Monday, June 2, 2008
στις
10:48 AM
|
Η ποίηση πρέπει να γίνεται από όλους,
όχι από έναν.
Isidore Ducasse
Ποιά ποσότητα επαναλαμβανόμενων ψεμάτων
δεν είναι ικανή να εξολοθρεύσει
μια απλή χειρονομία επαναστατικής ποίησης;
R. Vaneigem
Η γνώση, λοιπόν αρχίζει με την διάλυση των ψευδαισθήσεων,
με την αφύπνιση.
Ε.Φρομ
Ανοιχτό γράμμα αποχώρησης-αυτομόλησης
από την συντακτική ομάδα του Athens.Indymedia.org
Αυτό που διαβάζετε είναι ένα γράμμα αποχώρησης από την «συντακτική ομάδα» του athens.indymedia.org . Για την ακρίβεια , είναι άλλο ένα γράμμα αποχώρησης από την περιβόητη ΣΟ ανάμεσα στα τόσα που έχει δει στην πορεία της αυτή η πολύπαθη ομάδα. Η κύρια διαφορά με όσα έχουν προηγηθεί είναι ότι αυτό το γράμμα κατατίθεται δημόσια απευθυνόμενο περισσότερο στο κοινό αυτής της σελίδας και λιγότερο στο εσωτερικό της ομάδας και αυτό είναι μια απολύτως συνειδητή πολιτική επιλογή του υπογράφοντα. Απλά πείτε ότι δεν υπάρχει κανένας , μα κανένας, λόγος για να κρυφτεί και αυτή η αποχώρηση κάτω από το χαλί όπως όλες οι προηγούμενες , και να μπορέσει να συνεχίσει ελεύθερα η ομάδα του ιντυμιντία την ξέφρενη και ανεξέλεγκτη πορεία της προσπαθώντας να παλαντζάρει στο κέντρο ενός τυφώνα συγκρούσεων.
Επίσης είναι μια αποχώρηση από ένα εγχείρημα που θυμίζουμε ότι έφερε την αξίωση να είναι δημόσιο και ανοιχτό και ωστόσο κατά την εκτίμηση πάντα του υπογράφοντα απέτυχε παταγωδώς να ικανοποιήσει αυτή του την ίδια θεμελιώδη θέση. Η μυστικοπάθεια και η τάση να κρύβονται με πολύ μεγάλη επιμέλεια όλα τα εσωτερικά του ιντυμίντια από το εξωτερικό του κοινό υπήρξε και συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά αυτής της ομάδας. Συνεπώς ας ειπωθεί ότι απέναντι σε ένα από τα κύρια συμπτώματα αυτής της ομάδας απαντάω με αυτό ακριβώς που τρέμει , τον δημόσιο λόγο. Αυτό το κάνω έχοντας βέβαια πάντα ενδόμυχα την ελπίδα ότι το σοκ του δημόσιου χώρου, που τόσο υποτίθεται ότι υπερασπίζει το ιντυμίντια , θα είναι αρκετά ισχυρό και δεν θα μπορεί απλά να το αγνοήσει όπως συνήθιζε να κάνει μέχρι τώρα αυτή η τόσο ναρκωμένη συνέλευση.
Αποχωρώ λοιπόν από την παρούσα συντακτική ομάδα του Athens indymedia. Μια ομάδα που νοσεί τόσο πολύ που δεν μπορεί πλέον στο εσωτερικό της να ξαναβρεί ποτέ – προφανώς με την παρούσα σύσταση ατόμων - αυτό το μύνημα που διατείνεται με καμάρι ότι φέρει. Το μύνημα της αυτοοργάνωσης και της συλλογικής δράσης. Αυτή η επιγραφή στο πάνω μέρος της σελίδας του ιντυμίντια : «Τo Indymedia Athens είναι μια ανοιχτή συλλογικότητα ατόμων που προσφέρουν άμεση και μη-εμπορευματική πληροφόρηση.» δεν έχει καμία σχέση με την για χρόνια εσωτερική πραγματικότητα της ομάδας. Ας τα ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Το ιντυμίντια σαν ομάδα δεν είναι ούτε ανοιχτό, ούτε συλλογικότητα , ούτε αυτοοργανωμένο , ούτε τίποτα από όλα αυτά. Αυτά είναι τα τελικά συμπεράσματα μιας πορείας κάποιων χρόνων σε αυτήν την ομάδα. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι τελικά η παρούσα συνέλευση όχι μόνο ούτε θέλει να γίνει έστω κάτι από τα παραπάνω αλλά επιπλέον αντιστέκεται και σθεναρά εδώ και καιρό σε οποιαδήποτε προσπάθεια και πρόταση επιχειρεί να την ξαναβάλει σε ένα δρόμο συλλογικό, αυτοοργανωμένο και κινηματικό. Οι τρόποι τώρα που αντιστέκεται αυτή η συνέλευση είναι ποικίλοι και δεν μας ενδιαφέρουν και τόσο πολύ εδώ. Ας σημειωθεί μόνο ότι προφανώς σε κάθε έκφραση τους εμπεριέχεται και το ανάλογο μερίδιο βίας (ψυχολογικής και σωματικής). Μιας βίας που θρυμματίζει εδώ και χρόνια οποιαδήποτε δημιουργική τάση και ιδέα θα μπορούσε να εκφραστεί και να πραγματοποιηθεί στα πλαίσια αυτής της συλλογικότητας. Βία είναι τόσο το αναποδογυρισμένο τραπέζι και το ξύλο μέσα σε μια συνέλευση όσο και η σιωπή της συνέλευσης που συναινεί σε απαράδεκτες για την ίδια την λειτουργία του ιντυμίντια αποφάσεις και λειτουργίες, όπως αναρχικά βέτο, αναρχικές διαγραφές , λογοκρισία στις απόψεις μελών της συνέλευσης, προσωποποίηση του πολιτικού και επίθεση με όλα τα μέσα σε αυτόν που εκφράζει μια διαφορετική πολιτική θέση για κάποιο θέμα, παρανοϊκές (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) κατηγορίες σε συντρόφους για φράξιες και ρουφιανές, ασύστολος πολιτικαντισμός .... και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό...
