο τον κόσμο καλούν για επείγουσα και ριζοσπαστική δράση για την κλιματική αλλαγή.

Στις 30 Νοέμβρη του 2009, οι κυβερνήσεις του κόσμου θα έρθουν στην Κοπεγχάγη για το δέκατο πέμπτο Συνέδριο του ΟΗΕ για το Κλίμα - UN Climate Conference (COP-15). Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη σύνοδος για την κλιματική αλλαγή που έχει λάβει χώρα ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, οι προηγούμενες συναντήσεις δεν έφεραν αποτελέσματα διαφορετικά από την συνηθισμένη συνέχιση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.

Υπάρχουν εναλλακτικές στην παρούσα ροή των πραγμάτων, η οποία δίνει έμφαση σε ψεύτικες λύσεις, όπως προσεγγίσεις βασισμένες στην αγορά και τα αγροκαύσιμα. Αν βάλουμε την ανθρωπότητα πάνω από το κέρδος και την αλληλεγγύη πάνω από τον ανταγωνισμό μπορούμε να ζήσουμε καταπληκτικά, χωρίς να καταστρέφουμε τον πλανήτη μας. Τα ορυκτά καύσιμα χρειάζεται να παραμείνουν στο έδαφος και αντί για αυτό, πρέπει να επενδύσουμε σε κοινοτικά ελεγχόμενες ανανεώσιμες πήγες ενέργειας. Πρέπει να σταματήσουμε την αλόγιστη παραγωγή χάριν υπερκατανάλωσης. Πρέπει όλοι να έχουμε ισότιμη πρόσβαση στα παγκόσμια κοινά αγαθά, μέσω κοινοτικού έλεγχου και αυτοδιαχείρισης της ενέργειας, των δασών, της γης και του νερού. Και φυσικά πρέπει να αναγνωρίσουμε την ιστορική ευθύνη της παγκόσμιας ελίτ και του πλούσιου Παγκόσμιου Βορρά για την πρόκληση αυτής της κρίσης. Η ισότητα και η δικαιοσύνη ανάμεσα στον Βορρά και στον Νότο είναι ουσιαστικής σημασίας.

Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής έχουν ήδη αντίκτυπο στις ζωές ανθρώπων, και ιδιαίτερα σε γυναίκες, ιθαγενείς λαούς και πληθυσμούς που εξαρτώνται από τα δάση, μικρούς γεωργούς, περιθωριοποιημένες κοινότητες και εξαθλιωμένες γειτονίες, που επίσης φωνάζουν για δράση με σκοπό την κλιματική και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό το κάλεσμα, δέχτηκαν ακτιβιστές/ακτιβίστριες και οργανώσεις από 21 χώρες που συναντήθηκαν στην Κοπεγχάγη το σαββατοκύριακο 13-14 Σεπτέμβρη 2008, για να ξεκινήσουν τις συζητήσεις για μια κινητοποίηση στην Κοπεγχάγη κατά την διάρκεια του συνεδρίου του ΟΗΕ για τις κλιματικές συνθήκες το 2009.

Η 30 Νοέμβριου 2009, είναι επίσης η δέκατη επέτειος από το κλείσιμο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) στο Σιάτλ, που δείχνει την δύναμη των παγκόσμια συντονισμένων κοινωνικών κινημάτων.

Καλούμε όλους τους λαούς του κόσμου να κινητοποιηθούν και να δράσουν ενάντια στις ουσιαστικές αιτίες της κλιματικής αλλαγής και στους κύριους παράγοντες που ευθύνονται για αυτήν, τόσο στην Κοπεγχάγη αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή η κινητοποίηση ξεκινά τώρα, μέχρι την σύνοδο του COP-15, και έχει και συνέχεια. Οι κινητοποιήσεις στην Κοπεγχάγη και στον υπόλοιπο κόσμο είναι ακόμα σε στάδιο σχεδιασμού. Έχουμε χρόνο να αποφασίσουμε συλλογικά για την μορφή αυτών το κινητοποιήσεων και να ξεκινήσουμε να οραματιζόμαστε ποιο μπορεί να είναι το μέλλον μας. Πάρτε μέρος!

Σας ενθαρρύνουμε όλους και όλες να ξεκινήσετε τις κινητοποιήσεις σήμερα στις δικές σας γειτονίες και κοινότητες. Ήρθε η ώρα να ελέγξουμε την κατάσταση. Η δύναμη είναι στα χέρια μας. Η ελπίδα δεν είναι μόνο ένα συναίσθημα, είναι επίσης αφορμή για δράση.

Για να συμμετάσχετε σε αυτή την συνεχιζόμενη και ανοιχτή διαδικασία, εγγραφείτε σε αυτή την ηλεκτρονική λίστα: climateaction@klimax2009.org
Αναρτήθηκε από Autonome Bird
Τα χαράματα της Πέμπτης 31 Ιούλη 4 αστυνομικοί βίασαν 26χρονη ρωσίδα μετανάστρια μέσα σε κελί του Αστυνομικού Τμήματος Κυψέλης. Η μετανάστρια προσήχθη στο τμήμα μαζί με συνομήλικη συμπατριώτισσά της για ασήμαντη αφορμή και μετά από λίγες ώρες κατέληξε στο νοσοκομείο ΚΑΤ βιασμένη, χτυπημένη, ταπεινωμένη. Αυτό το συμβάν είναι ένα από τα εκατοντάδες «μεμονωμένα περιστατικά», τους εκατοντάδες βιασμούς που χαρακτηρίζουν την μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Αυτό που κάνει την περίπτωση αυτή ξεχωριστή είναι η κατάθεση μήνυσης από το θύμα. Και φυσικά, η απάντηση από μεριάς σύσσωμου του κράτους είναι μια προσπάθεια συγκάλυψης του βιασμού και μάλιστα με τρόπο που προεκτείνει τον βιασμό με το να φροντίζει το βιαστή, να αποκαθάρει την «υπηρεσία» και να εξευτελίζει δημόσια το θύμα. Έτσι, η βιασμένη μετανάστρια "ήταν μεθυσμένη" για να «ασθενήσουν» τη μνήμη της, "ήταν χτυπημένη από πριν" για να δικαιολογήσουν τους κραυγαλέους μώλωπες, "λέει ψέματα μια και δεν αναγνωρίζει όλους τους βιαστές της" χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι δεν μπορείς να δεις κατά πρόσωπο υπανθρώπους όταν σε βιάζουν «παρά φύσιν». Τέτοιο μεγαλείο η ΕΛΑΣ! Τέτοιο μεγαλείο η ελληνική δημοκρατία!

Όμως, το γεγονός ενός βιασμού μετανάστριας σε αστυνομικό τμήμα που δημοσιοποιείται δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου. Συμπυκνώνει το πνεύμα της «ελληνικής φιλοξενίας» που δεκαετίες τώρα διαφημίζει τον ρατσισμό και τη στυγνή εκμετάλλευση. Γιατί αν το ξεζούμισμα στα εργοτάξια και η καχυποψία και η απαξίωση στις γειτονιές είναι καθολική συνθήκη για όλους τους μετανάστες, τα πράγματα επιβαρύνονται ακόμη περισσότερο για τις μετανάστριες. Η επιτακτική ανάγκη των γυναικών αυτών για ένα μεροκάματο, για μια οριακή επιβίωση «επιτρέπει» σε κάθε είδους εγχώριο αρσενικό να εκβιάσει μια διαθεσιμότητα χωρίς όρια. Δεν είναι μόνο μια εχθρική γειτονιά, ούτε ένα σκληρό μεροκάματο για ένα κομμάτι ψωμί που έχουν να αντιμετωπίσουν αυτές οι γυναίκες αλλά και επιπλέον, την αυτονόητη ευκολία με την οποία «ανήκουν» στη βαρβατίλα των γηγενών αρσενικών.

Αυτή η συνθήκη δεν είναι παρά απόρροια μιας συγκεκριμένης μεταναστευτικής πολιτικής που συγκροτεί ρατσιστικές συμπεριφορές, διαφημίζει την ωμότητα απέναντι στους μετανάστες και τις μετανάστριες και νομιμοποιεί κάθε κοινωνική έκφρασή της. Ο βιασμός σε κάθε πόλεμο αποτελεί πάντοτε όπλο απέναντι στον εχθρό. Όπλο κατίσχυσης, ταπείνωσης και βεβήλωσης. Αποτελεί μήνυμα υποταγής, εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού. Όποιος δεν αναγνωρίζει στοιχεία πολέμου στους βιασμούς των μεταναστριών από τους μπάτσους και θεωρεί ότι πρόκειται για απλή «εκτροπή» από τα καθήκοντά τους, θα πρέπει να εξηγήσει την θρασύτατη ατιμωρησία των εκάστοτε βιαστών που με τη σειρά της νομιμοποιεί το καθεστώς της ελεύθερης αναπαραγωγής των βιασμών. Από τα κελιά των αστυνομικών τμημάτων στα μικροαστικά σαλόνια και από τις μπάρες της καταναγκαστικής πορνείας στα σοκάκια των μεταναστευτικών γκέτο.

Όμως, σε αυτόν τον πόλεμο οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν είναι μόνοι τους.

Κανένας θάνατος δεν θα μείνει αναπάντητος, κανένας βιασμός συγκαλυμένος, καμία ταπείνωση ασύδοτη.
Αναρτήθηκε από Autonome Bird
Ύστερα από την δημοσίευση που έκανα εδώ , στο land and autonomy και στο diy open blog για το autostop , ένας φίλος ο Ναπολέων ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου για συλλογή ιστοριών. Τον ευχαριστώ Θερμά και τον διαβεβαιώνω οτι οι ιστορίες του θα δημοσιευτούν στο fanzine - booklet που ετοιμάζω.

Η ΖΑΛΙΣΜΕΝΗ

Κάποιες φορές, ταξειδεύοντας, σταματούσα μόνος μου και έπαιρνα πεζοπόρους.

Όπως μιά φορά που “φόρτωσα” 7 {εφτά!} Μετσοβίτισες από την “Κατάρα” μέχρι την Κουτσούφλιανη (τώρα την λένε Παναγιά…). Περπατούσαν ΞΥΠΟΛΗΤΕΣ {τα παπούτσια στον ντορβά για να μην χαλάσουν…} κι εγώ είχα ένα μεγάλο Σιτροέν.
Ήταν 21 Νοεμβρίου του 1977, της Παναγίας, πήγαιναν να προσκυνήσουν… Μέτσοβο-Κουτσούφλιανη με τα πόδια…

Είχε πλάκα όταν μία ζαλίστηκε από τις στροφές και της ήρθε εμετός. Οι άλλες άρχισαν να την μαλώνουν, της έλεγαν να σκάσει, να κρατήσει κλειστό το στόμα, να μην λερώσει το αυτοκίνητο… Όλα αυτά στα ρουμανοβλάχικα. Δεύτερη (ή πρώτη…) γλώσσα για τους Μετσοβίτες. Ευτυχώς με βόηθησαν τα …λατινικά μου. Κατάλαβα και σταμάτησα για να ξαλαφρώσει η γυναίκα. Αυτές ντρέπονταν να μού το ζητήσουν.

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ; ΔΗΛΑΔΗ;;;

Δεν θα ξεχάσω ακόμα, κάποτε το 1971 πρέπει νά ‘τανε, που πήρα έναν άγγλο φοιτητή από Γιάννενα για Αθήνα και μού μιλούσε στο δρόμο για μιά νέα επιστήμη, την Ecology. Λέξη που εγώ δεν ήξερα τότε. Και πάλευα να βρώ αυτά που μού έλεγε τί σχέση είχαν με την …ηχώ. Γιατί αρχικά νόμισα ότι η λέξη που έλεγε γράφονταν ως …Echology.

Πέρασε καμμιά ώρα μέχρι να καταλάβω ότι με τον “οίκο” είχε να κάνει η νέα Επιστήμη.

Φυσικά …οικολογοποιήθηκα από τότε.

Η ΒΡΟΧΗ

Το πιό …ηρωϊκό μου αυτοστόπ ήταν κάποτε, που απο το “Κατάφουρκο”, στο Μακρυνόρος, ανάμεσα από Άρτα-Αμφιλοχία, πήρα, μαζεμένα 10 {δέκα} παιδιά του Δημοτικού που πήγαιναν λίγο πιό κάτω, στο “Ανοιξιάτικο” κάπου 3 χιλιόμετρα, με τα πόδια στο Σχολείο τους.

Είχε αρχίσει να βρέχει όμως… Σ’ ένα παλιό μερσεντές, που είχα τότε, κατάφερα και τα χώρεσα όλα: 8 πίσω και 2 μπροστά. Είχε την πλάκα του. Αναρωτιόμουν τί θα μού έλεγε η Τροχαία, αν την είχε στήσει πιό κάτω. Στο τέταρτο περίπου που κράτησε η διαδρομή πήραμε πάντως κι ένα, σχολικό, τραγούδι….

Φυσικά πήγαινα πολύ αργά, κάπου στα 30. Έφτασαν όμως πολύ νωρίτερα από ότι με τα πόδια. Και στεγνά.

ΤΟ «ΓΡΑΨΙΜΟ»

Και μιά που μιλήσαμε για Τροχαία, θυμήθηκα ένα άλλο, που έχει σχέση και με την νοοτροπία του λεγόμενου «μέσου» έλληνα.

{Μιά παρένθεση πρώτα: Τη ζώνη τη φοράω από το 1972, τότε που δεν ήταν υποχρεωτικές και τα αυτοκίνητα πουλιώνταν χωρίς ζώνες, τις πλήρωνες ως «option», αν τις ήθελες. Ένας άγγλος φίλος με είχε πείσει για τον «κανόνα» του: ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΒΑΖΕΙΣ ΤΗ ΖΩΝΗ. Γύρισα στη Ελλάδα, παράγγειλα ζώνες και την φοράω πάντοτε όταν οδηγώ, ακόμα και «μέχρι τη γωνία»… Έφτιαξα και το δικό μου «μότο» για τους επιβάτες που τυχόν δυσφορούν: Όποιος δεν φοράει ζώνη σε ΑΥΤΟ το αυτοκίνητο, κατεβαίνει…}

Πρίν από λίγα χρόνια, που ήταν πιά υποχρεωτικές οι ζώνες, ταξίδευα μιά μέρα προς το χωριό μου. Όταν είχα αφήσει την Εθνική και μπήκα στον κοινοτικό δρόμο πήρα ένα τσοπάνο, που πήγαινε καμμιά δεκαριά χιλιόμετρα παρακάτω. Του είπα να φορέσει τη ζώνη. Ξέρετε τί μού παρατήρησε ο τσοπάνος, μη ξέροντας ότι είμαι ντόπιος;;;

-Δεν γράφουν εδώ… Δεν έρχεται η Τροχαία σ’ αυτό το δρόμο…

Του τά ‘ψαλλα καλά βέβαια… Ελπίζω να τον έπεισα ότι τη ζώνη την φοράμε για μάς, όχι για την Τροχαία… Και ότι ένα σωρό άλλα πράμματα πρέπει να κάνουμε για μάς κι όχι για την Αστυνομία.

ΟΜΦΑΛΟΣΚΟΠΗΣΗ

Να διηγηθώ τώρα το πιό δυσάρεστο αυτοστόπ που μού έχει τύχει. Από τα Γιάννενα προς Καλαμπάκα πήρα μιά φορά δυό κυρίες εκδρομείς, με σακκίδια, ελληνίδες, 30-40 χρονών.

Πρώτη τους αγένεια ήταν ότι κάθησαν κι οι δυό στο πίσω κάθισμα, λές και μέ είχαν μισθώσει ως ταξί… Δεν τους είπα τίποτε, μην το παρεξηγήσουν.