Μια συνέλευση έρμαιο.
Η υποψία αυτή συνέλευσης είναι έρμαιο οποιασδήποτε φύσης σύγκρουσης και αυτό γιατί πολύ απλά εξαρχής δεν έχει καμία απολύτως θέληση να κάτσει να δουλέψει και να αναλύσει πολιτικά οποιοδήποτε απολύτως ζήτημα την αφορά. Ακόμα και η ποιο απλή και αυτονόητη ερώτηση του τύπου: «τι είναι το ιντυμίντια;» ή «τι θέλουμε από αυτό συλλογικά;, Τι στοχοθεσία έχουμε και τι απολογισμό κάνουμε από την μέχρι τώρα εμπειρία μας ; κ.τ.λ., κ.τ.λ.» είναι όλα θέματα που ουδέποτε συζητήθηκαν και προφανώς ποτέ δεν απαντήθηκαν από την συνέλευση. Απλά το ιντυμίντια ως ομάδα κυνηγούσε με άγχος την επικαιρότητα παγιδευμένο σε μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και ακροβατούσε (όχι αναγκαστικά με επιτυχία) ανάμεσα στις συγκρούσεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής (και ανάλογα με τις περιόδους της συνέλευσης έγερνε πότε προς μία ή άλλη κατεύθυνση...).
Και ακόμα και αυτή την ίδια παραπάνω παρατήρηση την έχουμε κατά καιρούς επισημάνει διάφοροι στην συνέλευση. Ωστόσο ουδέποτε αποφάσισε να την συζητήσει συλλογικά. Αντίθετα η λειτουργία πάνω κάτω της συνέλευσης μέχρι τώρα ήταν ότι η ατομική άποψη κάποιων για κάποια θέματα «περνούσε» και σε άλλους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το αποτέλεσμα αυτής της λειτουργίας ήταν προφανώς να μην έχει κατορθώσει αυτή η συνέλευση να φτάσει σε καμία απολύτως συλλογική κατάκτηση οποιασδήποτε έννοιας, ανάλυση και οπτικής. Τα ίδια τα μέλη της συνέλευσης συχνά δεν έχουν ιδέα τόσο τι κάνουν , όσο τι ανάλυση έχουν τόσο οι ίδιοι όσο και τα άλλα μέλη της συνέλευσης για θέμα σοβαρότατα και που άπτονται τελικά με την ίδια την λειτουργία του μέσου.
Αυτό βέβαια επηρεάζει κατά κόρον και την λειτουργία της σελίδας και αυτό μάλιστα φαίνεται ξεκάθαρα από πολλά σημεία που έχουν σίγουρα παρατηρήσει και οι επισκέπτες της ιστοσελίδας. Για παράδειγμα η διαχείριση της σελίδας γίνεται εδώ και καιρό καθαρά ατομικά , ή για να το πούμε απλά : ο καθένας έκανε ότι του κατέβαινε και κατά καιρούς ότι τον βόλευε πολιτικά, ενώ ταυτόχρονα άλλοι της ίδιας συνέλευσης από την άλλη πλευρά προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να σώσουν κάτι λίγο, ελάχιστο, ένα σχόλιο εδώ , ένα σχόλιο εκεί ,που κοβόταν δίχως κανένα λόγο και ενάντια στην πολιτική δημοσίευσης.
Αυτό είναι ξεκάθαρο σε οποιονδήποτε έχει παρακολουθήσει την εξέλιξη της συγκεκριμένης ιστοσελίδας. Όπως επίσης είναι φανερό ότι με αυτόν τον τρόπο η διαχείριση της ιστοσελίδας μετατρεπόταν και αυτή σε ένα νέο ρινγκ για καινούριους γύρους αντιπαράθεσης καθώς κρυμμένα σχόλια του ενός διαχειριστή εμφανιζόντουσαν από άλλον και το αντίστροφο. Μετά από την εδραίωση αυτής της διαχειριστικής πραγματικότητας της ιστοσελίδας τα πράγματα τόσο για την διαχείριση και για την ομάδα είχαν ήδη πάρει μια καθοριστική ροπή.
Το αποτέλεσμα ήταν το έργο της διαχείρισης να γίνεται αφενός όλο και ποιο δύσκολο για πολύ κόσμο που συμμετείχε στο εγχείρημα και αφετέρου ο πραγματικός φόρτος δουλειάς που έχει η ιστοσελίδα να μετατρέπεται σιγά σιγά σε πίνακα μέτρησης της συμμετοχής του καθενός στο εγχείρημα. Οι ώρες διαχείρισης καταλήγουν να γίνονται μονάδα μέτρησης του «πόσο μέλος είμαι» και «πόσα δικαιώματα έχω» στην τάδε ή την δείνα απόφαση. Ταυτόχρονα όλες οι άλλες εργασίες της σελίδας, όπως μεταφράσεις , τεχνική δουλειά, κτλ κτλ ...πετιούνται στα σκουπίδια και εκμηδενίζονται.
Η συνέλευση δηλαδή μέσα στην αρρώστια της συνέχιζε την κατηφόρα και την κατρακύλα. Κι έτσι βρεθήκαμε παγιδευμένοι μπροστά στον διπλό δεσμό: Το ίδιο το ιντυμίντια που προτάσσει στο εσωτερικό του μακιαβελικά και με τρόπο εμμονικό την διαχείριση , την έχει μετατρέψει σε ένα τόσο δύσκολο έργο σχεδόν πολεμικό που στην ουσία αρνείται την συμμετοχή οποιουδήποτε σε αυτήν. Αυτό ο διπλός δεσμός (double bind) έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια πολύ μεγάλη πηγή έντασης στο εσωτερικό της ομάδας που έχει οδηγήσει σε αποχωρήσεις οι οποίες έχουν επισημάνει αυτό ακριβώς το πρόβλημα. Παρόλα αυτά αυτή η συνέλευση αγέρωχα συνεχίζει να κοιτάει αλλού και επιμένει να δομεί το εσωτερικό της αυστηρά ιεραρχικά μετρώντας τις ώρες διαχείρισης του καθενός μέχρι και σήμερα.