Δεύτερη αγένεια: Δεν μού απεύθυναν καθόλου το λόγο, δυό ώρες ταξείδι. Αλλά δεν σταμάτησαν καθόλου να κουβεντιάζουν μεταξύ τους διάφορα προσωπικά. Λές και ταξείδευαν με …αυτόματο πιλότο.

Τρίτη και χειρότερη: Όταν κατέβηκαν σ’ ένα κάμπινγκ της Καλαμπάκας, …ξέχασαν να μού πουν έστω κι ένα απλό ευχαριστώ. Και ακούγονταν σπουδαγμένες, καλλιεργημένες. Λυπήθηκα πολύ.

Συμπέρασμα: Κακό, πολύ κακό πράμμα η ομφαλοσκόπηση…

…ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Ακόμα ένα δυσάρεστο. Από Βέρροια πρός Κοζάνη μου σήκωσε το χέρι μια άλλη κυρία, σαραντάρα+, λεπτή, απλά ντυμένη, κρατούσε μόνο την τσάντα της. Την πήρα κι όταν τη ρώτησα πού πάει, μού είπε αόριστα: Πιό κάτω. Μετά από κάνα τέταρτο κι αφού είπαμε κάτι λίγα κοινότυπα, βλέποντας ότι δεν έκανα καμμιά …συνήθη κίνηση προς τα μπούτια της, μού ξηγήθηκε στα ίσα: Της δουλειάς είμαι, ξέρεις.

Ξαφνιάστηκα, δεν μού είχε ξανατύχει τέτοιο αυτοστοπ, ούτε είχα ακούσει ότι γίνεται και στην Ελλάδα στις Εθνικές.

Έκανα το χαζό: Κι εγώ της δουλειάς άνθρωπος είμαι, της είπα, εσύ τί δουλειά κάνεις;

Δεν δίστασε: Απ’ το στόμα…. έχω προφυλακτικά {τα έβγαλε από την τσάντα, θυμάμαι, και μού τά ‘δειξε…} δυό χιλιάδες (δραχμές τότε), σταμάτα σ’ ένα πάρκινγκ.

Δεν τσίμπησα. Ήθελα όμως ν’ ακούσω την ιστορία της.

Άκου, της λέω, δεν έχω τέτοια διάθεση. Θα μού κάνεις παρέα ώς την Κοζάνη και θα σού δώσω πέντε χιλιάδες, νά ‘χεις αρκετά να γυρίσεις με το λεωφορείο. Δέχτηκε.

Η ιστορία της; Περίπου «κλασσική»… Την ξεπαρθένεψε ένας φαντάρος, αρραβωνιαστικός της, την πήρε στη Θεσσαλονίκη, ανεπάγγελτος, δεν έβρισκε δουλειά, την έβγαλε στο «κλαρί» προσωρινά… για να ζήσουν, μετά την εγκατάλειψε για άλλη, έπεσε σε άλλον «της δουλειάς», την έδερνε… Έφυγε και τώρα δούλευε στην Εθνική, μόνη της. Με φορτηγατζήδες κυρίως.

Φαίνεται πως εκείνη τη μέρα δεν περνούσαν πολλά φορτηγά… και ξέπεσε σε μένα…

ΖΟΥΜΕΡΟ ΑΥΤΟΣΤΟΠ

Αυτή η ιστορία ξεκινάει με αυτοστόπ αλλά δεν την παραθέτω γι’ αυτό. Ως σχετική πάλι με την νοοτροπία του λεγόμενου «μέσου» έλληνα την διηγούμαι.

Για τους νεώτερους θα θυμίσω ότι η πρώτη απεργία {λοκ-άουτ μάλλον} που έγινε, όταν πήρε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, ήταν των λεωφορειούχων. Φεβρουάριος ήταν νομίζω, του 1982. Τρείς μήνες κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.

Την μέρα εκείνη ταξείδευα Αθήνα–Γιάννενα. Στο Αντίρριο ένας μικρός χαμός. Εκατοντάδες άτομα έκαναν αυτοστόπ… Πήρα τέσσερις άντρες. Έναν για Μεσολόγγι, δυό για Αγρίνιο, έναν για Άρτα. Άνοιξα αμέσως τη συζήτηση.

- Πώς τα πήγαμε παιδιά; Βγήκε ότι ψηφίσατε; Και βλέπετε να τα πάει καλά;

Στο πίσω κάθισμα άρχισε ζωηρή κουβέντα: Ήταν δυό ΝΔ κι ένας ΠΑΣΟΚ. Καφφενειοκουβέντα… Δεν θυμάμαι τί έλεγαν αλλά φρόντιζα να διατηρώ τη ζωηράδα με μπηχτές, πότε για το ένα κόμμα, πότε για το άλλο. Είχε πλάκα.

Ο συνοδηγός μου, αρτινός, σιωπηλός. Δεν μετείχε. Μόνο χαμογελούσε πικρόχολα πότε-πότε. Απ’ το Αγρίνιο και μετά μείναμε μόνοι. Τον ρώτησα για την σιωπή του.

-Είμαι συνδικαλιστής, μού είπε, δεν συζητάω «καφενειακά»… Πρόεδρος των Δασκάλων Αχα’ί’ας, μέλος της Νομαρχιακής του ΠΑΣΟΚ. Κατάγομαι απ’ το Κομμένο Άρτας και πάω να τσακωθώ με τον ξάδερφό μου. ΠΑΣΟΚ κι αυτός, αγροτοσυνδικαλιστής, ετοιμάζει κινητοποιήσεις κατά των μέτρων Μωρα’ί’τη (υπουργού Γεωργίας τότε).

- Πώς έτσι;;;

- Ο Μωρα’ί’της ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΕ την τιμή της αποζημίωσης για παγωμένα πορτοκάλια αλλά επέβαλε να ΖΥΓΙΖΟΝΤΑΙ οι ποσότητες!

- Σωστό δεν είναι αυτό; Γιατί αντιδρούν; Και μάλιστα ΠΑΣΟΚοι…

- Μέχρι πέρσυ η αποζημίωση υπολογίζονταν «κατ’ εκτίμηση». Έβγαινε ένας γεωπόνος στους μπαξέδες και εκτιμούσε με το μάτι ότι σ’ αυτό το κτήμα τα παγωμένα πορτοκάλια (πάνω στα δέντρα ακόμα) είναι τόσο τοις εκατό… Άρα τα κιλά για αποζημίωση τόσα. Τού ‘βαζαν και κάτι στο τσεπάκι {θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτή του την φράση…} και το ποσοστό ανέβαινε… Ανέβαινε τόσο που τώρα, με ΔΙΠΛΑΣΙΑ τιμή αποζημίωσης αλλά ΖΥΓΙΣΜΑ, παγωμένων πορτοκαλιών μαζεμένων (που πάνε για χυμό, κομπόστες, γλυκά), δεν τους συμφέρει… Καταλαβαίνεις, κύριέ μου, το πρόβλημά μου; Πως μπορεί μετά ο ξάδερφος να μιλάει για ΑΛΛΑΓΗ… Γιαυτό πάω να τσακωθώ.

Δεν έμαθα ποτέ ποιός επικράτησε στον τσακωμό… Κινητοποιήσεις όμως έγιναν στα χωριά της Άρτας. Και νομίζω πως τα μέτρα Μωρα’ί’τη δεν εφαρμόστηκαν πλήρως ποτέ(*).

Όπως και πολλά άλλα που ήταν το «πρόγραμμα» του ΠΑΣΟΚ…

——–

(*) Μία σχεδόν πανομοιότυπη κατάσταση, το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, έζησα στην Έδεσσα με τα ροδάκινα για «απόσυρση». Άσχετη με αυτοστόπ αλλ’ εξίσου …γαργαλιστική και διδακτική.

ΤΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΑ

Την γαλλίδα Κλωντίν, τον «δικό της» και ένα ζευγάρι ακόμα τους πήρα κάποτε έξω από την Ηγουμενίτσα για Γιάννενα.

Μού έκανε εντύπωση το πόσες φορές, την ώρα που ταξειδεύαμε, με ευχαρίστησαν που τους πήρα. Τους ρώτησα το γιατί. Δεν τους είχα πάρει δά στην πλάτη… Μού εξήγησαν ότι, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σέ άλλες χώρες, δεν παίρνει κανείς πάνω από δύο, συνήθως έναν/μία μόνον, έστω κι αν έχουν χώρο. Οπότε το θεώρησαν μεγάλη χάρη που τους πήρα όλους.

Φυσιολογικά μού δημιουργήθηκε η απορία {αφού «κινητά» δεν υπήρχαν τότε}:

- Αφού, αναγκαστικά, ταξειδεύετε συνήθως χώρια και χωρίς να μπορείτε να προβλέψετε τι θα τύχει στον επόμενο της παρέας, πως τα καταφέρνετε να είστε μαζί;

- Συναντιόμαστε πάντοτε στο δημαρχείο της επόμενης πόλης. Όλες οι πόλεις έχουν δημαρχείο, παντού στον κόσμο…. Αν δεν βρεί κάποιος μας κάποιον να τον πάρει, σπάνια, τότε παίρνει το λεωφορείο. Έτσι δεν χάνουμε μέρες…

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΩΣ ΔΟΛΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΥΛΙ

Από Λάρισα για Αθήνα κάποτε, μιά ολλανδέζα έκανε σήμα.. Σταμάτησα. Πιό πίσω, κάτω από το στέγαστρο στάσης λεωφορείου, σχεδόν κρυμμένος, ο σύντροφός της με το μωρό τους, εντελώς μωρό, στην αγκαλιά του.

Έβαλε το σάκκο της μέσα, μετά πήρε το μωρό της και μπήκε κι αυτή. Ο άλλος έμεινε εκεί.

- Μαζί δεν είστε; Δεν θα έρθει;

- Έχουμε κι ένα σκυλί…. Θα πάρει κανένα φορτηγό ο άντρας μου, δεν μάς παίρνει άλλος… Ούτε το τραίνο, ούτε τα λεωφορεία λόγω του σκυλιού… Μόνο στην Ελλάδα βρήκαμε τέτοιες απαγορεύσεις.

Τότε πρόσεξα ένα μεγαλο Dane δεμένο στην κολώνα του στέγαστρου… Είχα ένα Fiat στέϊσον. Άδειασα το πορτ-μπαγκάζ και ταχτοποίησα τα πράμματά μου στο πίσω κάθισμα, έμεινε χώρος γι αυτήν και το μωρό. Ο …σκύλαρος πίσω κι ο άντρας συνοδηγός. Όλα καλά. Ηταν πολύ ταλαιπωρημένοι. Από Έβρο-Τουρκία ερχότανε. Μόνο που δεν μού φίλησαν τα χέρια… Μην σού πω ότι και το …«άλλο» να ζητούσα απ’ την κοπελλιά, μπορεί να το …παραχωρούσε. 350 χιλιόμετρα άνετο ταξείδι, για όλους τους μαζί, ήταν μεγάλο τίμημα…

Χαρά στο κουράγιο τους πάντως.

ΑΥΤΟΣΤΟΠ ΣΕ ΔΟΣΕΙΣ…

Ζευγάρι βρεττανών. Από το Ισραήλ ερχότανε. Είχαν ζήσει ένα μήνα σε κιμπούτζ για να δούν πως θα οργανώσουν το δικό τους κοινόβιο, στο Leintwardine, ένα χωριουδάκι της Ουαλλίας.

Τους βρήκα στον Πλαταμώνα, πηγαίνοντας προς Θεσσαλονίκη. Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκαν εκεί. Προορισμός τους ήταν η Ηγουμενίτσα. Είχαν ελάχιστα χρήματα. Θα έκαναν κάνα μεροκάματο (φρουτοσυλλογή) στην Ιταλία ή/και τη Νότια Γαλλία για να καταφέρουν να ξαναγυρίσουν στην πατρίδα.

Τους είπα ότι μπορώ να τους πάω μέσω …Θεσσαλονίκης και Γιαννίνων. Δεν είχαν αντίρρηση, δεν είχαν πρόβλημα χρόνου.

Στο δρόμο για Θεσσαλονίκη, όπου είχα δουλειά (αλλά και γραφείο-σπίτι, όπου τους φιλοξένησα) άκουσα στο ραδιόφωνο ότι η «Ελληνική Εταιρεία» [λέγε με Καρράς] θα έκανε την μεθεπόμενη μέρα εγκαίνια παρατηρητηρίων πουλιών στις Πρέσπες και μιά οικολογική γιορτούλα. Τους τό ‘πα. Δεν είχα πιεστικό πρόγραμμα δουλειάς, ήθελα να πάω. Ο Mac …λύθηκε, έλυωσε. Μού είπε ότι είναι bird-watcher και θά ‘θελε πολύ κι αυτός να πάει. Το ίδιο κι η κοπελλιά του.

Πήγαμε Θεσσαλονίκη, έκανα τη δουλειά μου την άλλη μέρα, αυτοί βόλταραν στην πόλη, και την επόμενη …εμπρός για τις Πρέσπες.

Περάσαμε χάρμα! Κοιμηθήκαμε έξω. Αυτοί στα sleeping bag, εγώ στο χορτάρι με μιά κουβέρτα. Πανσέληνος!

Μετά ξεκινήσαμε για Γιάννενα. Από μιά περίεργη διαδρομή, όπως το συνηθίζω, μέσω …Νεστόριου. Θαμπώθηκαν από τα τοπία. Εγώ είχα ξαναπεράσει αλλά πάντα μ’ αρέσει αυτή η διαδρομή.. Εσείς, αν δεν την έχετε κάνει, βάλτε τη στο πρόγραμμα… Φλώρινα-Πρέσπες-Νεστόριο-Κόνιτσα-Γιάννενα.

Στα Γιάννενα μείναμε δυό μέρες. Τους φιλοξένησα σπίτι μου. Το «κεντρικό» μου σπίτι. Έκανα κάποιες δουλειές και μετά τους πήγα στο φερρυμπότ στην Ηγουμενίτσα. Τους δάνεισα και λίγα χρήματα για να μην χρειαστεί να δουλέψουν στο δρόμο. Είχαμε γίνει φίλοι πιά, μετά από τόσο ταξείδι.

Με αποζημίωσαν μετά από ένα περίπου χρόνο, με μια βδομάδα διαμονή στο κοινόβιό τους. Δυό ζευγάρια, μιά τετραμελής και μιά πενταμελής οικογένεια, ένας εργένης. Είχε πουλήσει καθένας όλα του τα υπάρχοντα και το είχαν στήσει. Ένα κτήμα θαύμα, ώς και το ψωμί έκαναν μόνοι τους από δικό τους σιτάρι… Είχαν κόττες, πρόβατα, γελάδες, γουρούνια, κουνέλια, μελίσσια κι έναν φοβερό λαχανόκηπο. Μόνο λίγη ζάχαρη, καφέ, τσάϊ, μπύρα αγόραζαν. Δύσκολα θα ξεχάσω αυτήν την εβδομάδα.

Αργότερα, κάπως χάθηκε η επαφή μας. Ελπίζω να τα πήγαν καλά, καλλίτερα από τα κιμπούτζ… και νά ‘ναι όλοι καλά και τώρα, 30 χρόνια μετά.

ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ…

Το 1980 πρέπει νά ‘τανε. Να μην ψάχνω ημερολόγια-ενθύμια τώρα… Έπρεπε να προμηθευτούμε μια μεγάλη ποσότητα χαλυβδοσωλήνων για το αρδευτικό έργο που κατασκευάζαμε στον κάμπο της Έδεσσας. Βρήκα ένα εργοστάσιο στο ρουμάνικο Cluj και μιά ευκαιρία να συναντήσω μιά ψυχή που σπούδαζε εκεί. Στα βουνά του Κόμη Δράκουλα… Του αρχι-βαμπίρ, ξέρετε εσείς…

Έφτασα, αεροπορικά, το μεσημέρι στο Βουκουρέστι, νοίκασα αυτοκίνητο, ένα …πανάθλιο Dacia, πολύ καλλίτερο πάντως από όσα έβλεπα να κυκλοφορούν τριγύρω, και ξεκίνησα για το Cluj, μιά διαδρομή 7-8 ωρών. Την έκανα σε 12 ώρες τελικά…

Πρώτη μου φορά στη Ρουμανία, διάβασα με προσοχή το αγγλικό φυλλάδιο της Hertz, που ήταν στο αυτοκίνητο:

Πρώτο-πρώτο, μαύρα γράμματα: ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να πάρετε ρουμάνους επιβάτες!

Είχα όμως τις πληροφορίες μου, το αγνόησα.

Ήταν Σάββατο, μέρα που τέλειωνε η βδομαδιάτικη δουλειά. Είχε πάει τέσσερις. Ώρα που τέλειωνε η καθημερινή δουλειά. Στις στάσεις των λεωφορείων πήχτρα ο κόσμος. Ρουμάνικες πινακίδες είχε βέβαια το αυτοκίνητο, πολλά τα αυτοστόπ σε κάθε στάση. Στάθηκα σε μία και το γέμισα, τέσσερα άτομα. Οι τρείς πίσω ολίγον στριμωχτά…. Σιγά που τους έννοιαζε. Σε πολύ μικρές αποστάσεις, 5-7 χιλιόμετρα κατέβαινε και κάποιος. Κι εγώ το ξαναγέμιζα στην επόμενη στάση. Άντρες, γυναίκες, παιδιά… Γέροι, μεσόκοποι, νέοι… Ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Κράτησε ώρες αυτό… Γιαυτό έκανα και 12 ώρες να φτάσω…

Σημαδιακά:

# Ελάχιστες κουβέντες αντάλλαξα, με κάποιους ελάχιστους, σε σπασμένα γαλλικά. Μόνο ρουμάνικα μιλούσε η συντριπτική πλειοψηφία κι εγώ τσατραπάτριζα τα λατινικά μου…

# Όλοι, μα ΟΛΟΙ !!!, βγαίνοντας ήθελαν να με πληρώσουν! Μου έχωναν λεφτά στο τσεπάκι του σακακιού! Επέμενα να τα επιστρέφω, αλλά αυτοί το βιολί τους… Ήταν «καθεστώς» μάλλον να πληρώνουν τους γιωταχήδες… Μπορεί και κάποιοι με ΙΧ να παρίσταναν τα …μίνι-λεωφορεία, συχνά-πυκνά.

# Όλοι κατέβαιναν ΕΞΩ από τα χωριά τους, στην άκρη τους. Ρώτησα έναν γιατί. Μιλίτσια, Μιλίτσια, μού αποκρίθηκε. {Για τους μη ομιλούντες την ρουμανικήν: Μιλίτσια=στρατιωτική αστυνομία…} Πράγματι, στο κέντρο συνήθως κάθε χωριού υπήρχε ένα αστυνομικό αυτοκίνητο. Δεν με σταμάτησαν πάντως για έλεγχο κανείς. Νομίζω πως αναγνώριζαν ότι το αυτοκίνητο ήταν νοικιασμένο από ξένον. Είχε άλλωστε το σήμα της Hertz εμφανώς απ’ έξω.

# Καθώς άρχισε να σουρουπώνει, αραίωσαν κι οι επιβάτες μου. Ερήμωσαν οι στάσεις των λεωφορείων. Είχαν διοχετευτεί πιά στα σπίτια τους οι εργαζόμενοι.

# Έξω από έναν στρατώνα, νύχτα πιά, πήρα έναν φαντάρο. Κρατούσε ένα μεγάλο χαρτοκιβώτιο αγκαλιά. Ο μοναδικός μου πλέον επιβάτης για πολλά χιλιόμετρα, μέχρι λίγο έξω από το Cluj. Ελάχιστες κουβέντες ανταλλάξαμε σε …λατινορουμανική. Κατεβαίνοντας θέλησε να με ευχαριστήσει. Κι από το χαρτοκιβώτιο που κρατούσε άρχισε να βγάζει διάφορα …αξεσουάρ αυτοκινήτου και να μού τα προσφέρει… Καθρέφτες, ταχύμετρα, σταχτοδοχεία, θερμόμετρα, εργαλεία, φανάρια, τέτοια… {Είχε παρατηρήσει προφανώς ότι το αυτοκίνητό «μου» μόνο το κεντρικό καθρέφτη και έναν ακόμα έξω-αριστερά είχε… Τίποτε άλλο… Δεν είχε κάν καθρέφτη ΔΕΞΙΑ, προφανώς γιατί ήταν κομμουνιστική η χώρα…}

Γεμάτο το είχε ο φαντάρος το χαρτοκιβώτιο με τέτοια… Υποθέτω ότι είχε ξαφρίσει την αποθήκη του στρατοπέδου… Δεν κράτησα τίποτα. Τον αντευχαρίστησα θερμά με μιά χειραψία. Κι απαλλάχτηκα από την επιμονή του να μού δώσει ένα κάποιο αξεσουάρ…

Συνάντησα το «πρόσωπο» εκείνο το βράδυ. Την άλλη μέρα, Κυριακή, έκανα το, προγραμματισμένο, ραντεβού με τον διευθυντή πωλήσεων, με τραπέζωσε το μεσημέρι, τελικά όμως δεν αγοράσαμε τους σωλήνες από αυτούς, πήρα το αυτοκίνητο και …βούρ ξανά στο Βουκουρέστι.

Κανένα αυτοστόπ πλέον. Δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους απόγευμα-βράδυ Κυριακής.

Ούτε κάν η Μιλίτσια…

Αν μπορέσω θα ήθελα να την ξανακάνω αυτή τη διαδρομή.

Τώρα, με την Ρουμανία μέλος της Ε.Ε.
Αναρτήθηκε από Autonome Bird
Το spamming αδιαμφισβήτητα αποτελεί ένα παγκόσμιο πρόβλημα των ημερών μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που ανοίγουμε το mailbox και στα εισερχόμενα έχουμε πάνω απο 20 νέα μηνύματα για viagra , μέχρι μηνύματα μιας προεκλογικής καμπάνιας κλπ.

Για όσους διαχειριζόμαστε ιστοσελίδες κλπ , τα πράγματα είναι σίγουρα πιο πολύπλοκα. Ειδικά παρατηρώντας το νέο drupal , έχει ακόμα κάποιες ατέλειες που ίσως είναι και λίγο επικίνδυνες όσο αναφορά την ασφάλεια γενικότερα. Σε αυτό το μικρό άρθρο δεν θα επεκταθώ σε ιστοσελίδες και στο spamming γενικά. Αυτό θα το κάνω σε ένα από τα επόμενα άρθρα μου γ. Απλά θα ήθελα να δόσω κάποιες χρήσιμες συμβουλές σε αρχάριους , καθώς και νας προτρέψω να αλλάξετε το email σας σε έναν πιο ασφαλή server , ίσως και να δοκιμάσετε άλλα operating system (linux). Τέλος να σας προτρέψω να δοκιμάσετε την χρήση κρυπτογράφησης. Tο λεγόμενο PGP (http://www.pgpi.org/).

Μερικές χρήσιμες συμβουλές

Πρώτα από όλα θα αναρωτιέται κανείς πως δουλεύει το σπαμ. Το σπαμ είναι κάτι σαν τις μηχανές αναζήτησης που βρίσκουν ηλεκτρονικές διευθύνσεις. Για να τις αποφύγουμε δεν γράφουμε το μαίλ μας δημόσια στον ιστό με @ και πολλες φορές ακόμα και τις τελείες κλπ. Ως παράδειγμα , αν το μαιλ μας είναι antispam@antispam.com , ένας σωστός τρόπος να δημοσιεύσουμε το μαιλ μας θα μπορουσε να είναι antispam(at)antispam(dot)com.

Αν κάποιος τώρα ρωτήσει : Μα καλά αυτό θα μας λύσει το πρόβλημα; Μια πιθανή απάντηση είναι πως οι μηχανές σπαμ κάνουν update κάθε μέρα όπως πχ τα antivirus. Άρα προσπαθούν να επινοήσουν νέους τρόπους σπαμινγκ κάθε μέρα. Αλλά σίγουρα μειώνουμε τις πιθανότητες και την βροχή ενοχλητικών μηνυμάτων.

Servers , mail providers ..

Ίσως κάποιος να με πει παρανοικό , αλλά πραγματικά το θέμα ασφάλεια στο διαδίκτυο είναι το θέμα των ημερών μας. Ένας φίλος κάπως πετυχημένα σε μια συνάντηση του Peoples Global Action http://pgaconference.org στην Γαλλία είχε κάνει το εξής σχόλιο: Η κοινωνία της πληροφορίας ανήκει στον 20ο αιώνα , με τον 21ο αιώνα είναι καιρος να καλωσορίσουμε την κοινωνία της κρυπτογράφησης.

Πραγματικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο πετυχημένη παρατήρηση. Οι κυβερνήσεις θέτουν όλο και περισσότερους νόμους ενάντια στην ανωνυμία. Χρησιμοποιούν ως δικαιολογία την καταπολέμηση πχ της πορνογραφίας αλλά στην πραγματικότητα στόχος τους είναι η οικοδόμηση του μεγάλου αδερφού στις επικοινωνίες. Για να μην το πάω πιο μακρυά όμως , θα σταθώ μόνο στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.

Είναι πλέον γεγονός και επίσημα , ότι το ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο παρακολουθείται. Στην Γερμανία απο την 1/1 2008 ξεκίνησε η εφαρμογή ενός νόμου όπου θα φακελώνονται όλες οι επικοινωνίες για 6 μήνες. Βέβαια κανείς δεν μας βεβαιώνει ότι θα σβήνονται τα αρχεία μετά. Αυτό σε γενικές γραμμές είναι η πολιτική που προωθείται σε ολόκληρη την Ε.Ε. Όλοι οι παροχείς internet communications , servers , θα υποχρεούνται να δίνουν τα logs στο κράτος. Αυτό βέβαια γίνεται ήδη και στην Ελλάδα , αν θυμάστε και την σχετική υπόθεση των μπλογκς.

Υπάρχουν όμως κάποιοι servers που αντιστέκονται;

Η απάντηση είναι ναι! Servers όπως το riseup.net δεν δίνουν logs. Επίσης είναι ένας από τους servers που σε βάζει πάντα με https και όχι http. Εδώ θα μπορούσαμε να ανοίξουμε και το θέμα PGP. Το PGP είναι ένα σύστημα κρυπτογράφησης του ηλεκτρονικού μας ταχυδρομείου. Μπορούμε λοιπόν να αποκτήσουμε το δικό μας κλειδί σε έναν από τους public servers. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει πως να το χρησιμοποιεί μπορεί να μου στείλει ένα εμαιλ , θα κάνω τον κόπο να απαντήσω.

Και λίγα λόγια για το operating system στο PC μας.

Σίγουρα όλα τα παραπάνω που αναφέρθηκα πάνε πακέτο και με το τι σύστημα έχεις στον υπολογιστή σου. Στο λεγόμενο ανοιχτό κώδικα μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες , σε αντίθεση με άλλα συστήματα που ο κώδικας είναι κλειστός. Η διαφορά κατά την γνώμη μου είναι ότι τα windows λόγου χάρη εκπαιδεύουν τον χρήστη να είναι παθητικός , χωρίς να ξέρει τι πραγματικά χρησιμοποιεί , ενώ στο open source πρέπει εσύ να είσαι ο πολυμήχανος Οδυσσέας.

Σαν συμπέρασμα

Σίγουρα όλα όσα έγραψα δεν μας λύνουν προβλήματα στην ολότητα τους. Σίγουρα τα κράτη θα κάνουν ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες για την διακυβέρνηση του διαδικτύου , όπως και το σπαμ θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Το θέμα είναι κατά πόσο εμείς θέλουμε να αποδεκτούμε την πραγματικότητα που μας ετοιμάζουν. Σκεφτείτε ότι ήδη είναι αρκετά πολύπλοκο για αυτούς να παρακολουθήσουν τα πάντα. Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν τους δυσκολεύαμε κιόλας.

άλλα άρθρα σχετικά

http://autonomous-land.blogspot.com/2008/04/blog-post.html

http://europe.pgaconference.org/en/france_06/topics/autonomous_servers

digital struggles are everywhere!

vlanto
Αναρτήθηκε από Autonome Bird
To κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο 3ο τεύχος της επιθεώρησης Καταστασιακή Διεθνής (Παρίσι, Δεκέμβρης 1959). Η μετάφραση έγινε από τα γαλλικά.



από το Πριονιστήριο το Χρυσό Χέρι

Σεπτέμβρης 2008





Καταστασιακές Θέσεις για την Κυκλοφορία

Guy Debord

(1959)





1



Ένα από τα λάθη που κάνουν όλοι οι πολεοδόμοι είναι ότι αντιμετωπίζουν το ιδιωτικό αυτοκίνητο (και τα υποπροϊόντα του, όπως η μοτοσικλέτα) σαν να επρόκειτο ουσιαστικά για ένα μέσο μεταφοράς. Στην πραγματικότητα, είναι η κύρια υλοποίηση μιας αντίληψης της ευτυχίας που τείνει να διαδώσει ο αναπτυγμένος καπιταλισμός σε ολόκληρη την κοινωνία. Το αυτοκίνητο ως υπέρτατο αγαθό μιας αλλοτριωμένης ζωής και, αδιαχώριστα, ως βασικό προϊόν της καπιταλιστικής αγοράς, βρίσκεται στο επίκεντρο της ίδιας γενικής προπαγάνδας: λέγεται με ευφράδεια φέτος ότι η αμερικανική οικονομική ευημερία θα εξαρτάται σύντομα από την επιτυχία του συνθήματος: «Δύο αυτοκίνητα ανά οικογένεια».



2



Όπως παρατήρησε ορθά ο Λε Κορμπυσιέ, ο χρόνος μεταφοράς αποτελεί πλεονάζουσα εργασία που μειώνει αναλόγως τον λεγόμενο ελεύθερο χρόνο της ζωής.



3



Πρέπει να αντικαταστήσουμε το ταξίδι ως συμπλήρωμα της εργασίας με το ταξίδι ως απόλαυση.



4



Η επιδίωξη μετασχηματισμού της αρχιτεκτονικής σύμφωνα με τις ανάγκες της υπάρχουσας μαζικής και παρασιτικής ύπαρξης των ιδιωτικών αυτοκινήτων αποτελεί μια εξόχως ανεδαφική μετατόπιση των προβλημάτων. Η αρχιτεκτονική πρέπει, αντίθετα, να μετασχηματιστεί σύμφωνα με τη συνολική εξέλιξη της κοινωνίας, ασκώντας κριτική σε όλες τις προσωρινές αξίες που συνδέονται με παρωχημένες μορφές κοινωνικών σχέσεων (στην πρώτη θέση των οποίων βρίσκεται η οικογένεια).



5



Ακόμα και αν μπορούμε να δεχτούμε προσωρινά, κατά τη διάρκεια μιας μεταβατικής περιόδου, την αυστηρή διαίρεση ανάμεσα σε ζώνες εργασίας και ζώνες κατοικίας, θα πρέπει τουλάχιστον να προβλέψουμε μια τρίτη σφαίρα: εκείνη της ίδιας της ζωής (τη σφαίρα της ελευθερίας και των δραστηριοτήτων αναψυχής – την ουσία της ζωής). Η ενιαία πολεοδομία δεν αναγνωρίζει όρια· επιδιώκει να διαμορφώσει ένα ενοποιημένο ανθρώπινο περιβάλλον όπου τελικά οι διαχωρισμοί – όπως αυτοί ανάμεσα σε εργασία/συλλογικές ασχολίες ελεύθερου χρόνου/ιδιωτική ζωή – θα εξαφανιστούν. Προκαταβολικά, ωστόσο, η ελάχιστη δραστηριότητα της ενιαίας πολεοδομίας είναι να διευρύνει το πεδίο τού παιχνιδιού σε όλες τις επιθυμητές κατασκευές. Το πεδίο αυτό θα βρίσκεται στο επίπεδο συνθετότητας μιας παλιάς πόλης.