Ένα άλλο σημείο που είναι φανερό και εξωτερικά της ομάδας και έχει επισημανθεί κατά καιρούς ,άμεση συνέπεια των παραπάνω, είναι η παντελής απουσία γραπτού λόγου της συντακτικής ομάδας που σαν φάντασμα αιωρείται πάνω από την ιστοσελίδα. Η αδυναμία της ομάδας γίνεται φανερή όταν κανείς παρατηρεί ότι αυτή η άμοιρη συνέλευση παιδεύεται με τα ίδια κείμενα για χρόνια και χρόνια. Από την άλλη όταν πάει να συντάξει ένα καινούριο κείμενο ή μια καινούρια θέση το αποτέλεσμα λόγω της εσωτερικής της κατάστασης είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα βαρετό ξύλινο κείμενο που δεν έχει πραγματικά και κανένα νόημα να βγει και το οποίο γράφεται μόνο και μόνο για να λέει η ομάδα στον εαυτό της ότι έφτιαξε και κάτι. Μα είναι λογικό! Πώς θα μπορούσε να γραφτεί το οτιδήποτε κάτω από αυτές τις συνθήκες; Πώς μπορεί να γραφτεί το οτιδήποτε όταν το γράψιμο ενός πολιτικού κειμένου γίνεται ένας αγχωτικός αυτοσκοπός μόνο και μόνο για να έχει γραφτεί κάτι και παραγκωνίζεται όλη η διαδικασία της πολιτικής συζήτησης και της ζύμωσης ;
Έτσι φτάνουμε σε ένα κρίσιμο σημείο. Αυτή η ομάδα όχι μόνο δεν κατορθώνει να συνεννοηθεί για να βγάλει μια θέση για τον ίδιο της τον εαυτό αλλά πλέον δεν δίνει και καμία σημασία και στο κοινό που συμμετέχει , ενδιαφέρεται και χρησιμοποιεί τέλοσπάντων αυτό το μέσο.
Η στάση που έχει η ΣΟ απέναντι στις δημοσιεύσεις , τα σχόλια και τις συζητήσεις μόνο πολεμική μπορεί να χαρακτηριστεί στη καλύτερη των περιπτώσεων ενώ από ένα σημείο κι έπειτα θα κινδύνευα να την χαρακτηρίσω και κατασταλτική. Παγιδευμένη σε ένα ψυχαναγκαστικό παραλήρημα και θέλοντας να βάλει σε τάξη το ίδιο το χάος μέσα στο οποίο βρίσκεται και αδυνατώντας να τακτοποιήσει το εσωτερικό της, η συνέλευση αποφασίζει να αυθαιρετεί και να ξεσπάει πάνω στους επισκέπτες της σελίδας ξεχνώντας τις ίδιες τις αρχές της ομάδας και της σελίδας. Έτσι ξεσπάει ένας άγραφος πόλεμος ανάμεσα στην ΣΟ και σε όσους επισκέπτες τις σελίδας καταλαβαίνουν τις αυθαιρεσίες της και διαφωνούν. Προφανώς η μάχη είναι άνιση. Η ΣΟ έχει τα όπλα και τα μέσα. Έτσι ένα μέρος της ομάδας έχοντας πάρει , ατομικά πάντα, την απόφαση ότι το ιντυμίντια είναι αποκλειστικά και μόνο αντιπληροφόριση , αποκλειστικά και μόνο κάποιας κατεύθυνσης, αρχίζει και εξαφανίζει σχόλια δεξιά και αριστερά από το πουθενά χωρίς καν να τα δικαιολογεί. Με άλλα λόγια η ΣΟ πλέον επιδίδεται σε ένα ανελέητο παιχνίδι λογοκρισίας.
Και προφανώς η δικαιολογία -δεν- έκατσα –ποτέ- σαν- ομάδα- να- λειτουργήσω -συλλογικά –και- τώρα- έχω –φτάσει- σε -αυτό –το- σημείο- όπου –τρέχω- και- δεν- προλαβαίνω- μέσα -στον –πανικό- μου -και -τα –παίρνει- όλα- η- μπάλα- όπως και να το κάνουμε δεν θα μπορούσε να γραφτεί επίσημα σαν απάντηση μέλους της συντακτικής ομάδας και εκτός αυτού από ένα σημείο κι έπειτα κανείς δεν έδινε και καμιά δεκάρα για το αν θα γραφόταν απάντηση στους επισκέπτες της σελίδας ή όχι. Τόσες συζητήσεις ανοίγονται σοβαρές και κατατίθενται απόψεις για το μέλλον του ιντυμίντια τις οποίες η ΣΟ επιλέγει συνεχώς να τις πετάει στον κάλαθο των αχρήστων.
Από κάποια χρονική στιγμή και έπειτα αυτό το φαινόμενο της παντελής απομάκρυνσης από της ομάδας διαχείρισης από την κοινότητα του ιντυμίντια αρχίζει να γίνεται όλο και πιο έντονο όπως ανάλογα αρχίζει και η ένταση στο εσωτερικό της ομάδας να ανεβαίνει κατακόρυφα. Συνέπεια όλης αυτής της κατάστασης ήταν αυτή η εντελώς χυδαία αντιμετώπιση του κοινού της σελίδας από μέρος της συνέλευσης. Θα μπορούσα να πω ότι αντιμετωπίζουν τους επισκέπτες εντελώς αμφιθυμικά Από την μια θέλουν να μετατραπεί ως δια μαγείας το ιντυμίντια σε ένα μυστήρια μεγάλο ηλεκτρονικό κόμβο, με μεγάλη επισκεψιμότητα και να έχει μεγάλη επαφή με το κίνημα. Από την άλλη κάνουν ότι περνάει από τα χέρια τους για να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη θέλοντας να μετατρέψουν το ιντυμίντια σε ένα στείρο και άγονο περιβάλλον. Αυτή η υποτιμητική αντιμετώπιση μέρους της συνέλευσης απέναντι σε επισκέπτες και συντρόφους του κινήματος φαίνεται ακόμα και στην εντελώς χυδαία και απαξιωτική ορολογία που χρησιμοποιεί. Όταν κάτι δεν μας αρέσει γιατί έτσι μας ήρθε σήμερα θα το διαγράψουμε παντελώς γιατί είναι «τρολ» , αλλιώς όλοι οι άλλοι που επισκέπτονται την σελίδα και δημοσιεύουν σε αυτήν είναι «χρήστες».