6



Το ζήτημα δεν είναι να καταπολεμηθεί το αυτοκίνητο σαν να είναι ένα δεινό αυτό καθαυτό. Η υπερβολική συγκέντρωσή του στις πόλεις είναι εκείνη που καταλήγει στην αναίρεση της λειτουργίας του. Η πολεοδομία δε θα πρέπει βέβαια να αγνοήσει το αυτοκίνητο, αλλά θα ήταν ακόμα λιγότερο σκόπιμο να το θεωρήσει σαν κεντρικό θέμα. Πρέπει να ποντάρει στη σταδιακή κατάργησή του. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να προβλέψουμε την απαγόρευση της κυκλοφορίας αυτοκινήτων στο εσωτερικό ορισμένων καινούριων οικισμών, καθώς επίσης και σε μερικές παλιές πόλεις.



7



Εκείνοι που πιστεύουν ότι το αυτοκίνητο είναι αιώνιο δεν αναλογίζονται, ακόμα και από αυστηρά τεχνολογική σκοπιά, άλλους μελλοντικούς τρόπους μεταφοράς. Για παράδειγμα, ορισμένα μοντέλα μονοθέσιων ελικοπτέρων που δοκιμάζονται επί του παρόντος από τον αμερικανικό στρατό θα έχουν, ενδεχομένως, διαδοθεί στο κοινό εντός είκοσι ετών.



8



Η ρήξη της διαλεκτικής του ανθρώπινου περιβάλλοντος προς όφελος των αυτοκινήτων (η διάνοιξη των σχεδιαζόμενων αυτοκινητόδρομων υπερταχείας κυκλοφορίας στο Παρίσι θα επιφέρει την καταστροφή χιλιάδων κατοικιών, μολονότι η στεγαστική κρίση επιδεινώνεται συνεχώς) συγκαλύπτει την ανορθολογικότητά της κάτω από ψευδο-πρακτικές δικαιολογίες. Αλλά η αληθινή πρακτική αναγκαιότητά της αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη κοινωνική συνθήκη. Εκείνοι που θεωρούν μόνιμα τα δεδομένα του προβλήματος θέλουν, στην πραγματικότητα, να πιστεύουν στη μονιμότητα της υφιστάμενης κοινωνίας.



9



Οι επαναστάτες πολεοδόμοι δε θα ασχολούνται μονάχα με την κυκλοφορία των αντικειμένων, ή με την κυκλοφορία ανθρώπων παγιδευμένων σε έναν κόσμο αντικειμένων. Θα προσπαθήσουν να σπάσουν αυτές τις τοπολογικές αλυσίδες, διερευνώντας πειραματικά πεδία για την κυκλοφορία των ανθρώπων εν μέσω μιας αυθεντικής ζωής.
Αναρτήθηκε από Autonome Bird
Πραγματοποιήθηκε χτες Reclaim the streets party στους Δρόμους του Μαλμοε. Αυτές τις μέρες στο Μαλμοε διεξάγεται το 5ο ΕΚΦ (Ευρωπαϊκο Κοινωνικό Φόρουμ). Το reclaim the streets διαλύθηκε από την Αστυνομία όταν κόσμος άρχισε να πετάει πέτρες σε τράπεζες. Χωρίς να έχω παραπάνω πληροφορίες το reclaim the streets πρέπει να οργανώθηκε από κόσμο μέσα από την συνάντηση των αυτόνομων χώρων.


Reclaim the streets
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Reclaim the streets (Επανακτήστε τους δρόμους) είναι ομάδα ανθρώπων που πρεσβέβει την κοινοτική ιδιοκτησία των δημόσιων χώρων. Έχει χαρακτηριστεί επίσης ως ομάδα αντίστασης στις εταιρικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και ως ομάδα πίεσης ενάντια στο αυτοκίνητο ως κυρίαρχο τρόπο μεταφοράς. Η ομάδα δραστηριοποιήθηκε αρχικά στο Ηνωμένο Βασίλειο στα μέσα της Δεκαετίας του '90 και σήμερα δρα σε διάφορες χώρες.










Αναρτήθηκε από Autonome Bird
Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του περιοδικού blackout στην Θεσσαλονίκη τον Οκτώβρη του 2007 , κατά την διάρκεια της συνάντησης του PGA στην κατάληψη ΔΕΛΤΑ. Ο Ν. συμμετείχε στην STAMP collective/διοργανωτή της 4ης συνόδου του Peoples Global Action που έλαβε μέρος στην Γαλλία και στις πανευρωπαϊκες μέρες αποκεντρωμένης Δράσης τον Απρίλιο του 2008 , καθώς και σε μια σειρά συναντήσεις και δράσεις του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης. Ο Ν. είναι ένας πολύ καλός φίλος και χαιρόμαστε να φιλοξενήσουμε μία συνέντευξη του στο globalnewswire. Την συνέντευξη θα την βρείτε και στο προσωπικό μου blog - http://autonomous-land.blogspot.com καθώς και στην ιστοσελίδα του περιοδικού blackout.

enjoy

vlanto (at) riseup.net

BO: πες µας για την ιστορία της κατάληψης Des Tanneries, πότε ξεκίνησε µε ποιους στόχους και πως εξελίχθηκε.

Nicolu: Η κατάληψη Des Tanneries ξεκίνησε πριν 10 χρόνια, το 1998 στην Dijon στη Γαλλία.O χώρος ήταν ένα µεγάλο παλιό εργοστάσιο παραγωγής κρέατος εγκαταλελειµµένο για περίπου 20 χρόνια. Εκείνη την εποχή υπήρχε στην Dijon ένα σχετικά δυναµικό αναδυόµενο αναρχικό κίνηµα µε µια ευρεία ποικιλία οµάδων και δράσεων. Ωστόσο υπήρχε µόνο ένα αναρχικό κέντρο στο οποίο πραγµατοποιούνταν συνελεύσεις, λαϊκές κουζίνες και εκδηλώσεις αλλά ήταν ένας µικρός χώρος. Εκείνη την εποχή µερικοί από εµάς ταξίδεψαν σε άλλες χώρες (Ελβετία, Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία) επισκέφτηκαν αυτόνοµους χώρους και καταλήψεις από τις οποίες εµπνεύστηκαν, επηρεάσθηκαν και θέλησαν επιστρέφοντας να διευρύνουν τις αναρχικές πολιτικές δραστηριότητες στην Dijon. Βέβαια είχαµε µικρή εµπειρία από καταλήψεις καθώς οι περισσότερες σε σύντοµο χρονικό διάστηµα εκκενώνονταν. Η τελευταία εκκενώθηκε µετά από µια πορεία ενάντια στην εθνική επέτειο της 4 Ιουλίου όταν πολλά αµάξια κάηκαν τα McDonalds καταστράφηκαν και οι µπάτσοι τις επόµενες µερες εκκένωσαν την κατάληψη που είχαµε και βρεθήκαµε σε αδιέξοδο. Ωστόσο είπαµε ότι θα προσπαθήσουµε πάλι και αρχίσαµε να ψάχνουµε. Η Dijon είναι µια µπουρζουάδικη πόλη µε βιοµηχανική και ιστορική παράδοση έτσι δεν είχε πολλά άδεια κτήρια. Τελικά βρήκαµε αυτό το παλιό εργοστάσιο το οποίο το καταλάβαµε στην αρχή προσωρινά µόνο για συναυλίες και για µεγάλα φεστιβάλ αλλά ο δήµος µας απείλησε µε εκκένωση και έτσι αποφασίσαµε να το υπερασπιστούµε και να το καταλάβουµε σε µόνιµη βάση. Μερικοί από εµάς ξεκίνησαν να µένουν δηµιουργώντας στεγαστική κολεκτίβα και έπειτα ανοίξαµε το χώρο για διάφορες πολιτικές δραστηριότητες. Έτσι στεγάστηκαν διάφορες πολιτικές οµάδες. Ο στόχος ήταν να φτιάξουµε έναν χώρο και µε πολιτιστικές δραστηριότητες αλλά κυρίως µε πολιτικές δραστηριότητες. Αυτό το επισηµαίνω διότι στην Γαλλία υπάρχουν αρκετές καλλιτεχνικές καταλήψεις χωρίς σαφή αντικαπιταλιστικά ή αντικρατικά χαρακτηριστικά αλλά απλά και µόνο για να στεγάσουν καλλιτεχνικές ευαισθησίες, έτσι πολύ εύκολα έρχονται σε διαπραγµατεύσεις µε τις αρχές. Για µας από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ότι η κατάληψη Des Tanneries θα είναι µια πολιτική κατάληψη στην οποία θα πραγµατοποιούνται και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ο ιδιοκτήτης του εργοστάσιου είναι ο δήµος και στην αρχή ήρθε το δηµοτικό συµβούλιο για να δει τι γίνεται αλλά δεν ήξερε τι να κάνει καθώς πολύς κόσµος είχε µαζευτεί στη κατάληψη και είχε φτιάξει οδοφράγµατα στους γύρω δρόµους. Έτσι µένοντας έκπληκτοι από την µαζικότητα µας άφησαν ανενόχλητους για µεγάλο χρονικό διάστηµα. Ωστόσο έλεγαν ότι θα µας εκκενώσουν το συντοµότερο δυνατό. Αυτό άρχισαν να το επιδιώκουν πριν από τέσσερα χρόνια και εµείς ως απάντηση οργανώναµε κάθε µήνα πορείες και καταλαµβάναµε συµβολικά άλλα δηµοτικά κτήρια ακόµα και το δηµαρχείο. Ταυτόχρονα ενηµερώναµε και καλούσαµε σε υποστήριξη άλλες οµάδες από όλη τη Γαλλία. Αλληλεγγύη και υποστήριξη µας έδειξαν σύντροφοι και από πολλές χώρες κυρίως από Ελβετία Γερµανία και Βέλγιο. Τελικά ο δήµος εκτίµησε ότι θα του κόστιζε σε δηµοτικότητα µια πιθανή εκκένωση και προσωρινά µας άφησε. Εδώ πρέπει να σηµειώσω ότι πριν τρία χρόνια όταν ήταν προεκλογική περίοδος µε έναν ανεξήγητο τρόπο άναψε φωτιά σε επτά διαφορετικά σηµεία του κτηρίου και καταστράφηκε µεγάλο µέρος της κατάληψης µέσα σε µια νύχτα. Όµως σύντοµα το επισκευάσαµε και οργανώσαµε µεγάλες πορείες που κατευθύνθηκαν εναντίον του δηµαρχείο και η πόλη βρέθηκε σε µεγάλη αναστάτωση. Τελικά κατάλαβαν και οι δεξιοί και οι σοσιαλιστές ότι εάν ήθελαν να εκλέγουν δεν θα έπρεπε να πειράξουν την κατάληψη Des Tanneries. Έτσι αυτήν την στιγµή η κατάληψη δεν βρίσκεται σε κίνδυνο καθώς µέχρι τις επόµενες εκλογές έχουν υποσχεθεί ότι δεν θα µας ενοχλήσουν. Ωστόσο πρέπει να πω ότι η κατάληψη είναι απόλυτα παράνοµη δεν έχουµε έρθει σε κανενός είδους διαπραγµάτευση και αυτό είναι σηµαντικό καθώς τα τελευταία χρόνια έχει διεξαχθεί µεγάλη συζήτηση στο εσωτερικό των καταλήψεων για το εάν θα διαπραγµατευτούν µε τις αρχές ή όχι. Έτσι και σε εµάς µας ειπώθηκε ότι µπορείτε να κρατήσετε το χώρο αρκεί να λάβετε µια σειρά από µέτρα προστασίας, πυρασφάλειας, να επισκευάσετε τα επικίνδυνα σηµεία και να τεθούν κάποιοι ως νόµιµοι εκπρόσωποι του χώρου. Εµείς ξέρουµε όµως κυρίως από την γερµανική εµπειρία ότι η διαδικασία των διαπραγµατεύσεων και της νοµιµοποίησης οδηγεί στην ποινικοποίηση και εγκληµατικοποίηση όσων καταλήψεων αρνούνται να διαπραγµατευτούν. Έτσι σε όλες τις παρεµβάσεις µας και σε όσες συζητήσεις βρεθήκαµε µε τον δήµο διακηρύτταµε την πλήρη αυτονοµία µας και ότι δεν θέλουµε να διαχωριστούµε από άλλες καταλήψεις που δεν διαπραγµατεύονται. Τελειώνοντας την ιστορία της διαµάχης µε τον δήµο πρέπει να πω ότι παρόλο που µας διαβεβαίωσαν ότι δεν θα µας ενοχλήσουν εµείς ξέραµε ότι η περιοχή στην οποία βρίσκεται η κατάληψη είναι µια από τις αναδυόµενες για επενδύσεις περιοχές της πόλης και διάφορες ιδιωτικές εταιρίες ενδιαφέρονται να αγοράσουν από τον δήµο το Des Tanneries. Αυτό είναι σηµαντικό καθώς σε µια παρόµοια κατάληψη στη Grenoble παρόλο που υπήρξε σθεναρή αντίσταση των καταληψιών (για δυο µήνες ήταν ανεβασµένος κόσµος στην ταράτσα του κτηρίου και οι µπάτσοι προσπαθούσαν να τους κατεβάσουν) ωστόσο το κτήριο είχε πουληθεί τα κονδύλια έτρεχαν και οι καταληψίες δεν είχαν φροντίσει να αποτρέψουν την αγοροπωλησία, έτσι µετά ήταν πολύ δύσκολο να το υπερασπιστούν. Έτσι διαρκώς προσπαθούµε να περνούµε πληροφορίες για πιθανές διαπραγµατεύσεις του δήµου µε επιχειρηµατίες. Μάθαµε λοιπόν ότι µια µεγάλη ιατρική εταιρεία ενδιαφέρεται να κλείσει όλα τα µικρά κέντρα υγείας και νοσοκοµεία που έχει διασπαρµένα στην ευρύτερη περιοχή της Dijon και να χτίσει ένα νέο υπερπολυτελές µεγάλο νοσοκοµείο στο χώρο του Des Tanneries. Την ηµέρα λοιπόν που ήταν να συζητηθεί η αγοροπωλησία στο δηµοτικό συµβούλιο οργανώσαµε µια πανευρωπαϊκή καµπανιά εναντίωσης και ο δήµος δέχτηκε µηνύµατα και e-mail διαµαρτυρίας από πολλές χώρες. Έπειτα αιφνιδιαστικά περίπου 60 άτοµα καταλάβαµε το δηµοτικό συµβούλιο την ώρα της συνεδρίασης και δηλώσαµε ότι δεν θα φύγουµε εάν δε µας διασφαλιστεί ρητά ότι θα ακυρωθεί η αγοροπωλησία. Ταυτόχρονα αρκετές εκατοντάδες κόσµου συγκεντρώθηκε έξω από το δηµαρχείο και το δηµοτικό συµβούλιο αναγκάστηκε προσωρινά να ακυρώσει την αγοροπωλησία. Τους επόµενους τρεις µήνες ακολούθησαν µια σειρά από ποικίλες δράσεις µε αποκορύφωµα την κατάληψη του πάρκου που βρίσκεται µπροστά από το δηµοτικό συµβούλιο. Αρχικά φτιάξαµε στα δέντρα του πάρκου 15 δεντρόσπιτα, έπειτα µαζεύτηκε κόσµος και ο δήµαρχος ζήτησε την επέµβαση της αστυνοµίας αλλά αυτοί δεν ήξεραν πως να µας κατεβάσουν. Τέλος ακολούθησε µια µαζική πορεία µε µερικές χιλιάδες διαδηλωτές την ηµέρα των εκλογών και ο νέος δήµαρχος µας διαβεβαίωσε ότι έως τις επόµενες εκλογές το 2011 δεν θα µας πειράξουν και δεν θα πούλησαν το Des Tanneries σε κανένα ιδιώτη. Έτσι πετύχαµε µια µικρή νίκη.