Αυτή η μερίδα όμως του κόσμου του ιντυμίντια που έχει βαπτιστεί έτσι απαξιωτικά είτε ως τρολ , που πρέπει να το πούμε δεν έχει καμία σχέση με τον παγκόσμιο όρο των τρολ, είτε ως χρήστες, να ξέρετε ότι δεν μασάει. Αυτή η μερίδα του κόσμου ήταν η κοινότητα του κινήματος που αγκάλιασε το εγχείρημα. Και δεν μασάει γιατί ακριβώς αυτή η κοινότητα είναι πολύ πιο κινηματική, πολιτική και αντιεξουσιαστική απ’ ότι ήταν ποτέ το ιντυμίντια στο εσωτερικό του. Η χυδαιότητα αυτού του κομματιού της συνέλευσης που νομίζει σαν άλλο ιερατείο ότι κατέχει την αλήθεια της επανάστασης δυστυχώς δεν έχει εξαντληθεί σε ότι έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα . Παρακάμπτοντας κάθε προηγούμενη απόφαση αρχίζει αυτοβούλως να διαγράφει τα κρυμμένα σχόλια ή άρθρα (σε μεγάλο μέρος τους) από το ιντυμίντια και να λογοκρίνει ασύστολα. Παρόλες τις διαφωνίες στο συγκεκριμένο θέμα και που το θεωρούσαμε ιδιαίτερα σημαντικό γιατί είναι ένα λεπτό σημείο που απαιτεί ιδιαίτερη ευαισθησία, τα συγκεκριμένα άτομα επέμεναν και επιμένουν να διαγράφουν δίχως κανένα λόγο από τα κρυμμένα ότι θεωρούν «τρολιά» και γενικότερα ότι δεν τους αρέσει να υπάρχει στα κρυμμένα. Και προφανώς δεν αναφέρομαι στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου όντως η διαγραφή π.χ. προσωπικών στοιχείων κάποιου είναι επιβεβλημένη.
Δυστυχώς μακρηγόρησα και ζητώ συγγνώμη για αυτό καθώς και για την προχειρότητα του κειμένου, αλλά δεν έχει πολύ ακόμα. Τώρα σε λίγο φτάνουμε στο τέλος.
Για όλα τα παραπάνω λοιπόν που αναφέρθηκαν και …
Επειδή όταν αποφάσισα να προσχωρήσω στις τάξεις του ιντυμίντια προερχόμενος από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και έχοντας στο μυαλό μου μια αντιεξουσιαστική δομή στο εσωτερικό της που μπορεί να ανοιχτεί κοινωνικά και να αγγίξει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα δεν θα μπορούσα να φανταστώ τίποτε από όλα αυτά προανέφερα.
Επειδή αν επέλεγα να μείνω στις τάξεις της τωρινής συνέλευσης athens.indymedia θα ήταν πολύ πιο έντιμο απ’ την πλευρά μου να γραφτώ στην τοπική οργάνωση του Κ.Κ.Ε. (προς θεού μην παρεξηγηθεί αυτό το σημείο...οι σύντροφοι του κόμματος τουλάχιστον είναι πολύ πιο ειλικρινείς και απέναντι στους εαυτούς τους και απέναντι στην κοινωνία απ’ ότι η τωρινή συνέλευση του ιντυμίντια που θέλει να ονομάζεται αντιεξουσιαστική)
Επειδή όμως ποτέ δεν ήθελα να γραφτώ στην τοπική οργάνωση του Κ.Κ.Ε. (είπαμε…μην με παρεξηγείτε παρακαλώ..)
Επειδή πολιτικά ποτέ δεν αντιμετώπιζα την διαδικασία της συνέλευσης ως πόλεμο αλλά ως σύνθεση μέχρι που ανακάλυψα ότι ο ένας πολεμικός πόλος αρκεί για να δημιουργηθεί και ο άλλος.
Επειδή πλέον έχω δεχτεί κι εγώ και όλη σχεδόν η σύνθεση της συνέλευσης του ιντυμίντια τόσο πόλεμο και τόση βία απαντάω κι εγώ με όρους πολεμικούς. Εξού και όρος αυτομόληση.
Πλέον ένα πράμα είναι ξεκάθαρο. Δεν είμαστε στο ίδιο πλευρό. Τουλάχιστον όσον αφορά το ιντυμίντια. Γι’ αυτό εργαζόταν μέρος της συνέλευσης εδώ και χρόνια. Τα κατάφερε πολύ καλά μπορώ να ομολογήσω.
…αποφασίζω να εκτελέσω επί τόπου και εξ επαφής οποιαδήποτε όρεξη για συμμετοχή στο εγχείρημα του ιντυμίντια θα μπορούσα να έχω ακόμα , και μαζί και τις υπογραφές αυτής της συμμετοχής.
Ως εκ τούτου το (γελοίο) όνομα του διαχειριστή του ιντυμίντια matafanas
και το τελευταίο ψευδώνυμο που χρησιμοποίησα αρκετά τόσο για άρθρα όσο και για συζητήσεις (που μου έδωσε για κάποιο διάστημα μια όαση σε αυτή την παρωδία όταν τα πράματα είχαν πάρει οριστικά την κάτω βόλτα) stéphane πέφτουν κι αυτά ταυτόχρονα νεκρά. Το ενδεχόμενο ανάστασης τους φαντάζει αυτή τη στιγμή πολύ μακρινό. Όσο μακρινό φαντάζει και το ενδεχόμενο ανάστασης αυτής της νεκρής συνέλευσης.
Παρόλα αυτά η ΣΟ να το βάλει καλά στο μυαλό της . Εγώ σε καμία περίπτωση δεν είμαι νεκρός.
matafanas, stéphane , κ.τ.λ
όχι από έναν.
Isidore Ducasse
Ποιά ποσότητα επαναλαμβανόμενων ψεμάτων
δεν είναι ικανή να εξολοθρεύσει
μια απλή χειρονομία επαναστατικής ποίησης;
R. Vaneigem
Η γνώση, λοιπόν αρχίζει με την διάλυση των ψευδαισθήσεων,
με την αφύπνιση.
Ε.Φρομ
Ανοιχτό γράμμα αποχώρησης-αυτομόλησης
από την συντακτική ομάδα του Athens.Indymedia.org
Αυτό που διαβάζετε είναι ένα γράμμα αποχώρησης από την «συντακτική ομάδα» του athens.indymedia.org . Για την ακρίβεια , είναι άλλο ένα γράμμα αποχώρησης από την περιβόητη ΣΟ ανάμεσα στα τόσα που έχει δει στην πορεία της αυτή η πολύπαθη ομάδα. Η κύρια διαφορά με όσα έχουν προηγηθεί είναι ότι αυτό το γράμμα κατατίθεται δημόσια απευθυνόμενο περισσότερο στο κοινό αυτής της σελίδας και λιγότερο στο εσωτερικό της ομάδας και αυτό είναι μια απολύτως συνειδητή πολιτική επιλογή του υπογράφοντα. Απλά πείτε ότι δεν υπάρχει κανένας , μα κανένας, λόγος για να κρυφτεί και αυτή η αποχώρηση κάτω από το χαλί όπως όλες οι προηγούμενες , και να μπορέσει να συνεχίσει ελεύθερα η ομάδα του ιντυμιντία την ξέφρενη και ανεξέλεγκτη πορεία της προσπαθώντας να παλαντζάρει στο κέντρο ενός τυφώνα συγκρούσεων.
Επίσης είναι μια αποχώρηση από ένα εγχείρημα που θυμίζουμε ότι έφερε την αξίωση να είναι δημόσιο και ανοιχτό και ωστόσο κατά την εκτίμηση πάντα του υπογράφοντα απέτυχε παταγωδώς να ικανοποιήσει αυτή του την ίδια θεμελιώδη θέση. Η μυστικοπάθεια και η τάση να κρύβονται με πολύ μεγάλη επιμέλεια όλα τα εσωτερικά του ιντυμίντια από το εξωτερικό του κοινό υπήρξε και συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά αυτής της ομάδας. Συνεπώς ας ειπωθεί ότι απέναντι σε ένα από τα κύρια συμπτώματα αυτής της ομάδας απαντάω με αυτό ακριβώς που τρέμει , τον δημόσιο λόγο. Αυτό το κάνω έχοντας βέβαια πάντα ενδόμυχα την ελπίδα ότι το σοκ του δημόσιου χώρου, που τόσο υποτίθεται ότι υπερασπίζει το ιντυμίντια , θα είναι αρκετά ισχυρό και δεν θα μπορεί απλά να το αγνοήσει όπως συνήθιζε να κάνει μέχρι τώρα αυτή η τόσο ναρκωμένη συνέλευση.
Αποχωρώ λοιπόν από την παρούσα συντακτική ομάδα του Athens indymedia. Μια ομάδα που νοσεί τόσο πολύ που δεν μπορεί πλέον στο εσωτερικό της να ξαναβρεί ποτέ – προφανώς με την παρούσα σύσταση ατόμων - αυτό το μύνημα που διατείνεται με καμάρι ότι φέρει. Το μύνημα της αυτοοργάνωσης και της συλλογικής δράσης. Αυτή η επιγραφή στο πάνω μέρος της σελίδας του ιντυμίντια : «Τo Indymedia Athens είναι μια ανοιχτή συλλογικότητα ατόμων που προσφέρουν άμεση και μη-εμπορευματική πληροφόρηση.» δεν έχει καμία σχέση με την για χρόνια εσωτερική πραγματικότητα της ομάδας. Ας τα ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Το ιντυμίντια σαν ομάδα δεν είναι ούτε ανοιχτό, ούτε συλλογικότητα , ούτε αυτοοργανωμένο , ούτε τίποτα από όλα αυτά. Αυτά είναι τα τελικά συμπεράσματα μιας πορείας κάποιων χρόνων σε αυτήν την ομάδα. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι τελικά η παρούσα συνέλευση όχι μόνο ούτε θέλει να γίνει έστω κάτι από τα παραπάνω αλλά επιπλέον αντιστέκεται και σθεναρά εδώ και καιρό σε οποιαδήποτε προσπάθεια και πρόταση επιχειρεί να την ξαναβάλει σε ένα δρόμο συλλογικό, αυτοοργανωμένο και κινηματικό. Οι τρόποι τώρα που αντιστέκεται αυτή η συνέλευση είναι ποικίλοι και δεν μας ενδιαφέρουν και τόσο πολύ εδώ. Ας σημειωθεί μόνο ότι προφανώς σε κάθε έκφραση τους εμπεριέχεται και το ανάλογο μερίδιο βίας (ψυχολογικής και σωματικής). Μιας βίας που θρυμματίζει εδώ και χρόνια οποιαδήποτε δημιουργική τάση και ιδέα θα μπορούσε να εκφραστεί και να πραγματοποιηθεί στα πλαίσια αυτής της συλλογικότητας. Βία είναι τόσο το αναποδογυρισμένο τραπέζι και το ξύλο μέσα σε μια συνέλευση όσο και η σιωπή της συνέλευσης που συναινεί σε απαράδεκτες για την ίδια την λειτουργία του ιντυμίντια αποφάσεις και λειτουργίες, όπως αναρχικά βέτο, αναρχικές διαγραφές , λογοκρισία στις απόψεις μελών της συνέλευσης, προσωποποίηση του πολιτικού και επίθεση με όλα τα μέσα σε αυτόν που εκφράζει μια διαφορετική πολιτική θέση για κάποιο θέμα, παρανοϊκές (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) κατηγορίες σε συντρόφους για φράξιες και ρουφιανές, ασύστολος πολιτικαντισμός .... και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό...
Μια συνέλευση έρμαιο.