BO: Για να σχηµατίσουµε µια πιο γενική πολιτική εικόνα της κατάστασης στη Γαλλία πες µας µερικά λόγια για την κατάσταση των ριζοσπαστικών κινηµάτων (αναρχικών, αυτόνοµων, αριστεριστών) τις σχέσεις και αλληλεπιδράσεις που έχουν µε κοινωνικά κινήµατα όπως των µεταναστών στα γκέτο ή των φοιτητών.

Nicolu: Στη Γαλλία µέχρι τα µέσα της δεκαετίας του 90, όταν άρχισε να αναδύεται το κίνηµα ενάντια στην παγκοσµιοποίηση ήταν πολύ διάσηµη η οργάνωση ATTAC, η οποία είναι η σοσιαλδηµοκρατική έκφραση της «κοινωνίας των πολιτών» και η οποία έθετε ως στόχο της αλλαγή του καπιταλισµού από τα µέσα. Πίσω από την ATTAC ενεπλάκησαν διάφορες οµάδες και δίκτυα µε ποιο διάσηµο το δίκτυο του οποίου επικεφαλής ήταν ο Μποβέ και τα ποια πραγµατοποιούσαν άµεσες δράσης πολιτικής ανυπακοής ενάντια π.χ. σε γενετικά τροποποιηµένες καλλιέργειες. Επίσης υπάρχει ένα ισχυρό τροτσκιστικό κίνηµα και τα παραδοσιακά µεγάλα συνδικάτα της CGT CFDT, τα οποία όσο περνάν τα χρόνια γίνονται όλο και πιο ρεφορµιστικά και κλείνουν αντεργατικές συµφωνίες µε τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις. Μπορεί να κηρύσσουν απεργίες αλλά θέλουν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο των διαδηλώσεων και όποτε κρίνουν σταµατάν τις κινητοποιήσεις. Τέλος υπάρχει και ο αναρχικός – αυτόνοµος χώρος ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει δοµήσει µια σειρά από δίκτυα βάσης. Ένα από αυτά στο οποίο συµµετέχει και η κατάληψη Des Tanneries είναι το αντικαπιταλιστικό δίκτυο Sans-Titre οι απαρχές του οποίου πηγαίνουν δέκα χρόνια πίσω όταν γεννήθηκε και η PGA και ξεκίνησαν τα παγκόσµια ραντεβού. Ο στόχος του ήταν να συνδέσει διάφορους αυτόνοµους χώρους και τοπικούς αγώνες. Συναντιόµασταν κάθε δυο µήνες σε διαφορετικά µέρη στη Γαλλία σε συναντήσεις που διαρκούσαν 4-5 µερες και περιελάµβαναν θεωρητικές αναλύσεις και συντονισµό δράσεων όπως π.χ. την οργάνωση του no border camp στο Στρασβούργο το 2002. Μετά την περίοδο της αντιπαγκοσµιοποίησης και ιδίως τα τελευταία τρία χρόνια άλλαξε η δυναµική του αναρχικού χώρου. Αυτό συνέβαινε ιδίως µετά την εξέγερση στα γκέτο το 2005 όταν έγιναν διάσηµα σε όλη την Ευρώπη τα µαζικά καψίµατα αυτοκίνητων αλλά δεν ήταν µόνο αυτό, καταστράφηκαν super market, αστυνοµικά τµήµατα, πρακτορεία ευρέσεως εργασίας, κρατικά κτήρια. Έως τότε ήταν πολύ ασθενείς οι επαφές µεταξύ των πολιτικών χώρων και του αναρχικού συµπεριλαµβανόµενου µε τους µετανάστες. Αλλά συνειδητοποιήσαµε ότι κάτι πολύ σηµαντικό συνέβαινε στα προάστια και επιδιώξαµε να έρθουµε σε στενότερη επαφή και να υποστηρίξουµε τους µετανάστες ιδίως όσους συλλαµβάνονταν. Έτσι δραστηριοποιηθήκαµε κυρίως σε δράσεις αλληλεγγύης. Έπειτα ακολουθεί το φοιτητικό κίνηµα - το antiCPE κίνηµα, το οποίο στην αρχή έµοιαζε σαν ένα ακόµα κλασσικό φοιτητικό κίνηµα το οποίο µιλούσε µόνο για συντεχνιακά ζητήµατα ενάντια στο νέο νόµο. Όµως γρήγορα ξέφυγε από τον έλεγχο των παραδοσιακών φοιτητικών παρατάξεων και κοµµάτων άρχισε να µιλάει ευρύτερα για κοινωνικά ζητήµατα όπως η επισφάλεια και οι καταλήψεις των πανεπιστήµιων απέκτησαν περισσότερο αυτόνοµα χαρακτηριστικά. Μετά από πολλά χρόνια η στρατηγική ιδέα πίσω από τις δράσεις ήταν το µπλοκάρισµα της οικονοµίας, έτσι ενεπλάκησαν και αναρχικοί οι οποίοι ενίσχυσαν αυτές τις δράσεις όπως ήταν κλείσιµο δρόµων, καταλήψεις σε σταθµούς µεταφοράς, σε σταθµούς µετρό, σε ταχυδροµεία, σε σιδηροδροµικούς σταθµούς. Νοµίζω ότι το φοιτητικό κίνηµα σίγουρα επηρεάστηκε από τις προηγούµενες δράσεις των µεταναστών στα προάστια ιδίως όσον αφορά το επίπεδο της βίας καθώς µετά από πολλά χρόνια οι δράσεις ξέφυγαν από τις παραδοσιακές ειρηνικές πορείες και τις διαπραγµατεύσεις µε τις αρχές. Επίσης υπήρξε σύνδεση µε τους µετανάστες καθώς ούτως ή άλλως ένα βασικό κοµµάτι των φοιτητών είναι µετανάστες, έτσι στις φοιτητικές πορείες έρχονταν µετανάστες από τα προάστια για να πάρουν εκδίκηση στο κέντρο της πόλης. Εκεί λοιπόν υπήρξαν πολύ ενδιαφέρουσες αλληλοεπιδράσεις µεταξύ αναρχικών – µεταναστών - φοιτητών ιδίως στις τακτικές αντιπαράθεσης µε την αστυνοµία. Μετά λοιπόν την εξέγερση στα προάστια και το antiCPE κίνηµα ακολουθεί µια άνθηση και ριζική αλλαγή στο αναρχικό κίνηµα καθώς προσπαθεί να βγει έξω από το «γκέτο» του, να αποκτήσει ορατότητα και να συνδεθεί οργανικά, πολιτικά, πολιτιστικά µε κοινωνικούς χώρους. Έτσι κατά τη προεκλογική περίοδο τον τελευταίο χρόνο πολλές δράσεις και συγκρούσεις συνδιοργανώθηκαν από αναρχικούς και µετανάστες όπως πορείες, καταλήψεις σε κυβερνητικά κτίρια, καψίµατα οχηµάτων στο κέντρο των πόλεων και όχι στα προάστια. Τα media φυσικά παρουσίασαν τις δράσεις ως απολιτίκ και αποσιωπούσαν τα πολιτικά χαρακτηριστικά. Για µας λοιπόν ήταν πολύ σηµαντικά αυτά που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια ιδίως όσον αφορά το επίπεδο των επαφών και αλληλοεπιδράσεων µεταξύ των διαφόρων πολιτικών και κοινωνικών κινηµάτων

BO: Πες µας τώρα για τις δοµές τους αναρχικού - αυτόνοµου χώρου στη Γαλλία και για τις βασικές θεµατικές της πολιτικής ατζέντας των οµάδων

Nicolu: Όσον αφορά τους αναρχικούς, υπάρχουν οι παραδοσιακές αναρχικές οµοσπονδίες όπως η CNT, η αναρχοκοµουνιστική ελευθεριακή οµοσπονδία αλλά οι περισσότεροι σύντροφοι οργανώνεται σε αυτόνοµες οµάδες µε µεγάλη ποικιλία πολιτικών θεµάτων. Μερικές φορές δηµιουργούνται δίκτυα αυτόνοµων οµάδων όπως το Sans – Titre µε συγκεκριµένες θεµατικές όπως το δίκτυο ενάντια στον κοινωνικό έλεγχο, στα βιοµετρικά δεδοµένα τη καταγραφή του dna, στις νέες κατασταλτικές τεχνολογίες. Επίσης υπάρχουν πολλές οµάδες, µέσα σε αυτές συγκαταλέγεται και το Des Tanneries, οι οποίες τα τελευταία δέκα χρόνια επιδιώκουν τη δηµιουργία δοµών επικοινωνίας µε έµφαση στη σχέσεις. Ετσι θέτουν στην πολιτική τους ατζέντα ζητήµατα όπως η πατριαρχία, το φύλο, επίσης υπάρχουν πολλές αναρχοφεµινιστικές – λεσβιακές καταλήψεις στην Γαλλία. Επίσης υπάρχει το δίκτυο του hacklab που ασχολείται µε ζήτηµα όπως το ελεύθερο λογισµικό, τα πνευµατικά δικαιώµατα, η εξέλιξη των linux ενάντια στους νέους νόµους ελέγχου του internet. Κάποιοι από τους αυτόνοµους χώρους και τις καταλήψεις εµπλέκονται σε ζητήµατα µεταναστών χωρίς χαρτιά και σε καµπάνιες ενάντια στο χτίσιµο νέων φυλακών για νεαρά άτοµα (13-18 ετών). Εδώ και 30 χρόνια τέτοιες ειδικές φυλακές ήταν ανύπαρκτες, αλλά τώρα ο Σαρκοζύ θέλει να τις επανιδρύσει. Υπήρξε ένα είδος άτυπου δικτύου το οποίο ανέλαβε δράση σε διαφορετικές πόλεις. Παράδειγµα εµείς καταλάβαµε το µέρος όπου θα χτίζονταν οι «φυλακές για παιδιά» και πραγµατοποιήσαµε ποικίλες δράσεις. Την ίδια περίοδο σε άλλες πόλεις όπως στη Λυών ή στην Τουλούζη πραγµατοποιήθηκαν σαµποτάζ και καταστροφές στα εργοτάξια. Αυτές οι δράσεις ακόµα συνεχίζονται. Ένα άλλο ζήτηµα είναι αυτό των νέων τεχνολογιών: νανοτεχνολογία, βιοτεχνολογία και βιοµετρική, και πως αυτές χρησιµοποιούνται για τον κοινωνικό έλεγχο. Κόσµος στην Grenobl δραστηριοποιήθηκε ενάντια στην ίδρυση και κατασκευή ενός µεγάλου κέντρου ερευνών, του “Mina Tech”, του πρώτου στην Ευρώπη εξειδικευµένου στην νανοτεχνολογία. Τυπώθηκαν και µοιράστηκαν ενηµερωτικά φυλλάδια σε όλη την πόλη, καταλήφθηκαν εργοτάξια, σαµποταρίστηκαν συνέδρια που προωθούσαν το κέντρο ερευνών. Επίσης στην ίδια πόλη, υπήρξε ένας µεγάλος αγώνας για την προστασία των ελεύθερων δηµόσιων χώρων και εναντία στην κατασκευή ενός γηπέδου ποδοσφαίρου. Για πολλές µέρες πλήθος κόσµου συµµετείχε σε διάφορες ενέργειες. Από µαζικά πικνίκ µέχρι και «κατάληψη δέντρων». Αυτή η µάχη µπορεί να χάθηκε αλλά το δηµοτικό συµβούλιο θα ξέρει την επόµενη φορά ποιους θα έχει απέναντί του. Επίσης αυτός ο αγώνας συνέπεσε µε τον αγώνα ενάντια στην κατασκευή του κέντρου ερευνών νέων τεχνολογιών και έτσι αρκετός κόσµος µπήκε στην διαδικασία να σκεφτεί για το ποιοι τελικά αποφασίζουν για τις ζωές µας, από ποιους και για ποιους αναπτύσσεται η πόλη. Αυτοί οι αγώνες απέδειξαν ό,τι η αντίσταση στα αστικά υπερ-σχέδια και ο µαζικός αγώνας είναι ακόµα εφικτά. Ακόµα και εάν χάσαµε δηµιουργήσαµε µια αίσθηση ελπίδας… Νοµίζω πως αυτές οι καµπάνιες για τις φυλακές καθώς και οι αντίστοιχες για τις νέες τεχνολογίες και την βιοµετρική συνδέονται και µε τον τρόπο που αντιστεκόµαστε, προσπαθούµε να αποτρέψουµε την βιοµετρία, τις κάµερες επιτήρησης, το φακέλωµα µε dna και όλα αυτά που πιθανόν θα βρούµε µπροστά µας τα επόµενα 5 χρόνια. Όλα αυτά µέχρι τώρα αφορούσαν κυρίως τους ακτιβιστές αλλά στο εξής θα αφορούν τον καθένα και την καθεµιά. Προσπαθούµε να οργανώσουµε αγώνες ώστε να προλάβουµε αυτή την εξέλιξη. Προσπαθούµε να έρθουµε σε επαφή µε ανθρώπους σε γειτονιές σε µια κατεύθυνση συνολικής άρνησης των τεχνολογιών ελέγχου. Υπάρχουν οµάδες στην Γαλλία που προσπαθούν να σταµατήσουν την εγκατάσταση µηχανών βιοµετρικού ελέγχου στα λύκεια. Η χρήση βιοµετρικών δεδοµένων χρησιµοποιείται µόνο στα λύκεια και στις φυλακές. Η καταστροφή µιας τέτοιας µηχανής µε σφυριά προκάλεσε αρκετή ένταση και πολλές συζητήσεις. Συµβούλια µαθητών και σύλλογοι γονέων άρχισαν να ασχολούνται µε το θέµα και να βλέπουν πίσω από αυτό την ανάπτυξη ένα νέου είδους ολοκληρωτισµού. Για πολλούς ανθρώπους η καταστροφή των βιοµετρικών µηχανών συνδέθηκε νοερά µε την γαλλική παράδοση αντίστασης στον ολοκληρωτισµό.

Ένα άλλο ζήτηµα µε το οποίο ασχοληθήκαµε ήταν ο αγώνας ενάντια στο γενετικό φακέλωµα. Η γενετική καταγραφή σε κρατική βάση δεδοµένων επεκτείνεται σε όλο και περισσότερο κόσµο. Στην αρχή έγινε αποδεκτή γιατί αφορούσε µόνο βιαστές ανηλίκων αλλά έπειτα από έξι µήνες επεκτάθηκε σε κάθε είδους εγκληµατική πράξη εκτός από οικονοµικά εγκλήµατα. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης όταν σου ζητάνε να δώσεις γενετικό υλικό δεν µπορείς να αρνηθείς, σε υποχρεώνουν µε άσκηση σωµατικής βίας. Στην Γαλλία το σώµα θεωρείται ιδιωτική περιουσία, οπότε έχεις το δικαίωµα να αρνηθείς να παραχωρήσεις το γενετικό σου κώδικα. Είναι βέβαια παράνοµο να αρνηθείς αλλά δεν µπορούν να σε υποχρεώσουν. Μπορεί αυτό να σηµαίνει φυλάκιση ή κάποιο υψηλό πρόστιµο. Αυτό που εµείς προσπαθούµε να κάνουµε είναι, όποτε έχουµε κάποιον συλληφθέντα να αρνείται να δώσει το DNA του στην αστυνοµία. Προσπαθούµε αυτό να αποτελεί µια πολιτική πρακτική την οποία θα ακολουθούν όλο και περισσότεροι. Με αυτό τον τρόπο θέλουµε να µπλοκάρουµε το δικονοµικό σύστηµα µε µαζικές αρνήσεις αλλά και µαζική αλληλεγγύη. Μέχρι στιγµής είχαµε µικρές επιτυχίες. Η πρώτη δίκη ενός ατόµου, που συνελήφθη σε διαδήλωση, για άρνηση παραχώρησης γενετικού υλικού, έτυχε δυνατής υποστήριξης µε αποτέλεσµα το συγκεκριµένο άτοµο να χρειαστεί µόνο να πληρώσει πρόστιµο µερικών εκατοντάδων ευρώ. Προσπαθούµε να ενηµερώνουµε τον κόσµο στην Γαλλία ότι έχει δικαίωµα να αρνηθεί, αποτρέποντας έτσι το όλο και αυξανόµενο γενετικό φακέλωµα του πληθυσµού.

BO: τι συµβαίνει µε το κίνηµα καταλήψεων

Nicolu: Το κίνηµα καταλήψεων στην Γαλλία γίνεται όλο και δυνατότερο µε περισσότερες πολιτικές καταλήψεις. Το µέγεθος των κατειληµµένων χώρων ποικίλει. Οι λειτουργίες που στεγάζονται σε τέτοιους χώρους ποικίλουν επίσης, βιβλιοθήκες, χώροι συναντήσεων, αυτοδιαχειριζόµενοι κήποι, νοµική υποστήριξη και ενηµέρωση για συλληφθέντες, χώροι αντιπληροφόρησης, εργαστήρια κτλ. Γενικά το µοντέλο είναι πάνω κάτω κοινό µε άλλες ευρωπαϊκές καταλήψεις. Οι χώροι αυτοί συνήθως αποτελούνται από ανθρώπους που προσπαθούν να πειραµατιστούν τόσο σε επίπεδο καθηµερινότητας όσο και να αναπτύξουν πολιτική δράση. Υπάρχουν αρκετοί αυτόνοµοι χώροι και στην ύπαιθρο όπου εκεί σύντροφοι πειραµατίζονται στην οικολογική διαβίωση και σε αντικαπιταλιστικές µορφές ζωής. Έτσι δεν έχουµε ένα κίνηµα που ασχολείται αποκλειστικά µε την εξεγερτική και συγκρουσιακή δράση. Στο Des Tanneries προσπαθούµε να τα κάνουµε και τα δύο. Πιστεύουµε πως όταν υπάρχει σε εξέλιξη ένα µαζικό κίνηµα αυτοί οι χώροι µπορούν να αποτελούν σηµεία συνάντησης, ανταλλαγής ιδεών, εµπλοκής σε άµεσες δράσεις και οργάνωσης αγώνα. Όπως στην Grenobl, το καταληψιακό κίνηµα ζυµώθηκε µε τους αγώνες ενάντια στις νέες τεχνολογίες, µε τους αγώνες για στέγαση, µε τους αγώνες ενάντια στις φυλακές αλλά και αλληλεγγύης στους µετανάστες. Γνωρίζουµε την σηµαντικότητα του να εµπλεκόµαστε σε κοινωνικούς αγώνες από την άλλη όµως δεν υπάρχει µια κουλτούρα αντίστασης για τις ίδιες τις καταλήψεις, όπως συµβαίνει αλλού, όταν σε περιπτώσεις εκκενώσεις οι καταληψίες αµύνονται της επιλογής τους και µάχονται µε την αστυνοµία. Για εµάς το Des Tanneries είναι µια πρόκληση να δηµιουργήσουµε µια τέτοια κουλτούρα αντίστασης. Την ιδέα δηλαδή ότι το να παλεύεις για τον χώρο σου, κερδίσεις δεν κερδίσεις, αφήνει µια παρακαταθήκη που την επόµενη φορά θα την λάβουν υπόψη τους, γιατί αυτό σηµαίνει αγώνας. Βέβαια προσπαθούµε να βρούµε ευέλικτες µορφές αντίστασης και όχι απλά όταν έρθει το χαρτί της έξωσης να οχυρωθούµε στο κτίριο και να περιµένουµε τους µπάτσους. Αυτό είναι κουραστικό και δεν εµπλέκει και άλλους ανθρώπόυς στην αντίσταση. Φυσικά και οχυρώνουµε το κτίριο αλλά δεν καθόµαστε µέσα σε αυτό, οργανώνουµε εκδηλώσεις, βγαίνουµε στην πόλη µε άµεσες δράσεις και παρεµβάσεις. Προσπαθούµε να δηµιουργήσουµε συµµάχους παρά να βαριόµαστε µόνοι µας στο κτίριο.

BO: τι συµβαίνει σήµερα µε τις κινητοποιήσεις ενάντια στους νέους νόµους για το ασφαλιστικό

Nicolu: Στη Γαλλία υπάρχει µεγάλη παράδοση στους εργασιακούς αγώνες και πολύ συχνά γίνονται απεργίες και πορείες. Όµως τα µεγάλα τα συνδικάτα τα τελευταία χρόνια έρχονται σε διαπραγµατεύσεις µε την κυβέρνηση. Έτσι σήµερα η κυβέρνηση προσπαθεί να µειώσει τις συντάξεις, να αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησης και να εξισώσει προς τα κάτω τις συντάξεις των δηµόσιων υπαλλήλων µε αυτές των ιδιωτικών. Αυτό προσπαθεί να το κάνει τα τελευταία 12 χρόνια αλλά πάντα αποτυχαίνει. Όταν ξεκίνησε για πρώτη φορά το 1995 υπήρξε ως απάντηση ένα µεγάλα κίνηµα το µεγαλύτερο µέχρι το anti-CPE κίνηµα και για δυο µήνες είχε παραλύσει όλη η χώρα καθώς κυρίως στις δηµόσιες µεταφορές πραγµατοποιήθηκε καθολική απεργία και ήταν µια πολύ καλή κινηµατική περίοδος. Από τότε λοιπόν παρόλο που πιέζει η ευρωπαϊκή ένωση όλες οι κυβερνήσεις φοβούνται να αγγίξουν τα ασφαλιστικά και εργασιακά κεκτηµένα. Σήµερα λοιπόν προσπαθεί ξανά η νέα κυβέρνηση να επιτεθεί αλλά µε πιο έξυπνο τρόπο. Είµαι λίγο σκεπτικός για το πώς θα αντιδράσει ο κόσµος, την προηγούµενη εβδοµάδα έγινε η πρώτη γενική απεργία όµως νοµίζω ότι τα µεγάλα συνδικάτα είναι έτοιµα να συµβιβαστούν. Βέβαια είµαστε σε αναµονή για νέες φοιτητικές κινητοποιήσεις καθώς ένας νέος νόµος θέλει να µετατρέψει τα πανεπιστήµια σε αυτόνοµα ιδρύµατα τα οποία θα βρίσκουν µόνα τους οικονοµικούς πόρους οπότε σίγουρα θα συνεργασθούν µε ιδιωτικές εταιρίες βιοµηχανίες κτλ,. Επίσης στην Γαλλία εξακολουθεί να υπάρχει ισχυρό κράτος πρόνοιας που σου εξασφαλίζει τα προς το ζειν ακόµα και εάν δεν δουλεύεις, έτσι υπάρχουν πάνω από ένα εκατοµµύριο γάλλοι οι οποίοι χωρίς να εργάζονται ζουν µε το βασικό εισόδηµα. Εάν λοιπόν κατάρρευση το κράτος πρόνοιας η κυβέρνηση το ξέρει πολύ καλά ότι θα υπάρξει µεγάλη αναταραχή. Έτσι ο Σαρκοζύ αποφάσισει ότι όλοι όσοι κατοικούν στη Γαλλία πρέπει να δουλεύουν και για να πάρεις το κοινωνικό εισόδηµα θα πρέπει πλέον αν αρχίσεις να κανείς µια οποιαδήποτε σκατοδουλειά. Έτσι λοιπόν ενδεχοµένως το επόµενο διάστηµα αυτές οι τρεις µεταρρυθµίσεις πυροδοτήσουν νέες κινητοποιήσεις

BO: η δικιά σου οµάδα και γενικότερα οι αναρχικοί πως εµπλέκεται σε αυτούς τους αγώνες

Nicolu: θα µιλήσω κυρίως για το αντι-CPE κίνηµα. Στην αρχή δεν είχαµε καµία εµπλοκή, το βλέπαµε ως εάν ενδιαφέρον κίνηµα αλλά στη κατάληψη Des Tanneries δεν υπάρχουν πολλοί φοιτητές. Ως πρώτη κίνηση στήσαµε κουζίνα µέσα στο πανεπιστήµιο ωστόσο δεν θέλαµε να εµπλεκόµαστε στις συνελεύσεις και να βγάζουµε αναρχικό λόγο. Κυρίως δραστηριοποιηθήκαµε µαζί µε άλλο κόσµο σε δράσεις αλληλεγγύης στους συλληφθέντες και σε παράλληλες συµβολικές άµεσες δράσεις στις πορείες όπως µεταστροφές διαφηµίσεων, καταλήψεις µεταφορικών σταθµών, ταχυδροµείων ή µπαίναµε σε κτήρια εταιριών, σε γραφεία ευρέσεως εργασίας, σε κοµµατικά γραφεία και βγάζαµε όλα τα έπιπλα έξω στο δρόµο. Η ιδέα ήταν ότι δε θέλαµε να προπαγανδίσουµε τον αναρχικό λόγο µέσα στις φοιτητικές διαδικασίες αλλά να δώσουµε ριζοσπαστικά παραδείγµατα στο δρόµο. Βέβαια σε άλλες µεγαλύτερες πόλεις όπως στο Παρίσι αυτόνοµος κόσµος επέλεξε να κάνει ξεχωριστές καταλήψεις τις οποίες ενίσχυσαν όχι µόνο αναρχικοί αλλά και επισφαλείς εργαζόµενοι, µετανάστες χωρίς χαρτιά.

BO: τέλος πες µας πιο είναι το σκεπτικό πίσω από το κάλεσµα των αυτόνοµων χωρών στο Des Tanneries και για την διοργάνωση της πανευρωπαϊκής ηµέρας δράσης

Nicolu: Η ιδέα είναι να συναντηθεί κόσµος που βρίσκεται σε παρόµοιες δοµές, να ανταλλάξει εµπειρίες, εργαλεία, τακτικές και σκεπτικά. Κάτι παρόµοιο είχε γίνει τα προηγούµενα χρόνια σε επίπεδο Γαλλίας και βοήθησε πολύ στο να γίνουν νέες καταλήψεις. Το συγκεκριµένο κάλεσµα προέκυψε µετά τις δράσεις αλληλεγγύης στην κατάληψη Ungdomhuset στην Κοπενχάγη, είδαµε λοιπόν ότι υπήρξε µια ιδιαίτερη δυναµική και ενδιαφέρον για αυτές τις δοµές. Ταυτόχρονα ξέρουµε ότι πανευρωπαϊκά πολλές καταλήψεις βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής όπως πολλές ιστορικές καταλήψεις στην Βαρκελώνη, στην Γενεύη, το Kopi στο Βερολίνο κ.α. Σαν να υπάρχει µια συγκεκριµένη στρατηγική της ευρωπαϊκής ένωσης να εκκενωθούν όλες οι καταλήψεις καθώς θεωρείται ότι βρίσκονται πίσω από βιαία γεγονότα. Έτσι λοιπόν θεωρούµε ότι εάν δεν κάνουµε κάτι δυνατό τώρα ενδεχοµένως τα επόµενα χρόνια βήµα, βήµα να εξαφανιστούν όλες οι καταλήψεις πανευρωπαϊκά. Με συντρόφους λοιπόν από την Βαρκελώνη, την Γενεύη και το Αµβούργο σκεφτήκαµε αυτό το κάλεσµα για µια αποκεντρωµένη πανευρωπαϊκή ηµέρα δράσης και ορατότητας των καταλήψεων και των αυτόνοµων χωρών την επόµενη άνοιξη. Εµείς δεν βλέπουµε τις καταλήψεις ως αυτοσκοπό αλλά ως ένα εργαλείο για να εντείνουµε την αντιπαράθεση µε τις καπιταλιστικές δοµές έτσι προτείνουµε και οι δράσεις να έχουν µια ευρεία γκάµα. Έως τώρα πολλές καταλήψεις έχουν ανταποκριθεί στο κάλεσµα και ελπίζουµε να συµβεί κάτι σηµαντικό.
Αναρτήθηκε από Autonome Bird
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι μια εικόνα χίλιες λέξεις. Αγώνας της ανθρωπότητας για επιβίωση. Ίσως πολλοί από εσάς να μην έχετε αυτές τις εικόνες στο μυαλό σας.

Η παρακάτω φωτογραφίες είναι από την διαδήλωση που διοργάνωσαν στο Barisal , 2 ενεργά κινήματα που εμπλέκονται και με την διαδικασία του Peoples Global Action στην Ασία , το BKS και BKF. Η αστυνομία κατόπιν κρατικής εντολής όπως και μια τροπική βροχή προσπάθησε να σταματήσει την διαδήλωση. Η διαδήλωση όμως συνέχισε με επιτυχία. Η διαδήλωση είχε ως στόχο την διαμαρτυρία ενάντια στους μεγαλοιδιοκτήτες γης , που πίνουν το αίμα εκατομύρια ανθρώπων στην χώρα. Ευχαριστούμε πολύ τον Bathak και την Val-h.a για την ανταπόκριση













Αναρτήθηκε από Autonome Bird
Με αφορμή την 5η Πανευρωπαϊκή Συνάντηση του Peoples Global Action που έλαβε μέρος στο παιδαγωγικό πανεπιστήμιο στην Αλεξαδρούπολη συνειδητοποίησα πως στην Ελλάδα λίγος κόσμος κάνει αυτό-στοπ. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να γράψω αυτό το μικρό άρθρο όχι μόνο για να επιχειρήσω να σας βάλω σε σκέψεις πως μπορείτε να ξεκινήσετε να κάνετε αυτο-στοπ , αλλά και για να σπάσω ένα μύθο που υποστηρίζουν πολλοί ότι το αυτο-στοπ είναι αδύνατο στην Ελλάδα.

Καταρχήν πρέπει να θέσουμε τα επιχηρήματα γιατί πρέπει να κάνουμε αυτο-στοπ και όχι να πληρώνουμε τόσα χρήματα στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πραγματικά τα μέσα μαζικής μεταφοράς αν και ακόμα στην Ελλάδα είναι πολύ φθηνότερα σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Ευρώπης , προσαρμόζονται όλο και περισσότερο στα πρότυπα της κοινωνίας της κατανάλωσης και ελεύθερης αγοράς.

Αν και αυτό από μόνο του αποτελεί επιχείρημα να κάνει κάποιος αυτο-στοπ , με δεδομένο πόσες φορές δεν είχαμε χρήματα να ταξιδέψουμε από ένα μέρος στο άλλο , πρέπει να σταθούμε σε άλλους 2 σημαντικούς κατά την γνώμη μου παράγοντες.

1. Το αυτο-στοπ συμβάλει σημαντικά στην μείωση των αυτοκινήτων , καθώς και στο μποικοτάζ της μεταφοράς με εισιτήριο. Μην ξεχνάμε ότι τα κέρδη των μαζικών μέσων μεταφοράς ξεπερνούν κατά πολύ πολλούς άλλους κλάδους του σαρκοφάγου καπιταλιστικού ιστού.