Η υποψία αυτή συνέλευσης είναι έρμαιο οποιασδήποτε φύσης σύγκρουσης και αυτό γιατί πολύ απλά εξαρχής δεν έχει καμία απολύτως θέληση να κάτσει να δουλέψει και να αναλύσει πολιτικά οποιοδήποτε απολύτως ζήτημα την αφορά. Ακόμα και η ποιο απλή και αυτονόητη ερώτηση του τύπου: «τι είναι το ιντυμίντια;» ή «τι θέλουμε από αυτό συλλογικά;, Τι στοχοθεσία έχουμε και τι απολογισμό κάνουμε από την μέχρι τώρα εμπειρία μας ; κ.τ.λ., κ.τ.λ.» είναι όλα θέματα που ουδέποτε συζητήθηκαν και προφανώς ποτέ δεν απαντήθηκαν από την συνέλευση. Απλά το ιντυμίντια ως ομάδα κυνηγούσε με άγχος την επικαιρότητα παγιδευμένο σε μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και ακροβατούσε (όχι αναγκαστικά με επιτυχία) ανάμεσα στις συγκρούσεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής (και ανάλογα με τις περιόδους της συνέλευσης έγερνε πότε προς μία ή άλλη κατεύθυνση...).
Και ακόμα και αυτή την ίδια παραπάνω παρατήρηση την έχουμε κατά καιρούς επισημάνει διάφοροι στην συνέλευση. Ωστόσο ουδέποτε αποφάσισε να την συζητήσει συλλογικά. Αντίθετα η λειτουργία πάνω κάτω της συνέλευσης μέχρι τώρα ήταν ότι η ατομική άποψη κάποιων για κάποια θέματα «περνούσε» και σε άλλους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το αποτέλεσμα αυτής της λειτουργίας ήταν προφανώς να μην έχει κατορθώσει αυτή η συνέλευση να φτάσει σε καμία απολύτως συλλογική κατάκτηση οποιασδήποτε έννοιας, ανάλυση και οπτικής. Τα ίδια τα μέλη της συνέλευσης συχνά δεν έχουν ιδέα τόσο τι κάνουν , όσο τι ανάλυση έχουν τόσο οι ίδιοι όσο και τα άλλα μέλη της συνέλευσης για θέμα σοβαρότατα και που άπτονται τελικά με την ίδια την λειτουργία του μέσου.
Αυτό βέβαια επηρεάζει κατά κόρον και την λειτουργία της σελίδας και αυτό μάλιστα φαίνεται ξεκάθαρα από πολλά σημεία που έχουν σίγουρα παρατηρήσει και οι επισκέπτες της ιστοσελίδας. Για παράδειγμα η διαχείριση της σελίδας γίνεται εδώ και καιρό καθαρά ατομικά , ή για να το πούμε απλά : ο καθένας έκανε ότι του κατέβαινε και κατά καιρούς ότι τον βόλευε πολιτικά, ενώ ταυτόχρονα άλλοι της ίδιας συνέλευσης από την άλλη πλευρά προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να σώσουν κάτι λίγο, ελάχιστο, ένα σχόλιο εδώ , ένα σχόλιο εκεί ,που κοβόταν δίχως κανένα λόγο και ενάντια στην πολιτική δημοσίευσης.
Αυτό είναι ξεκάθαρο σε οποιονδήποτε έχει παρακολουθήσει την εξέλιξη της συγκεκριμένης ιστοσελίδας. Όπως επίσης είναι φανερό ότι με αυτόν τον τρόπο η διαχείριση της ιστοσελίδας μετατρεπόταν και αυτή σε ένα νέο ρινγκ για καινούριους γύρους αντιπαράθεσης καθώς κρυμμένα σχόλια του ενός διαχειριστή εμφανιζόντουσαν από άλλον και το αντίστροφο. Μετά από την εδραίωση αυτής της διαχειριστικής πραγματικότητας της ιστοσελίδας τα πράγματα τόσο για την διαχείριση και για την ομάδα είχαν ήδη πάρει μια καθοριστική ροπή.
Το αποτέλεσμα ήταν το έργο της διαχείρισης να γίνεται αφενός όλο και ποιο δύσκολο για πολύ κόσμο που συμμετείχε στο εγχείρημα και αφετέρου ο πραγματικός φόρτος δουλειάς που έχει η ιστοσελίδα να μετατρέπεται σιγά σιγά σε πίνακα μέτρησης της συμμετοχής του καθενός στο εγχείρημα. Οι ώρες διαχείρισης καταλήγουν να γίνονται μονάδα μέτρησης του «πόσο μέλος είμαι» και «πόσα δικαιώματα έχω» στην τάδε ή την δείνα απόφαση. Ταυτόχρονα όλες οι άλλες εργασίες της σελίδας, όπως μεταφράσεις , τεχνική δουλειά, κτλ κτλ ...πετιούνται στα σκουπίδια και εκμηδενίζονται.
Η συνέλευση δηλαδή μέσα στην αρρώστια της συνέχιζε την κατηφόρα και την κατρακύλα. Κι έτσι βρεθήκαμε παγιδευμένοι μπροστά στον διπλό δεσμό: Το ίδιο το ιντυμίντια που προτάσσει στο εσωτερικό του μακιαβελικά και με τρόπο εμμονικό την διαχείριση , την έχει μετατρέψει σε ένα τόσο δύσκολο έργο σχεδόν πολεμικό που στην ουσία αρνείται την συμμετοχή οποιουδήποτε σε αυτήν. Αυτό ο διπλός δεσμός (double bind) έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια πολύ μεγάλη πηγή έντασης στο εσωτερικό της ομάδας που έχει οδηγήσει σε αποχωρήσεις οι οποίες έχουν επισημάνει αυτό ακριβώς το πρόβλημα. Παρόλα αυτά αυτή η συνέλευση αγέρωχα συνεχίζει να κοιτάει αλλού και επιμένει να δομεί το εσωτερικό της αυστηρά ιεραρχικά μετρώντας τις ώρες διαχείρισης του καθενός μέχρι και σήμερα.