2. Γιατί ίσως πρέπει να ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε σοβαρά την αυτονομία μας από τις υπηρεσίες που μας προσφέρει ο καπιταλισμός και να ανοίξουμε της συζήτηση ''αυτονομία στις μεταφορές''. Αυτονομία στην μεταφορά ίσως να μην είναι ένα από τα κυρίαρχα ζητήματα που θα έπρεπε να ασχοληθεί το κίνημα , αλλα σίγουρα είναι κομμάτι ενός εναλακτικού τρόπου ζωής συνολικά εναντιωμένου με τον καπιταλισμό.

Κάποιος λοιπον θα μπορούσε να πεί: εντάξυ ναι! στο αυτο-στοπ αλλά εδώ δεν είμαστε στην Βόρεια Ευρώπη, το αυτο-στόπ είναι αδύνατο στην Ελλάδα. Αυτό θα μου επιτρέψετε να σταθώ και να πω , πως αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι μύθος. Λέω στην καλύτερη γιατί έχω την αίσθηση ότι πηγάζει από φόβο και ένα βόλεμα στις μικροαστικές μας ανέσεις τις περισσότερες των περιπτώσεων.

Είναι αλήθεια πως και εγώ δεν είχα ανάλογη εμπειρία με το αυτο-στοπ στην Ελλάδα, μέχρι την συνάντηση στην Αλεξανδρούπολη που ανέφερα πριν. Οι περισσότεροι που έφτασαν στην συνάντηση , έφτασαν από διαφορετικές περιοχές της Ευρώπης με αυτο-στοπ. Αυτό από μόνο του με ενθάρρυνε να γράψω , ελπίζω να ενθαρρύνει και εσας να το δοκιμάσετε. Αρκετοί λοιπόν έφτασαν στην συνάντηση από την Θεσσαλονίκη , άλλοι απο τα σύνορα με Αλβανία και κάποιοι από την Πάτρα.

Ένα άλλο επιχείρημα που είναι κυρίαρχο στους κύκλους των επικριτών του αυτο-στοπ είναι το ζήτημα , κατά πόσο είναι ασφαλές. Αυτό πραγματικά είναι ένα θέμα. Καλό λοιπόν είναι να ταξιδεύουμε πάντα με ένα ακόμα άτομο. Το μαγικό νούμερο στο αυτο-στοπ ειναι το 2. Αν πάλι κάποιος ταξιδεύει μόνος του ας προσέχει σε πιο αμάξι κάνει αυτο-στοπ. Με άλλα λόγια ας κόβει φάτσες.

Ας περάσουμε τώρα σε κάποιες άλλες χρήσιμες συμβουλές για το αυτο-στοπ. Καλό είναι να αποφεύγουμε να κάνουμε αυτο-στοπ στην Εθνική για αυτονόητους λόγους αλλά να ψάχνουμε για βενζινάδικα. Σε πρατήρια είναι πάρα πολύ εύκολο να βρούμε κάποιον που πηγαίνει προς τα εκεί που πηγαίνουμε και εμείς. Βέβαια πάντα πρέπει να προσέχουμε το πρατήριο να είναι στην κατεύθυνση που θέλουμε να πάμε. Αυτό το γράφω για προσωπικά την έχω πατήσει έτσι στην Δανία. Καλό λοιπόν να συμβουλευόμαστε πάντα ένα χάρτη.

Κάτι άλλο που θα πρέπει να προσέχουμε είναι να είμαστε πάντα στην κατεύθυνση της Εθνικής , για να μην κολλήσουμε σε κάποιο χωριό ή στην μέση του πουθενά. Αυτό επίσης το γράφω από δική μου εμπειρία. Είχα πραγματικά απελπιστεί όταν είχα κολλήσει κάπου κοντά στο lipzig στην Γερμανία , όπου κατά την γνώμη μου είναι και από τα πιο επικίνδυνα να κολλήσει κανείς.

Αυτές λοιπόν είναι και κάποιες από τις πλευρές του ζητήματος. Όποιος έχει ανάλογες ιστορίες και εμπειρία με το αυτο-στοπ , θα με κάνατε τρελά χαρούμενο αν μου τις στέλνατε μιας και ετοιμάζω μια μπροσούρα με προσωπικές ιστορίες για το αυτό-στοπ. Η προσωπική μου διεύθυνση είναι vlanto at riseup.net

enjoy hitch hiking !!!

for land and autonomy and globalnewswire

vlanto

17-09-2008
Αναρτήθηκε από Autonome Bird
Βρήκα αυτό το εκπληκτικό κείμενο στο διαδίκτυο. Αν και έχει γραφτεί μετά τα επισόδεια με την Εθνική Ελλάδας το 2004 παραμένει μέσα στο πνεύμα της εποχής. το κείμενο γράφτηκε για την ιστοσελίδα του cafe morgenland από Βερολίνο

«Ο όχλος συγκροτείται για να πετύχει έναν άμεσο στόχο. Αυτός του είναι γνωστός και ακριβώς καθορισμένος, του είναι επίσης οικείος. Θέλει να σκοτώσει και ξέρει ποιόν θέλει να σκοτώσει. Με μοναδική αποφασιστικότητα κατευθείνεται προς αυτόν τον στόχο. Είναι αδύνατον να τον παραπλανήσεις. Αρκεί αυτός ο στόχος να γίνει γνωστός, αρκεί να διαδωθεί ποιός πρέπει να σκοτωθεί για να συγκροτηθεί μια μάζα. Η αυτοσυγκέντρωση στο φονικό είναι μια ιδιαίτερη μορφή και δεν την ξεπερνά, όσον αφορά την επιμονή της καμμία άλλη πράξη (...). Ο καθένας θέλει να πάρει μέρος, ο καθένας θέλει να χτυπήσει. Για να ολοκληρώσει το χτύπημα του, στριμώχνεται ο καθένας ώστε να πλησιάσει όσο γίνεται πιό κοντά στο θύμα. Εαν δεν μπορεί να χτυπήσει ο ίδιος, θέλει να δει πως χτυπούν οι άλλοι (...). Είναι μια εύκολη επιχείρηση και ξετυλίγεται τόσο γρήγορα, ώστε πρέπει να βιαστεί κανείς για να προλάβει. Η βιασύνη, το αίσθημα του υπεράνω και η ασφάλεια σε μια τέτοια μάζα έχει κάτι το ανατριχιαστικό» (Ελίας Καννέττι, Μάζα και εξουσία, 1980).

Πριν ένα μήνα, το βράδυ του Σαββάτου, στις 4 Σεπτέμβρη του 2004, δύο μήνες μετά την νίκη των γερμανοτσολιάδων (εθνική ελλάδας) στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και μόλις μια βδομάδα μετά το τέλος της εθνικιστικής ολυμπιακής αποχάυνωσης, είχαμε σε ολόκληρη την ελλάδα μαζικά, λαϊκά πογκρόμ, με αποτέλεσμα την δολοφονία του 20χρονου αλβανού μετανάστη Γκράμος Παλούσι στην Ζάκυνθο καθώς και τον τραυματισμό πάνω από 300 μεταναστών (μόνο στην Αθήνα πάνω από 100), σχεδόν όλοι αλβανοί (αλλά και άλλοι μετανάστες που τόλμησαν να ... συγχαρούν τους πανηγυρίζωντες).
Αφορμή (και όχι αιτία, μια που αυτή δεν έχει καμμία σχέση με το ποδόσφαιρο) ήταν η νίκη της εθνικής αλβανικής ομάδας ποδοσφαίρου επί της ελληνικής και οι πανηγυρισμοί των αλβανών φιλάθλων που επακολούθησαν. Στην Αθήνα, στην Θεσαλονίκη, στη Λάρισα, στο Κιλκίς, στην Ηλεία, στην Καβάλα, στη Ζάκυνθο, στα Ιωάννινα, στην Πάτρα, στην Κέρκυρα, στην Πάρο, στο Ρέθυμνο, στην Καλαμάτα, στο Βόλο, στη Ρόδο ... σε όλες σχεδόν τις περιοχές της Ελλάδας όπου ζουν αλβανοί μετανάστες ρίχτηκαν στο κυνηγητό ενάντια τους εκατοντάδες «καθαρόαιμοι» έλληνες, με ή χωρίς ταξική συνείδηση, άνεργοι ή ενεργοί, υποστυριζόμενοι από τα ένστολα λαϊκά στρώματα (εργαζόμενοι στην ελληνική αστυνομία) με έναν και μοναδικό σκοπό: να δείρουν, να τραυματίσουν, ακόμη και να σκοτώσουν όσο
περισσότερους αλβανούς μετανάστες ανακαλύπταν η πέφταν στα χέρια τους.
Έτσι απέδειξαν, οτι οι έλληνες δεν ξέρουν μόνο να παίζουν ποδόσφαιρο σαν τους γερμανούς, αλλά και να σκοτώνουν σαν αυτούς (μετά την επανένωση των δύο γερμανιών και μέχρι σήμερα, είχαμε στην γερμανία πανω απο 120.000 ρατσιστικές και αντισημιτικές επιθέσεις με 136 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες!).


Ήταν μια αυθόρμητη, μαχητική εξέγερση των εθνικών ενστίκτων εναντίον των - σύμφωνα με τον Ριζοσπάστη - «εξαθλιωμένων αλβανών λαθρομεταναστών πολλοί εκ των οποίων εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου».

Ήταν η έκφραση της ελληνικής λαϊκής οργής ενάντια στον «πιό καθυστερημένο λαό των βαλκανίων» όπως μας ενημερώνουν εθνικο-αντιιμπεριαλιστικά σκεπτόμενοι έλληνες: «... το άνοιγμα των ελληνικών συνόρων με την αλβανία κι εισροή κατά μάζες εξαθλιωμένων αλβανών λαθρομεταναστών πολλοί εκ των οποίων εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, οι αλαλαγμοί πολεμικών συλλαλητηρίων για το όνομα της FYROM, αποτέλεσαν στοιχεία που προκαθόρισαν τη ρότα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στις προοπτικές ανάγκες της δυτικής συμμαχίας. Δεν είναι τυχαίο π.χ. οτι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τμήματα των αλβανών ως τον πιο καθυστερημένο λαό των βαλκανίων για να διεκπεραιώνει τις κάθε λογής βρωμιές τους» (Ριζοσπάστης, Κυριακή 11 Μάρτη 2001, Αντώνης Δαμίγος).

Τι έγραφε - σωστά - την άλλη μέρα των πογκρόμ, μια εφημερίδα του «πιο
καθυστερημένου λαού των βαλκανίων»; «Έλληνες, γίνεται πολιτισμένοι!»


Όλες οι πτέρυγες της ελληνικής αριστεράς, η εξω- η ενδοκοινοβουλευτική, η ριζοσπαστική, η αντιεξουσιαστική, η μετριοπαθής (συγνώμη αν ξεχάσαμε καμμία), που ενώ ακόμη και σε απλά θέματα έχουν μεταξύ τους τεράστιες διαφορές, εμφανίστηκαν την άλλη μέρα απόλυτα σύμφωνες σε ένα σημείο: στο πώθεν έσχες των δραστών. Κατ' αυτήν λοιπόν την εθνική ομοφωνία οι δράστες ήταν Χρυσαυγίτες (φασίστες), χούλινγκαν (βλάκες) και κρατικός μηχανισμός (οι από πάνω).

Ακόμη και εκείνοι που βάλαν τον αντιρατσισμό σαν σημαία τους, αναμασούσαν τα λόγια τους γράφοντας για .. την ανησυχία τους γιατί ανάμεσα στους δράστες ήταν και άτομα που ανήκαν στούς ...εργαζόμενους, δηλαδή στους μελοντικούς πελάτες τους!
«Τέλος, είμαστε ανήσυχοι/ες, γιατί κάποια τμήματα της κοινωνίας, και μάλιστα από τα πιο καταπιεζόμενα, μοιάζουν ενεπίφορα στα ιδεολογικά κελεύσματα της συμμαχίας του νεοφιλελευθερισμού με το νεοσυντηρητισμό της «αγοράς», που απομυζεί κέρδη πέρα από κάθε σύνορο, και του εθνικισμού και του ρατσισμού, που υψώνουν σύνορα ανάμεσα στα θύματα της εκμετάλλευσης, της καταστολής αλλά και του πολέμου. Σ' αυτά τα τμήματα των
εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας απευθυνόμαστε για να ξεφύγουμε μαζί από τη φενάκη της «εθνικής ενότητας» (Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, 5/9/04).

Ευτυχώς γι' αυτούς έκανε ο νομάρχης θεσσαλονίκης Ψωμιάδης τις εμπρηστικές του δηλώσεις για να περιορίσουν και πάλι το ζήτημα στους «από πάνω» (προηγούμενα οι κριτικές τους απέναντι στις μεσαιωνικές και δαρβινιστικές δηλώσεις της ολυμποιονίκησας Χαλκιά ήταν ήπιες και ...χιουμοριστικές, μια και αυτή ανήκε στο «λαό»).

Aλλοι πάλι προβληματίζονταν για το πως και με πια επιχειρήματα θα περάσουν στα λαϊκά ρατσιστικά στρώματα την σωστή αντιρατσιστική αντίληψη, λες και το όλο θέμα είναι απλώς διαφορετικές αντιλήψεις και κατά συνέπεια απλώς θέμα διαφώτισης. Με το τραγελαφικό αποτέλεσμα, να προσπαθούν να εξηγήσουν στον όχλο, μετά από αυτά που έκανε, γιατί τα έκανε!(η καπιταλιστική εκμετάλευση, η καταπίεση κ.λ.π). «Τα γεγονότα ρατσιστικής βίας που ξέσπασαν το Σάββατο 4/9 μέσα σε ένα κλίμα μισαλλοδοξίας είναι καρπός της μακροχρόνιας διάχυσης του εθνικισμού και του ρατσισμού, ως εργαλεία για την εξοντωτική εκμετάλλευση και καταπίεση των μεταναστών, αλλά και για την υποταγή όλων των προλετάριων, ντόπιων και ξένων. Γιατί η επικράτηση των εθνικών διαχωρισμών εις βάρος της ταξικής συνείδησης αφαιρεί από τους καταπιεσμένους το μοναδικό όπλο που έχουν να αντιτάξουν απέναντι στους δυνάστες τους, την αλληλεγγύη» (Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών-αντιεξουσιαστών, Σεπτέμβρης 2004).

Έτσι αρνούνται να παραδεχτούν, δεν περνά ούτε καν απο το μυαλό τους οτι οι ρατσιστές και οι εθνικιστές έχουν και πολύ χειροπιαστά μάλιστα προτερήματα με το να είναι αυτοί που είναι. Οχι μόνο υλικά συμφέροντα έχουν (ακόμη και μακροπρόθεσμα, αν δεν υπάρξει ουσιαστική αντίσταση) αλλά και «πνευματικά»: Η κρυφή γοητεία της υπεροψίας, το αίσθημα και η πρακτική συνεξουσίας, η περηφάνεια τους να ανήκουν στην «κολλεκτίβα της πλειοψηφίας» (εθνική ταυτότητα) κλπ.
Το «πρόβλημα» της εθνικής ταυτότητας, αλλά και κάθε ταυτότητας λύνεται συνήθως με δύο τρόπους: Ή βρίσκεις έναν καλό ψυχολόγο να σου το λύσει, ή καταφέρεσαι ενάντια στους διαφορετικούς από την ζητούμενη ταυτότητά σου, ώστε να πετύχει ο διαχωρισμός. Χθες ενάντια στους τούρκους, σήμερα ενάντια στους αλβανούς και πάντα ενάντια στους Ρομά (όχι οτι ξεχάσαμε τον αντισημιτισμό, ιδιαίτερα της ελληνικής αριστεράς, αλλά αυτό είναι ένα ξεχωριστό θέμα...μια άλλη φορά).
Αυτή η δεύτερη δυνατότητα δεν είναι ένα στιγμιαίο, αλλά ένα διαρκές πρόβλημα, ιδεολογικής και συναισθηματικής επιβίωσης και γι' αυτό απαιτεί συνεχή τροφοδότηση για να επιζήσει (προϋπόθεση για να προσδιορίσεις οτι είσαι έλληνας, είναι να πείς τι δεν είσαι). Από αυτήν τη πλευρά λοιπόν εκπληρώνει η είσοδος και ύπαρξη «ξένων» στην ελλάδα έναν σημαντικό κοινωνικό ρόλο: Την συνοχή και συσπείρωση του ελληνικού λαού.