Ένα άλλο σημείο που είναι φανερό και εξωτερικά της ομάδας και έχει επισημανθεί κατά καιρούς ,άμεση συνέπεια των παραπάνω, είναι η παντελής απουσία γραπτού λόγου της συντακτικής ομάδας που σαν φάντασμα αιωρείται πάνω από την ιστοσελίδα. Η αδυναμία της ομάδας γίνεται φανερή όταν κανείς παρατηρεί ότι αυτή η άμοιρη συνέλευση παιδεύεται με τα ίδια κείμενα για χρόνια και χρόνια. Από την άλλη όταν πάει να συντάξει ένα καινούριο κείμενο ή μια καινούρια θέση το αποτέλεσμα λόγω της εσωτερικής της κατάστασης είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα βαρετό ξύλινο κείμενο που δεν έχει πραγματικά και κανένα νόημα να βγει και το οποίο γράφεται μόνο και μόνο για να λέει η ομάδα στον εαυτό της ότι έφτιαξε και κάτι. Μα είναι λογικό! Πώς θα μπορούσε να γραφτεί το οτιδήποτε κάτω από αυτές τις συνθήκες; Πώς μπορεί να γραφτεί το οτιδήποτε όταν το γράψιμο ενός πολιτικού κειμένου γίνεται ένας αγχωτικός αυτοσκοπός μόνο και μόνο για να έχει γραφτεί κάτι και παραγκωνίζεται όλη η διαδικασία της πολιτικής συζήτησης και της ζύμωσης ;
Έτσι φτάνουμε σε ένα κρίσιμο σημείο. Αυτή η ομάδα όχι μόνο δεν κατορθώνει να συνεννοηθεί για να βγάλει μια θέση για τον ίδιο της τον εαυτό αλλά πλέον δεν δίνει και καμία σημασία και στο κοινό που συμμετέχει , ενδιαφέρεται και χρησιμοποιεί τέλοσπάντων αυτό το μέσο.
Η στάση που έχει η ΣΟ απέναντι στις δημοσιεύσεις , τα σχόλια και τις συζητήσεις μόνο πολεμική μπορεί να χαρακτηριστεί στη καλύτερη των περιπτώσεων ενώ από ένα σημείο κι έπειτα θα κινδύνευα να την χαρακτηρίσω και κατασταλτική. Παγιδευμένη σε ένα ψυχαναγκαστικό παραλήρημα και θέλοντας να βάλει σε τάξη το ίδιο το χάος μέσα στο οποίο βρίσκεται και αδυνατώντας να τακτοποιήσει το εσωτερικό της, η συνέλευση αποφασίζει να αυθαιρετεί και να ξεσπάει πάνω στους επισκέπτες της σελίδας ξεχνώντας τις ίδιες τις αρχές της ομάδας και της σελίδας. Έτσι ξεσπάει ένας άγραφος πόλεμος ανάμεσα στην ΣΟ και σε όσους επισκέπτες τις σελίδας καταλαβαίνουν τις αυθαιρεσίες της και διαφωνούν. Προφανώς η μάχη είναι άνιση. Η ΣΟ έχει τα όπλα και τα μέσα. Έτσι ένα μέρος της ομάδας έχοντας πάρει , ατομικά πάντα, την απόφαση ότι το ιντυμίντια είναι αποκλειστικά και μόνο αντιπληροφόριση , αποκλειστικά και μόνο κάποιας κατεύθυνσης, αρχίζει και εξαφανίζει σχόλια δεξιά και αριστερά από το πουθενά χωρίς καν να τα δικαιολογεί. Με άλλα λόγια η ΣΟ πλέον επιδίδεται σε ένα ανελέητο παιχνίδι λογοκρισίας.
Και προφανώς η δικαιολογία -δεν- έκατσα –ποτέ- σαν- ομάδα- να- λειτουργήσω -συλλογικά –και- τώρα- έχω –φτάσει- σε -αυτό –το- σημείο- όπου –τρέχω- και- δεν- προλαβαίνω- μέσα -στον –πανικό- μου -και -τα –παίρνει- όλα- η- μπάλα- όπως και να το κάνουμε δεν θα μπορούσε να γραφτεί επίσημα σαν απάντηση μέλους της συντακτικής ομάδας και εκτός αυτού από ένα σημείο κι έπειτα κανείς δεν έδινε και καμιά δεκάρα για το αν θα γραφόταν απάντηση στους επισκέπτες της σελίδας ή όχι. Τόσες συζητήσεις ανοίγονται σοβαρές και κατατίθενται απόψεις για το μέλλον του ιντυμίντια τις οποίες η ΣΟ επιλέγει συνεχώς να τις πετάει στον κάλαθο των αχρήστων.
Από κάποια χρονική στιγμή και έπειτα αυτό το φαινόμενο της παντελής απομάκρυνσης από της ομάδας διαχείρισης από την κοινότητα του ιντυμίντια αρχίζει να γίνεται όλο και πιο έντονο όπως ανάλογα αρχίζει και η ένταση στο εσωτερικό της ομάδας να ανεβαίνει κατακόρυφα. Συνέπεια όλης αυτής της κατάστασης ήταν αυτή η εντελώς χυδαία αντιμετώπιση του κοινού της σελίδας από μέρος της συνέλευσης. Θα μπορούσα να πω ότι αντιμετωπίζουν τους επισκέπτες εντελώς αμφιθυμικά Από την μια θέλουν να μετατραπεί ως δια μαγείας το ιντυμίντια σε ένα μυστήρια μεγάλο ηλεκτρονικό κόμβο, με μεγάλη επισκεψιμότητα και να έχει μεγάλη επαφή με το κίνημα. Από την άλλη κάνουν ότι περνάει από τα χέρια τους για να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη θέλοντας να μετατρέψουν το ιντυμίντια σε ένα στείρο και άγονο περιβάλλον. Αυτή η υποτιμητική αντιμετώπιση μέρους της συνέλευσης απέναντι σε επισκέπτες και συντρόφους του κινήματος φαίνεται ακόμα και στην εντελώς χυδαία και απαξιωτική ορολογία που χρησιμοποιεί. Όταν κάτι δεν μας αρέσει γιατί έτσι μας ήρθε σήμερα θα το διαγράψουμε παντελώς γιατί είναι «τρολ» , αλλιώς όλοι οι άλλοι που επισκέπτονται την σελίδα και δημοσιεύουν σε αυτήν είναι «χρήστες».