Aλλοι πάλι φτάνουν σε επιχειρήματα, που ανοίγουν το δρόμο για νέα εγκλήματα, όπως για παράδειγμα, αυτά που προσπαθούν να αποδείξουν οτι «οι μετανάστες δεν παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων» (ε και, αν τις παίρνουν λοιπόν πρέπει να τους σκοτώνετε;) και άλλα παρόμοια.

Ακόμη και το εκ πρώτης όψεως «προοδευτικό» σύνθημα «Αλβανοί και έλληνες εργάτες ένα μέτωπο» με τις διάφορες παραλλαγές του, είναι το λιγότερο ανεύθυνο (με την απλή λογική είναι μάλιστα επικίνδυνο), γιατί θέλει σώνει και καλά να φέρει τά θύματα στους θύτες τους (μέχρι τώρα τους ψάχνανε).
Ή αποδίδουν κάθε συνειδητή, συγκεκριμένη εγκληματική ενέργεια του συγκεκριμένου ρατσιστικού υποκειμένου στα ΜΜΕ, αθωώνοντας ουσιαστικά τους δράστες και απαλλάσοντας τους από τις προσωπικές τους ευθύνες και αποφάσεις τους. Ακόμη και τα ίδια τα ΜΜΕ κριτικάρονται οχι κυρίως γιατί είναι η αποθέωση ρατσιστικών και εθνικιστικών αλαλαγμών αλλά γιατί «επιρεάζουν τον κοσμάκη».

Το επαναλαμβάνουμε για χιλιοστή φορά: Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός δεν είναι αντιλήψεις, είναι εγκλήματα! Ειναι αυτόνομες σχέσεις βίας και σαν τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Οι αριστερές ανακοινώσεις-«καταγγελίες» του εγκλήματος είχαν περισότερο τον χαρακτήρα απειλών και προετοιμασίας των επόμενων πογκρόμ, ακόμη και δικαιολόγησης του εγκλήματος παρά μιας κάποιας καθυστερημένης έστω ευαισθησίας. Οι εθνικομπολσεβίκοι του ενα-είναι-το-κόμμα φαφούρας έσχιζαν στην ανακοίνωση-«καταγγελία» τους για τα συμβάντα τα υμάτια τους, γιατί οι αλβανοί φίλαθλοι γουχάϊζαν τον ελληνικό εθνικό ύμνο στην ... αλβανία!

Ή αναπιπίλιζαν τα περί φασιστών και οπαδών του UCK (ανάλογα με αυτά περί πρακτόρων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ) ώστε μελοντικές ρατσιστικές επιθέσεις του κνίτικου όχλου και η στυγνή εκμετάλευση μεταναστών απο μέλη και στελέχη του κκε να ντυθούν με αντιιμπεριαλιστικό και αντιφασιστικό μανδύα (για νά' ναι σίγουροι πάντως βάλαν μέσα και τον «προαιώνιο εχθρό», την τουρκική σημαία - αυτό πάντα πιάνει): «Στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Ελλάδας, πάρα πολλοί Αλβανοί στο γήπεδο χαιρετούσαν φασιστικά, δεν έλειψαν οι κορόνες περί «μεγάλης Αλβανίας» και σημαίες τουρκικές και αμερικανικές... Εντελώς... τυχαία, στο γήπεδο ήταν πολλοί με διακριτικά του UCK» (Ριζοσπάστης, Τρίτη 7.9.04, για να μην νομίσει κανείς ότι τα του Δαμίγου ήταν παραστράτημα).

Αυτή ακριβώς η μερίδα της ελληνικής αριστεράς καλλιεργεί έναν σύγχρονο «αντιιμπεριαλιστικό» ρατσισμό, ανάγοντας έτσι τον μαρξισμό σε πορνογραφικό αξεσουάρ για αριστερή πελατεία.

Σ' αυτό λοιπόν το κλίμα, τα ρατσιστικά και εθνικιστικά κτήνη, με την έμπρακτη υποστήριξη του κατασταλτικού μηχανισμού και τους νόμους του, με το πλασσάρισμα εκ των υστέρων «αντιφασιστικών, αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών» δικαιολογιών και επιχειρημάτων δεν έχουν να φοβηθούν απολύτως τίποτα. Κολυμπούν σαν τα ψάρια στο νερό, βρίσκουν στοργή και μέριμνα από το περιβάλλον τους, μια που αισθάνονται την σιγουριά οτι οι πράξεις τους και η συμπεριφορά τους αντιπροσωπεύουν τη λαϊκή ψυχή και βρίσκουν σύμφωνο το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.

Όσον αφορά την αντικαπιταλιστική συνείδηση: «Οι πλούσιοι εβραίοι υπέστησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα χειρότερα βασανιστήρια από όλους τους υπόλοιπους κρατούμενους, λόγω της ταξικής συνείδησης των ΕΣ-ΕΣ», έγραφε κάποτε η Χάνα Αρεντ.
Αλλά και σύγχρονα, πριν από μερικά χρόνια, είχαμε τα πογκρόμ του ινδονησιακού προλεταριάτου ενάντια στις συνοικίες της κινέζικης μειοψηφίας (= «καπιταλιστές») με αποτέλεσμα το κάψιμο εκατοντάδων σπιτιών και την δολοφονία δεκάδων ατόμων, ιδιαίτερα γυναικοπαίδων κινέζικης καταγωγής.

Όπως αναφέραμε στην αρχή, είχαμε πανελλαδικά τουλάχιστον έναν νεκρό και πάνω από 300 τραυματίες. Η ιδιαιτερότητα αυτού του αριθμού δεν είναι μόνο οτι είναι τεράστιος (πανευρωπαϊκά ήταν το μεγαλύτερο πογκρόμ που έγινε μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μιας βραδυάς), αλλά και κάτι άλλο: Ανάμεσα στους τραυματίες δεν υπήρχε ούτε ένας έλληνας. Ο λόγος δεν ήταν οτι οι δράστες ξεχώριζαν τούς μεν από τούς δε, αλλά ένας άλλος πολύ πιό απλός και επαίσχυντος: κανείς, ούτε ένας έλληνας δεν βρέθηκε να σταθεί την βραδυά αυτή που ξέσπασε το κυνήγι των μαγισσών στο πλευρό των μεταναστών (κατά τα άλλα όμως διαλαλούσαν ΜΕΤΑ τα πογκρόμ στις διαδηλώσεις τους, «είμαστε όλοι αλβανοί»).
Όχι ότι ελπίζαμε σε κάποια αντιρατσιστική ευαισθησία, όχι ότι είχαμε αυταπάτες ότι η «αντεθνικότητα» της ελληνικής Αριστεράς θα μπορούσε ποτέ να φτάσει στο σημείο να βγεί σε δρόμους και σε πλατείες πανηγυρίζοντας την ήττα της ελληνικής ομάδας, αλλά τουλάχιστον για πολιτικούς λόγους: Γιατί η νίκη της αλβανικής ομάδας ήταν ένα δώρο του θεού των αθέων, ήταν το μάνα εξ ουρανού που μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για αποτελεσματικές αντεθνικές ενέργεις, για να εξευτελιστούν οι εθνικές κορώνες. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν συνέβη. Αυτή την βραδυά δεν υπήρχαν κόμματα, οργανώσεις και φράξιες. Μόνο έλληνες και αλβανοί. Αυτήν την βραδυά ήταν οι ρόλοι - όπως πάντα - αυστηρά μοιρασμένοι: Από την μια οι δράστες, οι θιασώτες, οι απολογητές του εγκλήματος και από την άλλη τα θύματα τους.

Αλλά ούτε και την άλλη πλευρά του γεγονότος δεν κατάλαβαν οι υπερεπαναστάτες μας, αυτοί που ακόμη και για ένα φτάρνισμα (αρκεί να είναι μεταλλασόμενο) κάνουν κίνημα: Εκείνη την βραδυά του Σαββάτου, στις 4 του Σεπτέμβρη του έτους 2004 - έστω και για λίγες ώρες, έστω και συμβολικά, έστω και με αφορμή την νίκη της αλβανικής ομάδας - γίναν για μια στιγμή τα θηράματα κυνηγοί! Βγάλαν απο πάνω τους το στίγμα του σκουπιδιού και του τιποτένιου, φορέσαν τα ρούχα της εξέγερσης και βγήκαν στους δρόμους και στις πλατείες των αφεντικών τους να τους γιουχάρουν, να τους ξευτελίσουν, να τους ταπεινώσουν, σαν μια ελάχιστη ηθική και ψυχική αποζημίωση όλων όσα τραβάνε και θα τραβάνε από αυτούς, τους πλειοψηφικούς, τους «αυτόχθονες», με τα κομμουνιστικά, τα επαναστατικά, τα σοσιαλιστικά, τα δεξιά και τα λοιπά κόμματά τους, τις ομάδες τους, τα καφενεία τους, τους μπάτσους τους και όλα τα άλλα «εντός των εθνικών τους συνόρων». Στο μέλλον να φοβάστε αυτήν ακριβώς την εμπειρία των λίγων ωρών!

Έτσι δεν απομένει τίποτε άλλο παρά μόνο μια ελπίδα: Η αυτοοργάνωση και αυτοάμυνα των αλβανών και των άλλων μεταναστών, σαν η μόνη δυνατότητα επιβίωσης σε μια κοινωνία πορωμένη απο το ρατσιστικό και εθνικιστικό δηλητήριο, σε μια κοινωνία όπου η ρουφιανιά και ο δοσιλογισμός έχουν γίνει από καιρό τα πιό αγαπημένα λαϊκά αθλήματα.

Αυτή η ελπίδα - και το καθήκον μας να σταθούμε στο πλευρό των στιγματισμένων - εμπνέεται από την αντίληψη, οτι ο ρατσισμός και ο εθνικισμός πρέπει να αντιμετωπιστούν σαν καταναλωτικά αγαθά, η κατάκτηση των οποίων έχει όπως και άλλα «αγαθά» ενα τίμημα, ενα κόστος.Ε, λοιπόν αυτό το κόστος πρέπει να ανεβάσουμε όσο γίνεται πιο ψηλά.

Επομένως το «όποιος πειράξει μετανάστες, θα του τσακίσουμε τα ξερά του» δεν πρέπει να είναι μια φραστική αλλά μια πρακτική επικοινωνία και συμπεριφορά.

Όταν επιτίθενται ρατσιστές, πρέπει να τους φερθούμε έτσι ώστε να μην το ξανακάνουν ποτέ!

Café Morgenland* γερμανία/ελλάδα, 3 Οκτώβρη 2004


*Ομάδα μεταναστών σε διάφορες πόλεις της γερμανίας, που δημιουργήθηκε μετά την επανένωση των δύο γερμανιών για να αντιμετωπίσει την ρατσιστική εξέγερση του γερμανικού πληθυσμού ενάντια στους «ξένους».
Αναρτήθηκε από Autonome Bird
Ένα νέο ιστολόγιο ανέβηκε σήμερα στο διαδίκτυο το http://globalnewswire.wordpress.com

Το global newswire είναι ένα ιστολόγιο θεωρητικά , πολιτικά , πολιτισμικά προσανατολισμένο στον πολιτικό και πολιτισμικό ακτιβισμό και εναλλακτικές . Όλοι οι συνεργάτες μας είναι ενεργοί ακτιβιστές στο κίνημα κατά της Παγκοσμιοποίησης και πιο συγκεριμένα στις πιο αυτόνομες , αντικαπιταλιστικές ακοιδεμόνευτες τάσεις του.

Αν και ως συντακτική ομάδα έχουμε πολλές φορές διαφορετικές οπτικές για κάποιο ζήτημα , αυτό που μας ενώνει είναι η αλληλεγγύη , η δημιουργικότητα και το πάθος μας για μια καλύτερη κοινωνία.

Σε αυτό το ιστολόγιο θα βρείτε προσωπικά άρθρα και ιστορίες και όχι αναδημοσιεύσεις. Στόχος μας είναι να συνεργαστούμε με περισσότερα ιστολόγια και αρθρογράφους. Γιαυτό τον λόγο περιμένουμε τα άρθρα σας , τις τοποθεσίες σας κλπ.

Όλα θα δημοσιεύονται ανά κατηγορία , αρκεί βέβαια όπως είναι αυτονόητο να μην περιέχουν σεξιστικό , ρατσιστικό ή άλλο περιεχόμενο

καλή σας ανάγνωση

vlanto

patsober
Αναρτήθηκε από Autonome Bird



Στις 14 Σπτέμβρη, στο Μιλάνο, ένας καταστηματάρχης και ο γιός του σκότωσαν ένα 19χρονο μετανάστη χτυπώντας τον με σιδερολοστό επειδή είχε κλέψει μπισκότα.

Γείτονες δήλωσαν πως άκουσαν τους δύο ιταλούς να φωνάζουν ''γουρούνι νέγρε θα σε καθαρίσουμε''.

Το θύμα, ο 19χρονος Abdul Salam Guibre, καταγόταν από τη Μπουρκίνα-Φάσο και τα τελευταία 16 χρόνια ζούσε με την οικογένειά του έξω από το Μιλάνο. Δούλευε σε εργοστάσιο.



Ως αντίδραση στη συνεχιζόμενη ρατσιστική έξαρση στην Ιταλία και στα αντιμεταναστευτικά μέτρα της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, οργανώσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου και της αριστεράς, καθώς και οργανώσεις μεταναστών και προσφύγων, καλούν σε μια πανιταλική αντιρατσιστική πορεία στη Ρώμη, στις 4 Οκτώβρη, με το ακόλουθο κείμενο

«Είναι καιρός να δράσουμε ενάντια στο ρατσισμό ως νοοτροπία αλλά και ενάντια στο θεσμικό και το διάχυτο ρατσισμό, που παίρνουν διάφορες μορφές, φτάνοντας και στις δολοφονίες. Είναι καιρός να δράσουμε για μια πιο ελεύθερη και όμορφη ζωή. Τα μέτρα που προωθει η κυβέρνηση Μπελουσκόνι, η οποία θεωρεί τους παράνομους μετανάστες εγκληματίες, εκτρέφουν κι επιδεινώνουν το ρατσισμό. Αναγνωρίζοντας ως κοινό μας την ανθρωπιά, οργανώνουμε μια κινητοποίηση άμεση, δυνατή κι ενωτική, όπου ο καθένας θα είναι ευπρόσδεκτος.

* Ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού.
* Σταματήστε τη σφαγή στη θάλασσα! Ελεύθερη μετακίνηση για όλους!
* Αλληλεγγύη και φιλοξενία - για την ελευθερία και την ασφάλεια όλων.
* Άμεση απόσυρση των κυβερνητικών νόμων για την ''ασφάλεια''. Κλείσιμο των Κέντρων Προσωρινής Κράτησης.
* Ενάντια στη ντιρεκτίβα του αίσχους.
* Ενάντια σε κάθε καταπιεστική κι εγκληματική νοοτροπία διακρίσεων κι εκμετάλλευσης, από όπου και αν προέρχεται.»

Δείτε περισσότερα στη σχετική ιστοσελίδα: http://4ottobre2008.bloog.it/
Αναρτήθηκε από Autonome Bird
Visit the Site
MARVEL and SPIDER-MAN: TM & 2007 Marvel Characters, Inc. Motion Picture © 2007 Columbia Pictures Industries, Inc. All Rights Reserved. 2007 Sony Pictures Digital Inc. All rights reserved. blogger templates