Αυτή η μερίδα όμως του κόσμου του ιντυμίντια που έχει βαπτιστεί έτσι απαξιωτικά είτε ως τρολ , που πρέπει να το πούμε δεν έχει καμία σχέση με τον παγκόσμιο όρο των τρολ, είτε ως χρήστες, να ξέρετε ότι δεν μασάει. Αυτή η μερίδα του κόσμου ήταν η κοινότητα του κινήματος που αγκάλιασε το εγχείρημα. Και δεν μασάει γιατί ακριβώς αυτή η κοινότητα είναι πολύ πιο κινηματική, πολιτική και αντιεξουσιαστική απ’ ότι ήταν ποτέ το ιντυμίντια στο εσωτερικό του. Η χυδαιότητα αυτού του κομματιού της συνέλευσης που νομίζει σαν άλλο ιερατείο ότι κατέχει την αλήθεια της επανάστασης δυστυχώς δεν έχει εξαντληθεί σε ότι έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα . Παρακάμπτοντας κάθε προηγούμενη απόφαση αρχίζει αυτοβούλως να διαγράφει τα κρυμμένα σχόλια ή άρθρα (σε μεγάλο μέρος τους) από το ιντυμίντια και να λογοκρίνει ασύστολα. Παρόλες τις διαφωνίες στο συγκεκριμένο θέμα και που το θεωρούσαμε ιδιαίτερα σημαντικό γιατί είναι ένα λεπτό σημείο που απαιτεί ιδιαίτερη ευαισθησία, τα συγκεκριμένα άτομα επέμεναν και επιμένουν να διαγράφουν δίχως κανένα λόγο από τα κρυμμένα ότι θεωρούν «τρολιά» και γενικότερα ότι δεν τους αρέσει να υπάρχει στα κρυμμένα. Και προφανώς δεν αναφέρομαι στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου όντως η διαγραφή π.χ. προσωπικών στοιχείων κάποιου είναι επιβεβλημένη.
Δυστυχώς μακρηγόρησα και ζητώ συγγνώμη για αυτό καθώς και για την προχειρότητα του κειμένου, αλλά δεν έχει πολύ ακόμα. Τώρα σε λίγο φτάνουμε στο τέλος.
Για όλα τα παραπάνω λοιπόν που αναφέρθηκαν και …
Επειδή όταν αποφάσισα να προσχωρήσω στις τάξεις του ιντυμίντια προερχόμενος από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και έχοντας στο μυαλό μου μια αντιεξουσιαστική δομή στο εσωτερικό της που μπορεί να ανοιχτεί κοινωνικά και να αγγίξει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα δεν θα μπορούσα να φανταστώ τίποτε από όλα αυτά προανέφερα.
Επειδή αν επέλεγα να μείνω στις τάξεις της τωρινής συνέλευσης athens.indymedia θα ήταν πολύ πιο έντιμο απ’ την πλευρά μου να γραφτώ στην τοπική οργάνωση του Κ.Κ.Ε. (προς θεού μην παρεξηγηθεί αυτό το σημείο...οι σύντροφοι του κόμματος τουλάχιστον είναι πολύ πιο ειλικρινείς και απέναντι στους εαυτούς τους και απέναντι στην κοινωνία απ’ ότι η τωρινή συνέλευση του ιντυμίντια που θέλει να ονομάζεται αντιεξουσιαστική)
Επειδή όμως ποτέ δεν ήθελα να γραφτώ στην τοπική οργάνωση του Κ.Κ.Ε. (είπαμε…μην με παρεξηγείτε παρακαλώ..)
Επειδή πολιτικά ποτέ δεν αντιμετώπιζα την διαδικασία της συνέλευσης ως πόλεμο αλλά ως σύνθεση μέχρι που ανακάλυψα ότι ο ένας πολεμικός πόλος αρκεί για να δημιουργηθεί και ο άλλος.
Επειδή πλέον έχω δεχτεί κι εγώ και όλη σχεδόν η σύνθεση της συνέλευσης του ιντυμίντια τόσο πόλεμο και τόση βία απαντάω κι εγώ με όρους πολεμικούς. Εξού και όρος αυτομόληση.
Πλέον ένα πράμα είναι ξεκάθαρο. Δεν είμαστε στο ίδιο πλευρό. Τουλάχιστον όσον αφορά το ιντυμίντια. Γι’ αυτό εργαζόταν μέρος της συνέλευσης εδώ και χρόνια. Τα κατάφερε πολύ καλά μπορώ να ομολογήσω.
…αποφασίζω να εκτελέσω επί τόπου και εξ επαφής οποιαδήποτε όρεξη για συμμετοχή στο εγχείρημα του ιντυμίντια θα μπορούσα να έχω ακόμα , και μαζί και τις υπογραφές αυτής της συμμετοχής.
Ως εκ τούτου το (γελοίο) όνομα του διαχειριστή του ιντυμίντια matafanas
και το τελευταίο ψευδώνυμο που χρησιμοποίησα αρκετά τόσο για άρθρα όσο και για συζητήσεις (που μου έδωσε για κάποιο διάστημα μια όαση σε αυτή την παρωδία όταν τα πράματα είχαν πάρει οριστικά την κάτω βόλτα) stéphane πέφτουν κι αυτά ταυτόχρονα νεκρά. Το ενδεχόμενο ανάστασης τους φαντάζει αυτή τη στιγμή πολύ μακρινό. Όσο μακρινό φαντάζει και το ενδεχόμενο ανάστασης αυτής της νεκρής συνέλευσης.
Παρόλα αυτά η ΣΟ να το βάλει καλά στο μυαλό της . Εγώ σε καμία περίπτωση δεν είμαι νεκρός.
matafanas, stéphane , κ.τ.λ
Αναρτήθηκε από
Autonome Bird
0 σχόλια:
Post a Comment